1 да карынтыян 15 глава

Першы ліст да карынтыян сьвятога Паўла апостала
Пераклад П. Татарыновіча → Елизаветинская на русском

Прыпамінаю вам, браты, Эванэлію, што я вясьціў вам, якую вы й прынялі ды ў якой і стаіце;

Сказую же вам, братие, благовествование, еже благовестих вам, еже и приясте, в немже и стоите,

каторай і збавіцеся, калі захаваеце яе такою, якую вясьціў я вам, калі толькі не надарма уверылі.

имже и спасаетеся, кацем словом благовестих вам, аще содержите: разве аще не всуе веровасте.

Бо перш усяго я пераказаў вам тое, што і сам прыняў быў: што Хрыстус умёр за нашыя грахі паводле Пісання,

Предах бо вам исперва, еже и приях, яко Христос умре грех наших ради, по писанием,

і што Ён быў пахаваны ды трэцяга дня згробуўстаў паводле Пісання,

и яко погребен бысть, и яко воста в третий день, по писанием,

ды што зьявіўся Кэфасу і дванаццацём.

и яко явися кифе, таже единонадесятим:

Потым відзелі Яго болей, чым пяцьсот асоб разам, зь якіх бальшыня й дагэтуль жывуць, некаторыяж паўміралі.

потом же явися боле пяти сот братиям единою, от нихже множайшии пребывают доселе, нецыи же и почиша:

Пасьля зьявіўся Якубу дый усім Апосталам.

потом же явися иакову, таже апостолом всем:

Наапошку-ж па ўсіх, як якому неданоску, зьявіўся і мне;

последи же всех, яко некоему извергу, явися и мне.

я бо найменшы з Апосталаў, я не дастойны называцца Апосталам бо прасьледаваў Божую Эклезію.

Аз бо есмь мний апостолов, иже несмь достоин нарещися апостол, зане гоних Церковь Божию.

З ласкі тоьлкі Божай я ёсьць тым, чым ёсьць, і ласка Яго ня была ў-ва мне дарэмнаю; бо-ж я працаваў болей за іх усіх; дый не я, але ласка Божая зы мною.

Благодатию же Божиею есмь, еже есмь, и благодать его, яже во мне, не тща бысть, но паче всех их потрудихся: не аз же, но благодать Божия, яже со мною.

Але ці я, ці яны, тое самае прапаведваем і вы ў тое самае уверылі.

Аще убо аз, аще ли они, тако проповедуем, и тако веровасте.

Калі-ж аб Хрыстусе апавяшчаецца, што Ён згробуўстаў, дык якжа могуць некаторыя з вас казаць, што няма згробуўстання умёршых?

Аще же Христос проповедуется, яко из мертвых воста, како глаголют нецыи в вас, яко воскресения мертвых несть?

Калі бо няма згробуўстання умёршых, дык і Хрыстус ня ўстаў з гробу;

И аще воскресения мертвых несть, то ни Христос воста:

а калі ня згробуўстаў Хрыстус, дык дарэмнае навучанне нашае, дарэмная вера вашая.

аще же Христос не воста, тще убо проповедание наше, тща же и вера ваша.

І мы тады аказалісяб непраўдзівымі сьветкамі Бога, бо сьветчыліб супроць Бога, што ён ускрасіў Хрыстуса, Якога не ўскрасіў, калі умёршыя не ўстаюць з гробу.

Обретаемся же и лжесвидетеле Божии, яко послушествовахом на Бога, яко воскреси Христа, егоже не воскреси, аще убо мертвии не востают:

Бо-ж калі умёршыя не ўстаюць з гробу, дык не ўстаў і Хрыстус.

аще бо мертвии не востают, то ни Христос воста:

А як ня ўстаў з гробу Хрыстус, дык дарэмная вера вашая: вы яшчэ ў грахох вашых;

аще же Христос не воста, суетна вера ваша, еще есте во гресех ваших:

дый і ўмёршыя ў Хрыстусе пагінулі.

убо и умершии о Христе, погибоша.

Калі мы толькі ў гэтым жыцьці на Хрыстуса спадзяёмся, дык мы найнешчасьлівейшыя з усіх людзей.

(И) аще в животе сем точию уповающе есмы во Христа, окаяннейши всех человек есмы.

Але-ж Хрыстус такі згробуўстаў — першанец між паснуўшымі.

Ныне же Христос воста от мертвых, начаток умершым бысть.

Як сьмерць бо праз чалавека, гэтак і згробуўстанне праз чалавека.

Понеже бо человеком смерть (бысть), и Человеком воскресение мертвых.

І як у Адаме ўсе паміраюць, гэтак у Хрыстусе ўсе ажывуць;

Якоже бо о адаме вси умирают, такожде и о Христе вси оживут,

ды кажны сваім ладам: першанец Хрыстус, потым тыя што Хрыстусавы, веручыя ў прыйсьцё Ягонае.

кийждо же во своем чину: начаток Христос, потом же Христу веровавшии в пришествии его.

І ўрэшце — канец: калі-то Ён перадасьць Валадарства Богу й Айцу, зліквідаваўшы ўсякае ўладзтва, гаспадараванне й сіламоц;

Таже кончина, егда предаст Царство Богу и Отцу, егда испразднит всяко началство и всяку власть и силу:

яму бо належыцца Валадарэнне, дакуль не паложыць усіх ворагаў пад ногі свае. (Пс. 109:1).

подобает бо ему царствовати, дондеже положит вся враги под ногама своима.

Іскарэнена будзе апошняя непрыяцелька — сьмерць;

Последний же враг испразднится смерть,

ўсё бо падножжам ног Ягоных; калі-ж гаворыцца: Яму ўсё падданае, дык бяссумніўма — апрача Таго, Каторы Яму ўсё падуладніў.

вся бо покори под нозе его: внегда же рещи, яко вся покорена суть ему, яве, яко разве покоршаго ему вся.

І як ужо ўсё Яму будзе падуладнена, тады і сам Сын будзе падлягаць Таму, Які ўсё Яму падуладніў, каб быў усё у-ва ўсім.

Егда же покорит ему всяческая, тогда и сам Сын покорится покоршему ему всяческая, да будет Бог всяческая во всех.

Інакш бо — штож робяць тые, што прыймаюць хрост за памёршых? Калі памёршыя зусім не згробаштаюць, дык нашто тады хрысьціцца за іх?

Понеже что сотворят крестящиися мертвых ради? Аще отнюд мертвии не востают, что и крещаются мертвых ради?

Нашто і нам у кажнай хвіліне на небясьпеку выстаўляцца?

Почто (же) и мы беды приемлем на всяк час?

Я кажны дзень выстаўляюся на сьмерць як праўдай ёсьць, што вы, браты, слава мая…ў Хрыстусе Езусе, Усеспадару нашым.

По вся дни умираю: тако ми ваша похвала, братие, юже имам о Христе Иисусе Господе нашем.

Каліб я, палюдзку бяручы, ходаўся з зьвяр’ём у Эфэзе, дык што мне з таго за карысьць, калі ўмерлыя не згробуўстануць? Ежма тады й пійма, бо-ж узаўтра памром.

Аще (бо) по человеку со зверем боряхся в ефесе, кая ми польза, аще мертвии не востают? Да ямы и пием, утре бо умрем.

Ня дайце сябе зводзіць: благія гутаркі псуюць добрыя звычаі.

Не льститеся: тлят обычаи благи беседы злы.

Ацьверазецеся належна ды не грашэце; на сорам вам кажучы — некаторыя з вас ня знаюць Бога.

Истрезвитеся праведно и не согрешайте: неведение бо Божие нецыи имут, к сраму вам глаголю.

Але мо скажа хто: “Якжа памёршыя згробуўстануць? Ды ў якім целе прыйдуць?”

Но речет некто: како востанут мертвии? коим же телом приидут?

Някемлівыя. Тое што ты сееш, не ажывіць, калі перш ня умре.

Безумне, ты еже сееши, не оживет, аще не умрет:

І тое, што засяваеш, ня ёсьць будучае цела, а голае зерне, напрыклад, пшанічнае, ці якое іншае;

и еже сееши, не тело будущее сееши, но голо зерно, аще случится, пшеницы или иного от прочих:

цела-ж яму дае Бог, водле свае волі, і-то кажнаму насенню свомае цела.

Бог же дает ему тело, якоже восхощет, и коемуждо семени свое тело.

Ня кажнае цела адзінакавае, але інакшае цела у людзей, інакшае у быдлят, а йшчэ інакшае у птацтва, або рыбы.

Не всяка плоть таже плоть: но ина убо плоть человеком, ина же плоть скотом, ина же рыбам, ина же птицам.

Ёсьць і целы нябесныя, і целы зямныя, але інакшая аздобнасьць (выгляд) нябесных, а інакшая зямных.

И телеса небесная, и телеса земная: но ина убо небесным слава, и ина земным:

Інакшая яснасьць сонца, інакшая месяца, а інакша зораў; навет зорка ад зоркі рожніцца яснасьцю.

ина слава солнцу, и ина слава луне, и ина слава звездам: звезда бо от звезды разнствует во славе.

Гэтак вось і згробуўстанне ўмёршых: сеецца, каб сатлела, а ўстае нетлае;

Такожде и воскресение мертвых: сеется в тление, востает в нетлении:

сеецца ў паніжэнні, а ўстане ў хвале; сееццанемачы, а паўстане ў магуцтве;

сеется не в честь, востает в славе: сеется в немощи, востает в силе:

сеецца цела жывёлы, а ўстане цела духовае; бо калі ёсьць цела жывёльнае, дык ёсьць і духовае.

сеется тело душевное, востает тело духовное. Есть тело душевное, и есть тело духовное.

Гэтак і напісана: Стаўся першы чалавек Адам душою жывою, (Быць. 2:7) а апошні Адам — жыцьцятворчым духам.

Тако и писано есть: бысть первый человек адам в душу живу, последний адам в дух животворящь.

Але ня духовае перш, а — жывёльнае, духовае потым.

Но не прежде духовное, но душевное, потом же духовное.

Першы чалавек із зямлі, ён зямны; а другі чалавек — зь неба.

Первый человек от земли, перстен: вторый Человек Господь с небесе.

Які зямны, гэткія й зямныя; а які небесны, гэткія й нябесныя;

Яков перстный, такови и перстнии: и яков небесный, тацы же и небеснии:

як, восьжа, мы насілі абраз зямнога, гэтак насем і абраз нябеснага.

и якоже облекохомся во образ перстнаго, да облечемся и во образ небеснаго.

І скажу вам тое, браты, што цела і кроў ня могуць унасьледзіць валадарства Божага, ані тла не унасьледзіць нетласьці.

Сие же глаголю, братие, яко плоть и кровь Царствия Божия наследити не могут, ниже тление нетления наследствует.

Звяшчаю ось тайніцу вам: ня ўсе мы памром, але ўсе пераменімся —

Се, тайну вам глаголю: вси бо не успнем, вси же изменимся

адразу, вомірг, пры апошняй трубе: бо зайграе труба і мяртвыя згробуўстануць нетлымі ды мы пераменімся.

вскоре, во мгновении ока, в последней трубе: вострубит бо, и мертвии востанут нетленни, и мы изменимся:

Бо-ж трэба гэтай трухлі ахінуцца ў нетлю, і сьмяротнаму гэтаму ахінуцца ў несьмяротнасьць.

подобает бо тленному сему облещися в нетление и мертвенному сему облещися в безсмертие.

І як гэнае трухлявае прыадзенецца ў нетласьць, а гэнае сьмяротнае адзенецца ў несьмяротнасьць, тады зьдзейсьніцца напісанае слова: Смерць ахлынёная перамогаю (Із. 25:8).

Егда же тленное сие облечется в нетление и смертное сие облечется в безсмертие, тогда будет слово написанное: пожерта бысть смерть победою.

Дзе тваё джала, сьмерць?

Где ти, смерте, жало? где ти, аде, победа?

Джалам сьмерці ёсьць грэх, а сілаю граху — Закон.

Жало же смерти грех: сила же греха закон.

Богу падзяка, які даў нам перамогу праз Усеспадара нашага Езуса Хрыстуса!

Богу же благодарение, давшему нам победу Господем нашим Иисус Христом.

Гэтак вось, браты мае мілыя, будзьце цьвёрда-стойкімі, у дзеле Божым заўсёды спасьцейлівымі, ведаючы, што мазоль ваш не дарэмны перад Богам.

Темже, братие моя возлюбленная, тверди бывайте, непоступни, избыточествующе в деле Господни всегда, ведяще, яко труд ваш несть тощь пред Господем.

« 14 глава 16 глава »