1 да Карынцянаў 15 глава

Першы ліст да Карынцянаў
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская на русском

Прыгадваю вам, браты, Евангелле, якое я вам раней вясціў і якое вы прынялі ды ў якім трываеце,

Сказую же вам, братие, благовествование, еже благовестих вам, еже и приясте, в немже и стоите,

і праз якое збаўляецеся, калі яго захаваеце такім, якім я вясціў вам, інакш уверылі вы надарма.

имже и спасаетеся, кацем словом благовестих вам, аще содержите: разве аще не всуе веровасте.

Бо я перш перадаў вам тое, што і я прыняў, што Хрыстос памёр за нашы грахі паводле Пісання,

Предах бо вам исперва, еже и приях, яко Христос умре грех наших ради, по писанием,

і што быў пахаваны, і што ўваскрос на трэці дзень паводле Пісання,

и яко погребен бысть, и яко воста в третий день, по писанием,

і што з’явіўся Кіфу, і затым дванаццаці,

и яко явися кифе, таже единонадесятим:

што пасля з’явіўся больш чым пяцістам братам адначасова; большасць з іх жыве дасюль, некаторыя і паўміралі;

потом же явися боле пяти сот братиям единою, от нихже множайшии пребывают доселе, нецыи же и почиша:

пасля паказаўся Якубу, пазней усім Апосталам,

потом же явися иакову, таже апостолом всем:

напрыканцы, як неданоску, ужо па ўсіх, паказаўся таксама мне.

последи же всех, яко некоему извергу, явися и мне.

Бо я найменшы з Апосталаў і няварты называцца Апосталам, бо я пераследаваў Царкву Божую.

Аз бо есмь мний апостолов, иже несмь достоин нарещися апостол, зане гоних Церковь Божию.

Але з ласкі Бога ёсць тым, кім ёсць, ды дадзеная мне ласка Яго не была дарэмнай. Наадварот, працаваў я больш ад іх усіх, дый не я, аднак, але ласка Божая са мною.

Благодатию же Божиею есмь, еже есмь, и благодать его, яже во мне, не тща бысть, но паче всех их потрудихся: не аз же, но благодать Божия, яже со мною.

Дык ці я, ці яны, мы так прапаведуем, каб вы так паверылі.

Аще убо аз, аще ли они, тако проповедуем, и тако веровасте.

Калі аб Хрысце прапаведуецца, што Ён уваскрос з мёртвых, дык як некаторыя паміж вас кажуць, што няма ўваскрэсення мёртвых?

Аще же Христос проповедуется, яко из мертвых воста, како глаголют нецыи в вас, яко воскресения мертвых несть?

Калі няма ўваскрэсення мёртвых, дык і Хрыстос не ўваскрос.

И аще воскресения мертвых несть, то ни Христос воста:

А калі Хрыстос не ўваскрос, дык дарэмнае навучанне наша, ды дарэмная таксама вера ваша.

аще же Христос не воста, тще убо проповедание наше, тща же и вера ваша.

А мы аказаліся б фальшывымі сведкамі Бога, бо мы сведчым пра Бога, што Ён уваскрасіў Хрыста, Якога не ўваскрашаў, калі мёртвыя не ўваскрасаюць.

Обретаемся же и лжесвидетеле Божии, яко послушествовахом на Бога, яко воскреси Христа, егоже не воскреси, аще убо мертвии не востают:

Калі памерлыя не ўваскрасаюць, дык і Хрыстос не ўваскрос.

аще бо мертвии не востают, то ни Христос воста:

А калі Хрыстос не ўваскрос, неразумная вера ваша, і вы дасюль застаецеся ў грахах сваіх.

аще же Христос не воста, суетна вера ваша, еще есте во гресех ваших:

Дык тады і тыя, што памерлі ў Хрысце, загінулі.

убо и умершии о Христе, погибоша.

Калі ў гэтым жыцці толькі мы спадзяёмся на Хрыста, дык мы найнешчаслівейшыя з усіх людзей.

(И) аще в животе сем точию уповающе есмы во Христа, окаяннейши всех человек есмы.

Але цяпер Хрыстос уваскрос з мёртвых — першынец сярод памерлых.

Ныне же Христос воста от мертвых, начаток умершым бысть.

Бо як праз чалавека смерць, так праз чалавека і ўваскрэсенне з мёртвых;

Понеже бо человеком смерть (бысть), и Человеком воскресение мертвых.

бо як у Адаме ўсе паміраюць, так у Хрысце ўсе ажывуць.

Якоже бо о адаме вси умирают, такожде и о Христе вси оживут,

Але кожны па сваёй чарзе: першы Хрыстос, затым тыя, што Хрыстовы, у час прыйсця Яго;

кийждо же во своем чину: начаток Христос, потом же Христу веровавшии в пришествии его.

потым канец, калі перадасць Ён валадарства Богу і Айцу ды калі знішчыць усякае начальства, усякую ўладу ды моц.

Таже кончина, егда предаст Царство Богу и Отцу, егда испразднит всяко началство и всяку власть и силу:

Бо Яму належыць валадарыць, аж дакуль пакладзе пад ногі Свае ўсіх ворагаў.

подобает бо ему царствовати, дондеже положит вся враги под ногама своима.

Апошні вораг будзе знішчаны — смерць.

Последний же враг испразднится смерть,

Бо Ён ўсё пакарыў пад ногі Яго. Калі сказана: «Усё падначалена Яму», то, канешне, акрамя Таго, Хто Яму ўсё падначаліў.

вся бо покори под нозе его: внегда же рещи, яко вся покорена суть ему, яве, яко разве покоршаго ему вся.

А калі ўжо ўсё будзе Яму падначалена, тады і Сам Сын падначаліцца Таму, Хто Яму падначаліў усё, каб Бог быў усім ва ўсіх.

Егда же покорит ему всяческая, тогда и сам Сын покорится покоршему ему всяческая, да будет Бог всяческая во всех.

Бо што робяць тыя, што прымаюць хрост дзеля памерлых? Калі памерлыя наогул не ўваскрасаюць, дык нашто прымаюць хрост дзеля іх?

Понеже что сотворят крестящиися мертвых ради? Аще отнюд мертвии не востают, что и крещаются мертвых ради?

Дык нашто і мы ставім сябе штохвіліну пад небяспеку?

Почто (же) и мы беды приемлем на всяк час?

Я штодня паміраю, і гэта праз ваша ўхваленне, браты, якое маю ў Хрысце Ісусе, Госпадзе нашым.

По вся дни умираю: тако ми ваша похвала, братие, юже имам о Христе Иисусе Господе нашем.

Калі я толькі, як чалавек у Эфесе, змагаўся з дзікімі звярамі, якая карысць мне з таго? Калі памерлыя не ўваскрасаюць, дык будзем есці і піць, бо заўтра памром.

Аще (бо) по человеку со зверем боряхся в ефесе, кая ми польза, аще мертвии не востают? Да ямы и пием, утре бо умрем.

Не падманвайце сябе: «Благія сяброўствы псуюць добрыя звычаі».

Не льститеся: тлят обычаи благи беседы злы.

Ацверазіцеся як след і перастаньце грашыць! Бо ёсць сярод вас такія, што не прызнаюць Бога. На сорам вам кажу.

Истрезвитеся праведно и не согрешайте: неведение бо Божие нецыи имут, к сраму вам глаголю.

Але скажа нехта: «А як памерлыя ўваскрасаюць? У якім целе прыходзяць яны?»

Но речет некто: како востанут мертвии? коим же телом приидут?

О неразумны! Дык жа тое, што ты сееш, не ажыве, калі перш не памрэ.

Безумне, ты еже сееши, не оживет, аще не умрет:

І тое, што сееш, ты сееш не як цела, якім яно стане потым, але як звычайнае зерне, скажам, пшанічнае або якое іншае.

и еже сееши, не тело будущее сееши, но голо зерно, аще случится, пшеницы или иного от прочих:

Але Бог дае яму такое цела, якое захацеў; і кожнаму насенню сваё ўласнае цела.

Бог же дает ему тело, якоже восхощет, и коемуждо семени свое тело.

Не кожнае цела тое самае цела, але адно ў людзей, іншае ў быдла, а яшчэ іншае ў птушак, ды іншае ў рыб.

Не всяка плоть таже плоть: но ина убо плоть человеком, ина же плоть скотом, ина же рыбам, ина же птицам.

Ёсць целы нябесныя і целы зямныя, але адна слава нябесных, іншая зямных.

И телеса небесная, и телеса земная: но ина убо небесным слава, и ина земным:

І адна слава сонца, а іншая слава месяца, ды іншая слава зорак; і зорка ад зоркі адрозніваецца славай.

ина слава солнцу, и ина слава луне, и ина слава звездам: звезда бо от звезды разнствует во славе.

Падобна і з уваскрэсеннем мёртвых: сеецца на знішчэнне, а ўваскрасае ў незнішчальнасці;

Такожде и воскресение мертвых: сеется в тление, востает в нетлении:

сеецца ў паніжэнні, а ўваскрасае ў славе; сеецца ў кволасці, а ўваскрасае ў моцы;

сеется не в честь, востает в славе: сеется в немощи, востает в силе:

сеецца цела душэўнае, а паўстае цела духоўнае. Ёсць цела душэўнае, дык ёсць і духоўнае.

сеется тело душевное, востает тело духовное. Есть тело душевное, и есть тело духовное.

Так вось і напісана: «Стаўся першы чалавек, Адам, жывою душою», а апошні Адам — Духам жыватворчым.

Тако и писано есть: бысть первый человек адам в душу живу, последний адам в дух животворящь.

Аднак перш не тое, што духоўнае, але тое, што душэўнае; духоўнае ж потым.

Но не прежде духовное, но душевное, потом же духовное.

Першы чалавек з зямлі, зямны, другі чалавек — Госпад з неба.

Первый человек от земли, перстен: вторый Человек Господь с небесе.

Які зямны, такія і зямныя; які нябесны, такія і нябесныя,

Яков перстный, такови и перстнии: и яков небесный, тацы же и небеснии:

і як насілі мы вобраз зямнога, так будзем насіць вобраз нябеснага.

и якоже облекохомся во образ перстнаго, да облечемся и во образ небеснаго.

Кажу вам, браты, што цела і кроў не могуць успадкаеміць Валадарства Божага, ды тое, што знішчальнае, не можа мець спадчыны ў незнішчальным.

Сие же глаголю, братие, яко плоть и кровь Царствия Божия наследити не могут, ниже тление нетления наследствует.

Вось кажу вам тайну: не ўсе мы памром, але ўсе будзем пераменены,

Се, тайну вам глаголю: вси бо не успнем, вси же изменимся

адразу, у імгненне вока, на гук апошняй трубы; бо затрубіць, і паўстануць памерлыя незнішчальнымі, і мы будзем пераменены.

вскоре, во мгновении ока, в последней трубе: вострубит бо, и мертвии востанут нетленни, и мы изменимся:

Бо трэба, каб тое, што знішчальнае, прыадзелася ў незнішчальнасць і смяротнае прыадзелася ў несмяротнасць.

подобает бо тленному сему облещися в нетление и мертвенному сему облещися в безсмертие.

А калі ўжо гэтае знішчальнае прыадзенецца ў незнішчальнасць, і смяротнае гэтае прыадзенецца ў несмяротнасць, тады збудуцца напісаныя словы: «Паглынута смерць перамогаю.

Егда же тленное сие облечется в нетление и смертное сие облечется в безсмертие, тогда будет слово написанное: пожерта бысть смерть победою.

Пекла, дзе твая перамога? Смерць, дзе тваё джала?»

Где ти, смерте, жало? где ти, аде, победа?

Джала смерці — грэх, а сіла граху — закон.

Жало же смерти грех: сила же греха закон.

Богу ж падзяка, Які даў нам перамогу праз Госпада нашага Ісуса Хрыста.

Богу же благодарение, давшему нам победу Господем нашим Иисус Христом.

Дзеля таго, браты мае ўлюбёныя, будзьце стойкімі, непахіснымі, заўсёды рупліва занятымі справай Госпада, ведаючы, што праца ваша недарэмная перад Госпадам.

Темже, братие моя возлюбленная, тверди бывайте, непоступни, избыточествующе в деле Господни всегда, ведяще, яко труд ваш несть тощь пред Господем.

« 14 глава 16 глава »