Гебраям 5 глава

Пасланьне да Гебраяў Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Бо ўсякі першасьвятар, які спаміж людзей бярэцца, дзеля людзей стаўляецца на тое, што Божае, каб прыносіў дары і ахвяры за грахі,

Всѧ́къ бо первосвѧще́нникъ, ѿ человѣ҄къ прїе́млемь, за человѣ́ки поставлѧ́етсѧ на слѹ҄жбы ѩ҆̀же къ бг҃ѹ, да прино́ситъ да́ры же и҆ жє́ртвы ѡ҆ грѣсѣ́хъ,

каб мог спачуваць тым, якія не разумеюць і заблукалі, бо і сам абложаны нядужасьцю,

спострада́ти могі́й невѣ́жствѹющымъ и҆ заблѹжда́ющымъ, поне́же и҆ то́й не́мощїю ѡ҆бложе́нъ є҆́сть:

і праз гэта павінен як за народ, гэтак і за сябе прыносіць [ахвяры] за грахі.

и҆ сегѡ̀ ра́ди до́лженъ є҆́сть ѩ҆́коже ѡ҆ лю́дехъ, та́кожде и҆ ѡ҆ себѣ̀ приноси́ти за грѣхѝ.

І ніхто сам сабою не прыймае гэтую пашану, але той, хто пакліканы Богам, як і Аарон.

(За҄.) И҆ никто́же са́мъ себѣ̀ прїе́млетъ че́сть, но зва́нный ѿ бг҃а, ѩ҆́коже и҆ а҆арѡ́нъ.

Гэтак і Хрыстос ня Сам Сябе праславіў, каб быць Першасьвятаром, але Той, Які сказаў Яму: «Ты — Сын Мой, Я сёньня нарадзіў Цябе»,

Та́кѡ и҆ хр҇то́съ не себѐ просла́ви бы́ти первосщ҃е́нника, но гл҃авый къ немѹ̀: сн҃ъ мо́й є҆сѝ ты̀, а҆́зъ дне́сь роди́хъ тѧ̀:

а таксама ў іншым [месцы] кажа: «Ты — сьвятар на вякі паводле парадку Мэльхісэдэка».

ѩ҆́коже и҆ и҆́ндѣ гл҃етъ: ты̀ є҆сѝ сщ҃е́нникъ во вѣ́къ по чи́нѹ мелхїседе́ковѹ.

Ён у дні цела Свайго з вялікім крыкам і сьлязьмі прыносіў просьбы і ўпрошваньні да Таго, Які мог збавіць Яго ад сьмерці, і быў выслуханы дзеля багабойнасьці.

И҆́же во дне́хъ пл҃ти своеѧ̀ молє́нїѧ же и҆ мл҃твы къ могѹ́щемѹ сп҇тѝ є҆го̀ ѿ сме́рти съ во́племъ крѣ́пкимъ и҆ со слеза́ми прине́съ, и҆ ѹ҆слы́шанъ бы́въ ѿ бл҃гоговѣ́инства,

Хоць Ён — Сын, але навучыўся паслухмянасьці праз тое, што перацярпеў,

а҆́ще и҆ сн҃ъ бѧ́ше, ѻ҆ба́че навы́че ѿ си́хъ, ѩ҆̀же пострада̀, послѹша́нїю,

і, споўніўшы [ўсё], стаўся для ўсіх, якія паслухмяныя Яму, прычынаю вечнага збаўленьня,

и҆ соверши́всѧ бы́сть всѣ҄мъ послѹ́шающымъ є҆гѡ̀ вино́венъ сп҇нїѧ вѣ́чнагѡ,

названы ад Бога Першасьвятаром паводле парадку Мэльхісэдэка.

нарѣче́нъ ѿ бг҃а первосщ҃е́нникъ по чи́нѹ мелхїседе́ковѹ.

Адносна Яго мы маем шмат сказаць, і цяжка выказаць, бо вы сталіся маруднымі, каб слухаць.

(За҄ 312.) Ѡ҆ не́мже мно́гое на́мъ сло́во и҆ неѹдо́бь сказа́емое глаго́лати, поне́же не́мощни бы́сте слѹ҄хи.

Бо вы, якія паводле часу павінны быць настаўнікамі, ізноў маеце патрэбу, каб вучылі вас падставовым пачаткам словаў Божых, і вы маеце патрэбу ў малацэ, а ня ў цьвёрдай страве.

И҆́бо, до́лжни сѹ́ще бы́ти ѹ҆чи́телїе лѣ́тъ ра́ди, па́ки тре́бѹете ѹ҆чи́тисѧ, ка҄ѧ пи́смена нача́ла слове́съ бж҃їихъ: и҆ бы́сте тре́бѹюще млека̀, а҆ не крѣ́пкїѧ пи́щи.

Бо ўсякі, хто спажывае малако, неспрактыкаваны ў слове праведнасьці, бо ён — немаўля.

Всѧ́къ бо причаща́ѧйсѧ млека̀ неискѹ́сенъ сло́ва пра́вды, младе́нецъ бо є҆́сть:

А цьвёрдая страва ёсьць для дасканалых, у якіх праз ужываньне разуменьне спрактыкаванае распазнаваць добрае і ліхое.

соверше́нныхъ же є҆́сть тве́рдаѧ пи́ща, и҆мѹ́щихъ чѹ҄вствїѧ ѡ҆бѹчє́на до́лгимъ ѹ҆че́нїемъ въ разсѹжде́нїе добра́ же и҆ ѕла̀.

« 4 глава 6 глава »