Гебраям 3 глава

Пасланьне да Гебраяў Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Дзеля гэтага, браты сьвятыя, удзельнікі ў нябесным пакліканьні, прыгледзьцеся да Апостала і Першасьвятара вызнаньня нашага, Ісуса Хрыста,

Тѣ́мже, бра́тїе ст҃а҄ѧ, зва́нїѧ нб҇нагѡ прича҄стницы, разѹмѣ́йте посла́нника и҆ ст҃и́телѧ и҆сповѣ́данїѧ на́шегѡ ї҆и҃са хр҇та̀,

Які верны Таму, Які паставіў Яго, як і Майсей у-ва ўсім доме Ягоным.

вѣ́рна сѹ́ща сотво́ршемѹ є҆го̀, ѩ҆́коже и҆ мѡѷсе́й во все́мъ домѹ̀ є҆гѡ̀.

Бо Ён варты яшчэ большае славы за Майсея, як і большую пашану мае за дом той, хто яго збудаваў.

Мно́жайшей бо сла́вѣ се́й па́че мѡѷсе́а сподо́бисѧ, є҆ли́кѡ мно́жайшѹю че́сть и҆́мать па́че до́мѹ сотвори́вый є҆го̀:

Бо ўсякі дом некім будуецца; а Той, Які ўсё збудаваў, — Бог .

всѧ́къ бо до́мъ созида́етсѧ ѿ нѣ́коегѡ: а҆ сотвори́вый всѧ́чєскаѧ бг҃ъ.

І Майсей верны ў-ва ўсім доме Ягоным, як слуга, дзеля сьведчаньня пра тое, што мела быць сказаным;

(За҄ 308.) И҆ мѡѷсе́й ѹ҆́бѡ вѣ́ренъ бѣ̀ во все́мъ домѹ̀ є҆гѡ̀, ѩ҆́коже слѹга̀, во свидѣ́телство глаго́латисѧ и҆мѣ́вшымъ:

а Хрыстос — як Сын у доме Ягоным, дом Якога — мы, калі толькі адвагу і пахвалу надзеі цьвёрда да канца трымаць будзем.

хр҇то́съ же ѩ҆́коже сн҃ъ въ домѹ̀ свое́мъ: є҆гѡ́же до́мъ мы̀ є҆смы̀, а҆́ще дерзнове́нїе и҆ похвалѹ̀ ѹ҆пова́нїѧ да́же до конца̀ и҆звѣ́стно ѹ҆держи́мъ.

Дзеля гэтага, як кажа Дух Сьвяты: «Сёньня, калі пачуеце голас Ягоны,

Тѣ́мже, ѩ҆́коже гл҃етъ дх҃ъ ст҃ы́й, дне́сь, а҆́ще гла́съ є҆гѡ̀ ѹ҆слы́шите,

не закамяняйце сэрцы вашыя, як у раздражненьні, у дзень спакусы ў пустыні,

не ѡ҆жесточи́те серде́цъ ва́шихъ, ѩ҆́коже въ прогнѣ́ванїи, во днѝ и҆скѹше́нїѧ въ пѹсты́ни,

дзе спакушалі Мяне бацькі вашыя, выпрабоўвалі Мяне і бачылі справы Мае сорак гадоў.

и҆дѣ́же и҆скѹси́ша мѧ̀ ѻ҆тцы̀ ва́ши, и҆скѹси́ша мѧ̀ и҆ ви́дѣша дѣла̀ моѧ҄ четы́редесѧть лѣ́тъ.

Дзеля гэтага ўгнявіўся Я на пакаленьне тое і сказаў: “Заўсёды блукаюць яны сэрцам, а самі не спазналі шляхоў Маіх”.

Сегѡ̀ ра́ди негодова́хъ ро́да тогѡ̀ и҆ рѣ́хъ: пр҇нѡ заблѹжда́ютъ се́рдцемъ, ті́и же не позна́ша пѹті́й мои́хъ:

Дык прысягнуў Я ў гневе Маім, што ня ўвойдуць яны ў супачынак Мой».

ѩ҆́кѡ клѧ́хсѧ во гнѣ́вѣ мое́мъ, а҆́ще вни́дѹтъ въ поко́й мо́й.

Глядзіце, браты, каб не было ў кім з вас сэрца злога і бязьвернага, што адступаецца ад Бога Жывога,

(За҄ 309.) Блюди́те, бра́тїе, да не когда̀ бѹ́детъ въ нѣ́коемъ ѿ ва́съ се́рдце лѹка́во, (и҆спо́лнено) невѣ́рїѧ, во є҆́же ѿстѹпи́ти ѿ бг҃а жи́ва.

але прасіце адзін аднаго штодня, пакуль называецца “сёньня”, каб хто з вас не закамянеў праз падман грэху.

Но ѹ҆тѣша́йте себѐ на всѧ́къ де́нь до́ндеже дне́сь нарица́етсѧ, да не ѡ҆жесточи́тсѧ нѣ́кто ѿ ва́съ ле́стїю грѣхо́вною:

Бо мы сталіся ўдзельнікамі Хрыста, калі толькі пачатку пэўнасьці цьвёрда будзем трымацца да канца,

прича҄стницы бо бы́хомъ хр҇тѹ̀, а҆́ще то́чїю нача́токъ соста́ва да́же до конца̀ и҆звѣ́стенъ ѹ҆держи́мъ:

пакуль гаворыцца: «Сёньня, калі пачуеце голас Ягоны, не закамяняйце сэрцы вашыя, як у раздражненьні».

внегда̀ гл҃етъ: дне́сь, а҆́ще гла́съ є҆гѡ̀ ѹ҆слы́шите, не ѡ҆жесточи́те серде́цъ ва́шихъ, ѩ҆́коже въ прогнѣ́ванїи.

Бо некаторыя, што чулі, раздражніліся; але ня ўсе, якія выйшлі з Эгіпту праз Майсея.

Нѣ́цыи бо слы́шавше прогнѣ́ваша, но не всѝ и҆зше́дшїи и҆з̾ є҆гѵ́пта съ мѡѷсе́омъ.

На каго ж гневаўся Ён сорак гадоў? Ці не на тых, якія зграшылі, косткі якіх палеглі ў пустыні?

Ко́ихъ же негодова̀ четы́редесѧть лѣ́тъ; Не согрѣши́вшихъ ли, и҆́хже кѡ́сти падо́ша въ пѹсты́ни;

А каму прысягаў Ён, што ня ўвойдуць яны ў супачынак Ягоны, калі ня тым, якія не скарыліся?

Котѡ́рымъ же клѧ́лсѧ не вни́ти въ поко́ище є҆гѡ̀; ѩ҆́вѣ, ѩ҆́кѡ проти́вльшымсѧ.

І бачым, што яны не змаглі ўвайсьці праз недаверства.

И҆ ви́димъ, ѩ҆́кѡ не возмого́ша вни́ти за невѣ́рствїе.