Гебраям 12 глава

Пасланьне да Гебраяў Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Дык і мы, маючы навокал нас гэткае воблака сьведкаў, адкінуўшы ўсякі цяжар і грэх, які нас аблытвае, з цярплівасьцю будзем бегчы ў змаганьні, што ляжыць перад намі,

Тѣ́мже ѹ҆̀бо и҆ мы̀, толи́къ и҆мѹ́ще ѡ҆блежа́щь на́съ ѡ҆́блакъ свидѣ́телей, го́рдость всѧ́кѹ {бре́мѧ всѧ́ко} ѿло́жше и҆ ѹ҆до́бь ѡ҆бстоѧ́телный грѣ́хъ, терпѣ́нїемъ да тече́мъ на предлежа́щїй на́мъ по́двигъ,

углядаючыся на Пачынальніка і Завяршальніка веры, Ісуса, Які замест радасьці, што была перад Ім, вытрываў крыж, пагардзіўшы сорамам, і сеў праваруч пасаду Божага.

взира́юще на нача́лника вѣ́ры и҆ соверши́телѧ ї҆и҃са, и҆́же вмѣ́стѡ предлежа́щїѧ є҆мѹ̀ ра́дости претерпѣ̀ кр҇тъ, ѡ҆ срамотѣ̀ неради́въ, ѡ҆ деснѹ́ю же пр҇то́ла бж҃їѧ сѣ́де.

Бо паразважайце пра Таго, Які вытрываў гэтакую супраць Сябе варажнечу ад грэшнікаў, каб вы не зьнемагаліся, саслабеўшы душамі вашымі.

Помы́слите ѹ҆̀бо таково́е пострада́вшаго ѿ грѣ҄шникъ на себѐ прекосло́вїе, да не стѹжа́ете, дѹша́ми свои́ми ѡ҆слаблѧ́еми.

Вы яшчэ не да крыві ваявалі, змагаючыся супраць грэху,

Не ѹ҆̀ до кро́ве ста́сте, проти́вѹ грѣха̀ подвиза́ющесѧ,

і забыліся пра пацяшэньне, якое зьвяртаецца да вас, як да сыноў: «Сыне мой! Ня грэбуй настаўленьнем Госпадавым і не слабей, калі Ён цябе дакарае.

и҆ забы́сте ѹ҆тѣше́нїе, є҆́же ва́мъ ѩ҆́кѡ сынѡ́мъ глаго́летъ: сы́не мо́й, не пренемога́й наказа́нїемъ гд҇нимъ, нижѐ ѡ҆слабѣ́й, ѿ негѡ̀ ѡ҆блича́емь.

Бо каго любіць Госпад, таго карае, і бічуе ўсякага сына, якога прыймае».

(За҄.) Є҆го́же бо лю́битъ гд҇ь, наказѹ́етъ: бїе́тъ же всѧ́каго сы́на, є҆го́же прїе́млетъ.

Калі вы зносіце пакараньне, Бог ставіцца да вас, як да сыноў. Бо ці ёсьць гэтакі сын, якога не карае бацька?

А҆́ще наказа́нїе терпитѐ, ѩ҆́коже сыновѡ́мъ ѡ҆брѣта́етсѧ ва́мъ бг҃ъ. Кото́рый бо є҆́сть сы́нъ, є҆гѡ́же не наказѹ́етъ ѻ҆те́цъ;

А калі вы без пакараньня, удзельнікамі якога сталіся ўсе, дык вы — байструкі, а не сыны.

А҆́ще же без̾ наказа́нїѧ є҆стѐ, є҆мѹ́же прича҄стницы бы́ша всѝ, ѹ҆̀бо прелюбодѣ҄йчищи є҆стѐ, а҆ не сы́нове.

Да таго, калі мы мелі бацькоў цела нашага, якія нас каралі, і саромеліся перад імі, ці ня шмат больш маем падпарадкоўвацца Айцу духаў і будзем жыць?

Къ си҄мъ, пло́ти на́шей ѻ҆тцы̀ и҆мѣ́хомъ наказа́тєли, и҆ срамлѧ́хомсѧ: не мно́гѡ ли па́че повине́мсѧ ѻ҆ц҃ѹ̀ дѹховѡ́мъ, и҆ жи́ви бѹ́демъ;

Бо тыя каралі, як самі думалі, на некалькі дзён; а Ён — на карысьць [нашую], каб нам удзельнічаць у сьвятасьці Яго.

Ѻ҆ни́ бо въ ма́ло дні́й, ѩ҆́коже го́дѣ и҆̀мъ бѣ̀, нака́зовахѹ на́съ: а҆ се́й на по́льзѹ, да причасти́мсѧ ст҃ы́ни є҆гѡ̀.

Усякае ж пакараньне ў цяперашні час здаецца ня радасьцю, але смуткам; а пасьля дае навучаным праз яго мірны плод праведнасьці.

Всѧ́кое бо наказа́нїе въ настоѧ́щее вре́мѧ не мни́тсѧ ра́дость бы́ти, но печа́ль: послѣди́ же пло́дъ ми́ренъ наѹчє́нымъ тѣ́мъ воздае́тъ пра́вды.

Дзеля гэтага выпрастуйце рукі, што апусьціліся, і калені, што самлелі,

Тѣ́мже ѡ҆сла́блєнныѧ рѹ́ки и҆ ѡ҆сла́блєннаѧ колѣ҄на и҆спра́вите

і сьцежкі простыя рабіце нагамі вашымі, каб кульгавае нікуды ня збочыла, а лепш было аздароўленае.

и҆ стєзѝ пра҄вы сотвори́те нога́ми ва́шими, да не хро́мое соврати́тсѧ, но па́че да и҆сцѣлѣ́етъ.

Імкніцеся да супакою з усімі і да сьвятасьці, без якое ніхто ня ўбачыць Госпада,

(За҄ 332.) Ми́ръ и҆мѣ́йте и҆ ст҃ы́ню со всѣ́ми, и҆́хже кромѣ̀ никто́же ѹ҆́зритъ гд҇а:

гледзячы, каб хто ня страціў ласкі Божае; каб які корань горычы, вырасшы ўверх, не зрабіў шкоды, і каб праз яго не занячысьціліся многія;

смотрѧ́юще, да не кто̀ лиши́тсѧ блгдти бж҃їѧ: да не кі́й ко́рень го́рести, вы́спрь прозѧба́ѧй, па́кость сотвори́тъ, и҆ тѣ́мъ ѡ҆сквернѧ́тсѧ мно́зи:

каб не было якога распусьніка ці паганага, як Эзаў, які за адну ежу аддаў першародзтва сваё.

да не кто̀ блѹдодѣ́й, и҆лѝ скверни́тель, ѩ҆́коже и҆са́ѵъ, и҆́же за ѩ҆́дь є҆ди́нѹ ѿда́лъ є҆́сть перворо́дство своѐ.

Бо ведаеце, што і пасьля ён, хочучы ўспадкаеміць дабраслаўленьне, быў адкінуты, бо не знайшоў месца навяртаньня, хоць і шукаў яго са сьлязьмі.

Вѣ́сте бо, ѩ҆́кѡ и҆ пото́мъ похотѣ́въ наслѣ́довати блг҇ве́нїе, ѿве́рженъ бы́сть: покаѧ́нїѧ бо мѣ́ста не ѡ҆брѣ́те, а҆́ще и҆ со слеза́ми поиска́лъ є҆гѡ̀.

Бо не падыйшлі вы да гары, да якой [можна] дакрануцца і якая палае агнём, ані да віхуры, і цемры, і буры,

Не пристѹпи́сте бо къ горѣ̀ ѡ҆сѧза́емѣй и҆ разгорѣ́вшемѹсѧ ѻ҆гню̀, и҆ ѡ҆́блакѹ и҆ сѹмра́кѹ, и҆ бѹ́рѣ

ані да гуку трубы і голасу словаў, пра якія тыя, што чулі, прасілі, каб да іх не было больш слова,

и҆ трѹ́бномѹ звѹ́кѹ, и҆ гла́сѹ гл҃гѡ́лъ, є҆гѡ́же слы́шавшїи ѿреко́шасѧ, да не приложи́тсѧ и҆̀мъ сло́во,

бо ня вытрымалі перасьцярогі: «Калі і зьвер кранецца гары, будзе ўкаменаваны ці стралою забіты»,

не терпѧ́хѹ бо повелѣва́ющагѡ: а҆́ще и҆ ѕвѣ́рь прико́снетсѧ горѣ̀, ка́менїемъ побїе́нъ бѹ́детъ:

і гэткая жахлівая была тая праява, што Майсей сказаў: «Я напалоханы і трасуся».

и҆ та́кѡ стра́шно бѣ̀ ви́димое, мѡѷсе́й речѐ: пристра́шенъ є҆́смь и҆ тре́петенъ.

Але вы падыйшлі да гары Сыён і да гораду Бога Жывога, да нябеснага Ерусаліму і да дзясяткаў тысячаў анёлаў,

Но пристѹпи́сте къ сїѡ́нстѣй горѣ̀ и҆ ко гра́дѹ бг҃а жива́гѡ, ї҆ер҇ли́мѹ нб҇номѹ и҆ тма́мъ а҆́гг҃лѡвъ,

да вальнага зграмаджэньня і царквы першародных, якія запісаныя ў небе, і да Бога, Судзьдзі ўсіх, і да духаў праведных і дасканалых,

торжествѹ̀ и҆ цр҃кви перворо́дныхъ на нб҃сѣ́хъ напи́санныхъ, и҆ сѹдїѝ всѣ́хъ бг҃ѹ и҆ дѹхѡ́мъ првдникъ соверше́нныхъ,

і да Пасярэдніка новага запавету, Ісуса, і да крыві пакрапленьня, якая лепш за Абэлеву гаворыць.

и҆ къ хода́таю завѣ́та но́вагѡ ї҆и҃сѹ и҆ кро́ви кропле́нїѧ, лѹ́чше глаго́лющей, не́жели а҆́велева.

Глядзіце, не адвярніцеся ад Таго, Які гаворыць. Бо калі не ўцяклі тыя, што адвярнуліся ад таго, які прамаўляў на зямлі, тым больш мы, калі адкінем Таго, Які з неба,

(За҄ 333.) Блюди́те (же), да не ѿрече́тесѧ гл҃ющагѡ. А҆́ще бо не и҆збѣжа́ша ѻ҆нѝ ѿре́кшїисѧ про҇ро́чествѹющагѡ на землѝ, мно́жае па́че мы̀ ѿрица́ющїисѧ нб҇нагѡ,

голас Якога тады захістаў зямлю, а цяпер абяцаў, кажучы: “Яшчэ раз страсяну ня толькі зямлю, але і неба”.

є҆гѡ́же гла́съ зе́млю тогда̀ поколеба̀, нн҃ѣ же ѡ҆бѣтова̀, гл҃ѧ: є҆щѐ є҆ди́ною а҆́зъ потрѧсѹ̀ не то́кмѡ земле́ю, но и҆ нб҃омъ.

А [словы] “яшчэ раз” паказваюць на зьмену таго, што хістаецца, як створанага, каб засталося тое, што не хістаецца.

А҆ є҆́же є҆щѐ є҆ди́ною, сказѹ́етъ коле́блемыхъ преложе́нїе, а҆́ки сотворе́нныхъ, да пребѹ́дѹтъ, ѩ҆̀же сѹ́ть неподви҄жимаѧ.

Дзеля гэтага мы, прыймаючы Валадарства непарушнае, будзем мець ласку, праз якую будзем служыць Богу, падабаючыся [Яму], з сарамлівасьцю і багабойнасьцю,

(За҄.) Тѣ́мже цр҇тво непоколеби́мо прїе́млюще, да и҆́мамы блгдть, є҆́юже слѹ́жимъ бл҃гоѹго́днѡ бг҃ѹ съ бл҃гоговѣ́нїемъ и҆ стра́хомъ,

бо Бог наш — агонь, які паглынае.

и҆́бо бг҃ъ на́шъ ѻ҆́гнь поѧда́ѧй (є҆́сть).

« 11 глава 13 глава »