Гебраям 11 глава

Пасланьне да Гебраяў Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

А вера ёсьць пэўнасьць у тым, чаго спадзяемся, перакананасьць у рэчах нябачных.

Є҆́сть же вѣ́ра ѹ҆пова́емыхъ и҆звѣще́нїе, веще́й ѡ҆бличе́нїе неви́димыхъ.

Бо ў ёй засьведчаны старэйшыя [нашыя].

Въ се́й бо свидѣ́телствовани бы́ша дре́внїи.

Вераю разумеем, што вякі наладжаны словам Божым, каб з няяўнага сталася бачнае.

Вѣ́рою разѹмѣва́емъ соверши́тисѧ вѣкѡ́мъ гл҃го́ломъ бж҃їимъ, во є҆́же ѿ неѧвлѧ́емыхъ ви҄димымъ бы́ти.

Вераю Абэль прынёс Богу лепшую ахвяру, чым Каін, праз што атрымаў сьведчаньне, што ён — праведны, [бо гэта] засьведчыў Бог пра дары ягоныя; і праз яе ён, памёршы, яшчэ гаворыць.

Вѣ́рою мно́жайшѹю же́ртвѹ а҆́вель па́че ка́їна принесѐ бг҃ѹ, є҆́юже свидѣ́телствованъ бы́сть бы́ти првдникъ, свидѣ́телствѹющѹ ѡ҆ да́рѣхъ є҆гѡ̀ бг҃ѹ: и҆ то́ю ѹ҆ме́рый є҆щѐ глаго́летъ.

Вераю Энох быў перанесены, што ня ўбачыў сьмерці; і не знайшлі яго, бо перанёс яго Бог. Бо перад перанясеньнем ягоным было засьведчана, што ён спадабаўся Богу.

Вѣ́рою є҆нѡ́хъ преложе́нъ бы́сть не ви́дѣти сме́рти: и҆ не ѡ҆брѣта́шесѧ, занѐ преложѝ є҆го̀ бг҃ъ: пре́жде бо преложе́нїѧ є҆гѡ̀ свидѣ́телствованъ бы́сть, ѩ҆́кѡ ѹ҆годѝ бг҃ѹ.

А бяз веры спадабацца [Богу] немагчыма, бо той, хто прыходзіць да Бога, мусіць верыць, што Ён ёсьць і тым, хто шукае Яго, нагароду дае.

Без̾ вѣ́ры же невозмо́жно ѹ҆годи́ти (бг҃ѹ): вѣ́ровати же подоба́етъ приходѧ́щемѹ къ бг҃ѹ, ѩ҆́кѡ є҆́сть, и҆ взыска́ющымъ є҆го̀ мздовозда́тель быва́етъ.

Вераю Ной, атрымаўшы слова пра тое, што яшчэ не было бачным, у багабойнасьці пабудаваў каўчэг дзеля збаўленьня дому свайго; ёю ён асудзіў сьвет і паводле веры стаўся спадкаемцам праведнасьці.

Вѣ́рою ѿвѣ́тъ прїи́мъ нѡ́е ѡ҆ си́хъ, ѩ҆́же не ѹ҆̀ ви́дѣ, ѹ҆боѧ́всѧ сотворѝ ковче́гъ во спасе́нїе до́мѹ своегѡ̀: є҆́юже ѡ҆сѹдѝ (ве́сь) мі́ръ, и҆ пра́вды, ѩ҆́же по вѣ́рѣ, бы́сть наслѣ́дникъ.

Вераю Абрагам, калі быў пакліканы, падпарадкаваўся, каб ісьці ў месца, якое меў атрымаць у спадчыну, і выйшаў, не разумеючы, куды ідзе.

(За҄ 327.) Вѣ́рою зово́мъ а҆враа́мъ послѹ́ша и҆зы́ти на мѣ́сто, є҆́же хотѧ́ше прїѧ́ти въ наслѣ́дїе, и҆ и҆зы́де не вѣ́дый, ка́мѡ грѧде́тъ.

Вераю вандраваў ён на зямлі абяцанай, як на чужой, жывучы ў намётах з Ісаакам і Якубам, суспадчыньнікамі таго самага абяцаньня;

(За҄ 328.) Вѣ́рою прїи́де а҆враа́мъ на зе́млю ѡ҆бѣтова́нїѧ, ѩ҆́коже на чѹ́ждѹ, въ кро́вы всели́сѧ со ї҆саа́комъ и҆ ї҆а́кѡвомъ снаслѣ́дникома ѡ҆бѣтова́нїѧ тогѡ́жде:

бо ён чакаў гораду, які мае падмуркі, якога майстар і дойлід — Бог.

жда́ше бо ѡ҆снова҄нїѧ и҆мѹ́щагѡ гра́да, є҆мѹ́же хѹдо́жникъ и҆ содѣ́тель бг҃ъ.

Вераю і сама Сара атрымала сілу на зачацьце насеньня і не па часе веку нарадзіла, бо верным прызнавала Таго, Які абяцаў.

Вѣ́рою и҆ сама̀ са́рра непло́ды си́лѹ во ѹ҆держа́нїе сѣ́мене прїѧ́тъ и҆ па́че вре́мене во́зраста родѝ, поне́же вѣ́рна непщева̀ ѡ҆бѣтова́вшаго.

І дзеля гэтага ад аднаго, і пры гэтым амярцьвелага, нарадзілася гэтак шмат, як зорак у небе і як незьлічоны пясок на ўзьбярэжжы мора.

Тѣ́мже и҆ ѿ є҆ди́нагѡ роди́шасѧ, да є҆щѐ ѹ҆мерщвле́ннагѡ, ѩ҆́коже ѕвѣ́зды небє́сныѧ мно́жествомъ и҆ ѩ҆́кѡ песо́къ вскра́й мо́рѧ безчи́сленный.

Усе яны памерлі ў веры, не атрымаўшы абяцаньняў, але толькі здалёк бачачы іх, і маючы пэўнасьць, і вітаючы [іх], і прызнаючы, што яны — чужынцы і вандроўнікі на зямлі.

По вѣ́рѣ ѹ҆мро́ша сі́и всѝ, не прїе́мше ѡ҆бѣтова́нїй, но и҆здале́ча ви́дѣвше ѧ҆̀, и҆ цѣлова́вше, и҆ и҆сповѣ́давше, ѩ҆́кѡ стра́ннїи и҆ прише́лцы сѹ́ть на землѝ:

Бо тыя, што гэтак кажуць, паказваюць, што яны бацькаўшчыну шукаюць.

и҆́бо такѡва́ѧ глаго́лющїи ѩ҆влѧ́ютсѧ, ѩ҆́кѡ ѻ҆те́чествїѧ взыскѹ́ютъ.

І, калі б яны памяталі тую, з якое выйшлі, мелі б час вярнуцца.

И҆ а҆́ще бы ѹ҆́бѡ ѻ҆́но по́мнили, и҆з̾ негѡ́же и҆зыдо́ша, и҆мѣ́ли бы вре́мѧ возврати́тисѧ:

Але яны лепшага жадалі, гэта ёсьць нябеснага; дзеля гэтага Бог не саромеецца іх, каб іхнім Богам называцца, бо Ён падрыхтаваў ім горад.

нн҃ѣ же лѹ́чшагѡ жела́ютъ, си́рѣчь нб҇нагѡ: тѣ́мже не стыди́тсѧ си́ми бг҃ъ, бг҃ъ нарица́тисѧ и҆́хъ: ѹ҆гото́ва бо и҆̀мъ гра́дъ.

Вераю Абрагам, спакушаны, прынёс [у ахвяру] Ісаака, і прынёс адзінароднага, якога прыняў як абяцаньне,

(За҄ 329.) Вѣ́рою приведѐ а҆враа́мъ ї҆саа́ка и҆скѹша́емь, и҆ є҆диноро́днаго приноша́ше, ѡ҆бѣтова҄нїѧ прїе́мый,

пра якога было сказана: «У Ісааку будзе названае насеньне табе»,

къ немѹ́же гл҃ано бы́сть: ѩ҆́кѡ ѡ҆ ї҆саа́цѣ нарече́тсѧ тебѣ̀ сѣ́мѧ:

бо ён лічыў, што Бог мае моц і з мёртвых уваскрасіць, дзеля чаго і атрымаў яго як прыклад.

помы́сливъ, ѩ҆́кѡ и҆ и҆з̾ ме́ртвыхъ воскр҃си́ти си́ленъ (є҆́сть) бг҃ъ, тѣ́мже того̀ и҆ въ при́тчѣ прїѧ́тъ.

Вераю ў будучае Ісаак дабраславіў Якуба і Эзава.

Вѣ́рою ѡ҆ грѧдѹ́щихъ благословѝ ї҆саа́къ ї҆а́кѡва и҆ и҆са́ѵа.

Вераю Якуб, паміраючы, дабраславіў кожнага з сыноў Язэпа і пакланіўся на верх кія свайго.

Вѣ́рою ї҆а́кѡвъ ѹ҆мира́ѧ коего́ждо сы́на ї҆ѡ́сифова благословѝ и҆ поклони́сѧ на ве́рхъ жезла̀ є҆гѡ̀.

Вераю Язэп, паміраючы, нагадаў пра выхад сыноў Ізраіля і загадаў наконт костак сваіх.

Вѣ́рою ї҆ѡ́сифъ ѹ҆мира́ѧ ѡ҆ и҆схожде́нїи сынѡ́въ ї҆и҃левыхъ па́мѧтствова и҆ ѡ҆ косте́хъ свои́хъ заповѣ́да.

Вераю Майсей па нараджэньні тры месяцы быў хаваны бацькамі сваімі, бо яны бачылі, што хлопчык мілы [Богу], і не спалохаліся валадарскага загаду.

Вѣ́рою мѡѷсе́й роди́всѧ сокрове́нъ бы́сть трѝ мц҇ы ѿ ѻ҆тє́цъ свои́хъ, занѐ ви́дѣша красно̀ ѻ҆троча̀ и҆ не ѹ҆боѧ́шасѧ повелѣ́нїѧ царе́ва.

Вераю Майсей, стаўшыся дарослым, адмовіўся называцца сынам дачкі фараона

(За҄.) Вѣ́рою мѡѷсе́й, вели́къ бы́въ, ѿве́ржесѧ нарица́тисѧ сы́нъ дще́ре фараѡ́новы:

і выбраў лепш пакутаваць з народам Божым, чым мець часовую прыемнасьць грэху,

па́че (же) и҆зво́ли страда́ти съ людьмѝ бж҃їими, не́жели и҆мѣ́ти вре́меннѹю грѣха̀ сла́дость,

зьнявагу Хрыстовую палічыўшы большым багацьцем, чым скарбы эгіпецкія; бо ён на нагароду ўглядаўся.

бо́лшее бога́тство вмѣни́въ є҆гѵ́петскихъ сокро́вищъ поноше́нїе хр҇то́во: взира́ше бо на мздовоздаѧ́нїе.

Вераю пакінуў ён Эгіпет, не спалохаўшыся ярасьці валадарскай, бо непахісны быў, быццам бачачы Нябачнага.

Вѣ́рою ѡ҆ста́ви є҆гѵ́петъ, не ѹ҆боѧ́всѧ ѩ҆́рости царе́вы: неви́димаго бо ѩ҆́кѡ ви́дѧ, терпѧ́ше.

Вераю ўчыніў ён Пасху і праліцьцё крыві, каб не крануў іх той, які нішчыў першародных.

Вѣ́рою сотворѝ па́схѹ и҆ проли́тїе кро́ве, да не погѹблѧ́ѧй перворождє́ннаѧ ко́снетсѧ и҆́хъ.

Вераю перайшлі яны праз Чырвонае мора, як па сухому; на што спакусіўшыся, Эгіпцяне былі патопленыя.

Вѣ́рою преидо́ша чермно́е мо́ре а҆́ки по сѹ́сѣ землѝ: є҆гѡ́же и҆скѹше́нїе прїе́мше є҆гѵ́птѧне и҆стопи́шасѧ.

Вераю ўпалі муры Ерыхону, як абыходзілі [іх] сем дзён.

Вѣ́рою стѣ́ны ї҆ерїхѡ҄нскїѧ падо́ша ѡ҆бхожде́нїемъ седми́хъ дні́й.

Вераю Рахаў распусьніца, з супакоем прыняўшы выведчыкаў, не загінула з тымі, якія не скарыліся.

Вѣ́рою раа́въ блѹдни́ца не поги́бе съ сопроти́вльшимисѧ, прїи́мши схо́дники {соглѧда́тєли} съ ми́ромъ (и҆ и҆ны́мъ пѹте́мъ и҆зве́дши).

І што яшчэ скажу? Бо ня хопіць мне часу, каб распавядаць пра Гедэона, Барака, пра Самсона і Ефтая, пра Давіда і Самуэля, і пра прарокаў,

И҆ что̀ є҆щѐ глаго́лю; Не доста́нетъ бо мѝ повѣствѹ́ющѹ вре́мене ѡ҆ гедеѡ́нѣ, вара́цѣ же и҆ самѱѡ́нѣ и҆ ї҆ефѳа́и, ѡ҆ дв҃дѣ же и҆ самѹи́лѣ, и҆ ѡ҆ (дрѹги́хъ) про҇ро́цѣхъ,

якія вераю перамагалі валадарствы, чынілі праведнасьць, атрымлівалі абяцаньні, загароджвалі пашчы ільвоў,

(За҄ 330.) и҆̀же вѣ́рою побѣди́ша ца҄рствїѧ, содѣ́ѧша пра́вдѹ, полѹчи́ша ѡ҆бѣтова҄нїѧ, загради́ша ѹ҆ста̀ львѡ́въ,

тушылі сілу агню, уцякалі ад вострыва мяча, умацоўваліся ад слабасьці, ставаліся дужымі ў бітве, прымушалі ўцякаць табары чужынцаў,

ѹ҆гаси́ша си́лѹ ѻ҆́гненнѹю, и҆збѣго́ша ѻ҆́стреѧ меча̀, возмого́ша ѿ не́мощи, бы́ша крѣ́пцы во бране́хъ, ѡ҆брати́ша въ бѣ́гство полкѝ чѹжди́хъ:

жонкі атрымлівалі памёршых сваіх уваскрошанымі; а іншыя былі замучаныя, не дачакаўшыся адкупленьня, каб атрымаць лепшае ўваскрашэньне,

прїѧ́ша жєны̀ ѿ воскресе́нїѧ ме́ртвыхъ свои́хъ: и҆ні́и же и҆збїе́ни бы́ша, не прїе́мше и҆збавле́нїѧ, да лѹ́чшее воскр҇нїе ѹ҆лѹча́тъ:

іншыя паспыталі зьдзекаў і тартураў, а яшчэ путаў і вязьніцы,

дрѹзі́и же рѹга́нїемъ и҆ ра́нами и҆скѹше́нїе прїѧ́ша, є҆ще́ же и҆ ѹ҆́зами и҆ темни́цею,

былі каменаваныя, пілаваныя, спакушаныя, былі забіваныя мячом, бадзяліся ў авечых і казіных скурах, маючы нястачу, прыгнёт, нягоды;

ка́менїемъ побїе́ни бы́ша, претре́ни бы́ша, и҆скѹше́ни бы́ша, ѹ҆бі́йствомъ меча̀ ѹ҆мро́ша, проидо́ша въ ми́лѡтехъ (и҆) въ ко́зїѧхъ ко́жахъ, лише́ни, скорбѧ́ще, ѡ҆ѕло́блени:

тыя, якіх сьвет ня быў варты, туляліся па пустынях і горах, па пячорах і шчылінах зямлі.

и҆́хже не бѣ̀ досто́инъ (ве́сь) мі́ръ, въ пѹсты́нехъ скита́ющесѧ и҆ въ гора́хъ и҆ въ верте́пахъ и҆ въ про́пастехъ земны́хъ.

І ўсе яны, што засьведчаныя вераю, не атрымалі абяцаньня,

И҆ сі́и всѝ послѹ́шествани бы́вше вѣ́рою, не прїѧ́ша ѡ҆бѣтова́нїѧ,

бо Бог прадугледзеў адносна нас нешта лепшае, каб яны не бяз нас асягнулі дасканаласьць.

бг҃ѹ лѹ́чшее что̀ ѡ҆ на́съ предзрѣ́вшѹ, да не без̾ на́съ соверше́нство прїи́мѹтъ.

« 10 глава 12 глава »