Гебраям 6 глава

Пасланьне да Гебраяў Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Дзеля гэтага, пакінуўшы пачатак Хрыстовага слова, зьвернемся да дасканаласьці, не кладучы ізноў падмуркі, [гаворачы пра] навяртаньне ад мёртвых справаў і веру ў Бога,

Тѣ́мже ѡ҆ста́вльше нача́ла хр҇то́ва сло́во, на соверше́нїе да веде́мсѧ, не па́ки ѡ҆снова́нїе покаѧ́нїѧ полага́юще ѿ ме́ртвыхъ дѣ́лъ, и҆ вѣ́ры въ бг҃а,

вучэньне пра хрышчэньні, і ўскладаньне рук, і ўваскрасеньне мёртвых, і суд вечны.

кр҃ще́нїй ѹ҆че́нїѧ, возложе́нїѧ же рѹ́къ, воскр҇нїѧ же ме́ртвыхъ и҆ сѹда̀ вѣ́чнагѡ.

І гэта зробім, калі Бог дазволіць.

И҆ сїѐ сотвори́мъ, а҆́ще бг҃ъ повели́тъ.

Бо немагчыма тых, якія аднойчы былі прасьветленыя, і пакаштавалі дару нябеснага, і сталіся ўдзельнікамі Духа Сьвятога,

Невозмо́жно бо просвѣще́нныхъ є҆ди́ною и҆ вкѹси́вшихъ да́ра нб҇нагѡ, и҆ прича́стникѡвъ бы́вшихъ дх҃а ст҃а́гѡ,

і пакаштавалі добрага слова Божага і моцаў будучага веку,

и҆ до́брагѡ вкѹси́вшихъ бж҃їѧ гл҃го́ла и҆ си́лы грѧдѹ́щагѡ вѣ́ка,

і адпалі, ізноў абнаўляць праз навяртаньне, тых, якія ізноў укрыжоўваюць у сабе Сына Божага і выстаўляюць на сорам [Яго].

и҆ ѿпа́дшихъ, па́ки ѡ҆бновлѧ́ти въ покаѧ́нїе, второ́е распина́ющихъ сн҃а бж҃їѧ себѣ̀ и҆ ѡ҆блича́ющихъ.

Бо зямля, якая п’е дождж, што часта зыходзіць на яе, і родзіць расьліну, карысную для тых, хто абрабляе яе, атрымлівае дабраслаўленьне ад Бога;

Землѧ́ бо пи́вшаѧ сходѧ́щїй на ню̀ мно́жицею до́ждь и҆ ражда́ющаѧ бы҄лїѧ дѡ́браѧ ѡ҆́нымъ, и҆́миже и҆ дѣ́лаема быва́етъ, прїе́млетъ блг҇ве́нїе ѿ бг҃а:

а тая, якая прыносіць церні і асот, непрыдатная і блізкая да праклёну, і канец яе — спаленьне.

а҆ и҆зносѧ́щаѧ тє́рнїѧ и҆ волче́цъ непотре́бна є҆́сть и҆ клѧ́твы бли́з̾, є҆ѧ́же кончи́на въ пожже́нїе.

А мы перакананыя адносна вас, улюбёныя, што вы — лепшыя і маеце збаўленьне, хаця і гаворым гэтак.

(За҄ 313.) Надѣ́емсѧ же ѡ҆ ва́съ, возлю́бленнїи, лѹ́чшихъ и҆ придержа́щихсѧ сп҇нїѧ, а҆́ще и҆ та́кѡ глаго́лемъ.

Бо Бог не няправедны, каб забыцца на справу вашую і працу любові, якую вы зьявілі ў імя Ягонае, калі служылі і служыце сьвятым.

Не ѡ҆би́дливъ бо бг҃ъ, забы́ти дѣ́ла ва́шегѡ и҆ трѹда̀ любвѐ, ю҆́же показа́сте во и҆́мѧ є҆гѡ̀, послѹжи́вше ст҃ы҄мъ и҆ слѹжа́ще.

А мы жадаем, каб кожны з вас выяўляў такую самую дбайнасьць у пэўнасьці надзеі да канца,

Жела́емъ же, да кі́йждо ва́съ ѩ҆влѧ́етъ то́жде тща́нїе ко и҆звѣще́нїю ѹ҆пова́нїѧ да́же до конца̀,

каб ня стацца вам маруднымі, але пераймальнікамі тых, якія праз веру і доўгацярплівасьць бяруць у спадчыну абяцаньні.

да не лѣни́ви бѹ́дете, но подража́телє наслѣ́дствѹющихъ ѡ҆бѣтова҄нїѧ вѣ́рою и҆ долготерпѣ́нїемъ.

Бо Бог, абяцаючы Абрагаму, ня маючы нікога вышэйшага, каб прысягаць, прысягаў Самім Сабою,

(За҄ 314.) А҆враа́мѹ бо ѡ҆бѣтова́ѧ бг҃ъ, поне́же ни є҆ди́нѣмъ и҆мѧ́ше бо́лшимъ клѧ́тисѧ, клѧ́тсѧ собо́ю,

кажучы: «Праўдзіва, дабраслаўляючы, дабраслаўлю цябе і, памнажаючы, памножу цябе».

гл҃ѧ: вои́стиннѹ блг҇вѧ̀ блг҇влю́ тѧ и҆ ѹ҆множа́ѧ ѹ҆мно́жѹ тѧ̀.

І гэтак [Абрагам], маючы доўгацярплівасьць, атрымаў абяцаньне.

И҆ та́кѡ долготерпѣ́въ, полѹчѝ ѡ҆бѣтова́нїе.

Бо людзі прысягаюць вышэйшым, і ўсякая спрэчка між імі завяршаецца прысягай на сцьвярджэньне.

Человѣ́цы бо бо́лшимъ кленѹ́тсѧ, и҆ всѧ́комѹ и҆́хъ прекосло́вїю кончи́на во и҆звѣще́нїе клѧ́тва (є҆́сть).

Дзеля гэтага Бог, хочучы празьмерна паказаць спадкаемцам абяцаньня нязьменнасьць намеру Свайго, ужыў прысягу,

Въ не́мже ли́шше хотѧ̀ бг҃ъ показа́ти наслѣ́дникѡмъ ѡ҆бѣтова́нїѧ непрело́жное совѣ́та своегѡ̀, хода́тайствова клѧ́твою:

каб праз дзьве нязьменныя рэчы, у якіх Богу хлусіць немагчыма, вялікае пацяшэньне мелі мы, якія прыбеглі ўхапіцца за надзею, што перад намі ляжыць,

да двѣма̀ ве́щьми непрело́жными, въ ни́хже невозмо́жно солга́ти бг҃ѹ, крѣ́пкое ѹ҆тѣше́нїе и҆́мамы прибѣ́гшїи ѩ҆́тисѧ за предлежа́щее ѹ҆пова́нїе,

якую маем, як якар душы, пэўны і трывалы, які ўваходзіць ва ўнутранае за заслону,

є҆́же а҆́ки ко́твѹ и҆́мамы дѹшѝ, тве́рдѹ же и҆ и҆звѣ́стнѹ, и҆ входѧ́щѹю во внѹ́треннѣйшее завѣ́сы,

куды за нас як папярэднік увайшоў Ісус, стаўшыся Першасьвятаром на вякі паводле парадку Мэльхісэдэка.

и҆дѣ́же прдте́ча ѡ҆ на́съ вни́де ї҆и҃съ, по чи́нѹ мелхїседе́ковѹ первосщ҃е́нникъ бы́въ во вѣ́ки.

« 5 глава 7 глава »