Гебраям 9 глава

Пасланьне да Гебраяў Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Дык і першы [запавет] меў пастановы служэньня і сьвятыню ў сьвеце.

И҆мѣ́ѧше ѹ҆́бѡ пе́рваѧ ски́нїѧ {пе́рвый (завѣ́тъ)} ѡ҆правда҄нїѧ слѹ́жбы, ст҃о́е же людско́е:

Бо першы намёт быў збудаваны, і ў ім сьвечнік, і стол, і хлябы пакладныя, і завецца ён “Сьвятое”.

ски́нїѧ бо соѡрѹжена̀ бы́сть пе́рваѧ, въ не́йже свѣти́лникъ и҆ трапе́за и҆ предложе́нїе хлѣ́бѡвъ, ѩ҆́же глаго́летсѧ ст҃а҄ѧ.

А за другой заслонай намёт, які завецца “Сьвятое Сьвятых”,

По вторѣ́й же завѣ́сѣ ски́нїѧ глаго́лемаѧ ст҃а҄ѧ ст҃ы́хъ,

які мае залатую кадзільню і каўчэг запавету, які абкладзены з усіх бакоў золатам, у якім залатая пасудзіна з маннай, і кій Аарона, што расквітнеў, і табліцы запавету,

зла́тѹ и҆мѹ́щи кади́лницѹ и҆ ковче́гъ завѣ́та ѡ҆кова́нъ всю́дѹ зла́томъ, въ не́мже ста́мна злата̀ и҆мѹ́щаѧ ма́ннѹ, и҆ же́злъ а҆арѡ́новъ прозѧ́бшїй, и҆ скрижа҄ли завѣ́та:

а над ім — херувімы славы, якія ацяняюць перамольню; пра гэта ня варта цяпер казаць падрабязна.

превы́шше же є҆гѡ̀ херѹві́ми сла́вы, ѡ҆сѣнѧ́ющїи ѻ҆лта́рь {ѡ҆чисти́лище}: ѡ҆ ни́хже не лѣ́ть нн҃ѣ глаго́лати подро́бнѹ.

А калі гэта так збудавана, у першы намёт заўсёды ўваходзяць сьвятары, зьдзяйсьняючы служэньне,

Си҄мъ же та́кѡ ѹ҆стро́єнымъ, въ пе́рвѹю ѹ҆́бѡ ски́нїю вы́нѹ вхожда́хѹ свѧще́нницы, слѹ҄жбы соверша́юще:

а ў другі — раз у год адзін першасьвятар, не без крыві, якую прыносіць за сябе і за няведаньне народу.

во вторѹ́ю же є҆ди́ною въ лѣ́то є҆ди́нъ а҆рхїере́й, не без̾ кро́ве, ю҆́же прино́ситъ за себѐ и҆ ѡ҆ людски́хъ невѣ́жествїихъ.

Гэтым паказвае Дух Сьвяты, што яшчэ не адкрыты шлях у сьвятыню, пакуль стаіць першы намёт,

(За҄ 321.) Сїѐ ѩ҆влѧ́ющѹ дх҃ѹ ст҃о́мѹ, ѩ҆́кѡ не ѹ҆̀ ѩ҆ви́сѧ ст҃ы́хъ пѹ́ть, є҆щѐ пе́рвѣй ски́нїи и҆мѹ́щей стоѧ́нїе.

які ёсьць прыклад цяперашняга часу, калі прыносяцца дары і ахвяры, якія ня могуць удасканаліць паводле сумленьня таго, хто служыць,

ѩ҆́же при́тча во вре́мѧ настоѧ́щее ѹ҆тверди́сѧ, въ не́же да́рове и҆ жє́ртвы прино́сѧтсѧ, не могѹ́щыѧ по со́вѣсти соверши́ти слѹжа́щаго,

якія толькі ў ежы і пітве, і розных абмываньнях і пастановах цела, якія пастаўленыя да часу выпраўленьня.

то́чїю въ бра́шнахъ и҆ питїѧ́хъ, и҆ разли́чныхъ ѡ҆мове́нїихъ, и҆ ѡ҆правда́нїихъ пло́ти, да́же до вре́мене и҆справле́нїѧ належа҄щаѧ.

А Хрыстос, Першасьвятар будучага дабра, прыйшоўшы праз вялікшы і дасканалейшы намёт, не рукамі зроблены, гэта значыць, не такога стварэньня,

(За҄.) Хр҇то́съ же прише́дъ а҆рхїере́й грѧдѹ́щихъ бла҄гъ, бо́лшею и҆ соверше́ннѣйшею ски́нїею, нерѹкотворе́нною, си́рѣчь, не сеѧ̀ тва́ри,

і не праз кроў казлоў і цялят, але праз уласную кроў, адзін раз увайшоў у сьвятыню, знайшоўшы вечнае выбаўленьне.

ни кро́вїю ко́злею нижѐ те́лчею, но свое́ю кро́вїю, вни́де є҆ди́ною во ст҃а҄ѧ, вѣ́чное и҆скѹпле́нїе ѡ҆брѣты́й.

Бо калі кроў валоў і казлоў і попел каровы, пакрапіўшы апаганеных, асьвячае іх дзеля чыстасьці цела,

А҆́ще бо кро́вь ко́злѧѧ и҆ те́лчаѧ и҆ пе́пелъ ю҆́нчїй кропѧ́щїй ѡ҆сквернє́ныѧ ѡ҆свѧща́етъ къ пло́тстѣй чистотѣ̀:

наколькі больш кроў Хрыста, Які праз Духа вечнага прынёс Сябе беззаганнага Богу, ачысьціць сумленьне вашае ад мёртвых справаў дзеля служэньня Богу Жывому?

кольмѝ па́че кро́вь хр҇то́ва, и҆́же дх҃омъ ст҃ы́мъ себѐ принесѐ непоро́чна бг҃ѹ, ѡ҆ч҇титъ со́вѣсть на́шѹ ѿ ме́ртвыхъ дѣ́лъ, во є҆́же слѹжи́ти на́мъ бг҃ѹ жи́вѹ и҆ и҆́стиннѹ;

І дзеля гэтага Ён — Пасярэднік новага запавету, каб, як станецца сьмерць дзеля адкупленьня парушэньняў, [што былі пры] першым запавеце, тыя, якія пакліканыя да вечнае спадчыны, атрымалі абяцаньне.

И҆ сегѡ̀ ра́ди но́вомѹ завѣ́тѹ хода́тай є҆́сть, да сме́рти бы́вшей, во и҆скѹпле́нїе престѹпле́нїй бы́вшихъ въ пе́рвѣмъ завѣ́тѣ, ѡ҆бѣтова́нїе вѣ́чнагѡ наслѣ́дїѧ прїи́мѹтъ зва́ннїи.

Бо дзе запавет, трэба, каб прыйшла сьмерць таго, хто заключыў [яго],

И҆дѣ́же бо завѣ́тъ, сме́рти нѹ́жно є҆́сть вноси́тисѧ завѣща́ющагѡ,

бо запавет набывае моц ад памёршых; ён ня мае сілы, пакуль жыве той, хто заключыў [яго].

завѣ́тъ бо въ ме́ртвыхъ и҆звѣ́стенъ є҆́сть: поне́же ничесѡ́же мо́жетъ, є҆гда̀ жи́въ є҆́сть завѣщава́ѧй.

Дык і першы [запавет] быў усталяваны не без крыві.

Тѣ́мже ни пе́рвый без̾ кро́ве ѡ҆бновле́нъ {ѹ҆твержде́нъ} бы́сть.

Бо Майсей, сказаўшы ўсе прыказаньні паводле Закону ўсяму народу, узяў кроў цялят і казлоў з вадою, і воўнай пунсовай, і ізопам, пакрапіў і саму кнігу, і ўвесь народ,

Рече́ннѣй бо бы́вшей всѧ́цѣй за́повѣди по зако́нѹ ѿ мѡѷсе́а всѣ҄мъ лю́демъ, прїе́мь кро́вь ко́злюю и҆ те́лчѹю, съ водо́ю и҆ во́лною червле́ною и҆ ѵ҆ссѡ́помъ, самы҄ѧ же ты҄ѧ кни҄ги и҆ всѧ҄ лю́ди покропѝ,

кажучы: «Гэта кроў запавету, які даў вам Бог».

глаго́лѧ: сїѧ̀ кро́вь завѣ́та, є҆го́же завѣща̀ къ ва́мъ бг҃ъ.

І намёт, і ўсё начыньне дзеля служэньня таксама пакрапіў крывёю.

И҆ ски́нїю же и҆ всѧ҄ сосѹ́ды слѹжє́бныѧ кро́вїю та́кожде покропѝ.

І амаль усё паводле Закону ачышчаецца крывёю, і без праліцьця крыві не бывае адпушчэньня.

И҆ ѿню́дъ кро́вїю всѧ҄ {и҆ є҆два̀ не всѧ҄ кро́вїю} ѡ҆чища́ютсѧ по зако́нѹ, и҆ без̾ кровопроли́тїѧ не быва́етъ ѡ҆ставле́нїе.

Дык трэба было, каб [рэчы, што паводле] прыкладу таго, што ў небе, ачышчаліся гэтымі, а самі [рэчы] нябесныя — лепшымі за гэтыя ахвярамі.

Нѹ́жда ѹ҆̀бо бѧ́ше ѡ҆бразѡ́мъ нб҇ныхъ си́ми ѡ҆чища́тисѧ: самѣ҄мъ же нб҇нымъ лѹ́чшими же́ртвами, па́че си́хъ.

Бо Хрыстос увайшоў не ў сьвятыню, рукамі зробленую, на ўзор праўдзівае, але ў самае неба, каб цяпер зьявіцца перад абліччам Божым за нас;

(За҄ 322.) Не въ рѹкотворє́ннаѧ бо ст҃а҄ѧ вни́де хр҇то́съ, противоѡбра҄знаѧ и҆́стинныхъ, но въ са́мое нб҃о, нн҃ѣ да ѩ҆ви́тсѧ лицѹ̀ бж҃їю ѡ҆ на́съ,

і не дзеля таго, каб шматкроць прыносіць Сябе, як штогод уваходзіць першасьвятар у сьвятыню з чужою крывёй,

нижѐ да мно́гажды прино́ситъ себѐ, ѩ҆́коже первосвѧще́нникъ вхо́дитъ во ст҃а҄ѧ (ст҃ы́хъ) по всѧ҄ лѣ҄та съ кро́вїю чѹжде́ю:

бо мусіў бы Ён шматкроць цярпець ад заснаваньня сьвету, але Ён цяпер адзін раз зьявіўся на сканчэньні вякоў дзеля адкіданьня грэху праз ахвяру Сваю.

поне́же подоба́ше бы є҆мѹ̀ мно́жицею страда́ти ѿ сложе́нїѧ мі́ра: нн҃ѣ же є҆ди́ною въ кончи́нѹ вѣкѡ́въ, во ѿмета́нїе грѣха̀, же́ртвою свое́ю ѩ҆ви́сѧ.

І як усім людзям вызначана раз памерці, а пасьля гэтага — суд,

И҆ ѩ҆́коже лежи́тъ {ѡ҆предѣле́но є҆́сть} человѣ́кѡмъ є҆ди́ною ѹ҆мре́ти, пото́мъ же сѹ́дъ,

гэтак і Хрыстос, раз прынёсшы Сябе [ў ахвяру], каб панесьці грахі многіх, другі раз бяз грэху будзе зьяўлены дзеля збаўленьня тым, якія чакаюць Яго.

та́кѡ и҆ хр҇то́съ є҆ди́ною принесе́сѧ, во є҆́же вознестѝ мно́гихъ грѣхѝ, второ́е без̾ грѣха̀ ѩ҆ви́тсѧ, ждѹ́щымъ є҆гѡ̀ во сп҇нїе.

« 8 глава 10 глава »