Гебраям 4 глава

Пасланьне да Гебраяў Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Дык будзем баяцца, каб, калі яшчэ трывае абяцаньне ўвайсьці ў супачынак Ягоны, ня думаў хто з вас, што ён горшы.

Да ѹ҆бои́мсѧ ѹ҆̀бо, да не когда̀ ѡ҆ста́вленѹ ѡ҆бѣтова́нїю вни́ти въ поко́й є҆гѡ̀, ѩ҆ви́тсѧ кто̀ ѿ ва́съ лиши́всѧ.

Бо і нам [гэта] дабравешчана, як і тым; але ім не дало карысьці пачутае слова, бо не спалучылася з вераю тых, якія слухалі.

И҆́бо на́мъ благовѣствова́но є҆́сть, ѩ҆́коже и҆ ѡ҆́нѣмъ: но не по́льзова ѻ҆́нѣхъ сло́во слѹ́ха, не растворе́нное вѣ́рою слы́шавшихъ.

Бо ўваходзім у супачынак мы, якія паверылі, бо Ён сказаў: «Дык прысягнуў Я ў гневе Маім, што ня ўвойдуць яны ў супачынак Мой», хоць справы [Ягоныя] сталіся ад заснаваньня сьвету.

Вхо́димъ бо въ поко́й вѣ́ровавшїи, ѩ҆́коже речѐ: ѩ҆́кѡ клѧ́хсѧ во гнѣ́вѣ мое́мъ, а҆́ще вни́дѹтъ въ поко́й мо́й: а҆́ще и҆ дѣлѡ́мъ ѿ сложе́нїѧ мі́ра бы́вшымъ.

Бо сказана недзе наконт сёмага дню гэтак: «І супачыў Бог у дзень сёмы ад усіх справаў Сваіх».

Рече́ бо нѣ́гдѣ ѡ҆ седмѣ́мъ си́це: и҆ почѝ бг҃ъ въ де́нь седмы́й ѿ всѣ́хъ дѣ́лъ свои́хъ.

І яшчэ тут: «Ня ўвойдуць яны ў супачынак Мой».

И҆ въ се́мъ па́ки: а҆́ще вни́дѹтъ въ поко́й мо́й.

Дык, калі некаторым застаецца ўвайсьці ў яго, а тыя, якім раней дабравешчана, не ўвайшлі ў яго за няскоранасьць,

Поне́же ѹ҆̀бо лише́ни нѣ́цыи {ѡ҆стае́тсѧ нѣ҄кїимъ} вни́ти въ него̀, и҆ и҆̀мже пре́жде благовѣствова́но бѣ̀, не внидо́ша за непослѹша́нїе:

ізноў Ён вызначае дзень “сёньня”, кажучы праз Давіда, праз гэтулькі часу, як было сказана: «Сёньня, калі пачуеце голас Ягоны, не закамяняйце сэрцы вашыя».

па́ки нѣ́кїй ѹ҆ставлѧ́етъ де́нь, дне́сь, въ дв҃дѣ гл҃ѧ, по толи́цѣхъ лѣ́тѣхъ, ѩ҆́коже пре́жде глаго́ласѧ: дне́сь, а҆́ще гла́съ є҆гѡ̀ ѹ҆слы́шите, не ѡ҆жесточи́те серде́цъ ва́шихъ.

Бо калі б Егошуа даў тым супачынак, не было б сказана пасьля таго пра іншы дзень.

А҆́ще бо бы ѻ҆́нѣхъ ї҆и҃съ ѹ҆поко́илъ, не бы̀ ѡ҆ и҆нѣ́мъ днѝ глаго́лалъ по си́хъ.

Таму застаецца для народу Божага захаваньне суботы.

Ѹ҆̀бо ѡ҆ста́влено є҆́сть (и҆ є҆щѐ) сѹббѡ́тство лю́демъ бж҃їимъ:

Бо хто ўвайшоў у супачынак Ягоны, той і сам супачыў ад справаў сваіх, як і Бог ад Сваіх.

вше́дый бо въ поко́й є҆гѡ̀, и҆ то́й почѝ ѿ дѣ́лъ свои́хъ, ѩ҆́коже ѿ свои́хъ бг҃ъ.

Дык будзем намагацца ўвайсьці ў супачынак гэты, каб хто за тым прыкладам не палёг праз няскоранасьць.

Потщи́мсѧ ѹ҆̀бо вни́ти во ѻ҆́ный поко́й, да не кто̀ въ тѹ́ же при́тчѹ противле́нїѧ впаде́тъ.

Бо слова Божае жывое і дзейснае, і вастрэйшае за ўсякі меч двусечны, і працінае аж да разьдзяленьня душы і духа, суставаў і шпіку, і судзіць думкі і намеры сэрца.

Жи́во бо сло́во бж҃їе и҆ дѣ́йственно, и҆ ѻ҆стрѣ́йше па́че всѧ́кагѡ меча̀ ѻ҆бою́дѹ ѻ҆стра̀, и҆ проходѧ́щее да́же до раздѣле́нїѧ дѹши́ же и҆ дѹ́ха, членѡ́въ же и҆ мозгѡ́въ, и҆ сѹди́телно помышле́нїємъ и҆ мы́слемъ сердє́чнымъ.

І няма стварэньня, схаванага перад Ім, але ўсё аголена і адкрыта перад вачыма Таго, пра Якога нашае слова.

И҆ нѣ́сть тва́рь неѧвле́на пред̾ ни́мъ, всѧ҄ же нага҄ и҆ ѡ҆б̾ѧвлє́на пред̾ ѻ҆чи́ма є҆гѡ̀, къ немѹ́же на́мъ сло́во.

Дык, маючы Першасьвятара вялікага, Які прайшоў праз неба, Ісуса, Сына Божага, будзем трымацца вызнаньня.

(За҄ 311.) И҆мѹ́ще ѹ҆̀бо а҆рхїере́а вели́ка, проше́дшаго нб҃са̀, ї҆и҃са сн҃а бж҃їѧ, да держи́мсѧ и҆сповѣ́данїѧ.

Бо маем Першасьвятара не такога, што ня можа спачуваць слабасьцям нашым, але такога, які, падобна нам, дазнаў спакушэньня ў-ва ўсім, апрача грэху.

Не и҆́мамы бо а҆рхїере́а не могѹ́ща спострада́ти не́мощемъ на́шымъ, но и҆скѹше́на по всѧ́чєскимъ по подо́бїю, ра́звѣ грѣха̀.

Дык будзем набліжацца з адвагаю да пасаду ласкі, каб атрымаць літасьць і знайсьці ласку дапамогі ў адпаведны час.

Да пристѹпа́емъ ѹ҆̀бо съ дерзнове́нїемъ къ пр҇то́лѹ блгдти, да прїи́мемъ мл҇ть и҆ блгдть ѡ҆брѧ́щемъ во бл҃говре́меннѹ по́мощь.

« 3 глава 5 глава »