Дзеі 8 глава

Дзеі сьвятых Апосталаў
Пераклад Сабілы і Малахава → Елизаветинская Библия

Саўл жа пахваляў забойства ягонае. І сталася ў той дзень вялікае перасьледаваньне царквы ў Ярузаліме. Дык усе апрача Апосталаў былі расьцярушаны па землях Юдэі і Самары.

Са́ѵлъ же бѣ̀ соизволѧ́ѧ ѹ҆бі́йствѹ є҆гѡ̀. Бы́сть же въ то́й де́нь гоне́нїе ве́лїе на цр҃ковь ї҆ер҇ли́мскѹю: вси́ же разсѣ́ѧшасѧ по страна́мъ ї҆ѹдє́йскимъ и҆ самарї҄йскимъ, кромѣ̀ а҆п҇лъ:

А Сьцяпана пахавалі мужчыны багабойныя ды ўчынілі па ім вялікае галашэньне.

погребо́ша же стефа́на мѹ́жїе благоговѣ́йнїи и҆ сотвори́ша пла́чь ве́лїй над̾ ни́мъ.

Саўл жа нішчыў царкву і, уваходзячы ў дамы ды цягнучы мужчын і жанчын, аддаваў у вязьніцу.

Са́ѵлъ же ѡ҆ѕлоблѧ́ше цр҃ковь, въ до́мы входѧ̀, и҆ влачѧ̀ мѹ́жы и҆ жєны̀, предаѧ́ше въ темни́цѹ.

А тыя што былі расьцярушаны хадзілі абвяшчаючы Слова Эвангельля.

Разсѣ́ѧвшїисѧ же прохожда́хѹ, благовѣствѹ́юще сло́во.

Піліп жа сыйшоўшы ў места Самары дабравесьціў ім Хрыста.

(За҄ 18.) Фїлі́ппъ же соше́дъ во гра́дъ самарі́йскїй, проповѣ́даше и҆̀мъ хр҇та̀:

І людзі ўважліва і аднадушна слухалі тое, што гаварыў Піліп, і сузіралі знакі, якія ён чыніў.

внима́хѹ же наро́ди глаго́лємымъ ѿ фїлі́ппа є҆динодѹ́шнѡ, слы́шаще и҆ ви́дѧще зна́мєнїѧ, ѩ҆̀же творѧ́ше:

Бо із многіх, што мелі духаў нячыстых (яны) выходзілі галосячы моцным голасам; і многія спаралізаваныя ды кульгавыя былі аздароўлены.

дѹ́си бо нечи́стїи ѿ мно́гихъ и҆мѹ́щихъ ѧ҆̀, вопїю́ще гла́сомъ ве́лїимъ, и҆схожда́хѹ, мно́зи же разсла́бленнїи и҆ хро́мїи и҆сцѣли́шасѧ:

І сталася радасьць вялікая ў месту гэным.

и҆ бы́сть ра́дость ве́лїѧ во гра́дѣ то́мъ.

А перад гэтым быў у месту нейкі мужчына па імені Сымон, які магіяй зьдзіўляў народ Самары ды выдаючы сябе за некага вялікага.

Мѹ́жъ же нѣ́кїй, и҆́менемъ сі́мѡнъ, пре́жде бѣ̀ во гра́дѣ волхвѹ́ѧ и҆ ѹ҆дивлѧ́ѧ ѩ҆зы́къ самарі́йскїй, глаго́лѧ нѣ́коего бы́ти себѐ вели́ка,

Яго слухалі ўважліва ўсе, ад малога да вялікага, кажучы: гэты ёсьць вялікая сіла Бога.

є҆мѹ́же внима́хѹ всѝ ѿ ма́ла да́же до вели́ка, глаго́люще: се́й є҆́сть си́ла бж҃їѧ вели́каѧ.

А слухалі яго ўважліва таму, што (ён) даволі часу магіяй зьдзіўляў іх.

Внима́хѹ же є҆мѹ̀, занѐ дово́лно вре́мѧ волхвова҄нїи ѹ҆дивлѧ́ше и҆̀хъ.

А калі паверылі Піліпу, які дабравесьціў пра Валадарства Бога і (пра) Імя Ісуса Хрыста, былі ахрышчаны і мужчыны і жанчыны.

Є҆гда́ же вѣ́роваша фїлі́ппѹ благовѣствѹ́ющѹ ѩ҆̀же ѡ҆ цр҇твїи бж҃їи и҆ ѡ҆ и҆́мени ї҆и҃съ хр҇то́вѣ, креща́хѹсѧ мѹ́жїе же и҆ жєны̀.

Ды паверыў і сам Сымон і быў ахрышчаны (ды) ня адыходзіў ад Піліпа. Ды назіраючы знакі і цуды вялікія, якія дзеяліся, дзіву даваўся.

Сі́мѡнъ же и҆ са́мъ вѣ́рова и҆ кре́щьсѧ бѣ̀ пребыва́ѧ ѹ҆ фїлі́ппа: ви́дѧ же си҄лы и҆ зна́мєнїѧ вє́лїѧ быва́єма, ѹ҆жа́сенъ дивлѧ́шесѧ.

Пачуўшы ж, што Самара прыняла́ Слова Бога, Апосталы якія былі ў Ярузаліме пасла́лі да іх Пятра ды Яана.

Слы́шавше же и҆̀же во ї҆ер҇ли́мѣ а҆п҇ли, ѩ҆́кѡ прїѧ́тъ самарі́а сло́во бж҃їе, посла́ша къ ни҄мъ петра̀ и҆ ї҆ѡа́нна,

Яны прыйшоўшы памаліліся за іх, каб (тыя) прынялі Духа Сьвятога.

и҆̀же соше́дше помоли́шасѧ ѡ҆ ни́хъ, ѩ҆́кѡ да прїи́мѹтъ дх҃а ст҃а́го:

Бо ні на адным ізь іх ня было яшчэ сыйшоўшага (Духа), але былí яны толькі ахрышчаны ў Імя Госпада Ісуса.

є҆ще́ бо ни на є҆ди́наго и҆́хъ бѣ̀ прише́лъ, то́чїю креще́ни бѧ́хѹ во и҆́мѧ гд҇а ї҆и҃са:

Тады (яны) усклада́лі на іх рукі, і (тыя) прыймалі Духа Сьвятога.

тогда̀ возложи́ша рѹ́цѣ на нѧ̀, и҆ прїѧ́ша дх҃а ст҃а́го.

А Сымон, убачыўшы, што цераз ускладаньне рук Апосталаў даецца Дух Сьвяты, прынёс ім грошы,

(За҄ 19.) Ви́дѣвъ же сі́мѡнъ, ѩ҆́кѡ возложе́нїемъ рѹ́къ а҆п҇лскихъ дае́тсѧ дх҃ъ ст҃ы́й, принесѐ и҆̀мъ сребро̀,

кажучы: дайце і мне гэткую ўладу, каб на каго б я ні ўсклаў ру́кі, той атрымоўваў бы Духа Сьвятога.

глаго́лѧ: дади́те и҆ мнѣ̀ вла́сть сїю̀, да, на него́же а҆́ще положѹ̀ рѹ́цѣ, прїи́метъ дх҃а ст҃а́го.

Пётра ж сказаў яму: серабро тваё разам з табою хай будзе на загубу, бо ты падумаў дар Бога атрымаць за грошы.

Пе́тръ же речѐ къ немѹ̀: сребро̀ твоѐ съ тобо́ю да бѹ́детъ въ поги́бель, ѩ҆́кѡ да́ръ бж҃їй непщева́лъ є҆сѝ сребро́мъ стѧжа́ти:

Няма табе ні часьціны ні долі ў слове гэтым, бо сэрца тваё ня правае перад Богам.

нѣ́сть тѝ ча́сти ни жре́бїѧ въ словесѝ се́мъ, и҆́бо се́рдце твоѐ нѣ́сть пра́во пред̾ бг҃омъ:

Дык пакайся ў нягоднасьці тваёй гэтай ды малі Бога: можа будзе даро́вана табе думка сэрца твайго.

пока́йсѧ ѹ҆̀бо ѡ҆ ѕло́бѣ твое́й се́й и҆ моли́сѧ бг҃ѹ, а҆́ще ѹ҆́бѡ ѿпѹ́ститсѧ тѝ помышле́нїе се́рдца твоегѡ̀:

Бо ў гарчыні жоўці і путах няпраўды бачу цябе.

въ же́лчи бо го́рести и҆ сою́зѣ непра́вды зрю̀ тѧ̀ сѹ́ща.

І Сымон адказаўшы сказаў: памаліцеся за мяне Госпаду вы, каб ня найшло на мяне тое, што (вы) сказалі.

Ѿвѣща́въ же сі́мѡнъ речѐ: помоли́тесѧ вы̀ ѡ҆ мнѣ̀ ко гд҇ѹ, ѩ҆́кѡ да ничто́же си́хъ на́йдетъ на мѧ̀, ѩ҆̀же реко́сте.

Яны ж вярнуліся ў Ярузалім засьведчыўшы і абвясьціўшы Слова Госпада ды дабравесьцілі ў многіх сёлах самарцаў.

Ѻ҆ни́ же ѹ҆̀бо, засвидѣ́телствовавше и҆ глаго́лавше сло́во гд҇не, возврати́шасѧ во ї҆ер҇ли́мъ и҆ мнѡ́гимъ ве́семъ самарї҄йскимъ благовѣсти́ша.

Ангел жа Госпада сказаў Піліпу кажучы: устань ды ідзі напаўдзён на дарогу, што спускаецца зь Ярузаліму ў Газу, яна бязьлюдная.

(За҄ 20.) А҆́гг҃лъ же гд҇ень речѐ къ фїлі́ппѹ, глаго́лѧ: воста́ни и҆ и҆дѝ на полѹ́дне, на пѹ́ть сходѧ́щїй ѿ ї҆ер҇ли́ма въ га́зѹ: и҆ то́й є҆́сть пѹ́стъ.

І, устаўшы, (ён) пайшоў. І вось мужчына ятыяплянін еўнух вяльможа Кандакі, каралевы ятыопаў, які быў над усім скарбам ейным, які прыехаў у Ярузалім пакланіцца,

И҆ воста́въ по́йде: и҆ сѐ, мѹ́жъ мѹ́рїнъ, є҆ѵнѹ́хъ си́ленъ кандакі́и цари́цы мѹ́рїнскїѧ, и҆́же бѣ̀ над̾ всѣ́ми сокрѡ́вищи є҆ѧ̀, и҆́же прїи́де поклони́тисѧ во ї҆ер҇ли́мъ:

варо́чаўся назад і седзячы на возе сваім ды чытаючы прарока Гісаю.

бѣ́ же возвраща́ѧсѧ, и҆ сѣдѧ̀ на колесни́цѣ свое́й, чтѧ́ше про҇ро́ка и҆са́їю.

І сказаў Дух Піліпу: падыйдзі ды прыстань да возу гэтага.

Рече́ же дх҃ъ къ фїлі́ппѹ: пристѹпѝ и҆ прилѣпи́сѧ колесни́цѣ се́й.

Прыбегшы ж Піліп пачуў, што ён чытае прарока Гісаю і сказаў: ці разумееш (ты) што чытаеш?

Прите́къ же фїлі́ппъ ѹ҆слы́ша є҆го̀ чтѹ́ща про҇ро́ка и҆са́їю и҆ речѐ: ѹ҆́бѡ разѹмѣ́еши ли, ѩ҆́же чте́ши;

Ён жа сказаў: як жа (я) магу (разумець), калі ніхто ня растлумачыў мне? І папрасіў Піліпа ўзьлезьці (і) сесьці побач зь ім.

Ѻ҆́нъ же речѐ: ка́кѡ ѹ҆́бѡ могѹ̀ (разѹмѣ́ти), а҆́ще не кто̀ наста́витъ мѧ̀; ѹ҆моли́ же фїлі́ппа, да возше́дъ сѧ́детъ съ ни́мъ.

А мейсца з Пісаньня, якое (ён) чытаў было гэткае: як авечку на ўбой (Ён) быў прыведзены і, як ягня (ёсьць) бязгало́сае перад тым, хто стрыжэ яго, гэтак (і Ён) ня расчыняе Вуснаў Сваіх.

Сло́во же писа́нїѧ, є҆́же чтѧ́ше, бѣ̀ сїѐ: ѩ҆́кѡ ѻ҆вча̀ на заколе́нїе веде́сѧ, и҆ ѩ҆́кѡ а҆́гнецъ прѧ́мѡ стригѹ́щемѹ є҆го̀ безгла́сенъ, та́кѡ не ѿверза́етъ ѹ҆́стъ свои́хъ:

У паніжэньні Яго суд Ягоны адбыўся. Паходжаньне Яго хто растлумачыць? Бо ад зямлі забіраецца жыцьцё Ягонае.

во смире́нїи є҆гѡ̀ сѹ́дъ є҆гѡ̀ взѧ́тсѧ, ро́дъ же є҆гѡ̀ кто̀ и҆сповѣ́сть; ѩ҆́кѡ взе́млетсѧ ѿ землѝ живо́тъ є҆гѡ̀.

І адказаўшы, сказаў еўнух Піліпу: Пытаюся цябе: адносна каго прарок гаворыць гэтае? Адносна сябе ці адносна не́кага другога?

Ѿвѣща́въ же ка́женикъ къ фїлі́ппѹ, речѐ: молю́ тѧ, ѡ҆ ко́мъ про҇ро́къ глаго́летъ сїѐ; ѡ҆ себѣ́ ли, и҆лѝ ѡ҆ и҆нѣ́мъ нѣ́коемъ;

І адчыніўшы вусны свае і пачаўшы зь Пісаньня гэтага Піліп дабравесьціў яму Ісуса.

Ѿве́рзъ же фїлі́ппъ ѹ҆ста̀ своѧ҄ и҆ наче́нъ ѿ писа́нїѧ сегѡ̀, благовѣстѝ є҆мѹ̀ ї҆и҃са.

І калі ехалі па дарозе, (яны) пад’ехалі да вады, і кажа еўнух: вось вада; што перашкаджае мне быць ахрышчаным?

ѩ҆́коже и҆дѧ́хѹ пѹте́мъ, прїидо́ша на нѣ́кѹю во́дѹ, и҆ речѐ ка́женикъ: сѐ, вода̀: что̀ возбранѧ́етъ мѝ крести́тисѧ;

І сказаў Піліп: калі верыш ад усяго сэрца, дык можна. І адказаўшы (той) сказаў: веру, што Ісус Хрыстос ёсьць Сын Бога.

Рече́ же є҆мѹ̀ фїлі́ппъ: а҆́ще вѣ́рѹеши ѿ всегѡ̀ се́рдца твоегѡ̀, мо́щно тѝ є҆́сть. Ѿвѣща́въ же речѐ: вѣ́рѹю сн҃а бж҃їѧ бы́ти ї҆и҃са хр҇та̀.

І загадаў спыніць воз. І зыйшлі абодва ў ваду: і Піліп і еўнух; і (Піліп) ахрысьціў яго.

И҆ повелѣ̀ ста́ти колесни́цѣ: и҆ снидо́ста ѻ҆́ба на во́дѹ, фїлі́ппъ же и҆ ка́женикъ: и҆ крестѝ є҆го̀.

Калі ж яны выйшлі з вады Дух Госпада падхапіў Піліпа, і еўнух больш ня ўбачыў яго і радуючыся падоўжыў шлях свой.

Є҆гда́ же и҆зыдо́ста ѿ воды̀, дх҃ъ ст҃ы́й нападѐ на ка́женика: а҆́гг҃лъ же гд҇ень восхи́ти фїлі́ппа, и҆ не ви́дѣ є҆гѡ̀ ктомѹ̀ ка́женикъ, и҆дѧ́ше бо въ пѹ́ть сво́й ра́дѹѧсѧ.

Піліп жа апынуўся ў Азоце і праходзячы дабравесьціў усім местам аж да прыходу свайго ў Кесару.

(За҄ 21.) Фїлі́ппъ же ѡ҆брѣ́тесѧ во а҆зѡ́тѣ и҆ проходѧ̀ благовѣствова́ше градѡ́мъ всѣ҄мъ, до́ндеже прїитѝ є҆мѹ̀ въ кесарі́ю.

« 7 глава 9 глава »