Дзеі 8 глава

Дзеі Сьвятых Апосталаў
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская Библия

А Саўл ухваляў забойства яго. У тыя дні паўстала вялікае ганеньне на царкву ў Ерусаліме, і ўсе, апрача апосталаў, расьсеяліся па розных месцах Юдэйскіх і Самарыйскіх.

Са́ѵлъ же бѣ̀ соизволѧ́ѧ ѹ҆бі́йствѹ є҆гѡ̀. Бы́сть же въ то́й де́нь гоне́нїе ве́лїе на цр҃ковь ї҆ер҇ли́мскѹю: вси́ же разсѣ́ѧшасѧ по страна́мъ ї҆ѹдє́йскимъ и҆ самарї҄йскимъ, кромѣ̀ а҆п҇лъ:

А Сьцяпана пахавалі мужы богабаязныя і ўчынілі вялікі плач па ім.

погребо́ша же стефа́на мѹ́жїе благоговѣ́йнїи и҆ сотвори́ша пла́чь ве́лїй над̾ ни́мъ.

А Саўл глуміў царкву і, заходзячы ў дамы і, выцягваючы мужчын і жанчын, аддаваў у цямніцу.

Са́ѵлъ же ѡ҆ѕлоблѧ́ше цр҃ковь, въ до́мы входѧ̀, и҆ влачѧ̀ мѹ́жы и҆ жєны̀, предаѧ́ше въ темни́цѹ.

А тым часам тыя, што расьсеяліся, хадзілі і зьвеставалі слова.

Разсѣ́ѧвшїисѧ же прохожда́хѹ, благовѣствѹ́юще сло́во.

Так Піліп прыйшоў у горад Самарыйскі і прапаведаваў ім Хрыста;

(За҄ 18.) Фїлі́ппъ же соше́дъ во гра́дъ самарі́йскїй, проповѣ́даше и҆̀мъ хр҇та̀:

народ аднадушна слухаў, што гаварыў Піліп, і чуў і бачыў, якія ён тварыў цуды;

внима́хѹ же наро́ди глаго́лємымъ ѿ фїлі́ппа є҆динодѹ́шнѡ, слы́шаще и҆ ви́дѧще зна́мєнїѧ, ѩ҆̀же творѧ́ше:

бо нячыстыя духі з многіх апанаваных імі выходзілі зь вялікім крыкам, а многія паралізаваныя і кульгавыя ацаляліся.

дѹ́си бо нечи́стїи ѿ мно́гихъ и҆мѹ́щихъ ѧ҆̀, вопїю́ще гла́сомъ ве́лїимъ, и҆схожда́хѹ, мно́зи же разсла́бленнїи и҆ хро́мїи и҆сцѣли́шасѧ:

І была радасьць вялікая ў тым горадзе.

и҆ бы́сть ра́дость ве́лїѧ во гра́дѣ то́мъ.

А быў у горадзе адзін чалавек, якога звалі Сымон, які перад тым вядзьмарыў і зьдзіўляў люд Самарыйскі, удаючы зь сябе кагосьці вялікага;

Мѹ́жъ же нѣ́кїй, и҆́менемъ сі́мѡнъ, пре́жде бѣ̀ во гра́дѣ волхвѹ́ѧ и҆ ѹ҆дивлѧ́ѧ ѩ҆зы́къ самарі́йскїй, глаго́лѧ нѣ́коего бы́ти себѐ вели́ка,

яго слухалі ўсе, ад малога да вялікага, кажучы: гэты ёсьць вялікая сіла Божая.

є҆мѹ́же внима́хѹ всѝ ѿ ма́ла да́же до вели́ка, глаго́люще: се́й є҆́сть си́ла бж҃їѧ вели́каѧ.

А слухалі яго таму, што ён доўгі час зьдзіўляў іх чарадзействамі.

Внима́хѹ же є҆мѹ̀, занѐ дово́лно вре́мѧ волхвова҄нїи ѹ҆дивлѧ́ше и҆̀хъ.

Але калі паверылі Піліпу, які зьвеставаў пра Царства Божае і пра імя Ісуса Хрыста, дык хрысьціліся і мужчыны і жанчыны.

Є҆гда́ же вѣ́роваша фїлі́ппѹ благовѣствѹ́ющѹ ѩ҆̀же ѡ҆ цр҇твїи бж҃їи и҆ ѡ҆ и҆́мени ї҆и҃съ хр҇то́вѣ, креща́хѹсѧ мѹ́жїе же и҆ жєны̀.

Увераваў і сам Сымон і ахрысьціўшыся не адыходзіў ад Піліпа; і, бачачы, як тварыліся вялікія сілы і азнакі, дзіву даваўся.

Сі́мѡнъ же и҆ са́мъ вѣ́рова и҆ кре́щьсѧ бѣ̀ пребыва́ѧ ѹ҆ фїлі́ппа: ви́дѧ же си҄лы и҆ зна́мєнїѧ вє́лїѧ быва́єма, ѹ҆жа́сенъ дивлѧ́шесѧ.

Апосталы, якія былі ў Ерусаліме, пачуўшы, што Самаране прынялі слова Божае, паслалі да іх Пятра і Яна,

Слы́шавше же и҆̀же во ї҆ер҇ли́мѣ а҆п҇ли, ѩ҆́кѡ прїѧ́тъ самарі́а сло́во бж҃їе, посла́ша къ ни҄мъ петра̀ и҆ ї҆ѡа́нна,

якія прыйшоўшы памаліліся за іх, каб прынялі Духа Сьвятога:

и҆̀же соше́дше помоли́шасѧ ѡ҆ ни́хъ, ѩ҆́кѡ да прїи́мѹтъ дх҃а ст҃а́го:

бо Ён ня зыходзіў яшчэ ні на кога зь іх, а толькі былі яны ахрышчаны ў імя Госпада Ісуса;

є҆ще́ бо ни на є҆ди́наго и҆́хъ бѣ̀ прише́лъ, то́чїю креще́ни бѧ́хѹ во и҆́мѧ гд҇а ї҆и҃са:

тады ўсклалі рукі на іх, і яны прынялі Духа Сьвятога.

тогда̀ возложи́ша рѹ́цѣ на нѧ̀, и҆ прїѧ́ша дх҃а ст҃а́го.

А Сымон, убачыўшы, што праз ускладаньне рук апосталаў падаецца Дух Сьвяты, прынёс ім грошы,

(За҄ 19.) Ви́дѣвъ же сі́мѡнъ, ѩ҆́кѡ возложе́нїемъ рѹ́къ а҆п҇лскихъ дае́тсѧ дх҃ъ ст҃ы́й, принесѐ и҆̀мъ сребро̀,

кажучы: дайце і мне ўладу гэтую, каб той, на каго Я ўскладу рукі, прымаў Духа Сьвятога.

глаго́лѧ: дади́те и҆ мнѣ̀ вла́сть сїю̀, да, на него́же а҆́ще положѹ̀ рѹ́цѣ, прїи́метъ дх҃а ст҃а́го.

Але Пётр сказаў яму: срэбра тваё хай будзе на згубу з табою, бо ты намысьліў дар Божы здабыць за грошы.

Пе́тръ же речѐ къ немѹ̀: сребро̀ твоѐ съ тобо́ю да бѹ́детъ въ поги́бель, ѩ҆́кѡ да́ръ бж҃їй непщева́лъ є҆сѝ сребро́мъ стѧжа́ти:

Няма табе ў гэтым часткі і долі, бо сэрца тваё няслушнае перад Богам;

нѣ́сть тѝ ча́сти ни жре́бїѧ въ словесѝ се́мъ, и҆́бо се́рдце твоѐ нѣ́сть пра́во пред̾ бг҃омъ:

дык пакайся ў гэтым грэху тваім і маліся Богу: можа, даруецца табе намысел сэрца твайго;

пока́йсѧ ѹ҆̀бо ѡ҆ ѕло́бѣ твое́й се́й и҆ моли́сѧ бг҃ѹ, а҆́ще ѹ҆́бѡ ѿпѹ́ститсѧ тѝ помышле́нїе се́рдца твоегѡ̀:

бо бачу цябе поўнага жоўці горкай і ў путах няпраўды.

въ же́лчи бо го́рести и҆ сою́зѣ непра́вды зрю̀ тѧ̀ сѹ́ща.

А Сымон сказаў у адказ: памалецеся вы за мяне Госпаду, каб не спасьцігла мяне анішто з таго, што вы сказалі.

Ѿвѣща́въ же сі́мѡнъ речѐ: помоли́тесѧ вы̀ ѡ҆ мнѣ̀ ко гд҇ѹ, ѩ҆́кѡ да ничто́же си́хъ на́йдетъ на мѧ̀, ѩ҆̀же реко́сте.

А яны, засьведчыўшы і ўзьвясьціўшы слова Гасподняе, пайшлі назад у Ерусалім і ў многіх селішчах Самарыйскіх прапаведавалі Дабравесьце.

Ѻ҆ни́ же ѹ҆̀бо, засвидѣ́телствовавше и҆ глаго́лавше сло́во гд҇не, возврати́шасѧ во ї҆ер҇ли́мъ и҆ мнѡ́гимъ ве́семъ самарї҄йскимъ благовѣсти́ша.

А Піліпу анёл Гасподні сказаў: устань і ідзі на поўдзень, на дарогу, якая вядзе зь Ерусаліма ў Газу, на тую, якая пустая.

(За҄ 20.) А҆́гг҃лъ же гд҇ень речѐ къ фїлі́ппѹ, глаго́лѧ: воста́ни и҆ и҆дѝ на полѹ́дне, на пѹ́ть сходѧ́щїй ѿ ї҆ер҇ли́ма въ га́зѹ: и҆ то́й є҆́сть пѹ́стъ.

Ён устаў і пайшоў; і вось, муж Эфіопскі, кажэнік, вяльможа Кандакіі, царыцы Эфіопскай, ахоўца ўсіх яе скарбаў, які прыязджаў у Ерусалім на пакланеньне,

И҆ воста́въ по́йде: и҆ сѐ, мѹ́жъ мѹ́рїнъ, є҆ѵнѹ́хъ си́ленъ кандакі́и цари́цы мѹ́рїнскїѧ, и҆́же бѣ̀ над̾ всѣ́ми сокрѡ́вищи є҆ѧ̀, и҆́же прїи́де поклони́тисѧ во ї҆ер҇ли́мъ:

вяртаўся і, седзячы на калясьніцы сваёй, чытаў прарока Ісаю.

бѣ́ же возвраща́ѧсѧ, и҆ сѣдѧ̀ на колесни́цѣ свое́й, чтѧ́ше про҇ро́ка и҆са́їю.

Дух сказаў Піліпу: падыдзі і прыстань да гэтае калясьніцы.

Рече́ же дх҃ъ къ фїлі́ппѹ: пристѹпѝ и҆ прилѣпи́сѧ колесни́цѣ се́й.

Піліп падышоў і, пачуўшы, што ён чытае прарока Ісаю, сказаў: ці разумееш, што чытаеш?

Прите́къ же фїлі́ппъ ѹ҆слы́ша є҆го̀ чтѹ́ща про҇ро́ка и҆са́їю и҆ речѐ: ѹ҆́бѡ разѹмѣ́еши ли, ѩ҆́же чте́ши;

Ён сказаў: як магу разумець, калі хто не наставіць мяне? І папрасіў Піліпа ўзысьці і сесьці зь ім.

Ѻ҆́нъ же речѐ: ка́кѡ ѹ҆́бѡ могѹ̀ (разѹмѣ́ти), а҆́ще не кто̀ наста́витъ мѧ̀; ѹ҆моли́ же фїлі́ппа, да возше́дъ сѧ́детъ съ ни́мъ.

А месца зь Пісаньня, якое ён чытаў, было гэтае: «як авечку, вялі Яго на закол, і, як ягня, перад стрыгалём ягоным, маўчыць, так Ён не размыкаў вуснаў Сваіх;

Сло́во же писа́нїѧ, є҆́же чтѧ́ше, бѣ̀ сїѐ: ѩ҆́кѡ ѻ҆вча̀ на заколе́нїе веде́сѧ, и҆ ѩ҆́кѡ а҆́гнецъ прѧ́мѡ стригѹ́щемѹ є҆го̀ безгла́сенъ, та́кѡ не ѿверза́етъ ѹ҆́стъ свои́хъ:

у прыніжэньні Яго суд Ягоны адбыўся, а род Яго хто высьветліць? бо забіраецца ад зямлі жыцьцё Ягонае».

во смире́нїи є҆гѡ̀ сѹ́дъ є҆гѡ̀ взѧ́тсѧ, ро́дъ же є҆гѡ̀ кто̀ и҆сповѣ́сть; ѩ҆́кѡ взе́млетсѧ ѿ землѝ живо́тъ є҆гѡ̀.

А кажэнік сказаў Піліпу ў адказ: прашу цябе сказаць: пра каго прарок кажа гэта? ці пра сябе, ці пра каго іншага?

Ѿвѣща́въ же ка́женикъ къ фїлі́ппѹ, речѐ: молю́ тѧ, ѡ҆ ко́мъ про҇ро́къ глаго́летъ сїѐ; ѡ҆ себѣ́ ли, и҆лѝ ѡ҆ и҆нѣ́мъ нѣ́коемъ;

Піліп разамкнуў вусны свае і, пачаўшы з гэтага Пісаньня, апавядаў яму пра Ісуса.

Ѿве́рзъ же фїлі́ппъ ѹ҆ста̀ своѧ҄ и҆ наче́нъ ѿ писа́нїѧ сегѡ̀, благовѣстѝ є҆мѹ̀ ї҆и҃са.

Тым часам, едучы па дарозе, яны прыехалі да вады, і кажэнік сказаў: вось, вада: што перашкаджае мне ахрысьціцца?

ѩ҆́коже и҆дѧ́хѹ пѹте́мъ, прїидо́ша на нѣ́кѹю во́дѹ, и҆ речѐ ка́женикъ: сѐ, вода̀: что̀ возбранѧ́етъ мѝ крести́тисѧ;

А Піліп сказаў яму: калі верыш ад шчырага сэрца, можна. Той сказаў у адказ: веру, што Ісус ёсьць Сын Божы.

Рече́ же є҆мѹ̀ фїлі́ппъ: а҆́ще вѣ́рѹеши ѿ всегѡ̀ се́рдца твоегѡ̀, мо́щно тѝ є҆́сть. Ѿвѣща́въ же речѐ: вѣ́рѹю сн҃а бж҃їѧ бы́ти ї҆и҃са хр҇та̀.

І загадаў спыніць калясьніцу; і сышлі абодва ў ваду, Піліп і кажэнік; і ахрысьціў яго.

И҆ повелѣ̀ ста́ти колесни́цѣ: и҆ снидо́ста ѻ҆́ба на во́дѹ, фїлі́ппъ же и҆ ка́женикъ: и҆ крестѝ є҆го̀.

А калі яны выйшлі з вады, Дух Гасподні падхапіў Піліпа, і кажэнік ужо ня бачыў яго, і паехаў сваёю дарогаю, радуючыся.

Є҆гда́ же и҆зыдо́ста ѿ воды̀, дх҃ъ ст҃ы́й нападѐ на ка́женика: а҆́гг҃лъ же гд҇ень восхи́ти фїлі́ппа, и҆ не ви́дѣ є҆гѡ̀ ктомѹ̀ ка́женикъ, и҆дѧ́ше бо въ пѹ́ть сво́й ра́дѹѧсѧ.

А Піліп апынуўся ў Азоце і, як праходзіў, зьвеставаў усім гарадам, пакуль прыйшоў у Кесарыю.

(За҄ 21.) Фїлі́ппъ же ѡ҆брѣ́тесѧ во а҆зѡ́тѣ и҆ проходѧ̀ благовѣствова́ше градѡ́мъ всѣ҄мъ, до́ндеже прїитѝ є҆мѹ̀ въ кесарі́ю.

« 7 глава 9 глава »