Дзеі 8 глава

Дзеі сьвятых апосталаў
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Саўла ж згадзіўся на забіцьцё яго. І таго дня паўстала вялікае перасьледаваньне царквы ў Ерузаліме, і ўсі, з выняткам апосталаў, рассыпаліся па краінах Юдэі а Самары.

Са́ѵлъ же бѣ̀ соизволѧ́ѧ ѹ҆бі́йствѹ є҆гѡ̀. Бы́сть же въ то́й де́нь гоне́нїе ве́лїе на цр҃ковь ї҆ер҇ли́мскѹю: вси́ же разсѣ́ѧшасѧ по страна́мъ ї҆ѹдє́йскимъ и҆ самарї҄йскимъ, кромѣ̀ а҆п҇лъ:

Сьцепана ж пахавалі набожныя людзі і справілі вялікае галашэньне па ім.

погребо́ша же стефа́на мѹ́жїе благоговѣ́йнїи и҆ сотвори́ша пла́чь ве́лїй над̾ ни́мъ.

А Саўла пустошыў царкву, уходзячы ў дамы ў вадзін за адным і выцягуючы мужчынаў і жанкі, аддаваў іх у вязьніцу.

Са́ѵлъ же ѡ҆ѕлоблѧ́ше цр҃ковь, въ до́мы входѧ̀, и҆ влачѧ̀ мѹ́жы и҆ жєны̀, предаѧ́ше въ темни́цѹ.

Тыя ж, што рассыпаліся, хадзілі, абяшчаючы дабравесьць слова.

Разсѣ́ѧвшїисѧ же прохожда́хѹ, благовѣствѹ́юще сло́во.

Вось, Піліп, зыходзячы да места Самары, абяшчаў ім Хрыста.

(За҄ 18.) Фїлі́ппъ же соше́дъ во гра́дъ самарі́йскїй, проповѣ́даше и҆̀мъ хр҇та̀:

І ўважалі гурбы згодна на тое, што казаў Піліп, чуючы й бачачы знакі, каторыя ён чыніў;

внима́хѹ же наро́ди глаго́лємымъ ѿ фїлі́ппа є҆динодѹ́шнѡ, слы́шаще и҆ ви́дѧще зна́мєнїѧ, ѩ҆̀же творѧ́ше:

Бо із шмат каго нячыстыя духі выходзілі, крычачы вялікім голасам, і шмат хто паляржаваны а кульгавы ўздараўляўся.

дѹ́си бо нечи́стїи ѿ мно́гихъ и҆мѹ́щихъ ѧ҆̀, вопїю́ще гла́сомъ ве́лїимъ, и҆схожда́хѹ, мно́зи же разсла́бленнїи и҆ хро́мїи и҆сцѣли́шасѧ:

І вялікая радасьць была ў тым месьце.

и҆ бы́сть ра́дость ве́лїѧ во гра́дѣ то́мъ.

Чалавек жа якісь, імям Сымон, быў уперад у тым месьце, чаруючы й зумяваючы народ самарскі, кажучы, што ён сам нейкі вялікі.

Мѹ́жъ же нѣ́кїй, и҆́менемъ сі́мѡнъ, пре́жде бѣ̀ во гра́дѣ волхвѹ́ѧ и҆ ѹ҆дивлѧ́ѧ ѩ҆зы́къ самарі́йскїй, глаго́лѧ нѣ́коего бы́ти себѐ вели́ка,

На яго зважалі ўсі ад найменшага аж да найбольшага, кажучы: «Гэта моц Божая вялікая».

є҆мѹ́же внима́хѹ всѝ ѿ ма́ла да́же до вели́ка, глаго́люще: се́й є҆́сть си́ла бж҃їѧ вели́каѧ.

Зважалі на яго, бо ён даўгі час зумяваў іх чарамі сваімі.

Внима́хѹ же є҆мѹ̀, занѐ дово́лно вре́мѧ волхвова҄нїи ѹ҆дивлѧ́ше и҆̀хъ.

Але, як паверылі Піліпу, каторы абяшчаў дабравесьць праз гаспадарства Божае а імя Ісуса Хрыста, хрысьціліся мужчыны й жанкі.

Є҆гда́ же вѣ́роваша фїлі́ппѹ благовѣствѹ́ющѹ ѩ҆̀же ѡ҆ цр҇твїи бж҃їи и҆ ѡ҆ и҆́мени ї҆и҃съ хр҇то́вѣ, креща́хѹсѧ мѹ́жїе же и҆ жєны̀.

І сам Сымон таксама ўверыў і, будучы ахрышчаны, дзяржаўся Піліпа; і, бачачы знакі а вялікія чудосы чыненыя, зумяваўся.

Сі́мѡнъ же и҆ са́мъ вѣ́рова и҆ кре́щьсѧ бѣ̀ пребыва́ѧ ѹ҆ фїлі́ппа: ви́дѧ же си҄лы и҆ зна́мєнїѧ вє́лїѧ быва́єма, ѹ҆жа́сенъ дивлѧ́шесѧ.

Апосталы ж, што былі ў Ерузаліме, пачуўшы, што Самара прыняла слова Божае, паслалі да іх Пётру а Яана,

Слы́шавше же и҆̀же во ї҆ер҇ли́мѣ а҆п҇ли, ѩ҆́кѡ прїѧ́тъ самарі́а сло́во бж҃їе, посла́ша къ ни҄мъ петра̀ и҆ ї҆ѡа́нна,

Каторыя, зышоўшыся, памаліліся за іх, каб яны прынялі Духа Сьвятога;

и҆̀же соше́дше помоли́шасѧ ѡ҆ ни́хъ, ѩ҆́кѡ да прїи́мѹтъ дх҃а ст҃а́го:

Бо Ён ня зыходзіў яшчэ на іх, адно яны былі ахрышчаныя ў імя Спадара Ісуса.

є҆ще́ бо ни на є҆ди́наго и҆́хъ бѣ̀ прише́лъ, то́чїю креще́ни бѧ́хѹ во и҆́мѧ гд҇а ї҆и҃са:

Тады ўзлажылі на іх рукі свае, і яны прынялі Духа Сьвятога.

тогда̀ возложи́ша рѹ́цѣ на нѧ̀, и҆ прїѧ́ша дх҃а ст҃а́го.

Сымон жа, абачыўшы, што ўскладаньням рук апостальскіх даецца Дух Сьвяты, прынёс ім грошы, кажучы:

(За҄ 19.) Ви́дѣвъ же сі́мѡнъ, ѩ҆́кѡ возложе́нїемъ рѹ́къ а҆п҇лскихъ дае́тсѧ дх҃ъ ст҃ы́й, принесѐ и҆̀мъ сребро̀,

«Дайце й імне гэтую ўладу, каб тый, на каго ўзлажу рукі, адзяржаў Духа Сьвятога».

глаго́лѧ: дади́те и҆ мнѣ̀ вла́сть сїю̀, да, на него́же а҆́ще положѹ̀ рѹ́цѣ, прїи́метъ дх҃а ст҃а́го.

Але Пётра сказаў яму: «Срэбла твае хай будзе на загубу з табою, бо ты падумаў, што дар Божы можа быць адзяржаны за грошы.

Пе́тръ же речѐ къ немѹ̀: сребро̀ твоѐ съ тобо́ю да бѹ́детъ въ поги́бель, ѩ҆́кѡ да́ръ бж҃їй непщева́лъ є҆сѝ сребро́мъ стѧжа́ти:

Ты ня маеш дзелі ані жэрабя ў гэтым, бо сэрца твае не пасьцівае перад Богам.

нѣ́сть тѝ ча́сти ни жре́бїѧ въ словесѝ се́мъ, и҆́бо се́рдце твоѐ нѣ́сть пра́во пред̾ бг҃омъ:

Дык пакайся за гэтую нягоднасьць сваю і малі Спадара, можа дараваны будзе табе гэты замер сэрца твайго;

пока́йсѧ ѹ҆̀бо ѡ҆ ѕло́бѣ твое́й се́й и҆ моли́сѧ бг҃ѹ, а҆́ще ѹ҆́бѡ ѿпѹ́ститсѧ тѝ помышле́нїе се́рдца твоегѡ̀:

Бо я бачу цябе ў жоўці гарчыні і ў путах несправядлівасьці».

въ же́лчи бо го́рести и҆ сою́зѣ непра́вды зрю̀ тѧ̀ сѹ́ща.

Сымон жа, адказуючы, сказаў: «Маліце за мяне Спадара, каб нічога ня стрэла мяне з тога, што вы сказалі».

Ѿвѣща́въ же сі́мѡнъ речѐ: помоли́тесѧ вы̀ ѡ҆ мнѣ̀ ко гд҇ѹ, ѩ҆́кѡ да ничто́же си́хъ на́йдетъ на мѧ̀, ѩ҆̀же реко́сте.

Дык яны, пасьветчыўшы й сказаўшы слова Спадарова, зварачаліся да Ерузаліму й абяшчалі дабравесьць шмат сёлам самарскім.

Ѻ҆ни́ же ѹ҆̀бо, засвидѣ́телствовавше и҆ глаго́лавше сло́во гд҇не, возврати́шасѧ во ї҆ер҇ли́мъ и҆ мнѡ́гимъ ве́семъ самарї҄йскимъ благовѣсти́ша.

А Піліпу Ангіл Спадароў мовіў, кажучы: «Устань а йдзі на паўдня, на дарогу, што зыходзе ад Ерузаліму да Ґазы, яна ж пустая».

(За҄ 20.) А҆́гг҃лъ же гд҇ень речѐ къ фїлі́ппѹ, глаго́лѧ: воста́ни и҆ и҆дѝ на полѹ́дне, на пѹ́ть сходѧ́щїй ѿ ї҆ер҇ли́ма въ га́зѹ: и҆ то́й є҆́сть пѹ́стъ.

І ён устаў і пайшоў. І вось, Ефіоплянін, легчанец, Міністра Кандакі, караліцы Ефіопскае, што быў над усім скарбам ейным, каторы прыяжджаў пакланіцца ў Ерузаліме,

И҆ воста́въ по́йде: и҆ сѐ, мѹ́жъ мѹ́рїнъ, є҆ѵнѹ́хъ си́ленъ кандакі́и цари́цы мѹ́рїнскїѧ, и҆́же бѣ̀ над̾ всѣ́ми сокрѡ́вищи є҆ѧ̀, и҆́же прїи́де поклони́тисѧ во ї҆ер҇ли́мъ:

І зварачаючыся і седзячы на цялежках сваіх, чытаў прароку Ісаю.

бѣ́ же возвраща́ѧсѧ, и҆ сѣдѧ̀ на колесни́цѣ свое́й, чтѧ́ше про҇ро́ка и҆са́їю.

Дух жа сказаў Піліпу: «Дабліжся а прылучыся да гэтых цялежак».

Рече́ же дх҃ъ къ фїлі́ппѹ: пристѹпѝ и҆ прилѣпи́сѧ колесни́цѣ се́й.

І, падбегшы, Піліп пачуў, што ён чытае прароку Ісаю, і сказаў: «Гля, ці разумееш, што чытаеш?»

Прите́къ же фїлі́ппъ ѹ҆слы́ша є҆го̀ чтѹ́ща про҇ро́ка и҆са́їю и҆ речѐ: ѹ҆́бѡ разѹмѣ́еши ли, ѩ҆́же чте́ши;

А ён сказаў: «Як магу, калі хто не пакажа імне». І папрасіў Піліпа ўзыйсьці й сесьці зь ім.

Ѻ҆́нъ же речѐ: ка́кѡ ѹ҆́бѡ могѹ̀ (разѹмѣ́ти), а҆́ще не кто̀ наста́витъ мѧ̀; ѹ҆моли́ же фїлі́ппа, да возше́дъ сѧ́детъ съ ни́мъ.

Месца ж Пісьма, каторае ён чытаў, было гэткае: «Яго вялі як авечку на зарэз; і як ягнё безгалосае ў прытомнасьці стрыгучага яго, так Ён не адчыняе вуснаў Сваіх.

Сло́во же писа́нїѧ, є҆́же чтѧ́ше, бѣ̀ сїѐ: ѩ҆́кѡ ѻ҆вча̀ на заколе́нїе веде́сѧ, и҆ ѩ҆́кѡ а҆́гнецъ прѧ́мѡ стригѹ́щемѹ є҆го̀ безгла́сенъ, та́кѡ не ѿверза́етъ ѹ҆́стъ свои́хъ:

У паніжэньню Ягоным суд ад Яго адабраны быў. І хто зьясьніць род ягоны? бо жыцьцё Ягонае ўзята ізь зямлі».

во смире́нїи є҆гѡ̀ сѹ́дъ є҆гѡ̀ взѧ́тсѧ, ро́дъ же є҆гѡ̀ кто̀ и҆сповѣ́сть; ѩ҆́кѡ взе́млетсѧ ѿ землѝ живо́тъ є҆гѡ̀.

А легчанец, адказуючы Піліпу, сказаў: «Калі ласка, праз каго прарока кажа гэта? празь сябе самога ці праз каго іншага?»

Ѿвѣща́въ же ка́женикъ къ фїлі́ппѹ, речѐ: молю́ тѧ, ѡ҆ ко́мъ про҇ро́къ глаго́летъ сїѐ; ѡ҆ себѣ́ ли, и҆лѝ ѡ҆ и҆нѣ́мъ нѣ́коемъ;

І Піліп, адчыніўшы вусны свае і пачаўшы з гэтага Пісьма, абяшчаў яму дабравесьць празь Ісуса.

Ѿве́рзъ же фїлі́ппъ ѹ҆ста̀ своѧ҄ и҆ наче́нъ ѿ писа́нїѧ сегѡ̀, благовѣстѝ є҆мѹ̀ ї҆и҃са.

І, як ехалі далей дарогаю, прыехалі да аднае вады, і легчанец кажа: «Во вада, што перакажае імне хрысьціцца?»

ѩ҆́коже и҆дѧ́хѹ пѹте́мъ, прїидо́ша на нѣ́кѹю во́дѹ, и҆ речѐ ка́женикъ: сѐ, вода̀: что̀ возбранѧ́етъ мѝ крести́тисѧ;

Піліп жа сказаў яму: «Калі верыш з усяго сэрца, можна». Ён, адказуючы, сказаў: «Веру, што Ісус Хрыстос ё Сын Божы».

Рече́ же є҆мѹ̀ фїлі́ппъ: а҆́ще вѣ́рѹеши ѿ всегѡ̀ се́рдца твоегѡ̀, мо́щно тѝ є҆́сть. Ѿвѣща́въ же речѐ: вѣ́рѹю сн҃а бж҃їѧ бы́ти ї҆и҃са хр҇та̀.

І казаў спыніць цялежкі; і зышлі абодва ў ваду, Піліп а легчанец; і ахрысьціў яго.

И҆ повелѣ̀ ста́ти колесни́цѣ: и҆ снидо́ста ѻ҆́ба на во́дѹ, фїлі́ппъ же и҆ ка́женикъ: и҆ крестѝ є҆го̀.

Як жа яны вышлі з вады, Дух Спадароў няў Піліпа, і легчанец ня бачыў яго болей, бо паехаў сваёй дарогаю, цешачыся.

Є҆гда́ же и҆зыдо́ста ѿ воды̀, дх҃ъ ст҃ы́й нападѐ на ка́женика: а҆́гг҃лъ же гд҇ень восхи́ти фїлі́ппа, и҆ не ви́дѣ є҆гѡ̀ ктомѹ̀ ка́женикъ, и҆дѧ́ше бо въ пѹ́ть сво́й ра́дѹѧсѧ.

А Піліп апынуўся ўв Ашдодзе і, праходзячы, абяшчаў дабравесьць усім местам, пакуль прышоў да Цэсарэі.

(За҄ 21.) Фїлі́ппъ же ѡ҆брѣ́тесѧ во а҆зѡ́тѣ и҆ проходѧ̀ благовѣствова́ше градѡ́мъ всѣ҄мъ, до́ндеже прїитѝ є҆мѹ̀ въ кесарі́ю.

« 7 глава 9 глава »