Прыказяў Салямонавае 7 глава

Кніга Прыказяў Салямонавае
Пераклад Яна Станкевіча → Перевод Десницкого

Сыну мой! дзяржы казані мае і расказаньні мае захавай у сябе;

Дзяржы расказаньні мае й жыві, і навуку маю, як зрэнка вока свайго;

Завяжы іх на палцы свае, напішы і на табліцы сэрца свайго;

Скажы мудрасьці: «Ты сястра мая» і назаві кемнасьць роднаю,

Каб усьцерагчы сябе ад чужое жонкі, ад чужаземкі зь лісьлівымі словамі;

Бо з акна дому свайго, пераз баконку сваю глядзеў я далоў,

І абачыў меж дурных, зацеміў меж дзяцюкоў маладзёна бяз розуму,

Торг пераходзячага ля рогу яго, і дарогаю міма дому ейнага йшоў,

Зьмярканьням, увечары, сярод ночы, у цемры.

І вось, — жонка наўпярэймы яму, у ўбору бязулі, і цікуючага сэрца,

Галасьлівая а ўпорлівая; ногі ейныя ня стыкаюцца ў доме ейным:

То вонках, то на вуліцы і ля кажнага вугла цікуе.

І схапіла яго, і цалавала яго, зь бессаромным відам гукала яму:

«Супакойныя аброкі ў мяне; сядні я споўніла абятніцы свае;

Затым вышла наўпярэймы табе, бязупынку шукаць віду твайго і знашла цябе;

Дыванамі я заслала пасьцелю сваю, калярыстымі тканінамі ягіпецкімі;

Напархумавала пасьцелю сваю мірам, алёям а цынамонам.

Хадзі, супоўна насыцьмася каханьнямі нашымі да раньня, пацешмася любосьцяй нашай;

Бо мужа няма ў доме ягоным, ён паехаў у далёкую дарогу;

Капшук із срэбрам ён узяў із сабою; у поўні месяца ён зьвернецца да дому свайго».

Яна сьхінула яго сваёй вымоўнасьцю, лісьлівымі вуснамі сваімі прысіліла яго.

Ён якга йдзець за ёю, як вол ідзець на зарэз, альбо як дурны ў зялезьзю на кару,

Пакуль дзіда не праб’ець печанцы ягоныя; як птушка барзьдзіць у сіло і ня ведае, што гэта супроці душы яе.

Дык цяпер слухайце, сынове, мяне, і ўважайце на словы вуснаў маіх:

Хай ня сьхінаецца на дарогі ейныя сэрца твае, ня блудзі па сьцежках ейных;

Бо шмат каго, раніўшы, паваліла яна, і ўсі моцныя забітыя ёю.

Дом ейны — дарогі шэолю, да пакояў сьмерці зводзячыя.