Прыказяў Салямонавае 5 глава

Кніга Прыказяў Салямонавае
Пераклад Яна Станкевіча → Перевод Десницкого

Сыну мой! уважай на мудрасьць маю, да розуму майго сьхіні вуха свае,

Каб зважаць на разважнасьць, і каб вусны твае захавалі веду;

Бо саладзіня капае з вуснаў чужое, і мякчэйшае за аліву паднябеньне ейнае:

Але наапошку яно гаркое, як палын, войстрае, як абаротны меч;

Ногі ейныя зыходзяць да сьмерці, і ступы хапаюцца за шэоль.

Дарогу жыцьця калі зважыш, то абачыш блудныя сьцежкі ейныя, і ты іх не пазнаеш.

І цяперака, сынове, слухайце мяне й не адступайце ад слоў вуснаў маіх:

Аддаль ад яе дарогу сваю і ня бліжся да дзьвярэй дому ейнага,

Каб не аддаць іншым пазору свайго і год сваіх неміласьціўнаму,

Каб чужыя не насыціліся сілаю тваёю, працаю тваёю ў чужым доме.

І ты будзеш наракаць наапошку, як высіліш цела свае й еміну сваю,

І скажаш: «Як я ненавідзіў навуку, і зырам грэбавала сэрца мае!

І я ня слухаў голасу вучыцеляў сваіх і да навучыцеляў сваіх ня сьхінаў вуха свайго.

Бываў я траха ў кажным ліху сярод збору й грамады».

Пі ваду з налевы свае і цякучую із студні свае.

Крыніцы твае хай разьліваюцца на вонкі, цур’і водаў — па вуліцах;

Хай яны належаць да цябе аднаго, а ня чужым із табою.

Хай будзе дабраславёна жарало твае, і май радасьць із жонкі маладосьці свае,

Любовае лані а пазорнае сэрны; няхай грудзі яе досыць чыняць табе ў кажным часе; заўсёды захапляйся яе любосьцяй.

І нашто, сыну мой, хочаш захапляцца чужою і абыймаць улоньне другое?

Бо перад відам СПАДАРА дарогі людзкія, і Ён мерае ўсі сьцежкі ягоныя.

Нягоднага схопяць бяспраўі ягоныя, і яго будуць дзяржаць моцна паварозы грэху ягонага;

Ён памірае зь нястачы навукі і ў множасьці шалу свайго заблудзіцца.