Прыказяў Салямонавае 6 глава

Кніга Прыказяў Салямонавае
Пераклад Яна Станкевіча → Перевод Десницкого

Сыну мой! калі ты паручыўся за прыяцеля свайго, калі ты ўдырыў па руках за другога,

Ты лучыў у сець словамі вуснаў сваіх, ты злоўлены словамі вуснаў сваіх.

Зрабі ж во гэта, сыну мой, і вывальняйся, бо ты лучыў у руку прыяцеля свайго: ідзі, укарыся й рабі пэўным прыяцеля свайго;

Ня дай сну ачом сваім ані дрымоты векам сваім;

Ратуйся, як алень з рукі, і як птушка з рукі паляўнічага на птушкі.

Пайдзі да мурашкі, ляны, глянь на дарогі яе й стань мудрым:

Што яна ня мае правадыра ані наглядніка, ані дзяржаўцы;

Гатуе ўлетку хлеб свой, зьбірае ў жніво еміну сваю.

Пакуль, лянуцька, будзеш ляжаць? калі ўстанеш ад сну свайго?

Троху сну, троху дрымоты, троху шчапляньня рук да лежні, —

І прыйдзе беднасьць твая, як падарожны, нястача твая, як узброены муж.

Чалавек велял, нягоднік тый, што ходзе з ашукнымі вуснамі,

Міргае ачыма сваімі, гукае нагамі сваімі, вуча палцамі сваімі;

Крутадушнасьцяй у сэрцу сваім, выдумляючы ліха кажначасна, сее нязгоду.

Затым зьнецікі прыйдзе згуба ягоная, якга будзе ён зломлены, і ня будзе ўздараўленьня.

Гэтта шэсьць, што ненавідзе СПАДАР, нават сем чым брыдзіцца душа Ягоная:

Пыхатыя вочы, манлівы язык і рукі, што разьліваюць нявінную кроў,

Сэрца, што задумляе нягодныя задумы, ногі, што борзда бягуць да благога,

Хвальшывае сьветчаньне, што разьдзьмухае ману й сее нязгоду памеж братоў.

Заховуй, сыну мой, расказаньні айца свайго і не пакідай права маці свае;

Прывяжы да сэрца свайго на кажны час і завяжы навокал шыі свае.

Як пойдзеш, будзе весьці цябе; як ляжаш, будзе сьцерагчы цябе; як прачхнешся, будзе гутарыць із табою;

Бо расказаньне — сьветач, а права — сьвятліня, дарога жыцьця — казьнераньне,

Каб усьцерагчы цябе ад благое жонкі, ад лісьлівага языка чужое.

Не жадай яе харашыні ў сэрцу сваім, хай ня надзяць цябе яе павеялкі;

Бо бязуля даводзе да букаткі хлеба, але чужамужняя жонка да дарагое душы цікаецца.

Ці можа муж нагарнуць сабе жару ў заўлоньне, і хусьце ягонае не загарыцца?

Ці можа хто хадзіць па жару, і не апячы ног сваіх?

Так і тый, што прыходзе да жонкі прыяцеля свайго, што датыкаецца да яе, не застанецца нявінны.

Не пагрэбуюць злодзеям, калі ён крадзець, каб напоўніць душу сваю, як ён галодны;

Але, як зловяць, заплаце сем разоў болей, аддасьць усю маемасьць дому свайго.

Чужаложніку із жонкаю не стаець розуму, робе яе згубцаю душы свае.

Біцьцё а ганьбу знойдзе ён, і сорам ягоны не затрэцца;

Бо завісьць — шал мужа, і ня зьмілуецца ў дзень помсты,

Ня прыйме ніякага роду выкупу і не здаволіцца, хоць ты дасі шмат лапаноў.