Прыказяў Салямонавае 19 глава

Кніга Прыказяў Салямонавае
Пераклад Яна Станкевіча → Перевод Десницкого

Валей бедны, што ходзе ў сваёй нявіннасьці, чымся крутадушны вуснамі сваімі і ён неразумны.

Таксама бязь веданьня душы ня добра, і шыбканогі грэша.

Дурнота чалавека выкрыўляе дарогу ягоную, а на СПАДАРА абураецца сэрца ягонае.

Багацьце дабаўляе шмат прыяцеляў, але беднага адлучаюць ад прыяцеля ягонага.

Хвальшывая сьветка ня будзе нявінная, і хто дыхае маною, не ўцячэць.

Шмат хто дабіваецца ласкі князя, і кажны прыяцель таго, хто даець падаркі.

Усі браты беднага ненавідзяць яго, пагатове здаляюцца ад яго прыяцелі ягоныя; жанецца за словамі, а яны ня зь ім.

Хто прыдбаець розум, тый любе душу сваю; заховуе розум, каб знайсьці дабро.

Хвальшывая сьветка ня будзе нявінная, і хто дыхае маною — загіне.

Ня ўходзе неразумнаму раскоша, шмат меней слузе панаваньне над князьмі.

Мудрасьць чалавека зьдзержуе гнеў ягоны, і слава яму — дараваць выступак.

Гнеў каралеўскі — равеньне левяняці, але як раса на траву зычлівасьць ягоная.

Неразумны сын — шкода айцу, а звадлівая жонка — хатні латак.

Дом а маемасьць спадаюць па бацькох, але разумная жонка — ад СПАДАРА.

Лянота занура ў глыбокі сон, а гуляючая душа будзе галадаваць.

Хто дзяржыць расказаньне, дзяржыць душу сваю; хто ўлегцы мае дарогі свае — памрэць.

Пазычае СПАДАРУ, хто робе ласку беднаму, і за ўчынак ягоны Ён адплаце яму.

Казьнер сына, бо ё надзея, але да сьмерці ягонае не дапушчай душы свае.

Людзіна вялікае злосьці будзе пакарана, бо, калі ты вывальніш, пакараеш удругава.

Слухай парады й прыймі навуку, каб стаць мудрым наапошку.

Шмат падумкаў у сэрцу чалавека, але рада СПАДАРОВА — яна станецца.

Жада чалавека — ганьба яго; валей бедны, як манюка.

Боязьнь СПАДАРА — да жыцьця; гэткі насычаны, жывець і не дазнаець ліха.

Лены хавае руку сваю ў талерку і нават да роту свайго не падыйме яе.

Пакарай скалазуба, і просты паразумнее; і згань разумнага, ён сьцяме веду.

Хто глабае айца, выганяе маці — ё сын, што сарамаціць а ганьбе.

Перастань, сыну мой, слухаць навукі адхіну ад слоў веды.

Сьветка веляла сьмяецца із суду, і рот нягодных глытае бяспраўе.

Суды гатовы на скалазуба, і розка — на плечы неразумных.