Прыказяў Салямонавае 8 глава

Кніга Прыказяў Салямонавае
Пераклад Яна Станкевіча → Перевод Десницкого

Ці ня гукае мудрасьць а кемнасьць, ці ня пушчае голасу свайго?

Яна стаіць на версе высокіх месцаў, ля дарогі, на ростанях;

Яна гукае ля брамаў, ля ўходу ў места, ля ўходу ў дзьверы:

«Да вас, людзі, я гукаю, і голас мой да сыноў людзкіх.

Уцямце, неразумныя, добры розум, і, дурныя, уцямце разважнасьць.

Слухайце, бо я буду гукаць дабрароднае, і адчыненьне вуснаў маіх — пасьцівасьць;

Бо праўду вымаве паднябеньне мае, і агіда — нягоднасьць вуснам маім;

Справядлівыя ўсі казані вуснаў маіх; нямаш ў іх крутні ані ашукі;

Усі яны ясныя цемячаму і пасьцівыя тым, што знаходзяць веду.

Прыйміце навуку маю, а ня срэбра, і валей веду, як выборнае золата;

Бо лепшая мудрасьць за рубіны, і ўсе жаданае не зраўнуецца зь ёю.

Я, мудрасьць, жыву з розумам і веду добрага розуму знаходжу.

Баяцца СПАДАРА — ненавідзіць ліха: ненавіджу гордасьць а пыху а благую дарогу а ізрадлівыя вусны.

У мяне рада й добры розум; я кемнасьць, і ў мяне сіла;

Імною гаспадарствуюць каралі, і князі ўстанаўляюць уставы справядлівасьці;

Імною начэльнікі радзяць і ўсі дабрародныя судзьдзі зямлі.

Я люблю любячых мяне, і хто шукае мяне, той знойдзе мяне.

Багацьце а слава з імною, меньне кажначаснае а праўда;

Лепшыя плады мае за чыстае золата, за золата найчыстшае, і прыбытку зь мяне болей, чымся з выборнага срэбра.

Я йду дарогаю справядлівасьці, пасярод сьцежкаў суду,

Каб любячым мяне даць на спадак дабро і скарбніцы іхныя напоўніць.

СПАДАР меў мяне на пачатку дарогі Свае, перад справамі Сваімі, здаўна;

Я была ўстаноўлена спрадвеку, спачатна, раней за быцьцё зямлі.

Я радзілася, як ня было бяздоньняў, як ня было жаролаў, поўных вады;

Я радзілася раней, чымся горы былі ўстаноўлены, раней за ўзгоркі,

Як яшчэ ня была ўчынена зямля, ані раўніны, ані спачатныя пылкі сьвету.

Як Ён гатаваў нябёсы, я там, як Ён рысаваў круг над бяздоньням,

Як Ён устанаўляў булакі ўгары, як мацніў жаролы бяздоньня,

Як даваў мору загаду Сваю, каб воды ня выступалі з расказаньня Ягонага, як Ён клаў поды зямлі, —

Тады я была пры Ім мастачкаю, і была кажны дзень весялосьцяй, заўсёды

Цешачыся на заселенай часьці зямлі Ягонай, і любата мая із сынамі людзкімі.

Дык цяпер, сынове, паслухайце мяне, бо шчасьлівыя заховуючыя дарогі мае;

Паслухайце навукі, і будзьце мудрыя, і не адхінайце яе.

Шчасьлівы чалавек, што слухае мяне, кажнага дня сьцеражэць у брамах маіх, вартуе вушакі дзьвярэй маіх;

Бо хто знойдзе мяне, знойдзе жыцьцё і адзяржыць зычлівасьць ад СПАДАРА;

Але хто грэша супроці мяне, шкодзе душы сваёй; усі, ненавідзячыя мяне, любяць сьмерць».