Прыказяў Салямонавае 23 глава

Кніга Прыказяў Салямонавае
Пераклад Яна Станкевіча → Перевод Десницкого

Як сядзеш паспытацца ежы зь дзяржаўцам, глядзі ўважліва, што перад табою;

І прыставіш нож да горла свайго, калі ты прагавітая душа;

Не жадай ласонікаў ягоных, бо яны ашукны хлеб.

Ня рупся праз тое, каб зьберці багацьце; пакінь сваю думку:

Уцямішся на тое, і няма яго, бо напэўна прыладзе сабе крылы, паляціць, як арол, аж да неба.

Ня спытавай хлеба благога вока і не жадай ласонікаў ягоных;

Бо як ён думае ў сэрцу сваім, такі ён: «Еж і пі», кажа ён табе, але сэрца ягонае не з табою;

Лусту, каторую ты зьеў, зарвець табе, і страціш салодкія словы свае.

Ня гукай у вушы неразумнаму, бо ён пагрэбуе мудрасьцю слоў тваіх.

Не адсувай вечнае мяжы і не заходзь на полі сіротаў,

Бо дужы адкупіцель іх; Ён аправе справу іхную з табою.

Зьвярні сэрца свае на навуку і вушы свае да слоў веды.

Ня зьдзержуйся ад зыраньня хлапца: калі ты наб’еш яго дубцом, ён не памрэць;

Ты наб’еш яго дубцом, уратуеш душу ягоную ад шэолю.

Сыну мой! калі сэрца твае будзе мудрае, будзе цешыцца й сэрца мае, і таксама я;

І будуць цешыцца ныркі мае, як вусны твае будуць гукаць пасьцівасьць.

Няхай сэрца твае не завідуе грэшнікам, але будзь ты ў боязьні СПАДАРА ўвесь дзень;

Бо як ё будучыня, то надзея твая ня будзе страчана.

Слухай ты, сыну мой, і будзь мудры, і кіруй сэрца свае на дарогу.

Ня будзь памеж тых, што жлопаюць віно, жаруць мяса;

Бо п’яніца й жэрлы зьбяднеюць, і ў рызьзё адзенецца санлівы.

Будзь паслухмяны айцу свайму: ён нарадзіў цябе, і ня грэбуй маткаю сваёй у старасьці ейнай.

Купляй праўду і не прадавай мудрасьці а навукі а розуму.

Будзе вельма цешыцца айцец справядлівага, і хто нарадзіў мудрага, будзе мець радасьць ізь яго.

Будуць радавацца айцец твой і маці твая, і цешыцца тая, што нарадзіла цябе.

Сыну мой, аддай сэрца свае імне, і вочы твае хай зычаць дарогаў маіх.

Бязуля — глыбокая яма, і чужая жонка — вузкая студня;

Яна таксама цікуе, як на здабытак, і множа выступнікаў памеж людзёў.

У каго гора? у каго смутак? у каго вады? у каго пустая гаворка? у каго раны бязь віны? у каго чырвань аччу?

У тых, што сядзяць да пазна зь віном, у тых, што ходзяць шукаць мешанага.

Не глядзі на віно, як яно чырвонае, як яно даець свой колер у чары, гладка зыходзе:

Наапошку, яно ўкусе, як гад, ужыгале, як атрутны гад;

Вочы твае будуць зьвернены на чужыя, і сэрца твае будзе вымаўляць крутадушнае;

І будзеш, як тый, што ляжыць сярод мора, або як тый, што ляжыць на версе машты:

«Білі мяне, і імне не балела; таўклі мяне, і я ня чуў. Як прачхнуся, ізноў пайду шукаць яго».