1 Царств 26 глава

Первая книга Царств
Под редакцией Кулаковых → Пераклад Васіля Сёмухі

Жители Зифа пришли к Саулу в Гиву и сказали: «Давид скрывается на холме Хахила, возле Ешимона!»

Прыйшлі Зіфеі да Саўла ў Гіву і сказалі: вось, Давід хаваецца ў нас на пагорку Гахіла, што направа ад Есімона.

Саул с отборным войском из трех тысяч израильтян выступил в поход в пустыню Зиф на поиски Давида.

І ўстаў Саўл і спусьціўся ў пустыню Зіф, і зь ім тры тысячы выбраных мужчын Ізраільскіх, каб шукаць Давіда ў пустыні Зіф.

Саул расположился станом на холме Хахила возле Ешимона, у дороги. Давид, скрываясь в пустыне, узнал, что Саул разыскивает его там,

І атабарыўся Саўл на пагорку Гахіла, што направа ад Есімона, каля дарогі; а Давід быў у пустыні і бачыў, што Саўл ішоў за ім у пустыню;

и, отправив лазутчиков, выяснил, что тот действительно близко.

і паслаў Давід віжоў і даведаўся, што Саўл сапраўды прыйшоў з Кэіля.

Тогда Давид отправился к месту расположения стана Саула высмотреть, где ночуют Саул и военачальник Авнер, сын Нера. Саул ночевал посреди стана, а войско расположилось вокруг него.

І ўстаў Давід і пайшоў да месца, на якім Саўл атабарыўся, і ўбачыў Давід месца, дзе спаў Саўл і Авэнір, сын Ніраў, ваеначальнік ягоны. А Саўл спаў у намёце, а народ разьмясьціўся вакол яго.

Давид обратился к Ахимелеху-хетту и к Авишаю, сыну Церуи и брату Йоава: «Кто пойдет со мной в стан к Саулу?» «Я пойду!» — отозвался Авишай.

І зьвярнуўся Давід і сказаў Авімэлэху Хэтэяніну і Авэсу, сыну Саруінаму, брату Ёава, кажучы: хто пойдзе са мною да Саўла ў табар? І адказаў Авэса: я пайду з табою.

Давид с Авишаем отправились ночью прямо в стан Саула. Сам царь ночевал посреди стана, его копье было воткнуто в землю у изголовья, а всё войско во главе с Авнером расположилось вокруг него.

І прыйшоў Давід з Авэсам да людзей Саўлавых уначы; і вось, Саўл ляжыць, сьпіць у намёце, і дзіда ягоная ўваткнутая ў зямлю каля галавы ягонай: а Авэнір і людзі ляжаць вакол яго.

Авишай сказал Давиду: «Ныне предал Бог твоего врага тебе в руки! Позволь мне пригвоздить его копьем к земле — одним ударом, и второго не понадобится».

Авэса сказаў Давіду: аддаў сёньня Бог ворага твайго ў рукі твае; дык вось, дазволь я прыкалю яго дзідай да зямлі адным ударам і не паўтару ўдару.

Давид ответил Авишаю: «Не убивай его! Кто может безнаказанно поднять руку на помазанника ГОСПОДНЕГО?»

Але Давід сказаў Авэсу: не забівай яго; бо хто, падняўшы руку на памазанца Гасподняга, застанецца непакараны?

И добавил: «Жив ГОСПОДЬ! Пусть ГОСПОДЬ поразит его, или сам он умрет в свой срок, или пойдет на войну и погибнет,

І сказаў Давід: жывы Гасподзь! няхай уразіць яго Гасподзь, альбо прыйдзе дзень ягоны, і ён памрэ, альбо пойдзе на вайну і загіне; а мне хай не дазволіць Гасподзь падняць руку маю на памазанца Гасподняга;

а меня упаси ГОСПОДЬ поднять руку на помазанника ГОСПОДНЕГО. Подай мне копье, что у него в изголовье, и сосуд с водой и пойдем отсюда».

а вазьмі ягоную дзіду, якая каля галавы ягонай, і посуд з вадою, і пойдзем да сябе.

Давид забрал копье и сосуд с водой, стоявшие у Саула в изголовье, и они пошли прочь. Никто их не видел, и не знал о них, и даже не проснулся — все спали, потому что напал на них крепкий сон от ГОСПОДА.

І ўзяў Давід дзіду і посуд з вадою каля галавы Саўла, і пайшлі яны да сябе; і ніхто ня бачыў, і ніхто ня ведаў, і ніхто не прачнуўся, а ўсе спалі, бо сон ад Госпада напаў на іх.

Давид перебрался на противоположный склон и поднялся на вершину холма — между ним и станом Саула было немалое расстояние.

І перайшоў Давід на другі бок і стаў на вяршыні гары ўдалечыні; вялікая адлегласьць была паміж імі.

Давид воззвал к войску и к Авнеру, сыну Нера: «Ответь мне, Авнер!» «Кто ты, — отозвался Авнер, — что будишь царя?»

І заклікаў Давід народ і Авэніра, сына Ніравага, кажучы: адказвай, Авэнір. І адказваў Авэнір і сказаў: хто ты, што крычыш і турбуеш цара?

Крикнул Давид Авнеру: «Разве ты не мужчина? Да и кто равен тебе в Израиле? Что же ты не охраняешь владыки своего, царя? Приходил тут один безродный1 погубить царя, твоего владыку!

І сказаў Давід Авэніру: ці ня ты мужчына, роўнага якому няма ў Ізраілі? Чаму ж ты не ахоўваеш гаспадара твайго, цара? бо прыходзіў нехта зь людзей, каб загубіць цара, гаспадара твайго.

Разве это хорошо?! Жив ГОСПОДЬ, вы достойны смерти за то, что не охраняли своего владыки2 — помазанника ГОСПОДНЕГО! Посмотри теперь, где копье и сосуд с водой, что стояли у него в изголовье?»

Нядобра ты гэта робіш; жывы Гасподзь! вы вартыя сьмерці за тое, што не ахоўваеце гаспадара вашага, памазанца Гасподняга. Паглядзі, дзе дзіда царовая і посуд з вадою, што былі каля галавы ягонай?

Саул узнал Давида по голосу и спросил: «Не тебя ли я слышу, сын мой Давид?» Давид ответил: «Да, меня, владыка мой царь!»

І пазнаў Саўл голас Давідаў і сказаў: ці твой гэта голас, сыне мой Давідзе? І сказаў Давід: мой голас, гаспадару мой, цару.

И добавил: «Зачем владыка мой гоняется за слугой своим? Что я сделал тебе плохого?

І сказаў: за што гаспадар мой перасьледуе раба свайго? што я зрабіў? якое ліха ў руцэ маёй?

Пусть выслушает теперь владыка мой царь слугу своего: если ГОСПОДЬ тебя послал, настроив против меня, то да будет Ему угодна эта жертва, но если люди тому причиной, то прокляты они пред ГОСПОДОМ! Именно они сегодня лишают меня доли в наследии ГОСПОДНЕМ, отправляют служить другим богам.

І сёньня няхай выслухае гаспадар мой, цар, слова раба свайго: калі Гасподзь узбудзіў цябе супроць мяне, дык хай гэта будзе ад цябе духмянаю ахвяраю; а калі — сыны чалавечыя, дык пракляты яны прад Госпадам, бо яны выгналі мяне сёньня, каб не належаць мне да спадчыны Госпада, кажучы: ідзі, служы багам чужым.

Да не прольется кровь моя на землю здесь, вдали от ГОСПОДА! Вышел царь Израиля в поход на поиски одной-единственной блохи, гоняется по горам, будто за куропаткой».

Хай жа не пральецца кроў мая на зямлю прад абліччам Госпада: бо цар Ізраілеў выйшаў шукаць адну блыху, як ганяюцца за курапаткаю па гарах.

Саул ответил: «Согрешил я! Вернись, сын мой Давид, и впредь я не причиню тебе зла. Драгоценной ты счел сегодня мою жизнь, а я был безумцем, как глубоко я заблуждался!»

І сказаў Саўл: зграшыў я; вярніся, сыне мой Давідзе, бо я ня буду больш чыніць табе зла, бо душа мая была дарагая сёньня ў вачах тваіх; неразумна рабіў я і многа грашыў.

Давид сказал: «Вот копье царя, пусть придет сюда один из царских слуг и заберет его.

І адказваў Давід і сказаў: вось дзіда царовая; няхай адзін хлопчык прыйдзе і возьме яе;

А ГОСПОДЬ пусть воздаст каждому по вере и правде его: сегодня ГОСПОДЬ предал тебя в мои руки, но я не пожелал поднять руку на помазанника ГОСПОДНЕГО.

і хай дасьць Гасподзь кожнаму паводле праўды ягонай і паводле ісьціны ягонай, бо Гасподзь аддаваў цябе ў рукі мае, але я не захацеў падняць рукі маёй на памазанца Гасподняга;

И как я сегодня счел драгоценной твою жизнь, так пусть будет сочтена драгоценной моя жизнь в глазах ГОСПОДА, и пусть Он избавит меня от всякой беды».

і няхай, як каштоўнае было жыцьцё тваё сёньня ў вачах маіх, так цэніцца маё жыцьцё ў вачах Госпада, і хай выбавіць мяне з усякай бяды!

Саул отвечал Давиду: «Благословен ты, сын мой Давид! Многое ты еще свершишь, во многом преуспеешь!» И пошел Давид своим путем, а Саул вернулся к себе.

І сказаў Саўл Давіду: дабраславёны ты, сыне мой Давідзе; і дзею ўчыніш, і пераадолець пераадолееш. І пайшоў Давід сваёй дарогаю, а Саўл вярнуўся ў сваё месца.

Примечания:

Под редакцией Кулаковых

15 [1] — Букв.: один из народа приходил.

16 [2] — Букв.: ваших господ.

« 25 глава 27 глава »