2 Валадароў 19 глава

Другая кніга Валадароў
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

І сталася, калі пачуў [гэта] валадар Эзэкія, ён разьдзёр шаты свае, і апрануўся ў зрэбніцу, і пайшоў у Дом ГОСПАДА.

И҆ бы́сть є҆гда̀ ѹ҆слы́ша ца́рь є҆зекі́а, и҆ раздра̀ ри҄зы своѧ҄, и҆ ѡ҆блече́сѧ во вре́тище, и҆ вни́де въ до́мъ гд҇ень.

І паслаў ён Эліякіма, загадчыка дому [валадара], і Шэўну пісара, і старэйшых сьвятароў, апранутых у зрэбніцу, да прарока Ісаі, сына Амоса.

И҆ посла̀ є҆лїакі́ма строи́телѧ, и҆ сѡмна́са книго́чїа и҆ старѣ́йшины жерцє́въ ѡ҆блечє́ны во вре́тище ко и҆са́їи про҇ро́кѹ сы́нѹ а҆мѡ́совѹ.

І сказалі яны яму: «Гэта кажа Эзэкія: “Гэты дзень — дзень прыгнёту, кары і ганьбы! Бо дайшлі сыны да ўлоньня, але няма сілы іх нарадзіць!

И҆ рѣ́ша є҆мѹ̀: си́це глаго́летъ є҆зекі́а: де́нь ско́рби и҆ ѡ҆бличе́нїѧ и҆ прогнѣ́ванїѧ де́нь се́й, ѩ҆́кѡ прїидо́ша сы́нове да́же до болѣзнорожде́нїѧ, и҆ крѣ́пости нѣ́сть ражда́ющей:

Можа, пачуе ГОСПАД, Бог твой, усе словы Рабсака, якога паслаў гаспадар ягоны, валадар Асірыі, каб зьневажаць Бога Жывога, і пакарае яго за словы, якія пачуў ГОСПАД, Бог твой! Дык узьнясі малітву за рэшту, якая засталася”».

а҆́ще ка́кѡ послѹ́шаетъ гд҇ь бг҃ъ тво́й всѣ́хъ слове́съ раѱа́ковыхъ, є҆го́же и҆ посла̀ ца́рь а҆ссѷрі́йскїй господи́нъ є҆гѡ̀ поноси́ти бг҃ѹ живо́мѹ и҆ хѹ́лити словесы̀, и҆̀хже слы́ша гд҇ь бг҃ъ тво́й, и҆ прїимѝ моли́твѹ ѡ҆ ѡ҆ста́нцѣ ѡ҆брѣта́ющемсѧ.

І прыйшлі слугі валадара Эзэкіі да Ісаі.

И҆ прїидо́ша ѻ҆́троцы царѧ̀ є҆зекі́и и҆ ко и҆са́їи.

І сказаў ім Ісая: «Так скажыце гаспадару вашаму: “Гэта кажа ГОСПАД. Ня бойся словаў, якія ты чуў, якімі слугі валадара Асірыі зьневажалі Мяне!

И҆ речѐ и҆̀мъ и҆са́їа: си́це рцы́те господи́нѹ ва́шемѹ: та́кѡ гл҃етъ гд҇ь: не ѹ҆бо́йсѧ ѿ лица̀ слове́съ, и҆̀хже слы́шалъ є҆сѝ, и҆́миже похѹ́лиша мѧ̀ ѻ҆́троцы царѧ̀ а҆ссѷрі́йска:

Вось, Я пашлю яму духа, і ён пачуе вестку, і вернецца ў зямлю сваю, і Я ўдару яго мячом у зямлі ягонай”».

сѐ, а҆́зъ даю̀ є҆мѹ̀ дѹ́ха, и҆ ѹ҆слы́шитъ возвѣще́нїе и҆ возврати́тсѧ въ зе́млю и҆ свою̀: и҆ низложѹ̀ є҆го̀ ѻ҆рѹ́жїемъ въ землѝ и҆ є҆гѡ̀.

І вярнуўся Рабсак, і знайшоў валадара Асірыі, які здабываў Лібну, бо пачуў, што ён адыйшоў з-пад Ляхішу.

И҆ возврати́сѧ раѱа́къ и҆ ѡ҆брѣ́те и҆ царѧ̀ а҆ссѷрі́йска вою́юща на ло́внѹ: ѹ҆слы́ша бо, ѩ҆́кѡ ѿстѹпѝ ѿ лахі́са.

І пачуў ён пра Тыргака, валадара Кушу: «Вось, ён пайшоў на вайну супраць цябе», і вярнуўся, і паслаў пасланцоў да Эзэкіі, кажучы:

И҆ слы́ша ѡ҆ ѳара́кѣ царѝ є҆ѳїо́пстѣмъ, глаго́лѧ: сѐ, и҆зы́де ра́товатисѧ съ тобо́ю. И҆ возврати́сѧ и҆ посла̀ послы̀ ко є҆зекі́и, глаго́лѧ: та́кѡ рцы́те є҆зекі́и царю̀ ї҆ѹде́йскѹ:

«Гэтак скажыце Эзэкіі, валадару Юды, кажучы: “Няхай ня зводзіць цябе Бог твой, на Якога ты спадзяешся, кажучы: "Ня будзе аддадзены Ерусалім у рукі валадара Асірыі".

да не возно́ситъ тѧ̀ бг҃ъ тво́й, на него́же ты̀ надѣ́ешисѧ глаго́лѧ: не и҆́мать пре́данъ бы́ти ї҆ер҇ли́мъ въ рѹ́цѣ и҆ царѧ̀ а҆ссѷрі́йска:

Вось, ты чуў, што зрабілі валадары Асірыі з усімі землямі, як яны панішчылі іх. А ты мог бы выратавацца?

сѐ, ты̀ слы́шалъ є҆сѝ всѧ҄, є҆ли҄ка и҆ сотвори́ша ца́рїе а҆ссѷрі́йстїи всѣ҄мъ земле́мъ, є҆́же проклѧ́ти и҆̀хъ, и҆ ты̀ ли и҆збѹ́деши;

Ці ж богі тых народаў, якіх зьнішчылі бацькі мае, выратавалі іх? Дзе Газан, Харан, Рэзэф і сыны Эдэну, якія ў Тэлясары?

є҆да̀ и҆збавлѧ́юще и҆зба́виша и҆́хъ и҆ бо́зи ѩ҆зы́кѡвъ, и҆̀хже расточи́ша ѻ҆тцы̀ и҆ моѝ, гѡза́нѹ и҆ хара́нѹ, и҆ фаре́сѹ и҆ сы́ны є҆дѡ́мли, и҆̀же во ѳаласса́рѣ;

Дзе валадар Хамату і валадар Арпаду, валадары гарадоў Сэфарваіму, Гэны і Іввы?”»

гдѣ̀ є҆́сть ца́рь є҆ма́ѳовъ и҆ ца́рь и҆ а҆рфа́довъ; и҆ гдѣ̀ є҆́сть ца́рь гра́да сепфарѹі́ма, а҆на̀ и҆ а҆ва̀;

І ўзяў Эзэкія лісты з рук пасланцоў, і прачытаў іх, і пайшоў у Дом ГОСПАДА, і разгарнуў іх перад абліччам ГОСПАДА.

И҆ прїѧ́тъ ца́рь є҆зекі́а кни҄ги ѿ рѹкѝ послѡ́въ и҆ прочтѐ ѧ҆̀: и҆ вни́де въ хра́мъ гд҇ень, и҆ разгнѹ̀ и҆́хъ є҆зекі́а пред̾ гд҇емъ,

І маліўся Эзэкія перад абліччам ГОСПАДА, і сказаў: «ГОСПАДЗЕ, Божа Ізраіля, Які сядзіш на херувімах! Толькі Ты — Бог усіх валадарстваў зямлі. Ты ўчыніў неба і зямлю.

и҆ моли́сѧ є҆зекі́а пред̾ гд҇емъ и҆ речѐ: гд҇и бж҃е ї҆и҃левъ, сѣдѧ́й на херѹві́мѣхъ, ты̀ є҆сѝ и҆ бг҃ъ є҆ди́нъ бо всѣ́хъ ца́рствїихъ землѝ, ты̀ сотвори́лъ є҆сѝ не́бо и҆ зе́млю:

Нахіні, ГОСПАДЗЕ, вуха Тваё і пачуй; адкрый, ГОСПАДЗЕ, вочы Твае і пабач! І пачуй усе словы Санхэрыва, які паслаў іх, каб зьневажаць Бога Жывога.

приклонѝ, гд҇и, ѹ҆́хо твоѐ и҆ ѹ҆слы́ши мѧ̀: ѿве́рзи, гд҇и, ѻ҆́чи твоѝ и҆ ви́ждь, и҆ ѹ҆слы́ши словеса̀ сеннахирі́ма, ѩ҆̀же посла̀ поноша́ѧ тебѣ̀ бг҃ѹ жи́вѹ:

Гэта праўда, ГОСПАДЗЕ, што валадары Асірыі зьнішчылі народы і землі іхнія.

ѩ҆́кѡ пои́стиннѣ, гд҇и, ѡ҆пѹстоши́ша ца́рїе а҆ссѷрі́йстїи ѩ҆зы́ки,

І яны кінулі ў агонь багоў іхніх, бо яны ня богі, але толькі творы рук чалавечых з дрэва і камяня, і яны зьнішчылі іх.

и҆ да́ша бо́ги и҆̀хъ на ѻ҆́гнь, ѩ҆́кѡ не бо́зи бѣ́ша, но дѣла̀ рѹкѹ̀ человѣ҄чѹ, древа̀ и҆ ка́мєнїѧ, и҆ погѹби́ша ѧ҆̀:

А цяпер, ГОСПАДЗЕ, Божа наш, збаў нас, прашу, ад рукі ягонай, і няхай ведаюць усе валадарствы зямлі, што Ты, ГОСПАДЗЕ, — Бог, толькі Ты».

и҆ нн҃ѣ, гд҇и бж҃е на́шъ, сп҃сѝ ны̀ и҆з̾ рѹкѝ є҆гѡ̀, и҆ ѹ҆разѹмѣ́ютъ всѧ҄ ца҄рствїѧ землѝ, ѩ҆́кѡ ты̀ є҆сѝ гд҇ь бг҃ъ є҆ди́нъ.

І паслаў Ісая, сын Амоса, да Эзэкіі, кажучы: «Гэта кажа ГОСПАД, Бог Ізраіля: “Я пачуў тое, пра што ты маліўся да Мяне адносна Санхэрыва, валадара Асірыі”.

И҆ посла̀ и҆са́їа сы́нъ а҆мѡ́совъ ко є҆зекі́и, глаго́лѧ: та́кѡ гл҃етъ гд҇ь бг҃ъ си́лъ, бг҃ъ ї҆и҃левъ: слы́шахъ, ѡ҆ ни́хже моли́лсѧ є҆сѝ ко мнѣ̀, ѡ҆ сеннахирі́мѣ царѣ̀ а҆ссѷрі́йстѣ.

Гэта слова, якое прамовіў ГОСПАД пра яго: “Насьміхаецца з цябе, пагарджае табою дзяўчына, дачка Сыёну; за табой ківае галавой дачка Ерусаліму.

сїѐ сло́во, є҆́же гл҃а гд҇ь на него̀: ѹ҆ничижѝ тѧ̀ и҆ порѹга́сѧ тебѣ̀ дѣви́ца и҆ дщѝ сїѡ́нѧ, над̾ тобо́ю главо́ю свое́ю покива̀ дщѝ ї҆ер҇ли́млѧ:

Каго зьневажаў ты і на Каго плявузгаў? Супраць Каго падняў ты голас твой і высока ўзьняў вочы твае? Супраць Сьвятога Ізраілевага!

комѹ̀ поноси́лъ є҆сѝ, и҆ кого̀ похѹ́лилъ є҆сѝ; и҆ на кого̀ возне́слъ є҆сѝ гла́съ, и҆ воздви́глъ є҆сѝ на высотѹ̀ ѻ҆́чи твоѝ; на ст҃а́го ї҆и҃лева.

Праз пасланцоў тваіх ты зьневажаў Госпада і казаў: "З мноствам калясьніцаў маіх я ўзыйшоў на горы высокія, на схілы Лібану. Я выразаў гонкія кедры і найпрыгажэйшыя кіпарысы, і дайшоў аж у нетры лесу Кармэлю.

рѹко́ю послѡ́въ твои́хъ поносилъ є҆сѝ гд҇ѹ, и҆ ре́клъ є҆сѝ: со мно́жествомъ колесни́цъ мои́хъ взы́дѹ а҆́зъ на вы́шнюю ча́сть горы̀ лїва́нскїѧ, и҆ ѹ҆сѣкѹ̀ вели́чество ѿ кє́дръ є҆ѧ̀ и҆ и҆збра҄нныѧ кѷпарі́сѡвъ є҆ѧ̀, и҆ прїидѹ̀ въ среди́нѹ ча́щи карми́лскїѧ:

Я выкапаў [студню] і п’ю воды чужыя, і стопамі ног маіх я высушыў усе рэкі Эгіпецкія".

а҆́зъ и҆зсѹши́хъ, и҆ пїѧ́хъ во́ды чѹжды҄ѧ, и҆ ѡ҆пѹстоши́хъ стопа́ми но́гъ мои́хъ всѧ҄ рѣ́ки ѡ҆крє́стныѧ:

Ці ты ня чуў, што Я даўно зрабіў гэта, у дні старадаўнія? Я гэта прызначыў, а цяпер зьдзяйсьняю, і стануць купай друзу гарады ўмацаваныя.

є҆да̀ не слы́шалъ є҆сѝ; и҆зда́вна ю҆̀ сотвори́хъ, ѿ дні́й пе́рвыхъ созда́хъ ю҆̀ и҆ принесо́хъ ю҆̀: и҆ бы́сть въ хо́лмы пресе́лникѡвъ вою́юшихъ гра́ды твє́рды:

А тыя, што жывуць у іх, [маюць] слабыя рукі, стрывожаныя і зьбянтэжаныя, і сталіся як сена ў полі, як зеляніна маладая, як трава на даху, спаленая перш, чым сасьпела.

и҆ живѹ́щїи въ ни́хъ и҆знемого́ша рѹко́ю, сотрѧсо́шасѧ и҆ постыдѣ́шасѧ, бы́ша (ѩ҆́кѡ) трава̀ се́лнаѧ, и҆лѝ ѕла́чно бы́лїе, ѕла́къ и҆́же на зда́нїихъ, и҆ попра́нїѧ проти́вѹ стоѧ́щагѡ:

Ці ты сядзіш, ці выходзіш, ці ўваходзіш — Я ведаю, і [ведаю] злоснасьць тваю адносна Мяне.

и҆ сѣдѣ́нїе твоѐ, и҆ и҆схо́дъ тво́й, и҆ вхо́дъ тво́й разѹмѣ́хъ, и҆ гнѣ́въ тво́й на мѧ̀,

За тое, што ты злуешся на Мяне і што пыха твая дайшла да вушэй Маіх, Я ўкладу ў ноздры твае колца Маё і цуглі Мае ў вусны твае, і выведу цябе на дарогу, па якой ты прыйшоў!”

зане́же разгнѣ́валсѧ є҆сѝ на мѧ̀ и҆ шѹ́мъ тво́й вни́де во ѹ҆́шы моѝ, и҆ вложѹ̀ ѹ҆́дицѹ мою̀ въ но́здри твоѧ҄ и҆ браздѹ̀ во ѹ҆стнѣ̀ твоѝ, и҆ возвращѹ̀ тѧ̀ по пѹтѝ, и҆́мже прише́лъ є҆сѝ.

А для цябе, [Эзэкія], будзе знак: у гэтым годзе еш тое, што засталося ад сабранага [зерня], а ў другі год — тое, што само вырасьце, а ў трэці год сейце і зьбірайце, і саджайце вінаграднікі, і ешце плады іхнія.

И҆ сїѐ тебѣ̀ зна́менїе, (є҆зекі́е): ѩ҆́ждь въ сїѐ лѣ́то прозѧба҄ющаѧ саморѡ́днаѧ, и҆ въ лѣ́то второ́е прозѧба҄ющаѧ, и҆ въ лѣ́то тре́тїе сѣ́йте сѣ́мена и҆ жни́те, сади́те вїногра́ды, и҆ да ѩ҆́сте пло́дъ и҆́хъ:

І тое, што застанецца з дому Юды, пусьціць корань углыб, і дасьць плод угару.

и҆ приложи́тъ спа́сшеесѧ до́мѹ ї҆ѹ́дова, ѡ҆ста́вшеесѧ, ко́рень до́лѣ, и҆ сотвори́тъ пло́дъ горѣ̀,

Бо з Ерусаліму выйдзе рэшта, і збаўленыя — з гары Сыён. Рэўнасьць ГОСПАДА Магуцьцяў зробіць гэта!

ѩ҆́кѡ и҆з̾ ї҆ер҇ли́ма и҆зы́детъ ѡ҆ста́нокъ, и҆ спаса́емый и҆з̾ горы̀ сїѡ́ни: ре́вность гд҇а си́лъ сотвори́тъ сїѐ.

Дзеля гэтага так кажа ГОСПАД пра валадара Асірыі: “Ня ўвойдзе ён у горад гэты, і ня выпусьціць у яго стралы, і не наставіць супраць яго шчыт, і не насыпе кругом яго валу.

сегѡ̀ ра́ди та́кѡ гл҃етъ гд҇ь (си́лъ) на царѧ̀ а҆ссѷрі́йска: не и҆́мать вни́ти во гра́дъ се́й, и҆ не и҆́мать ѹ҆стрѣли́ти на́мъ стрѣлы̀, и҆ не дости́гнетъ къ немѹ̀ щи́тъ, и҆ не и҆́мать ѡ҆сыпа́ти є҆го̀ земле́ю:

Шляхам, якім ён прыйшоў, вернецца, і ў горад гэты ня ўвойдзе, кажа ГОСПАД.

но пѹте́мъ, и҆́мже прїи́де тѣ́мже возврати́тсѧ, и҆ во гра́дъ се́й не и҆́мать вни́ти, гл҃етъ гд҇ь,

Я абараню горад гэты і выратую яго дзеля Сябе і дзеля Давіда, слугі Майго”».

и҆ защищѹ̀ гра́дъ се́й, є҆́же сп҇тѝ є҆го̀ менє̀ ра́ди и҆ даві́да ра́ди раба̀ моегѡ̀.

І сталася, што ў тую самую ноч выйшаў анёл ГОСПАДА і забіў у табары Асірыйцаў сто восемдзясят пяць тысячаў [чалавек]. І ўсталі раніцаю, і вось, усе яны мёртвыя.

И҆ бы́сть въ но́щь ѻ҆́нѹ, и҆ сни́де а҆́гг҃лъ гд҇нь и҆ ѹ҆бѝ ѿ полка̀ а҆ссѷрі́йскагѡ сто̀ ѻ҆́смьдесѧтъ и҆ пѧ́ть ты́сѧщъ. И҆ воста́ша заѹ́тра, и҆ сѐ, всѧ҄ трѹ҄пїѧ мє́ртва.

І Санхэрыў, валадар Асірыі, сабраў [табар], і адыйшоў, і вярнуўся, і затрымаўся ў Нініве.

И҆ воста̀, и҆ ѿи́де, и҆ возврати́сѧ сеннахирі́мъ ца́рь а҆ссѷрі́йскїй, и҆ всели́сѧ въ нїнеѵі́ю.

І сталася, калі ён пакланяўся ў доме Нісроха, бога свайго, Адрамэлех і Шарэцэр, сыны ягоныя, забілі яго мячом і ўцяклі ў зямлю Арарат. І заваладарыў замест яго Эсар-Хадон, сын ягоны.

И҆ бы́сть є҆мѹ̀ кла́нѧющѹсѧ во хра́мѣ месера́ха бо́га своегѡ̀, и҆ а҆драмеле́хъ и҆ сараса́ръ сы́нове є҆гѡ̀ ѹ҆би́ста є҆го̀ мече́мъ: са́ми же бѣжа́ста въ зе́млю а҆рара́тскѹ. И҆ воцари́сѧ а҆сорда́нъ сы́нъ є҆гѡ̀ вмѣ́стѡ є҆гѡ̀.

« 18 глава 20 глава »