Прыповесьцяў 5 глава

Кніга Прыповесьцяў
Пераклад Антонія Бокуна → Синодальный перевод (СВ)

Сыне мой, зважай на мудрасьць маю, прыхілі вуха тваё да розуму майго,

Сын мой! Внимай мудрости моей и приклони ухо твое к разуму моему,

каб меў ты разважлівасьць, і вусны твае захавалі веданьне.

чтобы соблюсти рассудительность и чтобы уста твои сохранили знание.

Бо вусны распусьніцы ацякаюць мёдам, і паднябеньне яе мякчэйшае за алей,

Ибо мед источают уста чужой жены, и мягче елея речь ее;

але канец яе горкі, як палын, і востры, як меч двусечны.

но последствия от нее горьки, как полынь, остры, как меч обоюдоострый;

Ногі ейныя да сьмерці зыходзяць, а стопы ейныя на пекла абапіраюцца.

ноги ее нисходят к смерти, стопы ее достигают преисподней.

Як яна не разумее сьцежкі жыцьця, дык хістаюцца крокі яе, і ты ня можаш ведаць іх.

Если бы ты захотел постигнуть стезю жизни ее, то пути ее непостоянны, и ты не узнаешь их.

Дык вось цяпер, дзеці, паслухайце мяне, і не адыходзьцеся ад словаў вуснаў маіх.

Итак, дети, слушайте меня и не отступайте от слов уст моих.

Аддалі ад яе шлях твой, і не падыходзь да дзьвярэй дому яе,

Держи дальше от нее путь твой и не подходи близко к дверям дома ее,

каб не аддаць годнасьці тваёй іншым і гадоў тваіх — бязьлітаснаму,

чтобы здоровья твоего не отдать другим и лет твоих мучителю;

каб не сыцелі чужынцы з сілы тваёй, і з працы тваёй — у доме чужым.

чтобы не насыщались силой твоей чужие и труды твои не были для чужого дома.

І будзеш ты потым стагнаць, калі будуць зьняможаныя цела тваё і сілы твае.

И ты будешь стонать после, когда плоть твоя и тело твое будут истощены,

І ты скажаш: «Чаму я зьненавідзеў настаўленьне, і сэрца маё ўзгардзіла дакараньнем.

и скажешь: «Зачем я ненавидел наставление, и сердце мое пренебрегало обличением,

Ня слухаў я голасу настаўнікаў маіх, і не прыхіляў я вуха майго да тых, што вучылі мяне.

и я не слушал голоса учителей моих, не приклонял уха моего к наставникам моим?

Ледзь ня трапіў я ў вялікае няшчасьце сярод грамады і народу!»

Едва не впал я во всякое зло среди собрания и общества!»

Пі ваду з крыніцы тваёй, тую, што цячэ з калодзежу твайго.

Пей воду из твоего водоема и текущую из твоего колодца.

Навошта крыніцам тваім разьлівацца на вуліцы, а ручаям цячы па плошчах?

Пусть не разливаются источники твои по улице, потоки вод — по площадям;

Няхай яны служаць толькі табе, а не чужынцам разам з табою.

пусть они будут принадлежать тебе одному, а не чужим с тобой.

Няхай крыніца твая будзе дабраслаўлёная, і цешся жонкай маладосьці тваёй.

Источник твой да будет благословен; и утешайся женою юности твоей,

Яна — ланя ласкавая і сарна прыгожая, грудзі ейныя няхай напойваюць цябе ў-ва ўсякую часіну, у каханьні яе мей асалоду заўсёды.

любезной ланью и прекрасной серной: груди ее да упаивают тебя во всякое время, любовью ее услаждайся постоянно.

Навошта табе, сыне мой, захапляцца распусьніцай і абдымаць улоньне чужаніцы?

И для чего тебе, сын мой, увлекаться посторонней и обнимать груди чужой?

Бо перад вачамі ГОСПАДА шляхі чалавека, Ён ведае ўсе крокі яго.

Ибо пред очами Господа пути человека, и Он измеряет все стези его.

Бязбожніка схопяць ягоныя ўласныя правіны, і ён зьвязаны путамі грахоў сваіх.

Беззаконного уловляют собственные беззакония его, и в узах греха своего он содержится.

Ён памрэ без настаўленьня і будзе блукаць дзеля вялікай глупоты сваёй.

Он умирает без наставления и от множества безумия своего теряется.