Дзеяньні 14 глава

Дзеяньні Сьвятых Апосталаў
Пераклад Л. Дзекуць-Малея → Елизаветинская на русском

Сталася-ж у Іконіі, увайшлі яны разам у сынагогу Жыдоўскую ды прамаўлялі гэтак, што ўве́равала вялікая грамада Жыдоў і Грэкаў.

Бысть же во иконии, вкупе внити има в сонмище иудейское и глаголати тако, яко веровати иудеев и еллинов множеству многу.

Жыды-ж, што ня ве́равалі, падбурылі й варожа настроілі проці братоў душы паганаў.

Неверующии же иудее воздвигоша и озлобиша душы языков на братию.

Аднак, яны прабылі даволі часу, адважна прамаўляючы аб Госпадзе, Які сьве́дчыў слову міласьці свае́й і даваў рукамі іхнімі рабіць знакі й цуды.

Доволно же убо время пребыста дерзающа о Господе, свидетелствующем слову благодати своея и дающем знамения и чудеса быти рукама их.

І падзялілася грамада мястовая: і адны былі з Жыдамі, другія-ж з Апосталамі.

Разделишажеся множество града, и ови убо бяху со иудеи, ови же со апостолы.

Калі-ж пагане й Жыды з начальнікамі сваімі напалі на іх, каб зьняважыць ды пабіць каме́ньмі,

И егда бысть стремление языком же и иудеем с началники их досадити и камением побити их,

дык яны, ве́даючы, уцяклі ў ме́сты Лікаонскія Лістру й Дэрбу ды ў ваколіцу

уведевша же прибегоста во грады ликаонския, в листру и дервию, и во окрестныя их,

і былі тамака й прапаве́дывалі Эвангельле.

и тамо беста благовествующа.

У Лістры-ж не́йкі чалаве́к, не валадаючы нагамі, сядзе́ў, бо ад чэрава матчынага быў храмы́ й ніколі не хадзіў.

И некто муж в листрех немощен ногама седяше, хром от чрева матере своея сый, иже николиже бе ходил.

Ён слухаў, як прамаўляў Паўла. Той, паўзіраўшыся на яго і бачучы, што ма́е ве́ру дзеля спасе́ньня,

Сей слышаше павла глаголюща: иже воззрев нань и видев, яко веру имать здрав быти,

сказаў моцным голасам: Стань на ногі твае́ проста! І падскочыў ды хадзіў.

рече велиим гласом: тебе глаголю во имя Господа Иисуса Христа, встани на ногу твоею прав. И абие возскочи и хождаше.

Народ-жа, бачучы, што зрабіў Паўла, падняў голас свой, мовячы па лікаонску: Богі ў чалаве́чай паста́ці зыйшлі да нас!

Народи же видевше, еже сотвори павел, воздвигоша глас свой, ликаонски глаголюще: бози уподобльшеся человеком снидоша к нам.

І называлі Варнаву Зэўсам, а Паўлу Гэрмэсам, бо быў павадыром у слове.

Нарицаху же убо варнаву диа, павла же ермиа, понеже той бяше началник слова.

А жрэц Зэўса, настаўленага перад ме́стам іхнім, прывёўшы валоў з вянкамі к варотам, хаце́ў разам з народам забіць іх.

Жрец же диев, сущаго пред градом их, приведе юнцы и (принесе) венцы пред врата, с народы хотяше жрети.

Апосталы-ж Варнава й Паўла, пачуўшы, разьдзе́рлі вопраткі свае́ ды кінуліся ў народ, крычучы й гаворачы:

Слышавша же апостола варнава и павел, растерзавша ризы своя, вскочиста в народ, зовуща и глаголюща:

Мужы! што вы гэта робіце? Мы такія-ж людзі пакутныя, як і вы, абвяшчаем вам Эвангельле, каб адвярнуліся ад усіх гэтых марнотаў да Бога Жывога, Які стварыў не́ба й зямлю й мора дый усё, што ў іх,

мужие, что сия творите? и мы подобострастна есма вам человека, благовествующа вам от сих суетных обращатися к Богу живу, иже сотвори небо и землю и море и вся, яже в них:

а ў мінулых родах дапусьціў, каб усе́ народы йшлі сваімі шляхамі,

иже в мимошедшыя роды оставил бе вся языки ходити в путех их:

ды не пакінуў сьведчыць аб Сабе́, робячы дабро, даючы нам з не́ба дажджы й по́ры ураджайныя, ды напаўняючы е́жай і ўце́хай сэрцы нашыя!

и убо не несвидетелствована себе остави, благотворя, с небесе нам дожди дая и времена плодоносна, исполняя пищею и веселием сердца наша.

І, прамаўляючы гэтае, ле́дзьве спынілі народ, каб не забівалі для іх.

И сия глаголюща, едва устависта народы не жрети има, но отити коемуждо во своя си. Пребывающема же има и учащема,

З Антыохіі-ж і Іконіі прыйшлі Жыды і, падбурыўшы народ ды ўкаменаваўшы Паўлу, вывалаклі яго за ме́ста, думаючы, што ён паме́р.

приидоша от антиохии и иконии нецыи иудее, и стязающемася има с дерзновением, наустиша народы отступити от нею, глаголюще, яко ничтоже истинно глаголета, но все лжета. И наустивше народы и камением побивше павла, извлекоша вне града, мняще его умерша.

Калі-ж абступілі яго вучні, ён устаў ды ўвайшоў да ме́ста і назаўтрае з Варнаваю выйшаў у Дэрбу.

Окрест же ставшым его учеником, востав вниде во град и наутрие изыде с варнавою в дервию.

Абвясьціўшы-ж Эвангельле гэнаму ме́сту ды прыдбаўшы многа вучняў, вярнуліся назад у Лістру й Іконію й Антыохію,

Благовествовавша же граду тому и научивша многи, возвратистася в листру и иконию и антиохию,

умацоўваючы душы вучняў, заклікаючы трываць у ве́ры, ды што праз шмат мукаў трэ’ нам увайсьці ў Царства Божае.

утверждающа душы учеников, моляща пребыти в вере, и яко многими скорбьми подобает нам внити в Царствие Божие.

Паназначаўшы-ж ім, ускладаючы рукі, старшых па царквох, ды памаліўшыся з постам, даручылі іх Госпаду, у Якога ўве́равалі.

Рукоположша же им пресвитеры на вся Церкви и помолившася с постом, предаста их Господеви, в негоже увероваша.

І, прайшоўшы праз Пісідыю, прыйшлі ў Памфілію.

И прошедша писидию, приидоста в памфилию:

І, расказаўшы слова ў Пэрзе, пайшлі ў Атталію

и глаголавша в пергии слово Господне, снидоста во атталию

ды стуль адплылі ў Антыохію, адкуль былі аддадзены ласцы Божай на дзе́ла, якое выпаўнілі.

и оттуду отплыста во антиохию, отнюдуже беста предана благодати Божией в дело, еже скончаста.

Апынуўшыся там і склікаўшы царкву, абвясьцілі, што ўчыніў з імі Бог ды як расчыніў дзьве́ры ве́ры паганам.

Пришедша же и собравша Церковь, сказаста, елика сотвори Бог с нима и яко отверзе языком дверь веры:

І былі тамака немалы час з вучнямі.

пребыста же тамо время не мало со ученики.

« 13 глава 15 глава »