2 Летапісу 15 глава

Другая кніга Летапісу
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

І Дух Божы зышоў на Азару Одэдзёнка.

А҆за́рїа же сы́нъ а҆да́довъ, бы́сть на не́мъ дх҃ъ бж҃їй:

І вышаў ён наўпярэймы Асе, і сказаў яму: «Паслухайце мяне Аса а ўвесь Юда а Венямін: СПАДАР із вамі, як вы зь ім; і калі будзеце шукаць Яго, знойдзеце Яго; калі ж пакінеце Яго, Ён пакіне вас.

и҆ и҆зы́де во срѣ́тенїе а҆́сѣ и҆ всемѹ̀ ї҆ѹ́дѣ и҆ венїамі́нѹ и҆ речѐ є҆мѹ̀: ѹ҆слы́шите мѧ̀, а҆́са и҆ ве́сь ї҆ѹ́да и҆ венїамі́нъ: гд҇ь съ ва́ми, ѩ҆́кѡ бы́сте съ ни́мъ: и҆ а҆́ще взы́щете є҆гѡ̀, ѡ҆брѧ́щетсѧ ва́мъ, а҆́ще же ѡ҆ста́вите є҆го̀, ѡ҆ста́витъ ва́съ:

І шмат дзён Ізраель быў без праўдзівага Бога, і без сьвятара-вучыцеля, і бяз Права;

мно́зи дні́е (бѹ́дѹтъ) во ї҆и҃ли без̾ бг҃а и҆́стиннагѡ и҆ без̾ свѧще́нника ѹ҆ча́щагѡ и҆ без̾ зако́на:

Але як яны ў немарасьці сваёй навярнуліся да СПАДАРА, Бога Ізраелявага, і шукалі Яго, і Ён даўся ім знайсьці.

є҆гда́ же ѡ҆братѧ́тсѧ въ печа́ли ко гд҇ѹ бг҃ѹ ї҆и҃левѹ и҆ взы́щѹтъ є҆гѡ̀, и҆ ѡ҆брѧ́щетсѧ и҆̀мъ:

І тых часоў ня было супакою таму, хто вышаў, ані таму хто ўвыйшоў; бо вялікая замятня была ў вусіх жыхараў земляў.

и҆ во вре́мѧ ѻ҆́но не бѹ́детъ ми́ръ и҆сходѧ́щемѹ и҆ входѧ́щемѹ, ѩ҆́кѡ ѹ҆́жасъ гд҇ень на всѣ́хъ ѡ҆бита́ющихъ на землѝ

І народ губіў народ, і места — места, бо СПАДАР парушаў іх усімі немарасьцьмі.

и҆ ѡ҆полчи́тсѧ ѩ҆зы́къ на ѩ҆зы́къ и҆ гра́дъ проти́вѹ гра́да, ѩ҆́кѡ гд҇ь смѹти́тъ и҆̀хъ во всѧ́цѣй печа́ли:

Але вы будзьце моцныя, і хай ня слабнуць рукі вашыя, бо Ён надгарода за ўчынкі вашыя».

и҆ вы̀ ѹ҆крѣпи́тесѧ, и҆ да не ѡ҆слабѣ́ютъ рѹ́ки ва́шѧ, є҆́сть бо мзда̀ дѣ́лѹ ва́шемѹ.

І як Аса пачуў гэтыя словы а прароцтвы Одэдзёнка прарокі, ён асьмеліўся й выкінуў агідныя балваны з усяе зямлі Юдзінае а зь Веняміновае а зь местаў, што ён заваяваў на гары Яхрэмавай, і аднавіў аброчнік СПАДАРОЎ, каторы перад сеньмі СПАДАРОВЫМІ.

И҆ є҆гда̀ ѹ҆слы́ша а҆́са словеса̀ сїѧ҄ и҆ про҇ро́чество а҆за́рїи про҇ро́ка, ѹ҆крѣпи́сѧ и҆ ѿѧ̀ всѧ҄ їдѡлы ѿ всеѧ̀ землѝ ї҆ѹ́дины и҆ венїамі́ни и҆ ѿ градѡ́въ, и҆̀хже содержа́ше ї҆еровоа́мъ въ горѣ̀ є҆фре́мли, и҆ ѡ҆свѧтѝ ѻ҆лта́рь гд҇ень, и҆́же бѣ̀ пред̾ хра́момъ гд҇нимъ:

І зьбер усяго Юду а Веняміна а чужнікоў ізь імі зь Яхрэма а Манаса а із Сымона, бо множасьць іх перайшло з Ізраеля, як яны абачылі, што СПАДАР, Бог ягоны, зь ім.

собра́ же (всего̀) ї҆ѹ́дѹ и҆ венїамі́на и҆ прише́лцєвъ ѡ҆бита́ющихъ съ ни́мъ ѿ є҆фре́ма и҆ ѿ манассі́и и҆ ѿ сѷмеѡ́на, мно́зи бо къ немѹ̀ прибѣго́ша ѿ ї҆и҃лѧ, є҆гда̀ ѹ҆ви́дѣша, ѩ҆́кѡ гд҇ь бг҃ъ є҆гѡ̀ съ ни́мъ.

І зьберліся да Ерузаліму трэйцяга месяца, пятнанцатага году дзяржавы Асы;

И҆ собра́шасѧ во ї҆ер҇ли́мъ въ мц҇ъ тре́тїй, въ лѣ́то пѧтоена́десѧть ца́рства а҆́сы,

І абраклі таго дня СПАДАРУ із здабытку, каторы прывялі, з буйнога статку сямсот і з драбнога сем тысячаў;

и҆ пожро́ша гд҇ѹ въ де́нь то́й ѿ коры́стей, и҆̀хже приведо́ша, волѡ́въ се́дмь сѡ́тъ и҆ ѻ҆ве́цъ се́дмь ты́сѧщъ,

І ўвыйшлі ў змову, каб шукаць СПАДАРА, Бога айцоў сваіх, з усяго сэрца свайго і з усяе душы свае.

и҆ поидо́ша въ завѣ́тѣ, є҆́же и҆ска́ти гд҇а бг҃а ѻ҆тє́цъ свои́хъ всѣ́мъ се́рдцемъ и҆ все́ю дѹше́ю свое́ю:

А кажны, хто ня будзе шукаць СПАДАРА, Бога Ізраелявага, мае памерці, ад малога аж да вялікага і ад мужчыны аж да жонкі.

и҆ (речѐ): всѧ́къ, и҆́же а҆́ще не взы́щетъ гд҇а бг҃а ї҆и҃лева, да ѹ҆́мретъ ѿ ю҄нагѡ да́же до старѣ́йшагѡ, ѿ мѹ́жа да́же до жены̀.

І прысягалі СПАДАРУ голасна, і з гуканьням, і з трубамі, і з рагамі.

И҆ клѧ́шасѧ гд҇ѹ гла́сомъ вели́кимъ въ восклица́нїи и҆ въ трѹба́хъ и҆ въ ро́жаныхъ.

І цешыліся ўсі Юдэі з гэтае прысягі, бо прысягалі з усяго сэрца свайго, і з усім жаданьням шукалі Яго, і Ён даўся ім знайсьці. І даў ім СПАДАР супакой навокал.

И҆ возра́довасѧ ве́сь ї҆ѹ́да ѡ҆ клѧ́твѣ, ѩ҆́кѡ ѿ всеѧ̀ дѹшѝ клѧ́шасѧ, и҆ все́ю во́лею взыска́ша є҆гѡ̀, и҆ ѡ҆брѣ́тесѧ и҆̀мъ, и҆ дадѐ и҆̀мъ гд҇ь поко́й ѡ҆́крестъ.

І Мааху, маці сваю, кароль спабыў годнасьці караліцы за тое, што яна зрабіла агіду ў гаю. І пасек Аса балвана, і патоўк, і спаліў ля цур’я Кідрону.

И҆ маа́хѹ ма́терь свою̀ ѿлѹчѝ, да не слѹ́житъ а҆ста́ртѹ, и҆ сокрѹшѝ їдѡла и҆ сожжѐ въ пото́цѣ ке́дрстѣмъ.

Хоць узвышшы ня былі аддалены ў Ізраелю, але сэрца Асіна было дасканальнае ўсі дні яго.

То́кмѡ высо́кихъ не ѿста́ви, є҆ще́ бо бѧ́хѹ во ї҆и҃ли, но се́рдце а҆́сы бѣ̀ соверше́нно во всѣ́хъ дне́хъ є҆гѡ̀:

І прынёс ён да дому СПАДАРОВАГА пасьвячэньні айца свайго і свае пасьвячэньні — срэбра а золата а судзьдзё.

и҆ внесѐ ст҃а҄ѧ даві́да ѻ҆тца̀ своегѡ̀ и҆ ст҃а҄ѧ своѧ҄ въ до́мъ бж҃їй, сребро̀ и҆ зла́то и҆ сосѹ́ды.

І ня было вайны да трыццаць пятага году дзяржавы Асы.

И҆ бра́нь не бы́сть є҆мѹ̀ да́же до три́десѧть пѧ́тагѡ лѣ́та ца́рства а҆́сина.

« 14 глава 16 глава »