Якуба 1 глава

Пасланне святога Якуба
Пераклад Рыма-Каталіцкага Касцёла → Елизаветинская на русском

Якуб, слуга Бога і Пана Езуса Хрыста, вітае дванаццаць плямёнаў у дыяспары.

Иаков, Богу и Господу Иисусу Христу раб, обеманадесяте коленома, иже в разсеянии, радоватися.

Браты мае, калі трапляеце ў разнастайныя выпрабаванні, з вялікай радасцю прымайце іх.

Всяку радость имейте, братие моя, егда во искушения впадаете различна,

Бо ведаеце, што выпрабаванне вашай веры нараджае цярплівасць.

ведяще, яко искушение вашея веры соделовает терпение:

А цярплівасць няхай будзе дасканалая, каб вы былі дасканалыя і беззаганныя, ні ў чым не маючы недахопу.

терпение же дело совершенно да имать, яко да будете совершенни и всецели, ни в чемже лишени.

Калі некаму з вас нестае мудрасці, няхай просіць у Бога, які шчодра дае ўсім і не дакарае, — і будзе дадзена яму.

Аще же кто от вас лишен есть премудрости, да просит от дающаго Бога всем нелицеприемне и не поношающаго, и дастся ему.

Але няхай просіць з вераю і не сумняваецца, бо той, хто сумняваецца, падобны да марской хвалі, якую ўздымае і кідае вецер.

Да просит же верою, ничтоже сумняся: сумняйся бо уподобися волнению морскому, ветры возметаему и развеваему.

Няхай гэты чалавек не думае, што атрымае нешта ад Пана,

Да не мнит бо человек он, яко приимет что от Бога.

як чалавек двудушны, нясталы ва ўсіх сваіх шляхах.

Муж двоедушен неустроен во всех путех своих.

Няхай хваліцца прыніжаны брат сваім узвышэннем,

Да хвалится же брат смиренный в высоте своей,

а багаты — сваім прыніжэннем, таму што праміне, як цвет травы.

богатый же во смирении своем, зане якоже цвет травный мимоидет:

Бо ўзышло сонца і спёкай высушыла траву, і цвет яе апаў, і прыгажосць яе знікла — так і багаты завяне на сваіх шляхах.

возсия бо солнце со зноем, и изсуши траву, и цвет ея отпаде, и блголепие лица ея погибе: сице и богатый в хождении своем увядает.

Шчаслівы чалавек, які вытрымлівае выпрабаванне, бо, калі будзе выпрабаваны, атрымае вянец жыцця, які Бог абяцаў тым, хто любіць Яго.

Блажен муж, иже претерпит искушение: зане искусен быв, приимет венец жизни, егоже обеща Бог любящым его.

Падчас выпрабавання няхай ніхто не кажа, што Бог выпрабоўвае яго, таму што Бога нельга выпрабаваць злом і сам Ён не выпрабоўвае нікога.

Никтоже искушаемь да глаголет, яко от Бога искушаемь есмь: Бог бо несть искуситель злым, не искушает же той ни когоже,

Але кожны выпрабоўваецца ўласнай пажадлівасцю, якая прыцягвае і зводзіць.

кийждо же искушается, от своея похоти влекомь и прельщаемь:

Зачаўшы, яна нараджае грэх, а калі грэх саспее, ён нараджае смерць.

таже похоть заченши раждает грех, грех же содеян раждает смерть.

Таму не дазваляйце сябе звесці, мае ўмілаваныя браты.

Не льститеся, братие моя возлюбленная:

Усялякае дараванне добрае і ўсялякі дасканалы дар паходзіць звыш ад Айца святла, у якога няма зменлівасці або ценю змены.

всяко даяние благо и всяк дар совершен свыше есть, сходяй от Отца светов, у негоже несть пременение, или преложения стень.

Пастанавіўшы, нарадзіў нас Айцец словам праўды, каб мы былі пэўным пачаткам Ягоных стварэнняў.

Восхотев бо породи нас словом истины, во еже быти нам начаток некий созданием его.

Ведайце, мае ўмілаваныя браты: няхай кожны чалавек слухае з ахвотай, але не будзе ахвочы да размоў, не будзе ахвочы да гневу.

Темже, братие моя возлюбленная, да будет всяк человек скор услышати и косен глаголати, косен во гнев,

Бо чалавечы гнеў не здзяйсняе Божай справядлівасці.

гнев бо мужа, правды Божия не соделовает.

Таму адкіньце ўсялякую нячыстасць і празмерную злосць і прыміце з пакораю пасеянае ў вас слова, якое можа збавіць вашыя душы.

Сего ради отложше всяку скверну и избыток злобы, в кротости приимите всажденное слово, могущее спасти душы вашя.

Будзьце ж выканаўцамі слова, а не толькі слухачамі, якія падманваюць саміх сябе.

Бывайте же творцы слова, а не точию слышатели, прельщающе себе самех.

Бо той, хто слухае слова, а не выконвае яго, падобны да чалавека, які разглядае свой натуральны твар у люстэрку:

Зане аще кто есть слышатель слова, а не творец, таковый уподобися мужу смотряющу лице бытия своего в зерцале:

прыгледзеўся да сябе, адышоў і адразу забыўся, якім быў.

усмотри бо себе и отиде, и абие забы, каков бе.

Аднак той, хто пранікае ў дасканалы закон свабоды і трывае ў ім не як забыўлівы слухач, але як чынны выканаўца, той будзе шчаслівы ў тым, што робіць.

Приникий же в закон совершен свободы, и пребыв, сей не слышатель забытлив быв, но творец дела, сей блажен в делании своем будет.

Калі хто лічыць сябе пабожным, не ўтаймоўваючы свайго языка, але зводзячы сваё сэрца, то марная ягоная пабожнасць.

Аще кто мнится верен быти в вас, и не обуздовает языка своего, но льстит сердце свое, сего суетна есть вера.

Чыстая і беззаганная пабожнасць перад Богам і Айцом — гэта наведванне сіротаў і ўдоваў у іхняй нядолі і захаванне сябе незаплямленым светам.

Вера бо чиста и нескверна пред Богом и Отцем сия есть, еже посещати сирых и вдовиц в скорбех их, (и) нескверна себе блюсти от мира.

« 28 глава 2 глава »