Деяния 23 глава

Деяния апостолов
Русского Библейского Центра → Пераклад Антонія Бокуна

Обведя взглядом синедрион, Павел сказал: «Мужи братья! Моя жизнь до нынешнего дня проходила с Богом по всей доброй совести».

Павал, паўзіраўшыся на сынэдрыён, сказаў: «Мужы браты! Усім добрым сумленьнем я жыў перад Богам да гэтага дня».

Архиерей Анания приказал караульному ударить Павла по устам.

А першасьвятар Ананія загадаў тым, што стаялі пры ім, каб білі яго ў вусны.

На это Павел сказал ему: «Тебя, многоликого, будет бить Бог. Ты сел судить меня по Закону, а как же вопреки Закону велишь меня бить?».

Тады Павал сказаў яму: «Бог будзе біць цябе, сьцяна пабеленая! І ты сядзіш, судзячы мяне паводле Закону, і насуперак Закону загадваеш мяне біць».

Люди из караула говорят: «Ты кого поносишь? Божьего архиерея!».

А тыя, што стаялі, сказалі: «Першасьвятара Божага зьневажаеш?»

Павел отвечал: «Я не понял, братья, что он архиерей. Написано: “Имущего власть над народом твоим не хули”».

І прамовіў Павал: «Ня ведаў я, браты, што ён першасьвятар. Бо напісана: “На начальніка народу твайго не кажы блага”».

Вспомнив, что одни в синедрионе — саддукеи, другие — фарисеи, Павел крикнул: «Мужи братья! Я фарисей, сын фарисея. Судят меня за неоставление надежды на воскресение мертвых».

А, разумеючы, што адна частка — садукеі, а другая — фарысэі, закрычаў Павал у сынэдрыёне: «Мужы браты! Я — фарысэй, сын фарысэя. За надзею і ўваскрасеньне мёртвых судзяць мяне!»

Эти слова напомнили фарисеям и саддукеям об их разногласиях. Собрание заспорило.

Калі ж ён гэтае сказаў, сталася спрэчка паміж фарысэямі і садукеямі, і разьдзялілася грамада,

Саддукеи утверждают, что нет воскресения, нет ни ангела, ни духа. Фарисеи же все это признают.

бо садукеі кажуць, што няма ані ўваскрасеньня, ані анёла, ані духа; а фарысэі прызнаюць адно і другое.

Поднялся крик. С фарисейской стороны в спор вступили книжники. Они говорили: «Ничего зловредного в этом человеке мы не находим. Что если и впрямь с ним говорил дух или ангел?».

Узьняўся ж вялікі крык, і, устаўшы, кніжнікі фарысэйскае часткі спрачаліся, кажучы: «Нічога благога мы не знаходзім у чалавеку гэтым. Ці дух гаварыў яму, ці анёл, не змагаймася з Богам».

Спор все разгорался. Командир когорты, опасаясь, что Павла просто растерзают, приказал солдатам вмешаться, отобрать у них Павла и отвести в крепость.

А калі спрэчка павялічылася, тысячнік, баючыся, каб яны не разарвалі Паўла, загадаў жаўнерам, зыйшоўшы, узяць яго спасярод іх і весьці ў табар.

Той ночью Павлу явился Господь и сказал: «Не падай духом, Павел. Ты был Мне свидетелем в Иерусалиме, а теперь пойдешь свидетелем в Рим».

А ў наступную ноч Госпад, стаўшы перад ім, сказаў: «Будзь пэўны, Паўле! Бо як ты сьведчыў пра Мяне ў Ерусаліме, гэтак мусіш сьведчыць і ў Рыме».

С наступлением дня иудеи учинили сговор, поклялись ни есть ни пить, покуда не убьют Павла.

А як настаў дзень, некаторыя Юдэі, зрабіўшы сход, далі сабе клятву, кажучы, што ня будуць ані есьці, ані піць, пакуль не заб’юць Паўла.

Было сорок, а то и больше, участников этого сговора.

Было ж больш за сорак тых, што далі гэткі зарок.

Они пришли к первосвященникам и старейшинам и говорят: «Мы по клятвенному обещанию теперь ничего в рот не берем, покуда не убьем Павла.

Яны, прыйшоўшы да першасьвятароў і старшыняў, сказалі: «З праклёнам мы пакляліся нічога ня есьці, пакуль не заб’ем Паўла.

Отправьте от себя и от синедриона прошение командиру когорты, чтобы завтра он привел его к вам, якобы для более тщательного разбора обстоятельств, а мы изловчимся убить его по дороге».

Вы ж цяпер разам з сынэдрыёнам паведаміце тысячніку, каб заўтра ён вывеў яго да вас, быццам маеце дакладней разгледзець адносна яго, а мы, перш, чым ён наблізіцца, гатовыя забіць яго».

Сын Павловой сестры узнал о засаде, пришел к Павлу в крепость и это все ему рассказал.

Пачуўшы ж пра гэтую змову, сын сястры Паўлавае, прыйшоўшы і ўвайшоўшы ў табар, паведаміў Паўлу.

Павел окликнул центуриона и сказал: «Отведи этого паренька к командиру когорты. У него есть к нему дело».

А Павал, паклікаўшы аднаго з сотнікаў, сказаў: «Завядзі гэтага дзецюка да тысячніка, бо ён мае нешта паведаміць яму».

Тот привел его к командиру когорты и говорит: «Узник Павел позвал меня и попросил отвести к тебе этого паренька: ему, мол, нужно поговорить с тобой о каком-то деле».

Дык той, узяўшы яго, прывёў да тысячніка і кажа: «Вязень Павал, паклікаўшы мяне, прасіў прывесьці да цябе гэтага дзецюка, які мае нешта сказаць табе».

Командир когорты отвел его за локоть в сторону и сказал: «Ну так какое у тебя ко мне дело?».

Тысячнік, узяўшы яго за руку і адыйшоўшыся на бок, спытаў: «Што такое маеш паведаміць мне?»

Тот ответил: «Иудеи сговорились просить тебя привести завтра Павла в синедрион, якобы для более тщательного выяснения обстоятельств.

А той сказаў: «Юдэі дамовіліся прасіць цябе, каб заўтра ты вывеў Паўла да сынэдрыёну, быццам маючы нешта дакладней запытацца адносна яго.

Ты им не верь. Ему готовится засада. Сорок, а то и больше, человек поклялись ни есть ни пить, покуда его не убьют. У них уже все и готово, они только ждут, когда ты дашь добро».

Дык ты ня дай пераканаць цябе ім, бо на яго цікуюць больш за сорак мужоў з іх, якія далі клятву ня есьці і ня піць, пакуль не заб’юць яго, і цяпер яны гатовыя, чакаючы абяцаньня ад цябе».

Приказав «никому не заикаться о нашем с тобой разговоре», командир когорты отпустил юношу,

Дык тысячнік адпусьціў дзецюка, загадаўшы: «Нікому не кажы, што мне пра гэтае паведаміў».

Позвал двух центурионов и сказал им: «Сегодня вечером к девятому часу подготовьте на предмет перехода в Кесарию две сотни солдат, семьдесят всадников и две сотни стрелков.

І, паклікаўшы нейкіх двух сотнікаў, сказаў: «Падрыхтуйце дзьвесьце жаўнераў, і семдзясят коньнікаў, і дзьвесьце драбаў, каб ісьці ў Цэзарэю а трэцяй гадзіне ночы.

Павла в лучшем виде верхом доставьте к прокуратору Феликсу».

І пастаўце жывёлу, каб, пасадзіўшы Паўла, завесьці здаровага да ваяводы Фэлікса».

И написал письмо такого содержания:

І напісаў пасланьне гэткага зьместу:

«Клавдий Лисий — его превосходительству прокуратору Феликсу: приветствую тебя!

«Кляўдый Лізій — вяльможнаму ваяводзе Фэліксу: радавацца!

Этого человека схватили и намеревались убить иудеи. Я пришел с солдатами, узнал, что он римский гражданин, и спас его.

Мужа гэтага, якога Юдэі схапілі і меліся забіць, я, стаўшы з войскам, вырваў, даведаўшыся, што ён — Рымлянін.

Желая затем понять, в чем он обвиняется, я привел его в их синедрион.

А хочучы даведацца віну, дзеля чаго вінавацяць яго, я прывёў яго ў сынэдрыён іхні

Выяснилось, что обвинение касается лишь вопросов толкования их Закона. Для смертного приговора или тюремного заключения нет достаточных оснований.

і знайшоў, што яго вінавацяць дзеля спрэчак у Законе іхнім, а няма ніякага абвінавачваньня, вартага сьмерці ці путаў.

Мне донесли, что на него готовится покушение, и я в срочном порядке отправляю его к тебе. Его обвинителям я тоже велел изложить перед тобой свои доводы».

А калі паведамілі мяне пра змову супраць мужа гэтага, што мелася ў Юдэяў, я неадкладна паслаў [яго] да цябе, загадаўшы, каб тыя, што абвінавачваюць яго, гаварылі супраць яго перад табою. Бывай здаровы».

Выполняя приказание, солдаты ночью доставили Павла в Антипатриду.

Дык жаўнеры паводле загаданага ім, узяўшы Паўла, павялі ўначы ў Антыпатрыду,

На следующий день они вернулись в крепость. Дальше его сопровождали верховые.

а назаўтра, пакінуўшы коньнікаў ісьці з ім, вярнуліся ў табар.

Придя в Кесарию, вручили прокуратору письмо. И передали ему Павла.

Тыя, прыйшоўшы ў Цэзарэю і аддаўшы пасланьне ваяводзе, паставілі перад ім і Паўла.

Прокуратор прочитал письмо, спросил Павла, из каких он мест, и узнав, что из Киликии,

А ваявода, прачытаўшы, спытаўся, з якое ён правінцыі, і, зразумеўшы, што з Кілікіі,

Сказал: «Я выслушаю тебя с прибытием обвинителей» — и приказал держать его под стражей в претории Ирода.

сказаў: «Я выслухаю цябе, калі зьявяцца і твае абвінавальнікі». І загадаў вартаваць яго ў прэторыі Ірадавай.

« 22 глава 24 глава »