Матфея 4 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Тады Іісус быў узве́дзены Духам у пусты́ню, на спакушэ́нне ад дыявала.

Тогда̀ ї҆и҃съ возведе́нъ бы́сть дх҃омъ въ пѹсты́ню и҆скѹси́тисѧ ѿ дїа́вола,

І, пасцíўшы сорак дзён і сорак начэй, урэ́шце адчуў голад.

и҆ пости́всѧ дні́й четы́редесѧть и҆ но́щїй четы́редесѧть, послѣдѝ взалка̀.

І прыступíў да Яго спаку́снік і сказаў: калі Ты Сын Божы, скажы, каб камянí гэтыя сталі хляба́мі.

И҆ пристѹ́пль къ немѹ̀ и҆скѹси́тель речѐ: а҆́ще сн҃ъ є҆сѝ бж҃їй, рцы̀, да ка́менїе сїѐ хлѣ́бы бѹ́дѹтъ.

А Ён сказаў яму ў адказ: напíсана: «не хлебам адным будзе жыць чалавек, а ўсякім сло́вам, якое зыхо́дзіць з ву́снаў Божых».

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ: пи́сано є҆́сть: не ѡ҆ хлѣ́бѣ є҆ди́нѣмъ жи́въ бѹ́детъ человѣ́къ, но ѡ҆ всѧ́цѣмъ гл҃го́лѣ и҆сходѧ́щемъ и҆зо ѹ҆́стъ бж҃їихъ.

Тады бярэ Яго дыявал у святы горад і ставіць Яго на крыле́ храма,

Тогда̀ поѧ́тъ є҆го̀ дїа́волъ во ст҃ы́й гра́дъ, и҆ поста́ви є҆го̀ на крилѣ̀ церко́внѣмъ,

і кажа Яму: калі Ты Сын Божы, кінься ўніз; бо напíсана: «Ангелам Сваім Ён нака́жа пра Цябе, і на руках панясу́ць Цябе, каб не спатыкну́ўся Ты аб ка́мень нагою Тваёю».

и҆ глаго́ла є҆мѹ̀: а҆́ще сн҃ъ є҆сѝ бж҃їй, ве́рзисѧ ни́зѹ: пи́сано бо є҆́сть, ѩ҆́кѡ а҆́гг҃лѡмъ свои҄мъ заповѣ́сть ѡ҆ тебѣ̀ (сохрани́ти тѧ̀), и҆ на рѹка́хъ во́змѹтъ тѧ̀, да не когда̀ преткне́ши ѡ҆ ка́мень но́гѹ твою̀.

Казаў яму Іісус: напíсана яшчэ: «не спакуша́й Госпада Бога твайго».

Рече́ (же) є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: па́ки пи́сано є҆́сть: не и҆скѹ́сиши гд҇а бг҃а твоегѡ̀.

Зноў бярэ Яго дыявал на вельмі высокую гару́ і паказвае Яму ўсе царствы свету і славу іх,

Па́ки поѧ́тъ є҆го̀ дїа́волъ на горѹ̀ высокѹ̀ ѕѣлѡ̀, и҆ показа̀ є҆мѹ̀ всѧ҄ ца҄рствїѧ мі́ра и҆ сла́вѹ и҆́хъ,

і кажа Яму: усё гэта Табе дам, калі, па́ўшы, пакло́нішся мне.

и҆ глаго́ла є҆мѹ̀: сїѧ҄ всѧ҄ тебѣ̀ да́мъ, а҆́ще па́дъ поклони́шимисѧ.

Тады кажа яму Іісус: адыдзí ад Мяне, сатана; бо напíсана: «Госпаду Богу твайму пакланя́йся, і Яму аднаму служы́».

Тогда̀ гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: и҆дѝ за мно́ю, сатано̀: пи́сано бо є҆́сть: гд҇ѹ бг҃ѹ твоемѹ̀ поклони́шисѧ и҆ томѹ̀ є҆ди́номѹ послѹ́жиши.

Тады пакіда́е Яго дыявал, — і вось, Ангелы прыступíлі і служылі Яму.

Тогда̀ ѡ҆ста́ви є҆го̀ дїа́волъ, и҆ сѐ, а҆́гг҃ли пристѹпи́ша и҆ слѹжа́хѹ є҆мѹ̀.

Іісус, пачуўшы, што Іаан адда́дзены пад ва́рту, адышоў у Галіле́ю.

(За҄ 8.) Слы́шавъ же ї҆и҃съ, ѩ҆́кѡ ї҆ѡа́ннъ пре́данъ бы́сть, ѿи́де въ галїле́ю,

І, пакíнуўшы Назарэ́т, Ён прыйшоў і пасялíўся ў Капернау́ме прыморскім, у ме́жах Завуло́навых і Нефалíмавых,

и҆ ѡ҆ста́вль назаре́тъ, прише́дъ всели́сѧ въ капернаѹ́мъ въ помо́рїе, въ предѣ́лѣхъ завѹлѡ́нихъ и҆ нефѳалі́млихъ:

каб збыло́ся ска́занае праз прарока Іса́ію, які кажа:

да сбѹ́детсѧ рече́нное и҆са́їемъ про҇ро́комъ, глаго́лющимъ:

«зямля Завуло́нава і зямля Нефалíмава, на дарозе прыморскай, за Іарданам, Галіле́я язычніцкая,

землѧ̀ завѹлѡ́нѧ и҆ землѧ̀ нефѳалі́млѧ, пѹ́ть мо́рѧ ѡ҆б̾ ѡ҆́нъ по́лъ ї҆ѻрда́на, галїле́а ѩ҆зы҄къ,

народ, што сядзíць у це́мры, убачыў святло вялікае, і ўсім, хто сядзíць у краіне і це́ні смерці, заззя́ла святло».

лю́дїе седѧ́щїи во тмѣ̀ ви́дѣша свѣ́тъ ве́лїй, и҆ сѣдѧ́щымъ въ странѣ̀ и҆ сѣ́ни сме́ртнѣй, свѣ́тъ возсїѧ̀ и҆̀мъ.

З таго часу Іісус пачаў прапаведаваць і казаць: пака́йцеся, бо наблíзілася Царства Нябеснае.

Ѿто́лѣ нача́тъ ї҆и҃съ проповѣ́дати и҆ гл҃ати: пока́йтесѧ, прибли́жисѧ бо цр҇тво нб҇ное.

А прахо́дзячы каля мора Галілейскага, убачыў Ён двух братоў: Сíмана, якога завуць Пятром, і Андрэя, брата яго, якія закідвалі мярэ́жы ў мора; бо яны былí рыбакамі.

(За҄ 9.) Ходѧ́ же при мо́ри галїле́йстѣмъ, ви́дѣ два̀ бра҄та, сі́мѡна глаго́лемаго петра̀, и҆ а҆ндре́а бра́та є҆гѡ̀, вмета҄юща мрє́жи въ мо́ре, бѣ́ста бо ры҄барѧ:

І кажа ім: ідзіце за Мною, і Я зраблю вас лаўца́мі людзей.

и҆ гл҃а и҆́ма: грѧди́та по мнѣ̀, и҆ сотворю̀ вы̀ ловца҄ человѣ́кѡмъ.

І яны адразу, пакíнуўшы мярэ́жы, пайшлі за Ім.

Ѡ҆́на же а҆́бїе ѡ҆ста҄вльша мрє́жи, по не́мъ и҆до́ста.

Адтуль прайшоўшы дале́й, убачыў Ён іншых двух братоў, Іакава Зевядзе́евага і Іаана, брата яго, у лодцы з Зевядзе́ем, ба́цькам іх, якія ла́дзілі мярэ́жы свае, і паклíкаў іх.

И҆ преше́дъ ѿтѹ́дѹ, ви́дѣ и҆́на два̀ бра҄та, ї҆а́кѡва зеведе́ева, и҆ ї҆ѡа́нна бра́та є҆гѡ̀, въ кораблѝ съ зеведе́омъ ѻ҆тце́мъ є҆ю̀, завѧзѹ҄юща мрє́жи своѧ҄, и҆ воззва̀ ѧ҆̀.

І яны адразу, пакíнуўшы лодку і бацьку свайго, пайшлі за Ім.

Ѡ҆́на же а҆́бїе ѡ҆ста҄вльша кора́бль и҆ ѻ҆тца̀ своего̀, по не́мъ и҆до́ста.

І хадзіў Іісус па ўсёй Галіле́і, навуча́ючы ў сінагогах іхніх і прапаве́дуючы Дабраве́сце Царства, і ацаля́ючы ўсякую хваробу і ўсякую не́мач у народзе.

И҆ прохожда́ше всю̀ галїле́ю ї҆и҃съ, ѹ҆чѧ̀ на со́нмищахъ и҆́хъ и҆ проповѣ́даѧ є҆ѵⷢлїе цр҇твїѧ, и҆сцѣлѧ́ѧ всѧ́къ недѹ́гъ и҆ всѧ́кѹ ѩ҆́зю въ лю́дехъ.

І прайшоў пра Яго по́галас па ўсёй Сíрыі; і прыводзілі да Яго ўсіх нямо́глых, рознымі хваробамі і пакутамі ахо́пленых, і апанава́ных дэманамі, і лунатыкаў, і спаралізава́ных, і Ён ацаля́ў іх.

И҆ и҆зы́де слѹ́хъ є҆гѡ̀ по все́й сѷрі́и: и҆ приведо́ша къ немѹ̀ всѧ҄ болѧ́щыѧ, разли́чными недѹ҄ги и҆ страстьмѝ ѡ҆держи҄мы, и҆ бѣ҄сны, и҆ мѣ҄сѧчныѧ, и҆ разсла́блєнныѧ (жи́лами): и҆ и҆сцѣлѝ и҆̀хъ.

І за Ім ішло мноства люду з Галіле́і і Дзесяцігаро́ддзя, і з Іерусаліма, і з Іудзеі, і з-за Іардана.

(За҄ 10.) И҆ по не́мъ и҆до́ша наро́ди мно́зи ѿ галїле́и и҆ десѧтѝ гра҄дъ, и҆ ѿ ї҆ер҇ли́ма и҆ ї҆ѹде́и, и҆ со ѻ҆́нагѡ по́лѹ ї҆ѻрда́на.

« 3 глава 5 глава »