Матфея 26 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І ста́лася: калі скончыў Іісус усе словы гэтыя, то сказаў вучням Сваім:

И҆ бы́сть, є҆гда̀ сконча̀ ї҆и҃съ всѧ҄ словеса̀ сїѧ҄, речѐ ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ:

вы ведаеце, што праз два дні Пасха будзе, і Сын Чалавечы вы́дадзены будзе на распя́цце.

вѣ́сте, ѩ҆́кѡ по двою̀ дню҄ па́сха бѹ́детъ, и҆ сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй пре́данъ бѹ́детъ на пропѧ́тїе.

Тады сабра́ліся першасвятары́, і кніжнікі, і старэйшыны народа ў двор першасвятара́, якога звалі Каіа́фа,

Тогда̀ собра́шасѧ а҆рхїере́є и҆ кни́жницы и҆ ста́рцы людсті́и во дво́ръ а҆рхїере́овъ, глаго́лемагѡ каїа́фы,

і дамовіліся ўзяць Іісуса хітрасцю і забіць.

и҆ совѣща́ша, да ї҆и҃са ле́стїю и҆́мѹтъ и҆ ѹ҆бїю́тъ:

Але казалі: толькі не ў свята, каб не ўзнікла абурэ́нне ў народзе.

глаго́лахѹ же: но не въ пра́здникъ, да не молва̀ бѹ́детъ въ лю́дехъ.

Калі ж Іісус быў у Віфа́ніі, у доме Сíмана пракажонага,

(За҄ 108.) Ї҆и҃сѹ же бы́вшѹ въ виѳа́нїи, въ домѹ̀ сі́мѡна прокаже́ннагѡ,

прыступíла да Яго жанчына з алеба́стравай пасу́дзінай мíра шматкашто́ўнага і ўзліва́ла Яму на галаву́, калі Ён узляжа́ў за сталом.

пристѹпѝ къ немѹ̀ жена̀, стклѧ́ницѹ мѵ́ра и҆мѹ́щи многоцѣ́ннагѡ, и҆ возлива́ше на главѹ̀ є҆гѡ̀ возлежа́ща.

Убачыўшы, вучні Яго абу́рыліся і казалі: навошта такая тра́та?

Ви́дѣвше же ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀ негодова́ша, глаго́люще: чесѡ̀ ра́ди ги́бель сїѧ̀ (бы́сть);

Бо можна было́ б прадаць гэтае мíра за вялікія грошы і даць убогім.

можа́ше бо сїѐ мѵ́ро продано̀ бы́ти на мно́зѣ и҆ да́тисѧ ни́щымъ.

Але Іісус, зразумеўшы гэта, сказаў ім: навошта бянтэ́жыце жанчыну? яна добрую справу зрабіла для Мяне;

Разѹмѣ́въ же ї҆и҃съ речѐ и҆̀мъ: что̀ трѹжда́ете женѹ̀; дѣ́ло бо добро̀ содѣ́ла ѡ҆ мнѣ̀:

бо ўбогіх вы заўсёды ма́еце з сабою, а Мяне не заўсёды ма́еце.

всегда́ бо ни́щыѧ и҆́мате съ собо́ю, менє́ же не всегда̀ и҆́мате:

Бо ўзліўшы гэтае мíра на Цела Маё, яна падрыхтавала Мяне да пахава́ння.

возлїѧ́вши бо сїѧ̀ мѵ́ро сїѐ на тѣ́ло моѐ, на погребе́нїе мѧ̀ сотворѝ:

Праўду кажу вам: дзе толькі будзе прапаве́дана Ева́нгелле гэтае ва ўсім свеце, ска́зана будзе і пра тое, што́ зрабіла яна, у памяць аб ёй.

а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ: и҆дѣ́же а҆́ще проповѣ́дано бѹ́детъ є҆ѵⷢлїе сїѐ во все́мъ мі́рѣ, рече́тсѧ и҆ є҆́же сотворѝ сїѧ̀, въ па́мѧть є҆ѧ̀.

Тады адзін з двана́ццаці, якога звалі Іуда Іскарыёт, пайшоўшы да першасвятароў,

Тогда̀ ше́дъ є҆ди́нъ ѿ ѻ҆боюна́десѧте, глаго́лемый ї҆ѹ́да ї҆скарїѡ́тскїй, ко а҆рхїере́ѡмъ,

сказаў: што вы дасце́ мне, і я вам вы́дам Яго? Яны прапанава́лі яму трыццаць срэ́бранікаў.

речѐ: что́ ми хо́щете да́ти, и҆ а҆́зъ ва́мъ преда́мъ є҆го̀; Ѻ҆ни́ же поста́виша є҆мѹ̀ три́десѧть сре́брєникъ:

І з таго часу ён шукаў нагоды вы́даць Яго.

и҆ ѿто́лѣ и҆ска́ше ѹ҆до́бна вре́мене, да є҆го̀ преда́стъ.

У першы ж дзень праснакоў прыступілі вучні да Іісуса і сказалі Яму: дзе хочаш, каб мы прыгатава́лі Табе есці пасху?

Въ пе́рвый же де́нь ѡ҆прѣсно́чный пристѹпи́ша ѹ҆чн҃цы̀ ко ї҆и҃сѹ, глаго́люще є҆мѹ̀: гдѣ̀ хо́щеши ѹ҆гото́ваемъ тѝ ѩ҆́сти па́схѹ;

Ён жа сказаў: ідзіце ў горад да такога і такога чалавека і скажыце яму: «Настаўнік кажа: час мой блізкі, у цябе спра́ўлю пасху з вучнямі Маімі».

Ѻ҆́нъ же речѐ: и҆ди́те во гра́дъ ко ѻ҆́нсицѣ, и҆ рцы́те є҆мѹ̀: ѹ҆чт҃ль гл҃етъ: вре́мѧ моѐ бли́з̾ є҆́сть: ѹ҆ тебє̀ сотворю̀ па́схѹ со ѹ҆чн҃ки҄ мои́ми.

І зрабілі вучні, як загадаў ім Іісус, і прыгатава́лі пасху.

И҆ сотвори́ша ѹ҆чн҃цы̀, ѩ҆́коже повелѣ̀ и҆̀мъ ї҆и҃съ, и҆ ѹ҆гото́ваша па́схѹ.

Калі ж звечарэ́ла, Ён узлёг з двана́ццацю вучнямі.

Ве́черѹ же бы́вшѹ, возлежа́ше со ѻ҆бѣмана́десѧте ѹ҆чн҃ко́ма:

І, калі яны елі, сказаў: праўду кажу вам, што адзін з вас вы́дасць Мяне.

и҆ ѩ҆дѹ́щымъ и҆̀мъ, речѐ: а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ є҆ди́нъ ѿ ва́съ преда́стъ мѧ̀.

Яны вельмі засмуцíліся і пачалí гаварыць Яму, кожны з іх: ці не я, Госпадзі?

И҆ скорбѧ́ще ѕѣлѡ̀, нача́ша глаго́лати є҆мѹ̀ є҆ди́нъ кі́йждо и҆́хъ: є҆да̀ а҆́зъ є҆́смь, гд҇и;

А Ён сказаў у адказ: хто апусціў са Мною руку́ ў блю́да, той вы́дасць Мяне.

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ: ѡ҆мочи́вый со мно́ю въ соли́ло рѹ́кѹ, то́й мѧ̀ преда́стъ:

Зрэ́шты, Сын Чалавечы ідзе, як напíсана пра Яго; але го́ра таму чалавеку, які выдае́ Сына Чалавечага: лепш было б таму чалавеку не радзíцца.

сн҃ъ ѹ҆́бѡ чл҃вѣ́ческїй и҆́детъ, ѩ҆́коже є҆́сть пи́сано ѡ҆ не́мъ: го́ре же человѣ́кѹ томѹ̀, и҆́мже сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй преда́стсѧ: добро́ бы бы́ло є҆мѹ̀, а҆́ще не бы̀ роди́лсѧ человѣ́къ то́й.

У адказ жа Іуда, які меў вы́даць Яго, сказаў: ці не я, Раввí? Іісус кажа яму: ты сказаў.

Ѿвѣща́въ же ї҆ѹ́да предаѧ́й є҆го̀, речѐ: є҆да̀ а҆́зъ є҆́смь, раввї̀; Гл҃а є҆мѹ̀: ты̀ ре́клъ є҆сѝ.

А калі яны елі: Іісус, узяўшы хлеб і благаславіўшы, пераламíў і, раздаючы́ вучням, сказаў: прыміце, ежце: гэта Цела Маё.

ѩ҆дѹ́щымъ же и҆̀мъ, прїе́мь ї҆и҃съ хлѣ́бъ и҆ блг҇ви́въ преломѝ, и҆ даѧ́ше ѹ҆чн҃кѡ́мъ, и҆ речѐ: прїими́те, ѩ҆ди́те: сїѐ є҆́сть тѣ́ло моѐ.

І, узяўшы чашу, узнёс падзяку, пада́ў ім і сказаў: пíце з яе ўсе,

И҆ прїе́мъ ча́шѹ и҆ хвалѹ̀ возда́въ, дадѐ и҆̀мъ, гл҃ѧ: пі́йте ѿ неѧ̀ всѝ:

бо гэта Кроў Мая́ новага запавету, якая за многіх праліва́ецца дзе́ля адпушчэ́ння грахоў.

сїѧ́ бо є҆́сть кро́вь моѧ̀, но́вагѡ завѣ́та, ѩ҆́же за мнѡ́гїѧ и҆злива́ема во ѡ҆ставле́нїе грѣхѡ́въ.

Кажу ж вам, што з гэтага часу не буду піць ад пло́ду гэтага вінагра́днага да таго дня, калі буду піць з вамі новае віно ў Царстве Айца Майго.

Гл҃ю же ва́мъ, ѩ҆́кѡ не и҆́мамъ пи́ти ѿнн҃ѣ ѿ сегѡ̀ плода̀ ло́знагѡ, до днѐ тогѡ̀, є҆гда̀ є҆̀ пїю̀ съ ва́ми но́во во цр҇твїи ѻ҆ц҃а̀ моегѡ̀.

І, праспява́ўшы хвалу́, яны пайшлі на гару Елеонскую.

И҆ воспѣ́вше и҆зыдо́ша въ го́рѹ є҆леѡ́нскѹ.

Тады кажа ім Іісус: усе вы ўсумніце́ся ўва Мне ў гэтую ноч, бо напíсана: «паражу́ пастыра, і рассе́юцца авечкі ста́да».

Тогда̀ гл҃а и҆̀мъ ї҆и҃съ: всѝ вы̀ соблазните́сѧ ѡ҆ мнѣ̀ въ но́щь сїю̀: пи́сано бо є҆́сть: поражѹ̀ па́стырѧ, и҆ разы́дѹтсѧ ѻ҆́вцы ста́да:

Пасля ж уваскрасе́ння Майго Я апярэ́джу вас у Галілеі.

по воскр҇нїи же мое́мъ варѧ́ю вы̀ въ галїле́и.

У адказ Пётр сказаў Яму: калі і ўсе ўсумня́цца ў Табе, я не ўсумню́ся.

Ѿвѣща́въ же пе́тръ речѐ є҆мѹ̀: а҆́ще и҆ всѝ соблазнѧ́тсѧ ѡ҆ тебѣ̀, а҆́зъ никогда́же соблажню́сѧ.

Сказаў яму Іісус: праўду кажу табе, што ў гэтую ноч, перш чым заспявае певень, тройчы адрачэ́шся ад Мяне.

Речѐ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: а҆ми́нь гл҃ю тебѣ̀, ѩ҆́кѡ въ сїю̀ но́щь, пре́жде да́же а҆ле́ктѡръ не возгласи́тъ, трикра́ты ѿве́ржешисѧ менє̀.

Кажа Яму Пётр: калі б мне трэба было і паме́рці з Табою, не адраку́ся ад Цябе. Падобнае і ўсе вучні казалі.

Глаго́ла є҆мѹ̀ пе́тръ: а҆́ще мѝ є҆́сть и҆ ѹ҆мре́ти съ тобо́ю, не ѿве́ргѹсѧ тебє̀. Та́кожде и҆ всѝ ѹ҆чн҃цы̀ рѣ́ша.

Потым прыхо́дзіць з імі Іісус у мясціну, званую Гефсіма́нія, і кажа вучням: пасядзіце тут, пакуль Я пайду памалюся там.

Тогда̀ прїи́де съ ни́ми ї҆и҃съ въ ве́сь, нарица́емѹю геѳсима́нїа, и҆ гл҃а ѹ҆чн҃кѡ́мъ: сѣди́те тѹ̀, до́ндеже ше́дъ помолю́сѧ та́мѡ.

І, узяўшы Пятра і абодвух сыноў Зевядзе́евых, пачаў смуткава́ць і тужы́ць.

И҆ пое́мъ петра̀ и҆ ѻ҆́ба сы҄на зеведе́ѡва, нача́тъ скорбѣ́ти и҆ тѹжи́ти.

Тады кажа ім Іісус: душа Мая́ смуткуе смяротна; пабудзьце тут са Мною і не спíце.

Тогда̀ гл҃а и҆̀мъ ї҆и҃съ: приско́рбна є҆́сть дш҃а̀ моѧ̀ до сме́рти: пожди́те здѣ̀ и҆ бди́те со мно́ю.

І, адышоўшы крыху́, прыпаў тварам Сваім да зямлі, маліўся і казаў: Ойча Мой! калі магчыма, няхай абміне́ Мяне чаша гэтая; але не як Я хачу, а як Ты.

И҆ преше́дъ ма́лѡ, падѐ на лицы̀ свое́мъ, молѧ́сѧ и҆ гл҃ѧ: ѻ҆́ч҃е мо́й, а҆́ще возмо́жно є҆́сть, да мимои́детъ ѿ менє̀ ча́ша сїѧ̀: ѻ҆ба́че не ѩ҆́коже а҆́зъ хощѹ̀, но ѩ҆́коже ты̀.

І прыхо́дзіць да вучняў і знахо́дзіць, што яны спяць, і кажа Пятру: няўжо не маглі вы і адной гадзíны патрыва́ць са Мною?

И҆ прише́дъ ко ѹ҆чн҃кѡ́мъ, и҆ ѡ҆брѣ́те и҆̀хъ спѧ́щихъ, и҆ гл҃а петро́ви: та́кѡ ли не возмого́сте є҆ди́нагѡ часа̀ побдѣ́ти со мно́ю;

Не спíце і маліцеся, каб не ўпа́сці ў спакусу: дух бадзёры, а плоць не́мачная.

бди́те и҆ моли́тесѧ, да не вни́дете въ напа́сть: дѹ́хъ ѹ҆́бѡ бо́дръ, пло́ть же немощна̀.

І зноў, другі раз адышоўшы, маліўся, ка́жучы: Ойча Мой! калі не можа чаша гэтая абміну́ць Мяне, каб Мне не піць яе, няхай будзе воля Твая.

Па́ки втори́цею ше́дъ помоли́сѧ, гл҃ѧ: ѻ҆́ч҃е мо́й, а҆́ще не мо́жетъ сїѧ̀ ча́ша мимоитѝ ѿ менє̀, а҆́ще не пїю̀ є҆ѧ̀, бѹ́ди во́лѧ твоѧ̀.

І, прыйшоўшы, знайшоў, што зноў яны спяць, бо ў іх вочы ацяжэ́лі.

И҆ прише́дъ ѡ҆брѣ́те и҆̀хъ па́ки спѧ́щихъ: бѣ́ста бо и҆̀мъ ѻ҆́чи ѡ҆тѧготѣ́нѣ.

І, пакінуўшы іх, адышоў зноў і памаліўся трэці раз, тое самае слова сказаўшы.

И҆ ѡ҆ста́вль и҆̀хъ, ше́дъ па́ки, помоли́сѧ трети́цею, то́жде сло́во ре́къ.

Тады прыхо́дзіць да вучняў Сваіх і кажа ім: вы ўсё яшчэ спіце́ і спачыва́еце; вось, наблізілася гадзíна, і Сын Чалавечы аддае́цца ў ру́кі грэшнікаў.

Тогда̀ прїи́де ко ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ и҆ гл҃а и҆̀мъ: спи́те про́чее и҆ почива́йте: сѐ, прибли́жисѧ ча́съ, и҆ сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй предае́тсѧ въ рѹ́ки грѣ́шникѡвъ:

Уставайце, хадзе́м; вось наблізіўся той, хто выдае́ Мяне.

воста́ните, и҆́демъ: сѐ, прибли́жисѧ предаѧ́й мѧ̀.

І калі яшчэ гаварыў Ён, вось, Іуда, адзін з двана́ццаці, прыйшоў, і з ім мноства людзей з мяча́мі і кала́мі, ад першасвятаро́ў і старэйшын народа.

И҆ є҆щѐ є҆мѹ̀ гл҃ющѹ, сѐ, ї҆ѹ́да, є҆ди́нъ ѿ ѻ҆боюна́десѧте, прїи́де, и҆ съ ни́мъ наро́дъ мно́гъ со ѻ҆рѹ́жїемъ и҆ дреко́льми, ѿ а҆рхїерє́й и҆ ста́рєцъ людски́хъ.

А той, хто выдава́ў Яго, даў ім знак, ка́жучы: Каго я пацалую, Той і ёсць, вазьмíце Яго.

Предаѧ́й же є҆го̀ дадѐ и҆̀мъ зна́менїе, глаго́лѧ: є҆го́же а҆́ще лобжѹ̀, то́й є҆́сть: и҆ми́те є҆го̀.

І, адразу падышоўшы да Іісуса, сказаў: радуйся, Раввí! І пацалаваў Яго.

И҆ а҆́бїе пристѹ́пль ко ї҆и҃сови, речѐ: ра́дѹйсѧ, раввї̀. И҆ ѡ҆блобыза̀ є҆го̀.

Іісус жа сказаў яму: дру́жа, чаго ты прыйшоў? Тады падышлí, і ўскла́лі ру́кі на Іісуса, і ўзялí Яго.

Ї҆и҃съ же речѐ є҆мѹ̀: дрѹ́же, (творѝ,) на не́же є҆сѝ прише́лъ {дрѹ́же, на сїе́ ли прише́лъ є҆сѝ;}. Тогда̀ пристѹ́пльше возложи́ша рѹ́цѣ на ї҆и҃са и҆ ѩ҆́ша є҆го̀.

І вось, адзін з тых, што былí з Іісусам, працягнуўшы руку́, дастаў меч свой і, ударыўшы раба першасвятаро́вага, адсе́к яму вуха.

И҆ сѐ, є҆ди́нъ ѿ сѹ́щихъ со ї҆и҃сомъ, просте́ръ рѹ́кѹ, и҆звлечѐ но́жъ сво́й, и҆ ѹ҆да́ри раба̀ а҆рхїере́ова, и҆ ѹ҆рѣ́за є҆мѹ̀ ѹ҆́хо.

Тады кажа яму Іісус: вярні меч твой у месца яго, бо ўсе, хто возьме меч, ад мяча і загíнуць.

Тогда̀ гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: возвратѝ но́жъ тво́й въ мѣ́сто є҆гѡ̀: вси́ бо прїе́мшїи но́жъ ноже́мъ поги́бнѹтъ:

Ці ты думаеш, што Я не магу цяпер упрасíць Айца Майго, каб Ён даў Мне больш за дванаццаць легіёнаў Ангелаў?

и҆лѝ мни́тсѧ тѝ, ѩ҆́кѡ не могѹ̀ нн҃ѣ ѹ҆моли́ти ѻ҆ц҃а̀ моего̀, и҆ предста́витъ мѝ вѧ́щше не́же двана́десѧте легеѡ҄на а҆́гг҃лъ;

Як жа збудуцца Пісанні, што так павінна быць?

ка́кѡ ѹ҆̀бо сбѹ́дѹтсѧ писа҄нїѧ, ѩ҆́кѡ та́кѡ подоба́етъ бы́ти;

У той час сказаў Іісус народу: быццам на разбойніка выйшлі вы з мяча́мі і кала́мі, каб узяць Мяне? Кожны дзень з вамі сядзеў Я, ву́чачы ў храме, і вы не ўзялí Мяне.

Въ то́й ча́съ речѐ ї҆и҃съ наро́дѡмъ: ѩ҆́кѡ на разбо́йника ли и҆зыдо́сте со ѻ҆рѹ́жїемъ и҆ дреко́льми ѩ҆́ти мѧ̀; по всѧ҄ дни҄ при ва́съ сѣдѣ́хъ ѹ҆чѧ̀ въ це́ркви, и҆ не ѩ҆́сте менѐ.

А ўсё гэта было́, каб збылíся пісанні прарокаў. Тады ўсе вучні, пакінуўшы Яго, паўцяка́лі.

Се́ же всѐ бы́сть, да сбѹ́дѹтсѧ писа҄нїѧ про҇ро́чєскаѧ. Тогда̀ ѹ҆чн҃цы̀ всѝ ѡ҆ста́вльше є҆го̀ бѣжа́ша.

А тыя, што ўзялí Іісуса, прывялі Яго да Каіа́фы першасвятара́, куды сабра́ліся кніжнікі і старэйшыны.

(За҄ 109.) (Во́ини) же є҆́мше ї҆и҃са ведо́ша къ каїа́фѣ а҆рхїере́ови, и҆дѣ́же кни́жницы и҆ ста́рцы собра́шасѧ.

Пётр жа ішоў следам за Ім воддаль, да двара першасвятаро́вага; і, увайшоўшы ўсярэ́дзіну, сеў са слу́гамі, каб бачыць канец.

Пе́тръ же и҆дѧ́ше по не́мъ и҆здале́ча до двора̀ а҆рхїере́ова: и҆ вше́дъ внѹ́трь, сѣдѧ́ше со слѹга́ми, ви́дѣти кончи́нѹ.

Першасвятары́, і старэйшыны, і ўвесь сінедрыён шукалі лжывага све́дчання су́праць Іісуса, каб аддаць Яго на смерць,

А҆рхїере́є же и҆ ста́рцы и҆ со́нмъ ве́сь и҆ска́хѹ лжесвидѣ́телства на ї҆и҃са, ѩ҆́кѡ да ѹ҆бїю́тъ є҆го̀,

і не знахо́дзілі; і хоць шмат ілжы́вых све́дкаў прыхо́дзіла, не знайшлі. Але нарэшце прыйшлі два лжы́выя све́дкі

и҆ не ѡ҆брѣта́хѹ: и҆ мнѡ́гимъ лжесвидѣ́телємъ пристѹ́пльшымъ, не ѡ҆брѣто́ша. По́слѣжде же пристѹпи҄вша два̀ лжесвидѣ́телѧ,

і сказалі: Ён гаварыў: «магу разбуры́ць храм Божы і за тры дні збудаваць яго».

рѣ́ста: се́й речѐ: могѹ̀ разори́ти це́рковь бж҃їю и҆ тремѝ де́нми созда́ти ю҆̀.

І, устаўшы, першасвятар сказаў Яму: нічога не адказваеш на тое, што яны су́праць Цябе све́дчаць?

И҆ воста́въ а҆рхїере́й речѐ є҆мѹ̀: ничесѡ́же ли ѿвѣщава́еши, что̀ сі́и на тѧ̀ свидѣ́телствѹютъ;

Іісус жа маўчаў. І першасвятар сказаў Яму: заклінаю Цябе Богам жывы́м, скажы нам, ці Ты Хрыстос, Сын Божы?

Ї҆и҃съ же молча́ше. И҆ ѿвѣща́въ а҆рхїере́й речѐ є҆мѹ̀: заклина́ю тѧ̀ бг҃омъ живы́мъ, да рече́ши на́мъ, а҆́ще ты̀ є҆сѝ хр҇то́съ, сн҃ъ бж҃їй;

Кажа яму Іісус: ты сказаў; нават кажу вам: з гэтага часу ўбачыце Сына Чалавечага, што сядзíць правару́ч сілы і пры́йдзе на воблаках нябесных.

Гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: ты̀ ре́клъ є҆сѝ: ѻ҆ба́че гл҃ю ва́мъ: ѿсе́лѣ ѹ҆́зрите сн҃а чл҃вѣ́ческаго сѣдѧ́ща ѡ҆деснѹ́ю си́лы и҆ грѧдѹ́ща на ѡ҆́блацѣхъ небе́сныхъ.

Тады першасвятар разадра́ў адзе́нне сваё і сказаў: Ён блюзне́рыць! якую яшчэ патрэ́бу мы маем у све́дках? вось, цяпер вы чулі блюзне́рства Яго!

Тогда̀ а҆рхїере́й растерза̀ ри҄зы своѧ҄, глаго́лѧ, ѩ҆́кѡ хѹлѹ̀ гл҃а: что̀ є҆щѐ тре́бѹемъ свидѣ́телей; сѐ, нн҃ѣ слы́шасте хѹлѹ̀ є҆гѡ̀:

як вам здаецца? Яны ж сказалі ў адказ: Ён ва́рты смерці.

что̀ ва́мъ мни́тсѧ; Ѻ҆ни́ же ѿвѣща́вше рѣ́ша: пови́ненъ є҆́сть сме́рти.

Тады плявалі Яму ў твар і штурха́лі Яго; а некаторыя білі па шчо́ках

Тогда̀ заплева́ша лицѐ є҆гѡ̀ и҆ па́кѡсти є҆мѹ̀ дѣ́ѧхѹ {и҆ по лани́тома бїѧ́хѹ є҆го̀}: ѻ҆́вїи же за лани́тѹ ѹ҆да́риша {заѹша́хѹ є҆го̀},

і казалі: скажы нам, Хрысце́, хто ўдарыў Цябе?

глаго́люще: прорцы̀ на́мъ, хр҇тѐ, кто̀ є҆́сть ѹ҆даре́й тѧ̀;

А Пётр сядзеў зво́нку на двары. І падышла да яго адна служанка і сказала: і ты быў з Іісусам Галіле́янінам.

Пе́тръ же внѣ̀ сѣдѧ́ше во дворѣ̀. И҆ пристѹпѝ къ немѹ̀ є҆ди́на рабы́нѧ, глаго́лющи: и҆ ты̀ бы́лъ є҆сѝ со ї҆и҃сомъ галїле́йскимъ.

Але ён адрокся перад усімі, сказаўшы: не ведаю, што́ ты кажаш.

Ѻ҆́нъ же ѿве́ржесѧ пред̾ всѣ́ми, глаго́лѧ: не вѣ́мъ, что̀ глаго́леши.

А калі ён выходзіў за браму, убачыла яго другая, і кажа тым, якія былí там: і гэты быў з Іісусам Назарэ́ем.

И҆зше́дшѹ же є҆мѹ̀ ко вратѡ́мъ, ѹ҆зрѣ̀ є҆го̀ дрѹга́ѧ, и҆ глаго́ла сѹ́щымъ та́мѡ: и҆ се́й бѣ̀ со ї҆и҃сомъ назѡре́омъ.

І зноў адрокся ён з клятвай: я не ведаю Гэтага Чалавека.

И҆ па́ки ѿве́ржесѧ съ клѧ́твою, ѩ҆́кѡ не зна́ю чл҃вѣ́ка.

Крыху пазней падышлі тыя, што стаялі, і сказалі Пятру: сапраўды́ і ты з іх, бо і гаворка твая выдае́ цябе.

Пома́лѣ же пристѹпи́вше стоѧ́щїи, рѣ́ша петро́ви: вои́стиннѹ и҆ ты̀ ѿ ни́хъ є҆сѝ, и҆́бо бесѣ́да твоѧ̀ ѩ҆́вѣ тѧ̀ твори́тъ.

Тады ён пачаў кля́сціся і бажы́цца: я не ведаю Гэтага Чалавека. І тут жа заспяваў певень.

Тогда̀ нача́тъ роти́тисѧ и҆ клѧ́тисѧ, ѩ҆́кѡ не зна́ю чл҃вѣ́ка. И҆ а҆́бїе пѣ́тель возгласѝ.

І ўспомніў Пётр словы Іісуса, Які сказаў яму: перш чым заспявае певень, ты тройчы адрачэ́шся ад Мяне. І, выйшаўшы вон, заплакаў горка.

И҆ помѧнѹ̀ пе́тръ гл҃го́лъ ї҆и҃совъ, рече́нный є҆мѹ̀, ѩ҆́кѡ пре́жде да́же пѣ́тель не возгласи́тъ, трикра́ты ѿве́ржешисѧ менє̀. И҆ и҆зше́дъ во́нъ пла́касѧ го́рькѡ.

« 25 глава 27 глава »