Матфея 5 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Убачыўшы люд, Ён узышо́ў на гару; і калі сеў, прыступíлі да Яго вучні Яго.

Ѹ҆зрѣ́въ же наро́ды, взы́де на горѹ̀: и҆ сѣ́дшѹ є҆мѹ̀, пристѹпи́ша къ немѹ̀ ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀.

І, адкрыўшы ву́сны Свае, Ён вучыў іх, ка́жучы:

И҆ ѿве́рзъ ѹ҆ста̀ своѧ҄, ѹ҆ча́ше и҆̀хъ, гл҃ѧ:

блажэ́нныя ўбо́гія духам, бо іх ёсць Царства Нябеснае.

бл҃же́ни ни́щїи дѹ́хомъ: ѩ҆́кѡ тѣ́хъ є҆́сть цр҇твїе нб҇ное.

Блажэ́нныя тыя, што плачуць, бо яны суце́шацца.

Бл҃же́ни пла́чѹщїи: ѩ҆́кѡ ті́и ѹ҆тѣ́шатсѧ.

Блажэ́нныя лаго́дныя, бо яны ўнасле́дуюць зямлю́.

Бл҃же́ни кро́тцыи: ѩ҆́кѡ ті́и наслѣ́дѧтъ зе́млю.

Блажэ́нныя тыя, што жада́юць і пра́гнуць праўды, бо яны насы́цяцца.

Бл҃же́ни а҆́лчѹщїи и҆ жа́ждѹщїи пра́вды: ѩ҆́кѡ ті́и насы́тѧтсѧ.

Блажэ́нныя мíласцівыя, бо яны памíлаваны будуць.

Бл҃же́ни мл҇тивїи: ѩ҆́кѡ ті́и поми́ловани бѹ́дѹтъ.

Блажэ́нныя чыстыя сэ́рцам, бо яны Бога ўбачаць.

Бл҃же́ни чт҇їи срдцемъ: ѩ҆́кѡ ті́и бг҃а ѹ҆́зрѧтъ.

Блажэ́нныя міратво́рцы, бо яны сына́мі Божымі назаву́цца.

Бл҃же́ни миротво́рцы: ѩ҆́кѡ ті́и сн҃ове бж҃їи нарекѹ́тсѧ.

Блажэ́нныя гна́ныя за праўду, бо іх ёсць Царства Нябеснае.

Бл҃же́ни и҆згна́ни пра́вды ра́ди: ѩ҆́кѡ тѣ́хъ є҆́сть цр҇твїе нб҇ное.

Блажэ́нныя вы, калі будуць вас га́ньбіць і гнаць, і ўсякім словам ліхíм несправядліва зневажа́ць за Мяне.

Бл҃же́ни є҆стѐ, є҆гда̀ поно́сѧтъ ва́мъ, и҆ и҆жденѹ́тъ, и҆ рекѹ́тъ всѧ́къ ѕо́лъ глаго́лъ на вы̀ лжѹ́ще, менє̀ ра́ди:

Радуйцеся і весяліцеся, бо ўзнагарода ваша вялікая на нябёсах: так гна́лі прарокаў, што былí перад вамі.

ра́дѹйтесѧ и҆ весели́тесѧ, ѩ҆́кѡ мзда̀ ва́ша мно́га на нб҃сѣ́хъ: та́кѡ бо и҆згна́ша про҇ро́ки, и҆̀же (бѣ́ша) пре́жде ва́съ.

Вы — соль зямлі. Калі ж соль стра́ціць сілу, то чым папра́віць яе? Яна ўжо ні на што не прыда́тная, хіба́ што вы́кінуць яе прэч на патапта́нне лю́дзям.

Вы̀ є҆стѐ со́ль землѝ: а҆́ще же со́ль ѡ҆бѹѧ́етъ, чи́мъ ѡ҆соли́тсѧ; ни во что́же бѹ́детъ ктомѹ̀, то́чїю да и҆зсы́пана бѹ́детъ во́нъ и҆ попира́ема человѣ҄ки.

Вы — святло свету. Не можа схава́цца горад, які стаіць на гары.

(За҄ 11.) Вы̀ є҆стѐ свѣ́тъ мі́ра: не мо́жетъ гра́дъ ѹ҆кры́тисѧ верхѹ̀ горы̀ стоѧ̀:

І, запалíўшы све́чку, не ставяць яе пад пасу́дзінаю, а на падсве́чніку, і све́ціць усім, хто ў доме.

нижѐ вжига́ютъ свѣти́лника и҆ поставлѧ́ютъ є҆го̀ под̾ спѹ́домъ, но на свѣ́щницѣ, и҆ свѣ́титъ всѣ҄мъ, и҆̀же въ хра́минѣ (сѹ́ть).

Так няхай све́ціць святло ваша перад людзьмí, каб яны бачылі вашы добрыя ўчы́нкі і ўслаўля́лі Айца вашага, Які на нябёсах.

Та́кѡ да просвѣти́тсѧ свѣ́тъ ва́шъ пред̾ человѣ҄ки, ѩ҆́кѡ да ви́дѧтъ ва҄ша дѡ́браѧ дѣла̀ и҆ просла́вѧтъ ѻ҆ц҃а̀ ва́шего, и҆́же на нб҃сѣ́хъ.

Не думайце, што Я прыйшоў пару́шыць закон, альбо прарокаў: не пару́шыць прыйшоў Я, а здзе́йсніць.

(Да) не мни́те, ѩ҆́кѡ прїидо́хъ разори́ти зако́нъ, и҆лѝ про҇ро́ки: не прїидо́хъ разори́ти, но и҆спо́лнити.

Бо праўду кажу вам: пакуль не знíкнуць неба і зямля, ані ёта адна, ані ры́ска адзіная не знíкне з закона, пакуль не збу́дзецца ўсё.

А҆ми́нь бо гл҃ю ва́мъ: до́ндеже пре́йдетъ не́бо и҆ землѧ̀, ї҆ѡ́та є҆ди́на, и҆лѝ є҆ди́на черта̀ не пре́йдетъ ѿ зако́на, до́ндеже всѧ҄ бѹ́дѹтъ.

Дык вось, хто пару́шыць адну з за́паведзяў гэтых найме́ншых і наву́чыць так людзей, той найме́ншым назаве́цца ў Царстве Нябесным; а хто вы́канае і наву́чыць, той вялікім назаве́цца ў Царстве Нябесным.

И҆́же а҆́ще разори́тъ є҆ди́нѹ за́повѣдїй си́хъ ма́лыхъ и҆ наѹчи́тъ та́кѡ человѣ́ки, мні́й нарече́тсѧ въ цр҇твїи нб҇нѣмъ: а҆ и҆́же сотвори́тъ и҆ наѹчи́тъ, се́й ве́лїй нарече́тсѧ въ цр҇твїи нб҇нѣмъ.

Бо, кажу вам, калі пра́веднасць ваша не перавы́сіць пра́веднасці кніжнікаў і фарысеяў, то не ўво́йдзеце вы ў Царства Нябеснае.

(За҄ 12.) Гл҃ю бо ва́мъ, ѩ҆́кѡ а҆́ще не и҆збѹ́детъ пра́вда ва́ша па́че кни҄жникъ и҆ фарїсє́й, не вни́дете въ цр҇твїе нб҇ное.

Вы чулі, што ска́зана продкам: «не забівай; а хто заб’е, падляга́е суду́».

Слы́шасте, ѩ҆́кѡ рече́но бы́сть дрє́внимъ: не ѹ҆бїе́ши: и҆́же (бо) а҆́ще ѹ҆бїе́тъ, пови́ненъ є҆́сть сѹдѹ̀.

А Я кажу вам, што кожны, хто гне́ваецца на брата свайго ма́рна, падляга́е суду; а хто скажа брату свайму: «рака́», падляга́е сінедрыёну; а хто скажа: «неразумны», падляга́е гее́не вогненнай.

А҆́зъ же гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ всѧ́къ гнѣ́ваѧйсѧ на бра́та своего̀ всѹ́е пови́ненъ є҆́сть сѹдѹ̀: и҆́же бо а҆́ще рече́тъ бра́тѹ своемѹ̀: рака̀, пови́ненъ є҆́сть со́нмищѹ: а҆ и҆́же рече́тъ: ѹ҆ро́де, пови́ненъ є҆́сть гее́ннѣ ѻ҆́гненнѣй.

Дык вось, калі ты прынясе́ш дар твой да ахвя́рніка і ўспо́мніш там, што брат твой ма́е нешта су́праць цябе,

А҆́ще ѹ҆̀бо принесе́ши да́ръ тво́й ко ѻ҆лтарю̀ и҆ тѹ̀ помѧне́ши, ѩ҆́кѡ бра́тъ тво́й и҆́мать нѣ́что на тѧ̀:

пакінь там дар твой перад ахвя́рнікам, і ідзі перш паміры́ся з братам тваім, і тады прыйдзí і прынясі дар твой.

ѡ҆ста́ви тѹ̀ да́ръ тво́й пред̾ ѻ҆лтаре́мъ и҆ ше́дъ пре́жде смири́сѧ съ бра́томъ твои́мъ, и҆ тогда̀ прише́дъ принесѝ да́ръ тво́й.

Міры́ся з працíўнікам тваім хутчэй, пакуль ты яшчэ ў дарозе з ім, каб не аддаў цябе працíўнік суддзí, а суддзя́ не аддаў цябе слузе́, і не кíнулі цябе ў цямнíцу.

Бѹ́ди ѹ҆вѣщава́ѧсѧ съ сопе́рникомъ твои́мъ ско́рѡ, до́ндеже є҆сѝ на пѹтѝ съ ни́мъ, да не преда́стъ тебѐ сопе́рникъ сѹдїѝ, и҆ сѹдїѧ̀ тѧ̀ преда́стъ слѹзѣ̀, и҆ въ темни́цѹ вве́рженъ бѹ́деши:

Праўду кажу табе: не вы́йдзеш адтуль, пакуль не аддасí апошняга кадра́нта.

а҆ми́нь гл҃ю тебѣ̀: не и҆зы́деши ѿтѹ́дѹ, до́ндеже возда́си послѣ́днїй кодра́нтъ.

Вы чулі, што ска́зана продкам: «не пралюбадзе́йнічай».

(За҄ 13.) Слы́шасте, ѩ҆́кѡ рѣче́но бы́сть дрє́внимъ: не прелюбы̀ сотвори́ши.

А Я кажу вам, што кожны, хто глядзíць на жанчы́ну з пажа́длівасцю, ужо пралюбадзе́йнічаў з ёю ў сэ́рцы сваім.

А҆́зъ же гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ всѧ́къ, и҆́же воззри́тъ на женѹ̀ ко є҆́же вожделѣ́ти є҆ѧ̀, ѹ҆жѐ любодѣ́йствова съ не́ю въ се́рдцы свое́мъ:

Калі ж правае вока тваё спакуша́е цябе, вы́рві яго і кінь ад сябе; бо лепей табе, каб загінуў адзін з членаў тваіх, а не ўсё це́ла тваё было ўкíнута ў гее́ну.

а҆́ще же ѻ҆́ко твоѐ десно́е соблажнѧ́етъ тѧ̀, и҆змѝ є҆̀ и҆ ве́рзи ѿ себє̀: ѹ҆́не бо тѝ є҆́сть, да поги́бнетъ є҆ди́нъ ѿ ѹ҆́дъ твои́хъ, а҆ не всѐ тѣ́ло твоѐ вве́ржено бѹ́детъ въ гее́ннѹ (ѻ҆́гненнѹю):

І калі правая твая рука спакуша́е цябе, адсячы́ яе і кінь ад сябе; бо ле́пей табе, каб загінуў адзін з членаў тваіх, а не ўсё це́ла тваё было ўкíнута ў гее́ну.

и҆ а҆́ще десна́ѧ твоѧ̀ рѹка̀ соблажнѧ́етъ тѧ̀, ѹ҆сѣцы̀ ю҆̀ и҆ ве́рзи ѿ себє̀: ѹ҆́не бо тѝ є҆́сть, да поги́бнетъ є҆ди́нъ ѿ ѹ҆́дъ твои́хъ, а҆ не всѐ тѣ́ло твоѐ вве́ржено бѹ́детъ въ гее́ннѹ.

Ска́зана таксама, што, калі хто развядзе́цца з жонкаю сваёю, няхай дасць ёй разво́дны ліст.

Рече́но же бы́сть, ѩ҆́кѡ и҆́же а҆́ще пѹ́ститъ женѹ̀ свою̀, да да́стъ є҆́й кни́гѹ распѹ́стнѹю.

А Я кажу вам: кожны, хто разво́дзіцца з жонкаю сваёю, акрамя як з прычыны блу́ду, той даво́дзіць яе да пралюбадзе́йства; і хто ажэ́ніцца з разве́дзенай, той пралюбадзе́йнічае.

А҆́зъ же гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ всѧ́къ ѿпѹща́ѧй женѹ̀ свою̀, ра́звѣ словесѐ любодѣ́йнагѡ, твори́тъ ю҆̀ прелюбодѣ́йствовати: и҆ и҆́же пѹщени́цѹ по́йметъ, прелюбодѣ́йствѹетъ.

Яшчэ чулі вы, што ска́зана продкам: «не паруша́й кля́твы, а выко́нвай перад Госпадам кля́твы твае».

(За҄ 14.) Па́ки слы́шасте, ѩ҆́кѡ рѣче́но бы́сть дрє́внимъ: не во лжѹ̀ клене́шисѧ, возда́си же гд҇еви клѧ҄твы твоѧ҄.

А Я кажу вам: не клянíся зусім: ні небам, бо яно — Прастол Божы;

А҆́зъ же гл҃ю ва́мъ не клѧ́тисѧ всѧ́кѡ: ни нб҃омъ, ѩ҆́кѡ пр҇то́лъ є҆́сть бж҃їй:

ні зямлёю, бо яна — падно́жжа нага́м Яго; ні Іерусалімам, бо ён — горад Вялікага Цара;

ни земле́ю, ѩ҆́кѡ подно́жїе є҆́сть нога́ма є҆гѡ̀: ни ї҆ер҇ли́момъ, ѩ҆́кѡ гра́дъ є҆́сть вели́кагѡ цр҃ѧ̀:

ні галавою тваёю не клянíся, бо не можаш ніводнага воласа зрабіць белым альбо чорным.

нижѐ главо́ю твое́ю клени́сѧ, ѩ҆́кѡ не мо́жеши вла́са є҆ди́нагѡ бѣ́ла и҆лѝ че́рна сотвори́ти:

А няхай будзе слова ваша: «так — так», «не — не»; а што звыш гэтага, тое ад злога.

бѹ́ди же сло́во ва́ше: є҆́й, є҆́й: нѝ, нѝ: ли́шше же сею̀ ѿ непрїѧ́зни є҆́сть.

Вы чулі, што ска́зана: «вока за вока, і зуб за зуб».

Слы́шасте, ѩ҆́кѡ рѣче́но бы́сть: ѻ҆́ко за ѻ҆́ко, и҆ зѹ́бъ за зѹ́бъ.

А Я кажу вам не працíвіцца злому. А калі хто цябе ўдарыць па правай шчацэ́ тваёй, падстаў яму і другую;

А҆́зъ же гл҃ю ва́мъ не проти́витисѧ ѕлѹ̀: но а҆́ще тѧ̀ кто̀ ѹ҆да́ритъ въ деснѹ́ю твою̀ лани́тѹ, ѡ҆братѝ є҆мѹ̀ и҆ дрѹгѹ́ю:

і калі хто захоча судзíцца з табою і ўзяць у цябе сарочку, аддай яму і вопратку;

и҆ хотѧ́щемѹ сѹди́тисѧ съ тобо́ю и҆ ри́зѹ твою̀ взѧ́ти, ѿпѹстѝ є҆мѹ̀ и҆ срачи́цѹ:

і калі хто цябе зму́сіць ісці з ім адно по́прышча, ідзі з ім два.

и҆ а҆́ще кто̀ тѧ̀ по́йметъ по си́лѣ по́прище є҆ди́но, и҆дѝ съ ни́мъ два̀.

Таму, хто просіць у цябе, дай; і ад таго, хто хоча пазы́чыць у цябе, не адваро́чвайся.

(За҄ 15.) Просѧ́щемѹ ѹ҆ тебє̀ да́й, и҆ хотѧ́щаго ѿ тебє̀ заѧ́ти не ѿвратѝ.

Вы чулі, што ска́зана: «любí блíжняга твайго і ненавíдзь ворага твайго».

Слы́шасте, ѩ҆́кѡ рѣче́но є҆́сть: возлю́биши и҆́скреннѧго твоего̀ и҆ возненави́диши врага̀ твоего̀.

А Я кажу вам: любíце ворагаў вашых, благаслаўля́йце тых, хто пракліна́е вас, рабíце дабро тым, што ненавíдзяць вас, і маліцеся за тых, што кры́ўдзяць вас і гоняць вас;

А҆́зъ же гл҃ю ва́мъ: люби́те врагѝ ва́шѧ, благослови́те кленѹ́щыѧ вы̀, добро̀ твори́те ненави́дѧщымъ ва́съ, и҆ моли́тесѧ за творѧ́щихъ ва́мъ напа́сть и҆ и҆згонѧ́щыѧ вы̀,

каб сталі вы сына́мі Айца вашага, Які на нябёсах; бо Ён зага́двае сонцу Свайму ўзыхо́дзіць над злымі і добрымі і пасылае дождж на пра́ведных і няпра́ведных.

ѩ҆́кѡ да бѹ́дете сн҃ове ѻ҆ц҃а̀ ва́шегѡ, и҆́же є҆́сть на нб҃сѣ́хъ: ѩ҆́кѡ со́лнце своѐ сїѧ́етъ на ѕлы҄ѧ и҆ бл҃гї҄ѧ и҆ дожди́тъ на првдныѧ и҆ на непра́вєдныѧ.

Бо, калі вы будзеце любíць тых, што лю́бяць вас, якая вам узнагарода? Ці не тое ж самае робяць і мы́тнікі?

А҆́ще бо лю́бите лю́бѧщихъ ва́съ, кѹ́ю мздѹ̀ и҆́мате; не и҆ мытари҄ ли то́жде творѧ́тъ;

І калі вы віта́еце толькі братоў вашых, што асаблівага робіце? Ці ж не гэтак робяць і язычнікі?

И҆ а҆́ще цѣлѹ́ете дрѹ́ги ва́шѧ то́кмѡ, что̀ ли́шше творитѐ; не и҆ ѩ҆зы҄чницы ли та́кожде творѧ́тъ;

Дык вось, будзьце даскана́лыя, як даскана́лы Айцец ваш Нябесны.

Бѹ́дите ѹ҆̀бо вы̀ соверше́ни, ѩ҆́коже ѻ҆ц҃ъ ва́шъ нб҇ный соверше́нъ є҆́сть.

« 4 глава 6 глава »