Матфея 27 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Калі ж настала раніца, усе першасвятары́ і старэйшыны народа зрабілі нара́ду су́праць Іісуса, каб аддаць Яго на смерць;

Ѹ҆́трѹ же бы́вшѹ, совѣ́тъ сотвори́ша всѝ а҆рхїере́є и҆ ста́рцы людсті́и на ї҆и҃са, ѩ҆́кѡ ѹ҆би́ти є҆го̀:

і, звяза́ўшы Яго, павялі і перадалí Яго Понцію Пілату, правíцелю.

и҆ свѧза́вше є҆го̀ ведо́ша и҆ преда́ша є҆го̀ понті́йскомѹ пїла́тѹ и҆ге́мѡнѹ.

Тады Іуда, які выдаў Яго, убачыўшы, што асудзілі Яго, і раска́яўшыся, аддаў трыццаць срэ́бранікаў першасвятара́м і старэйшынам,

(За҄ 111.) Тогда̀ ви́дѣвъ ї҆ѹ́да преда́вый є҆го̀, ѩ҆́кѡ ѡ҆сѹди́ша є҆го̀, раска́ѧвсѧ возвратѝ три́десѧть сре́бреники а҆рхїере́ємъ и҆ ста́рцємъ,

ка́жучы: саграшыў я, прада́ўшы кроў нявінную. Яны ж сказалі: што́ нам да таго? глядзі сам.

глаго́лѧ: согрѣши́хъ преда́въ кро́вь непови́ннѹю. Ѻ҆ни́ же рѣ́ша: что́ є҆сть на́мъ; ты̀ ѹ҆́зриши.

І, кінуўшы срэ́бранікі ў храме, ён выйшаў; і, пайшоўшы, павесіўся.

И҆ пове́ргъ сре́бреники въ це́ркви, ѿи́де: и҆ ше́дъ ѹ҆дави́сѧ.

Першасвятары́, узяўшы срэ́бранікі, сказалі: не дазваляецца кла́сці іх у храмавую ска́рбніцу, бо гэта цана́ крывí.

А҆рхїере́є же прїе́мше сре́бреники, рѣ́ша: недосто́йно є҆́сть вложи́ти и҆̀хъ въ корва́нѹ, поне́же цѣна̀ кро́ве є҆́сть.

І, зрабіўшы нара́ду, яны купілі на іх поле ганчара для пахава́ння чужы́нцаў.

Совѣ́тъ же сотво́рше, кѹпи́ша и҆́ми село̀ скѹде́льничо, въ погреба́нїе стра҄ннымъ:

Таму і называецца поле тое «полем крывí» па сённяшні дзень.

тѣ́мже нарече́сѧ село̀ то̀ [село̀ кро́ве], до сегѡ̀ днѐ:

Тады збыло́ся ска́занае праз прарока Іерамíю, які кажа: «і ўзялí трыццаць срэ́бранікаў, цану́ Ацэ́ненага, Якога ацанíлі сыны́ Ізра́ілевы,

тогда̀ сбы́стсѧ рече́нное ї҆еремі́емъ про҇ро́комъ, глаго́лющимъ: и҆ прїѧ́ша три́десѧть сре́брєникъ, цѣ́нѹ цѣне́ннагѡ, є҆го́же цѣни́ша ѿ сынѡ́въ ї҆и҃лєвъ,

і далí іх за поле ганчара, як сказаў мне Гасподзь».

и҆ да́ша ѧ҆̀ на село̀ скѹде́льничо, ѩ҆́коже сказа̀ мнѣ̀ гд҇ь.

Іісус жа стаў перад правíцелем. І запыта́ў у Яго правíцель, ка́жучы: Ты Цар Іудзейскі? Іісус жа сказаў яму: ты кажаш.

Ї҆и҃съ же ста̀ пред̾ и҆ге́мѡномъ. И҆ вопросѝ є҆го̀ и҆ге́мѡнъ, глаго́лѧ: ты́ ли є҆сѝ цр҃ь ї҆ѹде́йскїй; Ї҆и҃съ же речѐ є҆мѹ̀: ты̀ глаго́леши.

І калі абвінава́чвалі Яго першасвятары́ і старэйшыны, Ён нічога не адказваў.

И҆ є҆гда̀ на́нь глаго́лахѹ а҆рхїере́є и҆ ста́рцы, ничесѡ́же ѿвѣщава́ше.

Тады кажа Яму Пілат: хіба́ не чуеш, колькі све́дчаць су́праць Цябе?

Тогда̀ глаго́ла є҆мѹ̀ пїла́тъ: не слы́шиши ли, коли҄ка на тѧ̀ свидѣ́телствѹютъ;

І Ён не адказваў яму ні на адно слова, так што правíцель вельмі здзіўляўся.

И҆ не ѿвѣща̀ є҆мѹ̀ ни къ є҆ди́номѹ глаго́лѹ, ѩ҆́кѡ диви́тисѧ и҆ге́мѡнѹ ѕѣлѡ̀.

А на свята правíцель меў звы́чай адпуска́ць народу аднаго вя́зня, якога пажада́юць.

На (всѧ́къ) же пра́здникъ ѡ҆бы́чай бѣ̀ и҆ге́мѡнѹ ѿпѹща́ти є҆ди́наго наро́дѹ свѧ́знѧ, є҆го́же хотѧ́хѹ:

Быў тады ў іх вядомы вя́зень, званы Вара́вва.

и҆мѧ́хѹ же тогда̀ свѧ́зана наро́чита, глаго́лемаго вара́ввѹ:

І вось, калі сабра́ліся яны, сказаў ім Пілат: каго хочаце, каб я адпусціў вам — Вара́вву ці Іісуса, якога завуць Хрыстом?

собра́вшымсѧ же и҆̀мъ, речѐ и҆̀мъ пїла́тъ: кого̀ хо́щете (ѿ ѻ҆бою̀) ѿпѹщѹ̀ ва́мъ: вара́ввѹ ли, и҆лѝ ї҆и҃са глаго́лемаго хр҇та̀;

Бо ведаў, што з за́йдрасці вы́далі Яго.

Вѣ́дѧше бо, ѩ҆́кѡ за́висти ра́ди преда́ша є҆го̀.

Тым часам, як сядзеў ён на судзейскім узвышэ́нні, яго жонка паслала яму сказаць: не рабі нічога Праведніку Таму, бо я сёння ў сне шмат паку́тавала з-за Яго.

Сѣдѧ́щѹ же є҆мѹ̀ на сѹди́щи, посла̀ къ немѹ̀ жена̀ є҆гѡ̀, глаго́лющи: ничто́же тебѣ̀ и҆ првдникѹ томѹ̀: мно́гѡ бо пострада́хъ дне́сь во снѣ̀ є҆гѡ̀ ра́ди.

Але першасвятары́ і старэйшыны падбухто́рылі натоўп прасіць за Вара́вву, а Іісуса загубíць.

А҆рхїере́є же и҆ ста́рцы наѹсти́ша наро́ды, да и҆спро́сѧтъ ва́раввѹ, ї҆и҃са же погѹбѧ́тъ.

Тады правíцель сказаў ім у адказ: каго з двух хочаце, каб я адпусціў вам? Яны сказалі: Вара́вву.

Ѿвѣща́въ же и҆ге́мѡнъ речѐ и҆̀мъ: кого̀ хо́щете ѿ ѻ҆бою̀ ѿпѹщѹ̀ ва́мъ; Ѻ҆ни́ же рѣ́ша: вара́ввѹ.

Кажа ім Пілат: што ж мне зрабіць з Іісусам, якога завуць Хрыстом? Кажуць яму ўсе: няхай будзе распя́ты!

Глаго́ла и҆̀мъ пїла́тъ: что̀ ѹ҆̀бо сотворю̀ ї҆и҃сѹ глаго́лемомѹ хр҇тѹ̀; Глаго́лаша є҆мѹ̀ всѝ: да ра́спѧтъ бѹ́детъ.

Правíцель жа сказаў: якое ж Ён зло ўчынíў? Але яны яшчэ мацней крычалі: няхай будзе распя́ты!

И҆ге́мѡнъ же речѐ: ко́е ѹ҆̀бо ѕло̀ сотворѝ; Ѻ҆ни́ же и҆́злиха вопїѧ́хѹ, глаго́люще: да про́пѧтъ бѹ́детъ.

Пілат, убачыўшы, што нічога не дапамага́е, а неспакой нараста́е, узяў вады і ўмыў рукі перад народам, ка́жучы: невінава́ты я ў крывí Праведніка Гэтага; глядзіце самі.

Ви́дѣвъ же пїла́тъ, ѩ҆́кѡ ничто́же ѹ҆спѣва́етъ, но па́че молва̀ быва́етъ, прїе́мь во́дѹ, ѹ҆мы̀ рѹ́цѣ пред̾ наро́домъ, глаго́лѧ: непови́ненъ є҆́смь ѿ кро́ве првднагѡ сегѡ̀: вы̀ ѹ҆́зрите.

І, адказваючы, увесь народ сказаў: кроў Яго на нас і на дзецях нашых.

И҆ ѿвѣща́вше всѝ лю́дїе рѣ́ша: кро́вь є҆гѡ̀ на на́съ и҆ на ча́дѣхъ на́шихъ.

Тады адпусціў ім Вара́вву, а Іісуса, пасля бічава́ння, аддаў на распя́цце.

Тогда̀ ѿпѹстѝ и҆̀мъ вара́ввѹ: ї҆и҃са же би́въ предадѐ (и҆̀мъ), да є҆го̀ про́пнѹтъ.

Тады воіны правíцелевы, узяўшы Іісуса ў прэторыю, сабра́лі на Яго цэлы полк,

(За҄ 112.) Тогда̀ во́ини и҆ге́мѡнѡвы, прїе́мше ї҆и҃са на сѹди́ще, собра́ша на́нь всѐ мно́жество вѡ́инъ:

і, раздзеўшы Яго, надзелі на Яго багранíцу;

и҆ совле́кше є҆го̀, ѡ҆дѣ́ѧша є҆го̀ хламѵ́дою червле́ною:

і, сплёўшы вяне́ц з це́рняў, усклалі на галаву Яго і далí Яму ў правую руку́ кій, і, стаўшы перад Ім на калені, глумíліся з Яго, ка́жучы: радуйся, Цар Іудзейскі!

и҆ спле́тше вѣне́цъ ѿ те́рнїѧ, возложи́ша на главѹ̀ є҆гѡ̀, и҆ тро́сть въ десни́цѹ є҆гѡ̀: и҆ покло́ншесѧ на кѡлѣ́нѹ пред̾ ни́мъ рѹга́хѹсѧ є҆мѹ̀, глаго́люще: ра́дѹйсѧ, цр҃ю̀ ї҆ѹде́йскїй.

І плявалі на Яго і, узяўшы кій, білі Яго па галаве.

И҆ плю́нѹвше на́нь, прїѧ́ша тро́сть и҆ бїѧ́хѹ по главѣ̀ є҆гѡ̀.

І калі наглумíліся з Яго, знялí з Яго баграніцу і апранулі Яго ў адзенне Ягонае, і павялі Яго на распя́цце.

И҆ є҆гда̀ порѹга́шасѧ є҆мѹ̀, совлеко́ша съ негѡ̀ багрѧни́цѹ и҆ ѡ҆блеко́ша є҆го̀ въ ри҄зы є҆гѡ̀: и҆ ведо́ша є҆го̀ на пропѧ́тїе.

Выходзячы, спаткалі яны аднаго Кірыне́яніна, па імені Сíман; таго і прыму́сілі не́сці крыж Яго.

И҆сходѧ́ще же ѡ҆брѣто́ша человѣ́ка кѷрине́йска, и҆́менемъ сі́мѡна: и҆ семѹ̀ задѣ́ша понестѝ кр҇тъ є҆гѡ̀.

І, прыйшоўшы на месца, якое называецца Галгофа, што азначае «месца чэ́рапа»,

(За҄ 113.) И҆ прише́дше на мѣ́сто нарица́емое голго́ѳа, є҆́же є҆́сть глаго́лемо [кра́нїево мѣ́сто],

далí Яму піць воцат, змяша́ны з жоўцю; і, пакаштава́ўшы, Ён не захацеў піць.

да́ша є҆мѹ̀ пи́ти ѻ҆́цетъ съ же́лчїю смѣ́шенъ: и҆ вкѹ́шь, не хотѧ́ше пи́ти.

Тыя, што распя́лі Яго, дзялíлі адзе́жу Яго, кíдаючы жэ́рабя;

Распе́ншїи же є҆го̀ раздѣли́ша ри҄зы є҆гѡ̀, ве́ргше жрє́бїѧ:

і, се́дзячы, вартава́лі Яго там.

и҆ сѣдѧ́ще стрежа́хѹ є҆го̀ тѹ̀:

І змясцíлі над галавою Яго надпіс з указаннем віны́ Яго: гэта Іісус, Цар Іудзейскі.

и҆ возложи́ша верхѹ̀ главы̀ є҆гѡ̀ винѹ̀ є҆гѡ̀ напи́санѹ: се́й є҆́сть ї҆и҃съ, цр҃ь ї҆ѹде́йскїй.

Тады распя́лі з Ім двух разбойнікаў: аднаго па правы бок, а другога па левы.

Тогда̀ распѧ́ша съ ни́мъ два̀ разбѡ́йника: є҆ди́наго ѡ҆ деснѹ́ю, и҆ є҆ди́наго ѡ҆ шѹ́юю.

А тыя, што прахо́дзілі міма, зневажа́лі Яго, ківаючы гало́вамі сваімі

Мимоходѧ́щїи же хѹ́лѧхѹ є҆го̀, покива́юще глава́ми свои́ми

і ка́жучы: Ты, Які разбураеш храм і за тры дні будуеш! урату́й Сябе Самога. Калі Ты Сын Божы, сыдзі з крыжа́.

и҆ глаго́люще: разорѧ́ѧй це́рковь и҆ тремѝ де́нми созида́ѧй, сп҃си́сѧ са́мъ: а҆́ще сн҃ъ є҆сѝ бж҃їй, сни́ди со кр҇та̀.

Гэтаксама і першасвятары́ з кніжнікамі, і старэйшынамі, і фарысеямі, насміхаючыся, казалі:

Та́кожде же и҆ а҆рхїере́є рѹга́ющесѧ съ кни҄жники и҆ ста҄рцы (и҆ фарїсє́и), глаго́лахѹ:

іншых ратава́ў, а Самога Сябе не можа ўратава́ць. Калі Ён Цар Ізра́ілеў, няхай цяпер сы́дзе з крыжа́, і ўверуем у Яго;

и҆ны҄ѧ сп҃сѐ, себе́ ли не мо́жетъ сп҇тѝ; а҆́ще цр҃ь ї҆и҃левъ є҆́сть, да сни́детъ нн҃ѣ со кр҇та̀, и҆ вѣ́рѹемъ въ него̀:

спадзяваўся на Бога: няхай цяпер збавіць Яго, калі Ён уго́дны Яму. Бо Ён сказаў: Я Божы Сын.

ѹ҆пова̀ на бг҃а: да и҆зба́витъ нн҃ѣ є҆го̀, а҆́ще хо́щетъ є҆мѹ̀. Рече́ бо, ѩ҆́кѡ бж҃їй є҆́смь сн҃ъ.

Таксама і разбойнікі, распя́тыя з Ім, га́ньбілі Яго.

То́жде же и҆ разбѡ́йника распѧ҄таѧ съ ни́мъ поноша́ста є҆мѹ̀.

Ад шостай жа гадзíны цемра была́ па ўсёй зямлі да гадзíны дзевятай.

Ѿ шеста́гѡ же часа̀ тма̀ бы́сть по все́й землѝ до часа̀ девѧ́тагѡ:

А каля дзевятай гадзíны ўскрыкнуў Іісус моцным голасам, ка́жучы: Ілí, Ілí! лама́ савахфанí? што азначае: Божа Мой, Божа Мой! чаму Ты Мяне пакінуў?

ѡ҆ девѧ́тѣмъ же часѣ̀ возопѝ ї҆и҃съ гла́сомъ ве́лїимъ, гл҃ѧ: и҆лї̀, и҆лї̀, лїма̀ савахѳанї̀; є҆́же є҆́сть, бж҃е мо́й, бж҃е мо́й, вскѹ́ю мѧ̀ є҆сѝ ѡ҆ста́вилъ;

Некато́рыя з тых, што стаялі там, чуючы гэта, казалі: Ілію́ кліча Ён.

Нѣ́цыи же ѿ тѹ̀ стоѧ́щихъ слы́шавше глаго́лахѹ, ѩ҆́кѡ и҆лїю̀ глаша́етъ се́й.

І адразу пабег адзін з іх, узяў губку, намачыў яе воцатам і, насадзіўшы на кій, даваў Яму піць.

И҆ а҆́бїе те́къ є҆ди́нъ ѿ ни́хъ, и҆ прїе́мь гѹ́бѹ, и҆спо́лнивъ же ѻ҆́цта, и҆ вонзѐ на тро́сть, напаѧ́ше є҆го̀.

Астатнія ж казалі: чакай, пабачым, ці пры́йдзе Ілія́ ратава́ць Яго.

Про́чїи же глаго́лахѹ: ѡ҆ста́ви, да ви́димъ, а҆́ще прїи́детъ и҆лїа̀ спастѝ є҆го̀.

Іісус жа, зноў ускры́кнуўшы моцным голасам, спусцíў дух.

Ї҆и҃съ же, па́ки возопи́въ гла́сомъ ве́лїимъ, и҆спѹстѝ дх҃ъ.

І вось, заве́са храма разадра́лася напала́м, зверху данíзу; і зямля страсяну́лася; і ска́лы раскало́ліся;

И҆ сѐ, завѣ́са церко́внаѧ раздра́сѧ на дво́е съ вы́шнѧгѡ кра́ѧ до ни́жнѧгѡ: и҆ землѧ̀ потрѧсе́сѧ: и҆ ка́менїе распаде́сѧ:

і магілы адкрыліся; і многія це́лы спачы́лых святых уваскрэ́слі;

и҆ гро́би ѿверзо́шасѧ: и҆ мнѡ́га тѣлеса̀ ѹ҆со́пшихъ ст҃ы́хъ воста́ша:

і, выйшаўшы з магіл пасля ўваскрасе́ння Яго, ўвайшлі ў святы́ горад і явíліся многім.

и҆ и҆зше́дше и҆з̾ грѡ́бъ, по воскр҇нїи є҆гѡ̀, внидо́ша во ст҃ы́й гра́дъ и҆ ѩ҆ви́шасѧ мнѡ́зѣмъ.

Сотнік жа і тыя, што з ім вартавалі Іісуса, ба́чачы землетрасе́нне і ўсё, што адбыло́ся, перапалохаліся вельмі і казалі: сапраўды́ Ён быў Сын Божы.

Со́тникъ же и҆ и҆̀же съ ни́мъ стрегѹ́щїи ї҆и҃са, ви́дѣвше трѹ́съ и҆ бы҄вшаѧ, ѹ҆боѧ́шасѧ ѕѣлѡ̀, глаго́люще: вои́стиннѹ бж҃їй сн҃ъ бѣ̀ се́й.

Былí там і глядзелі здалёк многія жанчыны, тыя, што пайшлі за Іісусам з Галілеі і служы́лі Яму;

Бѧ́хѹ же тѹ̀ и҆ жєны̀ мнѡ́ги и҆здале́ча зрѧ́щѧ, ѩ҆̀же и҆до́ша по ї҆и҃сѣ ѿ галїле́и, слѹжа́щѧ є҆мѹ̀:

сярод іх былí Марыя Магдалíна і Марыя, маці Іакава і Іасíі, і маці сыноў Зевядзе́евых.

въ ни́хже бѣ̀ марі́а магдали́на, и҆ марі́а ї҆а́кѡва и҆ ї҆ѡсі́и ма́ти, и҆ ма́ти сы҄нѹ зеведе́ѡвѹ.

Калі ж звечарэ́ла, прыйшоў багаты чалавек з Арымафе́і, па імені Іосіф, які і сам быў вучнем Іісуса;

По́здѣ же бы́вшѹ, прїи́де человѣ́къ бога́тъ ѿ а҆рїмаѳе́а, и҆́менемъ ї҆ѡ́сифъ, и҆́же и҆ са́мъ ѹ҆чи́сѧ ѹ҆ ї҆и҃са:

ён, прыйшоўшы да Пілата, папрасіў це́ла Іісусава. Тады Пілат загадаў аддаць це́ла.

се́й пристѹ́пль къ пїла́тѹ, просѝ тѣлесѐ ї҆и҃сова. Тогда̀ пїла́тъ повелѣ̀ да́ти тѣ́ло.

І, ўзяўшы це́ла, Іосіф абгарну́ў яго чыстаю плашчанíцаю

И҆ прїе́мь тѣ́ло ї҆ѡ́сифъ, ѡ҆бви́тъ є҆̀ плащани́цею чи́стою

і паклаў яго ў новай сваёй магіле, якую вы́сек у скале́; і, прывалíўшы вялікі ка́мень да дзвярэй магілы, адышоў.

и҆ положѝ є҆̀ въ но́вѣмъ свое́мъ гро́бѣ, є҆го́же и҆зсѣчѐ въ ка́мени: и҆ возвали́въ ка́мень ве́лїй над̾ двє́ри гро́ба, ѿи́де.

Была́ ж там Марыя Магдалíна і другая Марыя, якія сядзелі насу́праць магілы.

Бѣ́ же тѹ̀ марі́а магдали́на и҆ дрѹга́ѧ марі́а, сѣдѧ́щѣ прѧ́мѡ гро́ба.

На другі дзень, насту́пны пасля пятніцы, сабра́ліся першасвятары́ і фарысеі да Пілата

(За҄ 114.) Во ѹ҆́трїй же де́нь, и҆́же є҆́сть по пѧтцѣ̀, собра́шасѧ а҆рхїере́є и҆ фарїсе́є къ пїла́тѹ,

і казалі: спада́р! мы ўспомнілі, што ашуканец той, яшчэ калі быў жывы́, сказаў: «праз тры дні ўваскрэ́сну».

глаго́люще: го́споди, помѧнѹ́хомъ, ѩ҆́кѡ льсте́цъ ѡ҆́нъ речѐ, є҆щѐ сы́й жи́въ: по трїе́хъ дне́хъ воста́нѹ:

Дык вось, загадай вартаваць магілу да трэцяга дня, каб вучні Яго, прыйшоўшы ўначы́, не ўкралі Яго і не сказалі народу: «уваскрэс з мёртвых». І будзе апошняе ашуканства горшым за першае.

повелѝ ѹ҆̀бо ѹ҆тверди́ти гро́бъ до тре́тїѧгѡ днѐ, да не ка́кѡ прише́дше ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀ но́щїю ѹ҆кра́дѹтъ є҆го̀ и҆ рекѹ́тъ лю́демъ: воста̀ ѿ ме́ртвыхъ: и҆ бѹ́детъ послѣ́днѧѧ ле́сть го́рша пе́рвыѧ.

Пілат жа сказаў ім: маеце ва́рту; ідзіце, ахоўвайце, як знаеце.

Рече́ же и҆̀мъ пїла́тъ: и҆́мате кѹстѡді́ю: и҆ди́те, ѹ҆тверди́те, ѩ҆́коже вѣ́сте.

Яны пайшлі і сталі ахоўваць магілу, прыклаўшы да ка́меня пячаць і паставіўшы ва́рту.

Ѻ҆ни́ же ше́дше ѹ҆тверди́ша гро́бъ, зна́менавше ка́мень съ кѹстѡді́ею.

« 26 глава 28 глава »