Матфея 10 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І, паклíкаўшы двана́ццаць вучняў Сваіх, Ён даў ім уладу над нячыстымі ду́хамі, каб выганя́ць іх, і ацаля́ць усякую хваробу і ўсякую не́мач.

И҆ призва̀ ѻ҆бана́десѧть ѹ҆чн҃кѝ своѧ҄, дадѐ и҆̀мъ вла́сть на дѹ́сѣхъ нечи́стыхъ, ѩ҆́кѡ да и҆зго́нѧтъ и҆̀хъ, и҆ цѣли́ти всѧ́къ недѹ́гъ и҆ всѧ́кѹ болѣ́знь.

А імёны двана́ццаці Апосталаў такія: першы Сíман, якога называюць Пятром, і Андрэй, брат яго, Іакаў Зевядзе́еў і Іаан, брат яго,

Двана́десѧтихъ же а҆п҇лѡвъ и҆мена̀ сѹ́ть сїѧ҄: пе́рвый сі́мѡнъ, и҆́же нарица́етсѧ пе́тръ, и҆ а҆ндре́й бра́тъ є҆гѡ̀: ї҆а́кѡвъ зеведе́евъ и҆ ї҆ѡа́ннъ бра́тъ є҆гѡ̀:

Філіп і Варфаламей, Фама і Матфей мы́тнік, Іакаў Алфееў і Леўве́й, празва́ны Фадзе́ем,

фїлі́ппъ и҆ варѳоломе́й: ѳѡма̀ и҆ матѳе́й мыта́рь: ї҆а́кѡвъ а҆лфе́евъ и҆ левве́й, нарѣче́нный ѳадде́й:

Сíман Кананíт і Іуда Іскарыёт, які і здра́дзіў Яму.

сі́мѡнъ канані́тъ и҆ ї҆ѹ́да ї҆скарїѡ́тскїй, и҆́же и҆ предадѐ є҆го̀.

Гэтых двана́ццаць паслаў Іісус і наказа́ў ім, гаворачы: на шлях язычнікаў не ідзіце і ў горад Самара́нскі не ўваходзьце;

Сїѧ҄ ѻ҆бана́десѧть посла̀ ї҆и҃съ, заповѣ́да и҆̀мъ, гл҃ѧ: на пѹ́ть ѩ҆зы҄къ не и҆ди́те и҆ во гра́дъ самарѧ́нскїй не вни́дите:

А ідзіце найперш да загíнуўшых авечак дому Ізра́ілевага.

и҆ди́те же па́че ко ѻ҆вца́мъ поги́бшымъ до́мѹ ї҆и҃лева:

І ходзячы, прапаведуйце, што наблíзілася Царства Нябеснае.

ходѧ́ще же проповѣ́дѹйте, глаго́люще, ѩ҆́кѡ прибли́жисѧ цр҇твїе нб҇ное:

Хворых ацаля́йце, пракажоных ачышча́йце, мёртвых уваскраша́йце, дэманаў выганя́йце. Да́рам атрыма́лі, да́рам дава́йце.

болѧ́щыѧ и҆сцѣлѧ́йте, прокажє́нныѧ ѡ҆чища́йте, мє́ртвыѧ воскреша́йте, бѣ́сы и҆згонѧ́йте: тѹ́не прїѧ́сте, тѹ́не дади́те.

Не бярыце з сабою ні золата, ні срэ́бра, ні медзі ў паясы́ свае,

(За҄ 35.) Не стѧжи́те зла́та, ни сребра̀, ни мѣ́ди при поѧсѣ́хъ ва́шихъ,

ні торбы ў дарогу, ні дзвюх адзежын, ні абутку, ні посаха. Бо працаўнíк ва́рты мець на пражы́так сабе.

ни пи́ры въ пѹ́ть, ни двою̀ ри҄зѹ, ни сапѡ́гъ, ни жезла̀: досто́инъ бо є҆́сть дѣ́латель мзды̀ своеѧ̀.

У які б горад ці пасе́лішча вы ні ўвайшлі, даве́дайцеся, хто ў ім дастойны, і там застава́йцеся, пакуль не вы́йдзеце.

Въ ѻ҆́ньже а҆́ще (коли́ждо) гра́дъ и҆лѝ ве́сь вни́дете, и҆спыта́йте, кто̀ въ не́мъ досто́инъ є҆́сть, и҆ тѹ̀ пребѹ́дите, до́ндеже и҆зы́дете:

А ўваходзячы ў дом, віта́йце яго, ка́жучы: мір дому гэтаму.

входѧ́ще же въ до́мъ цѣлѹ́йте є҆го̀, глаго́люще: ми́ръ до́мѹ семѹ̀:

І калі дом будзе дастойны, то сы́дзе мір ваш на яго; калі ж не будзе дастойны, то мір ваш да вас ве́рнецца.

и҆ а҆́ще ѹ҆́бѡ бѹ́детъ до́мъ досто́инъ, прїи́детъ ми́ръ ва́шъ на́нь: а҆́ще ли же не бѹ́детъ досто́инъ, ми́ръ ва́шъ къ ва́мъ возврати́тсѧ.

А калі хто не пры́ме вас і не паслухаецца слоў вашых, то, выходзячы з дому, альбо з горада таго, абтрасíце пыл з ног вашых.

И҆ и҆́же а҆́ще не прїи́метъ ва́съ, нижѐ послѹ́шаетъ слове́съ ва́шихъ, и҆сходѧ́ще и҆з̾ до́мѹ и҆лѝ и҆з̾ гра́да тогѡ̀, ѿтрѧси́те пра́хъ но́гъ ва́шихъ:

Праўду кажу вам: лягчэй будзе зямлі Садо́мскай і Гамо́рскай у дзень су́дны, чым гораду таму.

а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ: ѿра́днѣе бѹ́детъ землѝ содо́мстѣй и҆ гомо́ррстѣй въ де́нь сѹ́дный, не́же гра́дѹ томѹ̀.

Вось, я пасылаю вас, як авечак сярод ваўкоў: дык вось, будзьце му́дрыя, як зме́і, і простыя, як галубы́.

(За҄ 36.) Сѐ, а҆́зъ посыла́ю ва́съ ѩ҆́кѡ ѻ҆́вцы посредѣ̀ волкѡ́въ: бѹ́дите ѹ҆̀бо мѹ́дри ѩ҆́кѡ ѕмїѧ҄, и҆ цѣ́ли ѩ҆́кѡ го́лѹбїе.

Сцеражы́цеся ж людзей: бо яны будуць аддаваць вас на судзíлішчы і ў сінагогах сваіх будуць біць вас,

Внемли́те же ѿ человѣ҄къ: предадѧ́тъ бо вы̀ на со́нмы, и҆ на собо́рищихъ и҆́хъ бїю́тъ ва́съ,

і павядуць вас да правíцеляў і да цароў за Мяне, на све́дчанне перад імі і язычнікамі.

и҆ пред̾ влады҄ки же и҆ цари҄ веде́ни бѹ́дете менє̀ ра́ди, во свидѣ́телство и҆̀мъ и҆ ѩ҆зы́кѡмъ.

Калі ж будуць выдава́ць вас, не турбу́йцеся, я́к ці што́ сказаць; бо да́дзена будзе вам у той час, што́ сказаць.

Є҆гда́ же предаю́тъ вы̀, не пецы́тесѧ, ка́кѡ и҆лѝ что̀ возглаго́лете: да́стбосѧ ва́мъ въ то́й ча́съ, что̀ возглаго́лете:

Бо не вы будзеце гаварыць, а Дух Айца вашага гаварыць будзе ў вас.

не вы́ бо бѹ́дете глаго́лющїи, но дх҃ъ ѻ҆ц҃а̀ ва́шегѡ гл҃ѧй въ ва́съ.

І вы́дасць брат брата на смерць, і бацька — дзіця; і паўста́нуць дзеці на бацькоў і заб’юць іх.

Преда́стъ же бра́тъ бра́та на сме́рть, и҆ ѻ҆те́цъ ча́до: и҆ воста́нѹтъ ча҄да на роди́тєли и҆ ѹ҆бїю́тъ и҆̀хъ:

І будзеце зненавíджаныя ўсімі за імя́ Маё; але хто вы́трывае да канца, той спасёны будзе.

и҆ бѹ́дете ненави́дими всѣ́ми и҆́мене моегѡ̀ ра́ди: претерпѣ́вый же до конца̀, то́й сп҃се́нъ бѹ́детъ.

Калі ж будуць вас гнаць у адным горадзе, уцяка́йце ў другі. Бо праўду кажу вам: не паспееце абысцí гарадоў Ізра́ілевых, як пры́йдзе Сын Чалавечы.

(За҄ 37.) Є҆гда́ же го́нѧтъ вы̀ во гра́дѣ се́мъ, бѣ́гайте въ дрѹгі́й. А҆ми́нь бо гл҃ю ва́мъ: не и҆́мате сконча́ти гра́ды ї҆и҃лєвы, до́ндеже прїи́детъ сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй.

Вучань не вышэйшы за настаўніка, і слуга не вышэйшы за гаспадара свайго.

Нѣ́сть ѹ҆чени́къ над̾ ѹ҆чи́телѧ (своего̀), нижѐ ра́бъ над̾ господи́на своего̀:

Даволі вучню, каб ён быў, як настаўнік яго, і слузе — як гаспадар яго. Калі гаспадара дома назвалі веельзеву́лам, ці не тым больш дамашніх яго?

довлѣ́етъ ѹ҆ченикѹ̀, да бѹ́детъ ѩ҆́кѡ ѹ҆чи́тель є҆гѡ̀, и҆ ра́бъ ѩ҆́кѡ госпо́дь є҆гѡ̀. А҆́ще господи́на до́мѹ веельзевѹ́ла нареко́ша, кольмѝ па́че дома҄шнїѧ є҆гѡ̀;

Дык вось, не бойцеся іх: бо няма нічога схава́нага, што не адкрылася б, і тае́мнага, што не стала б вядомым.

Не ѹ҆бо́йтесѧ ѹ҆̀бо и҆́хъ: ничто́же бо є҆́сть покрове́но, є҆́же не ѿкры́етсѧ, и҆ та́йно, є҆́же не ѹ҆вѣ́дѣно бѹ́детъ.

Што́ кажу вам у цемры, кажы́це пры святле́; і што́ на ву́ха чу́еце, прапаве́дуйце з дахаў.

Є҆́же гл҃ю ва́мъ во тмѣ̀, рцы́те во свѣ́тѣ: и҆ є҆́же во ѹ҆́шы слы́шите, проповѣ́дите на кро́вѣхъ.

І не бойцеся тых, што забіваюць це́ла, але ж душы́ забіць не могуць; бойцеся ж болей таго, хто можа і душу́, і це́ла загубíць у гее́не.

И҆ не ѹ҆бо́йтесѧ ѿ ѹ҆бива́ющихъ тѣ́ло, дѹши́ же не могѹ́щихъ ѹ҆би́ти: ѹ҆бо́йтесѧ же па́че могѹ́щагѡ и҆ дѹ́шѹ и҆ тѣ́ло погѹби́ти въ гее́ннѣ.

Ці ж не два вераб’і прадаюцца за аса́рый? І ніводны з іх не ўпадзе́ на зямлю́ без волі Айца вашага.

Не двѣ́ ли пти҄цѣ цѣни́тѣсѧ є҆ди́номѹ а҆сса́рїю; и҆ ни є҆ди́на ѿ ни́хъ паде́тъ на землѝ без̾ ѻ҆ц҃а̀ ва́шегѡ:

А ў вас і валасы́ на галаве ўсе палíчаны.

ва́мъ же и҆ вла́си главні́и всѝ и҆зочте́ни сѹ́ть:

Таму не бойцеся: вы больш ва́ртыя, чым мноства вераб’ёў.

не ѹ҆бо́йтесѧ ѹ҆̀бо: мно́зѣхъ пти́цъ лѹ́чши є҆стѐ вы̀.

Дык вось, кожнага, хто вы́знае Мяне перад людзьмí, таго вы́знаю і Я перад Айцом Маім, Які на нябёсах.

(За҄ 38.) Всѧ́къ ѹ҆̀бо и҆́же и҆сповѣ́сть мѧ̀ пред̾ человѣ҄ки, и҆сповѣ́мъ є҆го̀ и҆ а҆́зъ пред̾ ѻ҆ц҃е́мъ мои́мъ, и҆́же на нб҃сѣ́хъ:

А хто адрачэ́цца ад Мяне перад людзьмí, ад таго адраку́ся і Я перад Айцом Маім, Які на нябёсах.

а҆ и҆́же ѿве́ржетсѧ менє̀ пред̾ человѣ҄ки, ѿве́ргѹсѧ є҆гѡ̀ и҆ а҆́зъ пред̾ ѻ҆ц҃е́мъ мои́мъ, и҆́же на нб҃сѣ́хъ.

Не думайце, што Я прыйшоў прыне́сці мір на зямлю; не мір прыйшоў Я прыне́сці, а меч.

Не мни́те, ѩ҆́кѡ прїидо́хъ воврещѝ ми́ръ на зе́млю: не прїидо́хъ воврещѝ ми́ръ, но ме́чь:

Бо Я прыйшоў аддзялíць чалавека ад ба́цькі яго, і дачку́ ад маці яе, і нявестку ад свекрывí яе.

прїидо́хъ бо разлѹчи́ти человѣ́ка на ѻ҆тца̀ своего̀, и҆ дще́рь на ма́терь свою̀, и҆ невѣ́стѹ на свекро́вь свою̀.

І ворагі чалавеку — дамашнія яго.

И҆ вразѝ человѣ́кѹ дома́шнїи є҆гѡ̀.

Хто лю́біць бацьку ці маці больш за Мяне, той не ва́рты Мяне; і хто лю́біць сы́на ці дачку́ больш за Мяне, той не ва́рты Мяне.

(За҄ 39.) И҆́же лю́битъ ѻ҆тца̀ и҆лѝ ма́терь па́че менє̀, нѣ́сть менє̀ досто́инъ: и҆ и҆́же лю́битъ сы́на и҆лѝ дще́рь па́че менє̀, нѣ́сть менє̀ досто́инъ:

І хто не бярэ крыжа́ свайго і не ідзе следам за Мною, той не ва́рты Мяне.

и҆ и҆́же не прїи́метъ креста̀ своегѡ̀ и҆ в̾слѣ́дъ менє̀ грѧде́тъ, нѣ́сть менє̀ досто́инъ.

Хто зберагае душу́ сваю, той загу́біць яе; а хто загубíў душу́ сваю дзе́ля Мяне, той зберажэ́ яе.

Ѡ҆брѣты́й дѹ́шѹ свою̀ погѹби́тъ ю҆̀: а҆ и҆́же погѹби́тъ дѹ́шѹ свою̀ менє̀ ра́ди, ѡ҆брѧ́щетъ ю҆̀.

Хто прыма́е вас, той Мяне прыма́е; а хто прыма́е Мяне, прыма́е Таго, Хто паслаў Мяне.

И҆́же ва́съ прїе́млетъ, менѐ прїе́млетъ: и҆ и҆́же прїе́млетъ менѐ, прїе́млетъ посла́вшаго мѧ̀:

Хто прыма́е прарока ў імя́ прарока, той узнагароду прарокаву атрыма́е; і хто прыма́е праведніка ў імя́ праведніка, той узнагароду праведнікаву атрыма́е.

прїе́млѧй про҇ро́ка во и҆́мѧ про҇ро́чо, мздѹ̀ про҇ро́чѹ прїи́метъ: и҆ прїе́млѧй првдника во и҆́мѧ првдничо, мздѹ̀ првдничѹ прїи́метъ:

І хто напо́іць аднаго з малы́х гэтых толькі чашай халоднай вады ў імя́ вучня, праўду кажу вам, той не стра́ціць узнагароды сваёй.

и҆ и҆́же а҆́ще напои́тъ є҆ди́наго ѿ ма́лыхъ си́хъ ча́шею стѹдены̀ воды̀ то́кмѡ, во и҆́мѧ ѹ҆чн҃ка̀, а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, не погѹби́тъ мзды̀ своеѧ̀.

« 9 глава 11 глава »