Матфея 15 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Тады прыходзяць да Іісуса іерусалімскія кніжнікі і фарысеі і кажуць:

Тогда̀ пристѹпи́ша ко ї҆и҃сови и҆̀же ѿ ї҆ер҇ли́ма кни́жницы и҆ фарїсе́є, глаго́люще:

чаму вучні Твае паруша́юць пада́нне ста́рцаў? бо не ўмываюць яны рук сваіх, калі ядуць хлеб.

почто̀ ѹ҆чн҃цы̀ твоѝ престѹпа́ютъ преда́нїе ста́рєцъ; не ѹ҆мыва́ютъ бо рѹ́къ свои́хъ, є҆гда̀ хлѣ́бъ ѩ҆дѧ́тъ.

А Ён сказаў ім у адказ: чаму і вы паруша́еце за́паведзь Божую дзе́ля пада́ння вашага?

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ и҆̀мъ: почто̀ и҆ вы̀ престѹпа́ете за́повѣдь бж҃їю за преда́нїе ва́ше;

Бо запаве́даў Бог, сказаўшы: «шануй бацьку і маці»; і: «хто зласло́віць на бацьку альбо маці, смерцю няхай памрэ».

Бг҃ъ бо заповѣ́да, гл҃ѧ: чтѝ ѻ҆тца̀ и҆ ма́терь: и҆: и҆́же ѕлосло́витъ ѻ҆тца̀ и҆лѝ ма́терь, сме́ртїю да ѹ҆́мретъ.

А вы ка́жаце: калі хто скажа бацьку альбо маці: «дар Богу — тое, што ты ад мяне скарыста́ў бы»,

Вы́ же глаго́лете: и҆́же а҆́ще рече́тъ ѻ҆тцѹ̀ и҆лѝ ма́тери: да́ръ, и҆́мже бы ѿ менє̀ по́льзовалсѧ є҆сѝ:

той можа і не ўшанаваць бацьку свайго альбо маці сваю; такім чы́нам вы скасава́лі за́паведзь Божую дзе́ля пада́ння вашага.

и҆ да не почти́тъ ѻ҆тца̀ своегѡ̀ и҆лѝ ма́тере {ма́тере своеѧ̀}: и҆ разори́сте за́повѣдь бж҃їю за преда́нїе ва́ше.

Крываду́шнікі! добра прарочыў пра вас Іса́ія, ка́жучы:

Лицемѣ́ри, до́брѣ про҇ро́чествова ѡ҆ ва́съ и҆са́їа, глаго́лѧ:

«набліжа́юцца да Мяне людзі гэтыя ву́снамі сваімі і ўшаноўваюць Мяне языком; а сэрца іх знахо́дзіцца далёка ад Мяне;

приближа́ютсѧ мнѣ̀ лю́дїе сі́и ѹ҆сты҄ свои́ми и҆ ѹ҆стна́ми чтѹ́тъ мѧ̀: се́рдце же и҆́хъ дале́че ѿстои́тъ ѿ менє̀:

але ма́рна шануюць Мяне, навуча́ючы вучэнням, устанаўле́нням чалавечым».

всѹ́е же чтѹ́тъ мѧ̀, ѹ҆ча́ще ѹ҆че́нїємъ, за́повѣдемъ человѣ́чєскимъ.

І, паклíкаўшы народ, сказаў ім: слухайце і разумейце:

И҆ призва́въ наро́ды, речѐ и҆̀мъ: слы́шите и҆ разѹмѣ́йте:

не тое, што ўваходзіць у ву́сны, апага́ньвае чалавека; а што выходзіць з ву́снаў, тое апага́ньвае чалавека.

не входѧ́щее во ѹ҆ста̀ скверни́тъ человѣ́ка: но и҆сходѧ́щее и҆зо ѹ҆́стъ, то̀ скверни́тъ человѣ́ка.

Тады вучні Яго, прыступíўшы, сказалі Яму: ці ведаеш, што фарысеі, пачуўшы слова гэтае, спакусíліся?

(За҄ 61.) Тогда̀ пристѹ́пльше ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀ рѣ́ша є҆мѹ̀: вѣ́си ли, ѩ҆́кѡ фарїсе́є слы́шавше сло́во соблазни́шасѧ;

А Ён сказаў у адказ: усякая расліна, якую не Айцец Мой Нябесны пасадзіў, будзе вы́каранена.

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ: всѧ́къ са́дъ, є҆го́же не насадѝ ѻ҆ц҃ъ мо́й нб҇ный, и҆скорени́тсѧ:

Пакіньце іх: яны — сляпыя павадыры́ сляпых; а калі сляпы сляпога вядзе, дык або́два ў яму ўпаду́ць.

ѡ҆ста́вите и҆̀хъ: вожди҄ сѹ́ть слѣ́пи слѣпцє́мъ: слѣпе́цъ же слѣпца̀ а҆́ще во́дитъ, ѻ҆́ба въ ѩ҆́мѹ впаде́тасѧ.

А Пётр сказаў Яму ў адказ: растлумач нам прытчу гэтую.

Ѿвѣща́въ же пе́тръ речѐ є҆мѹ̀: скажѝ на́мъ при́тчѹ сїю̀.

Іісус жа сказаў: няўжо і вы яшчэ не ма́еце разуме́ння?

Ї҆и҃съ же речѐ (и҆̀мъ): є҆дина́че {є҆щѐ} ли и҆ вы̀ без̾ ра́зѹма є҆стѐ;

Хіба́ яшчэ не разуме́еце, што ўсё, што ўваходзіць у ву́сны, праходзіць у чэ́рава і выво́дзіцца прэч?

не ѹ҆̀ ли разѹмѣва́ете, ѩ҆́кѡ всѧ́ко, є҆́же вхо́дитъ во ѹ҆ста̀, во чре́во вмѣща́етсѧ и҆ а҆федрѡ́номъ и҆схо́дитъ;

А тое, што выходзіць з ву́снаў, — з сэ́рца выхо́дзіць; і яно апаганьвае чалавека.

и҆сходѧ҄щаѧ же и҆зо ѹ҆́стъ, ѿ се́рдца и҆схо́дѧтъ, и҆ та҄ сквернѧ́тъ человѣ́ка:

Бо з сэ́рца выхо́дзяць ліхíя по́мыслы, забойствы, пралюбадзе́йствы, блуд, крадзяжы́, ілжы́выя све́дчанні, блюзне́рствы —

ѿ се́рдца бо и҆схо́дѧтъ помышлє́нїѧ ѕла҄ѧ, ѹ҆бї҄йства, прелюбодѣѧ҄нїѧ, любодѣѧ҄нїѧ, татьбы҄, лжесвидѣ́тєлства, хѹлы҄:

гэта апага́ньвае чалавека. а есці няўмытымі рукамі — не апага́ньвае чалавека.

сїѧ҄ сѹ́ть сквернѧ҄щаѧ человѣ́ка: а҆ є҆́же неѹмове́нныма рѹка́ма ѩ҆́сти, не скверни́тъ человѣ́ка.

І, выйшаўшы адтуль, адышоў Іісус у ме́жы Ты́рскія і Сідо́нскія.

(За҄ 62.) И҆ и҆зше́дъ ѿтѹ́дѹ ї҆и҃съ, ѿи́де во страны҄ тѵ҄рскїѧ и҆ сїдѡ҄нскїѧ.

І вось, жанчына Ханане́янка, выйшаўшы з тых мясцін, закрычала Яму: памілуй мяне, Госпадзі, Сыне Давідаў, дачка́ мая ця́жка паку́туе ад дэмана.

И҆ сѐ, жена̀ ханане́йска, ѿ предѣ҄лъ тѣ́хъ и҆зше́дши, возопѝ къ немѹ̀ глаго́лющи: поми́лѹй мѧ̀, гд҇и, сн҃е дв҃довъ, дщѝ моѧ̀ ѕлѣ̀ бѣснѹ́етсѧ.

Але Ён не адказаў ёй ні слова. І вучні Яго, прыступíўшы, прасілі Яго, ка́жучы: адпусці яе, бо крычыць услед нам.

Ѻ҆́нъ же не ѿвѣща̀ є҆́й словесѐ. И҆ пристѹ́пльше ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀, молѧ́хѹ є҆го̀, глаго́люще: ѿпѹстѝ ю҆̀, ѩ҆́кѡ вопїе́тъ в̾слѣ́дъ на́съ.

А Ён сказаў у адказ: Я пасла́ны толькі да загíнуўшых авечак дому Ізра́ілевага.

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ: нѣ́смь по́сланъ, то́кмѡ ко ѻ҆вца́мъ поги́бшымъ до́мѹ ї҆и҃лева.

А яна, падышоўшы, кла́нялася Яму, ка́жучы: Госпадзі! памажы мне.

Ѻ҆на́ же прише́дши поклони́сѧ є҆мѹ̀, глаго́лющи: гд҇и, помози́ ми.

А Ён сказаў у адказ: нядобра ўзяць хлеб ад дзяцей і кінуць сабачаня́там.

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ: нѣ́сть добро̀ ѿѧ́ти хлѣ́ба ча́дѡмъ и҆ поврещѝ псѡ́мъ.

Яна ж сказала: так, Госпадзі! але і сабачаня́ты ядуць крошкі, якія па́даюць са стала гаспадаро́ў іх.

Ѻ҆на́ же речѐ: є҆́й, гд҇и: и҆́бо и҆ псѝ ѩ҆дѧ́тъ ѿ крѹпи́цъ па́дающихъ ѿ трапе́зы господе́й свои́хъ.

Тады Іісус сказаў ёй у адказ: о, жанчына! вялікая вера твая; няхай будзе табе, як ты хочаш. І ацалíлася яе дачка́ ў тую ж гадзíну.

Тогда̀ ѿвѣща́въ ї҆и҃съ речѐ є҆́й: ѽ, же́но, ве́лїѧ вѣ́ра твоѧ̀: бѹ́ди тебѣ̀ ѩ҆́коже хо́щеши. И҆ и҆сцѣлѣ̀ дщѝ є҆ѧ̀ ѿ тогѡ̀ часа̀.

І, адышоўшы адтуль, прыйшоў Іісус да мора Галіле́йскага і, падняўшыся на гару, сеў там.

(За҄ 63.) И҆ преше́дъ ѿтѹ́дѹ ї҆и҃съ, прїи́де на мо́ре галїле́йское, и҆ возше́дъ на горѹ̀, сѣ́де тѹ̀.

І прыступíла да Яго мноства людзей, ма́ючы з сабою кульга́вых, сляпых, нямы́х, зняве́чаных і іншых многіх, і паклалі іх да ног Іісусавых; і Ён ацалíў іх;

И҆ пристѹпи́ша къ немѹ̀ наро́ди мно́зи, и҆мѹ́ще съ собо́ю хрѡмы́ѧ, слѣпы҄ѧ, нѣмы҄ѧ, бѣ҄дныѧ и҆ и҆́ны мнѡ́ги, и҆ приверго́ша и҆̀хъ къ нога́ма ї҆и҃совыма: и҆ и҆сцѣлѝ и҆̀хъ:

так што народ здзіўля́ўся, ба́чачы, як нямы́я гаво́раць, зняве́чаныя становяцца здаровымі, кульга́выя ходзяць і сляпы́я бачаць; і праслаўля́ў ён Бога Ізра́ілевага.

ѩ҆́коже наро́дѡмъ диви́тисѧ, ви́дѧщимъ нѣмы҄ѧ глаго́люща, бѣ҄дныѧ здра҄вы, хрѡмы́ѧ ходѧ́щѧ и҆ слѣпы҄ѧ ви́дѧщѧ: и҆ сла́влѧхѹ бг҃а ї҆и҃лева.

А Іісус, паклікаўшы вучняў Сваіх, сказаў ім: шкада́ Мне людзей, бо ўжо тры дні застаю́цца пры Мне, і няма чаго ім есці; і адпусцíць іх галоднымі не хачу, каб не аслабе́лі ў дарозе.

(За҄ 64.) Ї҆и҃съ же призва́въ ѹ҆чн҃кѝ своѧ҄, речѐ (и҆̀мъ): мл҇рдѹю ѡ҆ наро́дѣ (се́мъ), ѩ҆́кѡ ѹ҆жѐ дни҄ трѝ присѣдѧ́тъ мнѣ̀ и҆ не и҆́мѹтъ чесѡ̀ ѩ҆́сти: и҆ ѿпѹсти́ти и҆̀хъ не ѩ҆́дшихъ не хощѹ̀, да не ка́кѡ ѡ҆слабѣ́ютъ на пѹтѝ.

І кажуць Яму вучні Яго: адкуль нам узяць у пусты́ні столькі хлябо́ў, каб накармíць гэ́тулькі людзей?

И҆ глаго́лаша є҆мѹ̀ ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀: ѿкѹ́дѹ на́мъ въ пѹсты́ни хлѣ́би толи́цы, ѩ҆́кѡ да насы́титсѧ толи́къ наро́дъ;

І кажа ім Іісус: колькі ў вас хлябо́ў? А яны адказалі: сем, і некалькі ры́бінак.

И҆ гл҃а и҆̀мъ ї҆и҃съ: коли́кѡ хлѣ́бы и҆́мате; Ѻ҆ни́ же рѣ́ша: се́дмь, и҆ ма́лѡ ры́бицъ.

І загадаў лю́дзям узле́гчы на зямлю́.

И҆ повелѣ̀ наро́дѡмъ возлещѝ на землѝ,

І, узяўшы сем хлябо́ў і рыбу, узнёс падзяку, пераламíў і даў вучням Сваім, а вучні — лю́дзям.

и҆ прїе́мь се́дмь хлѣ́бы и҆ ры҄бы, хвалѹ̀ возда́въ преломѝ и҆ дадѐ ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ, ѹ҆чн҃цы́ же наро́дѡмъ.

І елі ўсе, і насы́ціліся; і назбіра́лі рэшты кавалкаў сем кашоў поўных.

И҆ ѩ҆до́ша всѝ и҆ насы́тишасѧ: и҆ взѧ́ша и҆збы́тки ѹ҆крѹ҄хъ, се́дмь ко́шницъ и҆спо́лнь:

А тых, што елі, было́ чатыры тысячы чалавек, акрамя́ жанчын і дзяцей.

ѩ҆́дшихъ же бѧ́ше четы́ре ты́сѧщы мѹже́й, ра́звѣ же́нъ и҆ дѣте́й.

І, адпусціўшы народ, Ён увайшоў у лодку і прыбы́ў у ме́жы Магдалíнскія.

И҆ ѿпѹсти́въ наро́ды, влѣ́зе въ кора́бль и҆ прїи́де въ предѣ́лы магдали҄нски.

« 14 глава 16 глава »