Матфея 14 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

У той час пачуў Ірад тэтра́рх по́галас пра Іісуса

Въ то̀ вре́мѧ ѹ҆слы́ша и҆́рѡдъ четвертовла́стникъ слѹ́хъ ї҆и҃совъ

і сказаў слу́гам сваім: гэта Іаан Хрысцíцель; ён паўстаў з мёртвых, і таму цуды дзе́юцца праз яго.

и҆ речѐ ѻ҆трокѡ́мъ свои҄мъ: се́й є҆́сть ї҆ѡа́ннъ кр҇ти́тель: то́й воскре́се ѿ ме́ртвыхъ, и҆ сегѡ̀ ра́ди си҄лы дѣ́ютсѧ ѡ҆ не́мъ.

Бо Ірад, узяўшы Іаана, звязаў яго і пасадзіў у цямнíцу з-за Ірадыяды, жонкі Філіпа, брата свайго;

И҆́рѡдъ бо є҆́мь ї҆ѡа́нна, свѧза̀ є҆го̀ и҆ всадѝ въ темни́цѹ, и҆рѡдїа́ды ра́ди жены̀ фїлі́ппа бра́та своегѡ̀:

таму што Іаан казаў яму: нельга табе мець яе.

глаго́лаше бо є҆мѹ̀ ї҆ѡа́ннъ: не досто́итъ тѝ и҆мѣ́ти є҆ѧ̀.

І хацеў Ірад яго забіць, але пабаяўся народу, бо яго лічылі прарокам.

И҆ хотѧ́щь є҆го̀ ѹ҆би́ти, ѹ҆боѧ́сѧ наро́да, занѐ ѩ҆́кѡ про҇ро́ка є҆го̀ и҆мѣ́ѧхѹ.

А ў дзень нараджэ́ння Ірада танцавала дачка Ірадыяды перад гасцямі і дагадзíла Іраду.

Дню́ же бы́вшѹ рождества̀ и҆́рѡдова, плѧса̀ дщѝ и҆рѡдїа́дина посредѣ̀ и҆ ѹ҆годѝ и҆́рѡдови:

Таму ён з кля́тваю абяцаў ёй даць, чаго б яна ні папрасіла.

тѣ́мже и҆ съ клѧ́твою и҆зречѐ є҆́й да́ти, є҆гѡ́же а҆́ще воспро́ситъ.

А яна, падбухто́раная маці сваёю, сказала: дай мне тут на блю́дзе галаву́ Іаана Хрысцíцеля.

Ѻ҆на́ же нава́ждена ма́терїю свое́ю, да́ждь мѝ, речѐ, здѣ̀ на блю́дѣ главѹ̀ ї҆ѡа́нна кр҇ти́телѧ.

І засмуцíўся цар; але дзе́ля кля́твы і тых, што ўзляжа́лі з ім, загадаў даць.

И҆ печа́ленъ бы́сть ца́рь: клѧ́твы же ра́ди и҆ за возлежа́щихъ съ ни́мъ, повелѣ̀ да́ти (є҆́й)

І паслаў адсе́кчы Іаану галаву́ ў цямнíцы.

и҆ посла́въ ѹ҆сѣ́кнѹ ї҆ѡа́нна въ темни́цѣ.

І прыне́слі галаву́ яго на блю́дзе, і далí дзяўчыне; а яна зане́сла маці сваёй.

И҆ принесо́ша главѹ̀ є҆гѡ̀ на блю́дѣ и҆ да́ша дѣви́цѣ: и҆ ѿнесѐ ма́тери свое́й.

А вучні яго, прыйшоўшы, узялí яго цела і пахавалі яго; ды пайшлі паве́дамілі Іісусу.

И҆ пристѹ́пльше ѹ҆ченицы̀ є҆гѡ̀ взѧ́ша тѣ́ло (є҆гѡ̀) и҆ погребо́ша є҆̀: и҆ прише́дше возвѣсти́ша ї҆и҃сови.

І, пачуўшы, Іісус адплыў адтуль на лодцы ў пустэ́льнае ме́сца адзін; а люд, прачуўшы, пайшоў за Ім пе́шшу з гарадоў.

И҆ слы́шавъ ї҆и҃съ ѿи́де ѿтѹ́дѹ въ кораблѝ въ пѹ́сто мѣ́сто є҆ди́нъ {ѡ҆со́бь}: и҆ слы́шавше наро́ди по не́мъ и҆до́ша пѣ́ши ѿ градѡ́въ.

І, выйшаўшы, Іісус убачыў мноства людзей і пашкадаваў іх, і ацалíў іхніх хворых.

(За҄ 58.) И҆ и҆зше́дъ ї҆и҃съ ви́дѣ мно́гъ наро́дъ, и҆ мл҇рдова ѡ҆ ни́хъ, и҆ и҆сцѣлѝ недѹ҄жныѧ и҆́хъ.

Калі ж настаў вечар, прыступíлі да Яго вучні Яго і сказалі: пустэ́льная тут мясціна, і час ужо позні; адпусцí людзей, каб яны пайшлі ў пасе́лішчы і купілі сабе е́жы.

По́здѣ же бы́вшѹ, пристѹпи́ша къ немѹ̀ ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀, глаго́люще: пѹ́сто є҆́сть мѣ́сто, и҆ ча́съ ѹ҆жѐ минѹ̀: ѿпѹстѝ наро́ды, да ше́дше въ вє́си кѹ́пѧтъ бра҄шна себѣ̀.

Але Іісус сказаў ім: яны не маюць патрэ́бы ісці; вы дайце ім есці.

Ї҆и҃съ же речѐ и҆̀мъ: не тре́бѹютъ ѿитѝ: дади́те и҆̀мъ вы̀ ѩ҆́сти.

Яны ж кажуць Яму: у нас тут толькі пяць хлябо́ў і дзве ры́біны.

Ѻ҆ни́ же глаго́лаша є҆мѹ̀: не и҆́мамы здѣ̀ то́кмѡ пѧ́ть хлѣ҄бъ и҆ двѣ̀ ры҄бѣ.

Ён сказаў: прынясíце Мне іх сюды.

Ѻ҆́нъ же речѐ: принеси́те мѝ и҆̀хъ сѣ́мѡ.

І загадаў народу ўзле́гчы на траву, і, узяўшы пяць хлябо́ў і дзве ры́біны, узвёў вочы на неба, благаславіў, пераламíў і даў хлябы́ вучням, а вучні — народу.

И҆ повелѣ́въ наро́дѡмъ возлещѝ на травѣ̀, и҆ прїе́мъ пѧ́ть хлѣ҄бъ и҆ ѻ҆́бѣ ры҄бѣ, воззрѣ́въ на не́бо, блг҇вѝ и҆ преломи́въ дадѐ ѹ҆чн҃кѡ́мъ хлѣ́бы, ѹ҆чн҃цы́ же наро́дѡмъ.

І елі ўсе, і насы́ціліся; і набра́лі рэ́шты кавалкаў дванаццаць кашоў поўных.

И҆ ѩ҆до́ша всѝ и҆ насы́тишасѧ: и҆ взѧ́ша и҆збы́тки ѹ҆крѹ҄хъ, двана́десѧть ко́шѧ и҆спо́лнь:

А тых, што елі, было́ каля пяці тысяч чалавек, акрамя́ жанчын і дзяцей.

ѩ҆дѹ́щихъ же бѣ̀ мѹже́й ѩ҆́кѡ пѧ́ть ты́сѧщъ, ра́звѣ же́нъ и҆ дѣте́й.

І адразу прыму́сіў Іісус вучняў Сваіх увайсцí ў лодку і вы́правіцца ране́й за Яго на другі бок, пакуль Ён адпу́сціць народ.

(За҄ 59.) И҆ а҆́бїе понѹ́ди ї҆и҃съ ѹ҆чн҃кѝ своѧ҄ влѣ́зти въ кора́бль и҆ вари́ти є҆го̀ на ѻ҆́номъ полѹ̀ {пред̾итѝ є҆мѹ̀ на ѡ҆́нъ по́лъ}, до́ндеже ѿпѹ́ститъ наро́ды.

І, адпусцíўшы народ, Ён узышо́ў на гару́ ў адзіно́це памаліцца; і калі звечарэ́ла, застава́ўся там адзін.

И҆ ѿпѹсти́въ наро́ды, взы́де на горѹ̀ є҆ди́нъ помоли́тисѧ: по́здѣ же бы́вшѹ, є҆ди́нъ бѣ̀ тѹ̀.

А лодка была́ ўжо пасяро́д мора, і яе бíла хва́лямі, бо вецер быў супрацíўны.

Кора́бль же бѣ̀ посредѣ̀ мо́рѧ вла́ѧсѧ волна́ми: бѣ́ бо проти́венъ вѣ́тръ.

У чацвёртую ж ва́рту ночы пайшоў да іх Іісус, ідучы́ па моры.

Въ четве́ртѹю же стра́жѹ но́щи и҆́де къ ни҄мъ ї҆и҃съ, ходѧ̀ по мо́рю.

І вучні, убачыўшы, што Ён ідзе па моры, жахну́ліся і казалі: гэта пры́від; і ад страху закрычалі.

И҆ ви́дѣвше є҆го̀ ѹ҆чн҃цы̀ по мо́рю ходѧ́ща, смѹти́шасѧ, глаго́люще, ѩ҆́кѡ призра́къ є҆́сть: и҆ ѿ стра́ха возопи́ша.

Але Іісус адразу загаварыў з імі і сказаў: супакойцеся; гэта Я, не бойцеся.

А҆́бїе же речѐ и҆̀мъ ї҆и҃съ, гл҃ѧ: дерза́йте: а҆́зъ є҆́смь, не бо́йтесѧ.

Пётр сказаў Яму ў адказ: Госпадзі! калі гэта Ты, загадай мне прыйсцí да Цябе па вадзе.

Ѿвѣща́въ же пе́тръ речѐ: гд҇и, а҆́ще ты̀ є҆сѝ, повели́ ми прїитѝ къ тебѣ̀ по вода́мъ. Ѻ҆́нъ же речѐ: прїидѝ.

І Ён сказаў: ідзі. І, вы́йшаўшы з лодкі, Пётр пайшоў па вадзе, каб падысцí да Іісуса.

И҆ и҆злѣ́зъ и҆з̾ кораблѧ̀ пе́тръ, хожда́ше по вода́мъ, прїитѝ ко ї҆и҃сови:

Але, ба́чачы моцны вецер, ён спалохаўся і, пачаўшы тануць, закрычаў: Госпадзі! рату́й мяне.

ви́дѧ же вѣ́тръ крѣ́покъ, ѹ҆боѧ́сѧ, и҆ наче́нъ ѹ҆топа́ти, возопѝ, глаго́лѧ: гд҇и, сп҃си́ мѧ.

І адразу Іісус, працягнуўшы руку, падхапíў яго і кажа яму: малаве́рны! навошта ты засумнява́ўся?

И҆ а҆́бїе ї҆и҃съ просте́ръ рѹ́кѹ, ѩ҆́тъ є҆го̀ и҆ гл҃а є҆мѹ̀: маловѣ́ре, почто̀ ѹ҆сѹмнѣ́лсѧ є҆сѝ;

І калі ўвайшлі яны ў лодку, вецер суня́ўся.

И҆ влѣ́зшема и҆́ма въ кора́бль, преста̀ вѣ́тръ.

А тыя, што былі ў лодцы, падышлі, пакланіліся Яму і сказалі: Ты сапраўды́ Сын Божы.

Сѹ́щїи же въ кораблѝ прише́дше поклони́шасѧ є҆мѹ̀, глаго́люще: вои́стиннѹ бж҃їй сн҃ъ є҆сѝ.

І, пераправіўшыся, прыбылí яны ў зямлю Генісарэ́цкую.

И҆ преше́дше прїидо́ша въ зе́млю геннисаре́ѳскѹю.

І, пазнаўшы Яго, жыхары́ той мясціны абвясцілі па ўсім навако́ллі тым, і прыне́слі да Яго ўсіх хворых,

(За҄ 60.) И҆ позна́вше є҆го̀ мѹ́жїе мѣ́ста тогѡ̀, посла́ша во всю̀ странѹ̀ тѹ̀, и҆ принесо́ша къ немѹ̀ всѧ҄ болѧ́щыѧ:

і прасілі Яго, каб толькі дакрану́цца да кра́ю адзе́ння Яго; і тыя, што дакрану́ліся, ацалíліся.

и҆ молѧ́хѹ є҆го̀, да то́кмѡ прико́снѹтсѧ вскри́лїю ри́зы є҆гѡ̀: и҆ є҆ли́цы прикоснѹ́шасѧ, сп҃се́ни бы́ша.

« 13 глава 15 глава »