Матфея 19 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І ста́лася, калі Іісус закончыў словы гэтыя, то выйшаў з Галілеі і прыйшоў у ме́жы Іудзейскія, на той бок Іардана.

И҆ бы́сть є҆гда̀ сконча̀ ї҆и҃съ словеса̀ сїѧ҄, пре́йде ѿ галїле́и и҆ прїи́де въ предѣ́лы ї҆ѹдє́йскїѧ ѡ҆б̾ ѡ҆́нъ по́лъ ї҆ѻрда́на.

За Ім следам пайшло шмат людзей, і Ён ацалíў іх там.

И҆ по не́мъ и҆до́ша наро́ди мно́зи, и҆ и҆сцѣлѝ и҆̀хъ тѹ̀.

І прыступíлі да Яго фарысеі і, спакуша́ючы Яго, казалі Яму: ці з усякай прычыны дазво́лена чалавеку разво́дзіцца з жонкай сваёю?

(За҄ 78.) И҆ пристѹпи́ша къ немѹ̀ фарїсе́є и҆скѹша́юще є҆го̀ и҆ глаго́лаша є҆мѹ̀: а҆́ще досто́итъ человѣ́кѹ пѹсти́ти женѹ̀ свою̀ по всѧ́цѣй винѣ̀;

Ён сказаў ім у адказ: хіба́ не чыталі вы, што Тварэц ад пачатку мужчынам і жанчынаю стварыў іх?

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ и҆̀мъ: нѣ́сте ли члѝ, ѩ҆́кѡ сотвори́вый и҆сконѝ, мѹ́жескїй по́лъ и҆ же́нскїй сотвори́лъ ѧ҆̀ є҆́сть;

І сказаў: таму пакíне чалавек бацьку і маці і прыле́піцца да жонкі сваёй, і будуць двое пло́ццю адною,

И҆ речѐ: сегѡ̀ ра́ди ѡ҆ста́витъ человѣ́къ ѻ҆тца̀ (своего̀) и҆ ма́терь и҆ прилѣпи́тсѧ къ женѣ̀ свое́й, и҆ бѹ́дета ѻ҆́ба въ пло́ть є҆ди́нѹ,

так што яны ўжо не двое, а адна плоць. Дык вось, што́ Бог злучы́ў, таго чалавек няхай не разлуча́е.

ѩ҆́коже ктомѹ̀ нѣ́ста два̀, но пло́ть є҆ди́на: є҆́же ѹ҆̀бо бг҃ъ сочета̀, человѣ́къ да не разлѹча́етъ.

Яны кажуць Яму: чаму тады Маісей запаве́даў даваць разво́дны ліст і разво́дзіцца з ёю?

Глаго́лаша є҆мѹ̀: что̀ ѹ҆̀бо мѡѷсе́й заповѣ́да да́ти кни́гѹ распѹ́стнѹю и҆ ѿпѹсти́ти ю҆̀;

Ён кажа ім: Маісей з-за жорсткасці сэрца вашага дазволіў вам разво́дзіцца з жонкамі вашымі; але спачатку не было так.

Гл҃а и҆̀мъ: ѩ҆́кѡ мѡѷсе́й по жестосе́рдїю ва́шемѹ повелѣ̀ ва́мъ пѹсти́ти жєны̀ ва́шѧ: и҆знача́ла же не бы́сть та́кѡ:

А Я кажу вам: хто развядзе́цца з жонкаю сваёю не з-за блу́ду і ажэ́ніцца з іншаю, той пралюбадзе́йнічае; і хто ажэ́ніцца з разве́дзенай, той пралюбадзе́йнічае.

гл҃ю же ва́мъ, ѩ҆́кѡ и҆́же а҆́ще пѹ́ститъ женѹ̀ свою̀, ра́звѣ словесѐ прелюбодѣ́йна, и҆ ѡ҆жени́тсѧ и҆но́ю, прелюбы̀ твори́тъ: и҆ женѧ́йсѧ пѹщени́цею прелюбы̀ дѣ́етъ.

Ка́жуць Яму вучні Яго: калі такі абавязак чалавека перад жонкаю, то лепш не жаніцца.

Глаго́лаша є҆мѹ̀ ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀: а҆́ще та́кѡ є҆́сть вина̀ человѣ́кѹ съ жено́ю, лѹ́чше є҆́сть не жени́тисѧ.

Ён жа сказаў ім: не ўсе разумеюць слова гэтае, а тыя, каму да́дзена,

Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: не всѝ вмѣща́ютъ словесѐ сегѡ̀, но и҆̀мже дано̀ є҆́сть:

Бо ёсць скапцы́, якія з уло́ння ма́тчынага нарадзíліся так; і ёсць скапцы́, якія аско́плены людзьмí; і ёсць скапцы́, якія аскапíлі самі сябе дзе́ля Царства Нябеснага. Хто можа зразумець, няхай зразумее.

сѹ́ть бо скопцы̀, и҆̀же и҆з̾ чре́ва ма́тернѧ роди́шасѧ та́кѡ: и҆ сѹ́ть скопцы̀, и҆̀же скопи́шасѧ ѿ человѣ҄къ: и҆ сѹ́ть скопцы̀, и҆̀же и҆скази́ша са́ми себѐ цр҇твїѧ ра́ди нб҇нагѡ: могі́й вмѣсти́ти да вмѣсти́тъ.

Тады прыве́дзены былí да Яго дзеці, каб Ён ускла́ў на іх ру́кі і памаліўся; а вучні забараня́лі ім.

Тогда̀ приведо́ша къ немѹ̀ дѣ́ти, да рѹ́цѣ возложи́тъ на ни́хъ и҆ помо́литсѧ: ѹ҆чн҃цы́ же запрети́ша и҆̀мъ.

Іісус жа сказаў: пусцíце дзяцей і не перашкаджа́йце ім прыхо́дзіць да Мяне, бо такім нале́жыць Царства Нябеснае.

Ї҆и҃съ же речѐ (и҆̀мъ): ѡ҆ста́вите дѣте́й и҆ не возбранѧ́йте и҆̀мъ прїитѝ ко мнѣ̀: таковы́хъ бо є҆́сть цр҇тво нб҇ное.

І, ускла́ўшы на іх ру́кі, пайшоў адтуль.

И҆ возло́жь на ни́хъ рѹ́цѣ, ѿи́де ѿтѹ́дѹ.

І вось, нехта, падышоўшы, сказаў Яму: Настаўнік Добры! што́ добрае зрабіць мне, каб мець жыццё вечнае?

(За҄ 79.) И҆ сѐ, є҆ди́нъ (нѣ́кїй) пристѹ́пль речѐ є҆мѹ̀: ѹ҆чт҃лю бл҃гі́й, что̀ бла́го сотворю̀, да и҆́мамъ живо́тъ вѣ́чный;

А Ён сказаў яму: чаму ты называеш Мяне добрым? Ніхто не добры, толькі адзін Бог. Калі ж хочаш увайсці ў жыццё, выконвай за́паведзі.

Ѻ҆́нъ же речѐ є҆мѹ̀: что́ мѧ глаго́леши бл҃га; никто́же бл҃гъ, то́кмѡ є҆ди́нъ бг҃ъ: а҆́ще ли хо́щеши вни́ти въ живо́тъ, соблюдѝ за́пѡвѣди.

Кажа Яму: якія? Іісус сказаў: не забівай; не пралюбадзе́йнічай; не крадзь; не све́дчы лжы́ва;

Глаго́ла є҆мѹ̀: кї҄ѧ; Ї҆и҃съ же речѐ: є҆́же, не ѹ҆бїе́ши: не прелюбы̀ сотвори́ши: не ѹ҆кра́деши: не лжесвидѣ́телствѹеши:

шануй бацьку і маці; і: любí бліжняга твайго, як само́га сябе.

чтѝ ѻ҆тца̀ и҆ ма́терь: и҆: возлю́биши и҆́скреннѧго твоего̀ ѩ҆́кѡ са́мъ себѐ.

Кажа Яму юнак: усё гэта захава́ў я з юнацтва майго; чаго яшчэ не хапа́е мне?

Глаго́ла є҆мѹ̀ ю҆́ноша: всѧ҄ сїѧ҄ сохрани́хъ ѿ ю҆́ности моеѧ̀: что̀ є҆́смь є҆щѐ не доконча́лъ;

Сказаў яму Іісус: калі хочаш даскана́лым быць, ідзі, прада́й маёмасць тваю і разда́й убо́гім; і будзеш мець скарб на небе; і прыходзь, і ідзі за Мною.

Речѐ є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: а҆́ще хо́щеши соверше́нъ бы́ти, и҆дѝ, прода́ждь и҆мѣ́нїе твоѐ и҆ да́ждь ни́щымъ: и҆ и҆мѣ́ти и҆́маши сокро́вище на нб҃сѝ: и҆ грѧдѝ в̾слѣ́дъ менє̀.

Пачуўшы слова гэтае, юнак адышоў засму́чаны, бо ў яго была́ вялікая ўла́снасць.

Слы́шавъ же ю҆́ноша сло́во, ѿи́де скорбѧ̀: бѣ́ бо и҆мѣ́ѧ стѧжа҄нїѧ мнѡ́га.

Іісус жа сказаў вучням Сваім: праўду кажу вам, што цяжка багатаму ўвайсцí ў Царства Нябеснае.

Ї҆и҃съ же речѐ ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ: а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ неѹдо́бь бога́тый вни́детъ въ цр҇твїе нб҇ное:

І яшчэ кажу вам: лягчэ́й вярблюду прайсцí праз іго́льнае ву́шка, чым багатаму ўвайсцí ў Царства Божае.

па́ки же гл҃ю ва́мъ: ѹ҆до́бѣе є҆́сть велбѹ́дѹ сквозѣ̀ и҆глинѣ̀ ѹ҆́шы проитѝ, не́же бога́тѹ въ цр҇твїе бж҃їе вни́ти.

Пачу́ўшы гэта, вучні Яго вельмі здзівíліся і сказалі: хто ж тады можа спасцíся?

Слы́шавше же ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀, дивлѧ́хѹсѧ ѕѣлѡ̀, глаго́люще: кто̀ ѹ҆̀бо мо́жетъ спасе́нъ бы́ти;

А Іісус паглядзе́ў і сказаў ім: лю́дзям гэта немагчы́ма, а Богу ўсё магчы́ма.

Воззрѣ́въ же ї҆и҃съ речѐ и҆̀мъ: ѹ҆ человѣ҄къ сїѐ невозмо́жно є҆́сть, ѹ҆ бг҃а же всѧ҄ возмѡ́жна.

Тады Пётр, адка́зваючы, сказаў Яму: вось, мы пакíнулі ўсё і пайшлі ўслед за Табою; што ж будзе нам?

Тогда̀ ѿвѣща́въ пе́тръ речѐ є҆мѹ̀: сѐ, мы̀ ѡ҆ста́вихомъ всѧ҄ и҆ в̾слѣ́дъ тебє̀ и҆до́хомъ: что̀ ѹ҆̀бо бѹ́детъ на́мъ;

Іісус жа сказаў ім: праўду кажу вам, што вы, якія пайшлí ўслед за Мною, — у новым жыццí, калі ся́дзе Сын Чалавечы на прастоле сла́вы Сваёй, ся́дзеце і вы на двана́ццаці прастолах судзíць двана́ццаць кале́н Ізра́ілевых.

Ї҆и҃съ же речѐ и҆̀мъ: а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ вы̀ ше́дшїи по мнѣ̀, въ пакибытїѐ, є҆гда̀ сѧ́детъ сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй на пр҇то́лѣ сла́вы своеѧ̀, сѧ́дете и҆ вы̀ на двоюна́десѧте пр҇тѡ́лѹ, сѹдѧ́ще ѻ҆бѣмана́десѧте колѣ́нома ї҆и҃левома:

І кожны, хто пакíне дамы́, альбо братоў, альбо сясцёр, альбо бацьку, альбо маці, альбо жонку, альбо дзяцей, альбо палí дзеля імя́ Майго, атрыма́е ў сто разоў больш і ўнасле́дуе жыццё вечнае.

и҆ всѧ́къ, и҆́же ѡ҆ста́витъ до́мъ, и҆лѝ бра́тїю, и҆лѝ сєстры̀, и҆лѝ ѻ҆тца̀, и҆лѝ ма́терь, и҆лѝ женѹ̀, и҆лѝ ча҄да, и҆лѝ се́ла, и҆́мене моегѡ̀ ра́ди, стори́цею прїи́метъ и҆ живо́тъ вѣ́чный наслѣ́дитъ:

Многія ж першыя будуць апошнімі, і апошнія першымі.

мно́зи же бѹ́дѹтъ пе́рви послѣ́днїи, и҆ послѣ́дни пе́рвїи.

« 18 глава 20 глава »