Матфея 9 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І Ён, увайшоўшы ў лодку, пераправіўся назад і прыйшоў у Свой горад.

И҆ влѣ́зъ въ кора́бль, пре́йде и҆ прїи́де во сво́й гра́дъ.

І вось, прыне́слі да Яго спаралізава́нага, які ляжаў на пасцелі. І, убачыўшы веру іх, Іісус сказаў спаралізава́наму: мацуйся, сы́не! дару́юцца табе грахі твае.

И҆ сѐ, принесо́ша є҆мѹ̀ разсла́блена (жи́лами), на ѻ҆дрѣ̀ лежа́ща: и҆ ви́дѣвъ ї҆и҃съ вѣ́рѹ и҆́хъ, речѐ разсла́бленномѹ: дерза́й, ча́до, ѿпѹща́ютсѧ тѝ грѣсѝ твоѝ.

І вось, некаторыя кніжнікі сказалі самі сабе: Ён блюзне́рыць.

И҆ сѐ, нѣ́цыи ѿ кни҄жникъ рѣ́ша въ себѣ̀: се́й хѹ́литъ.

А Іісус, ведаючы думкі іх, сказаў: навошта вы думаеце ліхое ў сэ́рцах вашых?

И҆ ви́дѣвъ ї҆и҃съ помышлє́нїѧ и҆́хъ, речѐ: вскѹ́ю вы̀ мы́слите лѹка҄ваѧ въ сердца́хъ свои́хъ;

Бо што лягчэй — сказаць: «адпускаюцца табе грахі» ці сказаць: «устань і хадзі»?

что́ бо є҆́сть ѹ҆до́бѣе рещѝ: ѿпѹща́ютсѧ тѝ грѣсѝ: и҆лѝ рещѝ: воста́ни и҆ ходѝ;

Але каб вы ведалі, што Сын Чалавечы ма́е ўла́ду на зямлі адпускаць грахі, — тады кажа спаралізава́наму: устань, вазьмі пасцель тваю і ідзі ў дом твой.

но да ѹ҆вѣ́сте, ѩ҆́кѡ вла́сть и҆́мать сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй на землѝ ѿпѹща́ти грѣхѝ: тогда̀ гл҃а разсла́бленномѹ: воста́ни, возмѝ тво́й ѻ҆́дръ и҆ и҆дѝ въ до́мъ тво́й.

І той устаў і пайшоў у дом свой.

И҆ воста́въ, (взе́мъ ѻ҆́дръ сво́й,) и҆́де въ до́мъ сво́й.

Народ жа, убачыўшы гэта, дзіву даўся і прасла́віў Бога, Які даў такую ўла́ду лю́дзям.

Ви́дѣвше же наро́ди чѹди́шасѧ и҆ просла́виша бг҃а, да́вшаго вла́сть таковѹ́ю человѣ́кѡмъ.

Ідучы́ адтуль, убачыў Іісус чалавека, што сядзеў на мы́тні, якога звалі Матфей, і кажа яму: ідзі за Мною. І ўстаў той і пайшоў услед за Ім.

(За҄ 30.) И҆ преходѧ̀ ї҆и҃съ ѿтѹ́дѹ, ви́дѣ человѣ́ка сѣдѧ́ща на мы́тницѣ, матѳе́а глаго́лема: и҆ гл҃а є҆мѹ̀: по мнѣ̀ грѧдѝ. И҆ воста́въ по не́мъ и҆́де.

І ста́лася, калі Іісус узляжа́ў у доме, тады многія мы́тнікі і грэшнікі прыйшлі і ўзле́глі з Ім і вучнямі Яго.

И҆ бы́сть є҆мѹ̀ возлежа́щѹ въ домѹ̀, и҆ сѐ, мно́зи мытари҄ и҆ грѣ҄шницы прише́дше возлежа́хѹ со ї҆и҃сомъ и҆ со ѹ҆чн҃ки҄ є҆гѡ̀.

І, убачыўшы гэта, фарысеі сказалі вучням Яго: чаму з мы́тнікамі і грэшнікамі есць і п’е Настаўнік ваш?

И҆ ви́дѣвше фарїсе́є, глаго́лахѹ ѹ҆чн҃кѡ́мъ є҆гѡ̀: почто̀ съ мытари҄ и҆ грѣ҄шники ѹ҆чт҃ль ва́шъ ѩ҆́стъ и҆ пїе́тъ;

А Іісус, пачуўшы гэта, сказаў ім: не здаровыя ма́юць патрэ́бу ў ле́кары, а хворыя;

Ї҆и҃съ же слы́шавъ речѐ и҆̀мъ: не тре́бѹютъ здра́вїи врача̀, но болѧ́щїи:

ідзіце, навучы́цеся, што азначае: «міласці хачу, а не ахвяры», бо Я прыйшоў заклíкаць не праведнікаў, а грэшнікаў да пакая́ння.

ше́дше же наѹчи́тесѧ, что̀ є҆́сть: ми́лости хощѹ̀, а҆ не же́ртвы; не прїидо́хъ бо призва́ти првдники, но грѣ́шники на покаѧ́нїе.

Тады прыходзяць да Яго вучні Іаанавы і кажуць: чаму мы і фарысеі по́сцім многа, а Твае вучні не по́сцяць?

(За҄ 31.) Тогда̀ пристѹпи́ша къ немѹ̀ ѹ҆ченицы̀ ї҆ѡа́ннѡвы, глаго́люще: почто̀ мы̀ и҆ фарїсе́є пости́мсѧ мно́гѡ, ѹ҆чн҃цы́ же твоѝ не постѧ́тсѧ;

І сказаў ім Іісус: ці могуць смуткава́ць сыны́ харо́маў вясе́льных, пакуль з імі жаніх? Але пры́йдуць дні, калі будзе ўзя́ты ад іх жаніх, і тады будуць пасцíць.

И҆ речѐ и҆̀мъ ї҆и҃съ: є҆да̀ мо́гѹтъ сы́нове бра́чнїи пла́кати, є҆ли́ко вре́мѧ съ ни́ми є҆́сть жени́хъ; Прїи́дѹтъ же дні́е, є҆гда̀ ѿи́метсѧ ѿ ни́хъ жени́хъ, и҆ тогда̀ постѧ́тсѧ.

І ніхто не наклада́е латкі з тканіны суровай на адзе́жыну стару́ю; бо латка парве адзе́жыну, і дзірка будзе яшчэ горшая.

Никто́же бо приставлѧ́етъ приставле́нїѧ пла́та небѣ́лена ри́зѣ ве́тсѣ: во́зметъ бо кончи́нѹ свою̀ ѿ ри́зы {ѿто́ргнетъ бо приставле́нїе є҆гѡ̀ ѿ ри́зы (нѣ́что)}, и҆ го́рша дира̀ бѹ́детъ.

Не ўліваюць таксама віна і маладога ў мяхí стары́я; а інакш прарыва́юцца мяхí, і віно выцяка́е, і мяхí прапада́юць; а ўліваюць віно маладое ў мяхí новыя, і зберага́ецца тое і другое.

Нижѐ влива́ютъ вїна̀ но́ва въ мѣ́хи вє́тхи: а҆́ще ли же нѝ, то̀ просадѧ́тсѧ мѣ́си, и҆ вїно̀ пролїе́тсѧ, и҆ мѣ́си поги́бнѹтъ: но влива́ютъ вїно̀ но́во въ мѣ́хи нѡ́вы, и҆ ѻ҆боѐ соблюде́тсѧ.

Калі Ён гэта гаварыў ім, вось, прыйшоў нейкі начальнік і, кла́няючыся Яму, казаў: дачка мая́ толькі што паме́рла; але прыйдзі, ускладзі на яе руку́ Тваю, і яна будзе жыць.

(За҄ 32.) Сїѧ҄ є҆мѹ̀ гл҃ющѹ къ ни҄мъ, сѐ, кнѧ́зь нѣ́кїй прише́дъ кла́нѧшесѧ є҆мѹ̀, глаго́лѧ, ѩ҆́кѡ дщѝ моѧ̀ нн҃ѣ ѹ҆́мре: но прише́дъ возложѝ на ню̀ рѹ́кѹ твою̀, и҆ ѡ҆живе́тъ.

І, устаўшы, Іісус пайшоў за ім, і вучні Яго.

И҆ воста́въ ї҆и҃съ по не́мъ и҆́де, и҆ ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀.

І вось, жанчына, якая мела кровацячэ́нне дванаццаць гадоў, падышоўшы ззаду, дакрану́лася да кра́ю вопраткі Яго.

И҆ сѐ, жена̀ кровоточи́ва двана́десѧте лѣ́тъ, пристѹ́пльши созадѝ, прикоснѹ́сѧ воскри́лїю ри́зы є҆гѡ̀,

Бо яна казала сама сабе: калі толькі дакрану́ся да вопраткі Яго, вы́здаравею.

глаго́лаше бо въ себѣ̀: а҆́ще то́кмѡ прикоснѹ́сѧ ри́зѣ є҆гѡ̀, сп҃се́на бѹ́дѹ.

Іісус жа, абярнуўшыся і ўбачыўшы яе, сказаў: мацу́йся, дачка́! вера твая ўратава́ла цябе. І вы́здаравела жанчына з таго часу.

Ї҆и҃съ же ѡ҆бра́щьсѧ и҆ ви́дѣвъ ю҆̀, речѐ: дерза́й, дщѝ, вѣ́ра твоѧ̀ сп҃се́ тѧ. И҆ сп҃се́на бы́сть жена̀ ѿ часа̀ тогѡ̀.

А калі прыйшоў Іісус у дом начальніка і ўбачыў музы́каў з жалейкамі і збянтэ́жаны люд,

И҆ прише́дъ ї҆и҃съ въ до́мъ кнѧ́жь, и҆ ви́дѣвъ сопцы̀ и҆ наро́дъ мо́лвѧщь,

то сказаў ім: вы́йдзіце; бо не паме́рла дзяўчына, а спіць. І насміха́ліся з Яго.

гл҃а и҆̀мъ: ѿиди́те, не ѹ҆́мре бо дѣви́ца, но спи́тъ. И҆ рѹга́хѹсѧ є҆мѹ̀.

Калі ж людзі былí вы́праваджаны, Ён, увайшоўшы, узяў яе за руку́, і дзяўчына ўстала.

Є҆гда́ же и҆згна́нъ бы́сть наро́дъ, вше́дъ ѩ҆́тъ ю҆̀ за рѹ́кѹ: и҆ воста̀ дѣви́ца.

І разне́слася чутка пра гэта па ўсёй зямлі той.

И҆ и҆зы́де вѣ́сть сїѧ̀ по все́й землѝ то́й.

І калі адыходзіў адтуль Іісус, ішлі за Ім двое сляпых і крычалі: памілуй нас, Іісусе, Сы́не Давідаў!

(За҄ 33.) И҆ преходѧ́щѹ ѿтѹ́дѹ ї҆и҃сови, по не́мъ и҆до́ста два̀ слѣпца҄, зовѹ҄ща и҆ глагѡ́люща: поми́лѹй ны̀, (ї҆и҃се) сн҃е дв҃довъ.

Калі ж Ён прыйшоў у дом, прыступíлі да Яго сляпыя. І кажа ім Іісус: ці верыце, што Я магу зрабіць гэта? Яны кажуць Яму: так, Госпадзі!

Прише́дшѹ же є҆мѹ̀ въ до́мъ, пристѹпи́ста къ немѹ̀ слѣпца҄, и҆ гл҃а и҆́ма ї҆и҃съ: вѣ́рѹета ли, ѩ҆́кѡ могѹ̀ сїѐ сотвори́ти; Глаго́ласта є҆мѹ̀: є҆́й, гд҇и.

Тады Ён дакрануўся да вачэй іх і сказаў: па веры вашай няхай будзе вам.

Тогда̀ прикоснѹ́сѧ ѻ҆́чїю и҆́хъ, гл҃ѧ: по вѣ́рѣ ва́ю бѹ́ди ва́ма.

І адкрыліся вочы ў іх; і строга наказаў ім Іісус: глядзіце, каб ніхто не даве́даўся.

И҆ ѿверзо́стасѧ ѻ҆́чи и҆́ма: и҆ запретѝ и҆́ма ї҆и҃съ, гл҃ѧ: блюди́та, да никто́же ѹ҆вѣ́сть.

А яны, выйшаўшы, разне́слі чутку пра Яго па ўсёй зямлі той.

Ѡ҆́на же и҆зшє́дша просла́виста є҆го̀ по все́й землѝ то́й.

Калі ж тыя выхо́дзілі, якраз прывялі да Яго чалавека нямога, апанава́нага дэманам.

Тѣ́ма же и҆сходѧ́щема, сѐ, приведо́ша къ немѹ̀ человѣ́ка нѣ́ма бѣснѹ́ема.

І калі дэман быў вы́гнаны, нямы пачаў гаварыць. І люд, дзіву даючы́ся, казаў: ніколі такога не здара́лася ў Ізра́ілі.

И҆ и҆згна́нѹ бѣ́сѹ, проглаго́ла нѣмы́й. И҆ диви́шасѧ наро́ди, глаго́люще, ѩ҆́кѡ николи́же ѩ҆ви́сѧ та́кѡ во ї҆и҃ли.

А фарысеі казалі: сілаю князя дэманскага выганя́е Ён дэманаў.

Фарїсе́є же глаго́лахѹ: ѡ҆ кнѧ́зи бѣсо́встѣмъ и҆зго́нитъ бѣ́сы.

І хадзіў Іісус па ўсіх гарадах і пасе́лішчах, ву́чачы ў сінагогах іх, прапаве́дуючы Дабраве́сце Царства і ацаляючы ўсякую хваробу і ўсякую не́мач у лю́дзях.

И҆ прохожда́ше ї҆и҃съ гра́ды всѧ҄ и҆ вє́си, ѹ҆чѧ̀ на со́нмищихъ и҆́хъ, и҆ проповѣ́даѧ є҆ѵⷢлїе цр҇твїѧ, и҆ цѣлѧ̀ всѧ́къ недѹ́гъ и҆ всѧ́кѹ ѩ҆́зю въ лю́дехъ.

Убачыўшы натоўпы людзей, Ён пашкадаваў іх, бо яны былі знясíленыя і пакíнутыя, як авечкі без пастуха.

(За҄ 34.) Ви́дѣвъ же наро́ды, мл҇рдова ѡ҆ ни́хъ, ѩ҆́кѡ бѧ́хѹ смѧте́ни и҆ ѿве́ржени, ѩ҆́кѡ ѻ҆́вцы не и҆мѹ́щыѧ па́стырѧ.

Тады кажа вучням Сваім: жніва́ многа, а работнікаў мала.

Тогда̀ гл҃а ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ: жа́тва ѹ҆́бѡ мно́га, дѣ́лателей же ма́лѡ:

Таму малíце Гаспадара́ жніва́, каб вы́веў работнікаў на жніво́ Сваё.

моли́тесѧ ѹ҆̀бо гд҇и́нѹ жа́твы, ѩ҆́кѡ да и҆зведе́тъ дѣ́латєли на жа́твѹ свою̀.

« 8 глава 10 глава »