Матфея 25 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Тады падобна будзе Царства Нябеснае да дзесяці дзеў, якія, узя́ўшы свяцíльнікі свае, выйшлі насу́страч жаніху.

Тогда̀ ѹ҆подо́бисѧ цр҇твїе нб҇ное десѧти́мъ дѣ́вамъ, ѩ҆́же прїѧ́ша свѣти́лники своѧ҄ и҆ и҆зыдо́ша въ срѣ́тенїе женихѹ̀:

Пяць з іх было мудрых і пяць неразумных.

пѧ́ть же бѣ̀ ѿ ни́хъ мѹдры̀ и҆ пѧ́ть ю҆рѡ́дивы.

Неразумныя, узя́ўшы свяцíльнікі свае, не ўзялí з сабою алею;

Ю҆рѡ́дивыѧ же, прїе́мшѧ свѣти́лники своѧ҄, не взѧ́ша съ собо́ю є҆ле́а:

а мудрыя ўзялí алею ў пасу́дзінах разам са свяцíльнікамі сваімі.

мѹ҄дрыѧ же прїѧ́ша є҆ле́й въ сосѹ́дѣхъ со свѣти҄лники свои́ми:

І паколькі жаніх затрымаўся, то задрама́лі ўсе і паснулі.

коснѧ́щѹ же женихѹ̀, воздрема́шасѧ всѧ҄ и҆ спа́хѹ.

Але апо́ўначы крык пачуўся: «вось, жаніх ідзе, выходзьце насу́страч яму».

Полѹ́нощи же во́пль бы́сть: сѐ, жени́хъ грѧде́тъ, и҆сходи́те въ срѣ́тенїе є҆гѡ̀.

Тады ўсталі ўсе дзевы тыя і паправілі свяцíльнікі свае.

Тогда̀ воста́ша всѧ҄ дѣ҄вы ты҄ѧ и҆ ѹ҆краси́ша свѣти́лники своѧ҄.

А неразумныя мудрым сказалі: «дайце нам алею вашага, бо свяцíльнікі нашы га́снуць».

Ю҆рѡ́дивыѧ же мѹ́дрымъ рѣ́ша: дади́те на́мъ ѿ є҆ле́а ва́шегѡ, ѩ҆́кѡ свѣти́лницы на́ши ѹ҆гаса́ютъ.

Мудрыя ж сказалі ў адказ: «каб не зда́рылася, што не хопіць і ў нас, і ў вас, ідзіце лепш да прадаўцоў і купíце сабе».

Ѿвѣща́ша же мѹ҄дрыѧ, глаго́люща: є҆да̀ ка́кѡ не доста́нетъ на́мъ и҆ ва́мъ: и҆ди́те же па́че къ продаю́щымъ и҆ кѹпи́те себѣ̀.

Калі ж пайшлі яны купляць, прыйшоў жаніх, і тыя, што былí гатовы, увайшлі з ім на вяселле, і зачы́нены былí дзверы.

И҆дѹ́щымъ же и҆̀мъ кѹпи́ти, прїи́де жени́хъ: и҆ готѡ́выѧ внидо́ша съ ни́мъ на бра́ки, и҆ затворє́ны бы́ша двє́ри.

Пасля прыходзяць і астатнія дзевы і кажуць: «гаспадар! гаспадар! адчыні нам».

Послѣди́ же прїидо́ша и҆ про́чыѧ дѣ҄вы, глаго́лющѧ: го́споди, го́споди, ѿве́рзи на́мъ.

Ён жа сказаў ім у адказ: «праўду кажу вам: не ведаю вас».

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ и҆̀мъ: а҆ми́нь глаго́лю ва́мъ, не вѣ́мъ ва́съ.

Дык вось, будзьце пíльныя; бо не ведаеце ні дня, ні гадзíны, калі пры́йдзе Сын Чалавечы.

Бди́те ѹ҆̀бо, ѩ҆́кѡ не вѣ́сте днѐ ни часа̀, въ ѻ҆́ньже сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй прїи́детъ.

Гэтак і чалавек нейкі, адыхо́дзячы, паклíкаў рабоў сваіх і даручы́ў ім маёмасць сваю:

(За҄ 105.) ѩ҆́коже бо человѣ́къ нѣ́кїй ѿходѧ̀ призва̀ своѧ҄ рабы҄ и҆ предадѐ и҆̀мъ и҆мѣ́нїе своѐ:

і аднаму даў пяць тала́нтаў, другому два, іншаму адзін, кожнаму па сіле яго; і адразу адышоў.

и҆ ѻ҆́вомѹ ѹ҆́бѡ дадѐ пѧ́ть тала҄нтъ, ѻ҆́вомѹ же два̀, ѻ҆́вомѹ же є҆ди́нъ, комѹ́ждо проти́вѹ си́лы є҆гѡ̀: и҆ ѿи́де а҆́бїе.

Той, хто атрымаў пяць тала́нтаў, пайшоў, уклаў іх у справу і набыў другія пяць тала́нтаў.

Ше́дъ же прїе́мый пѧ́ть тала҄нтъ, дѣ́ла въ ни́хъ и҆ сотворѝ дрѹгї҄ѧ пѧ́ть тала҄нтъ:

Таксама і той, з двума, набыў другія два.

та́кожде и҆ и҆́же два̀, приѡбрѣ́те и҆ то́й дрѹга҄ѧ два̀:

А той, хто атрымаў адзін тала́нт, пайшоў і закапа́ў яго ў зямлю́ і схаваў серабро гаспадара́ свайго.

прїе́мый же є҆ди́нъ, ше́дъ вкопа̀ (є҆го̀) въ зе́млю и҆ скры̀ сребро̀ господи́на своегѡ̀.

Па доўгім часе прыхо́дзіць гаспадар рабоў тых і право́дзіць з імі разлíкі.

По мно́зѣ же вре́мени прїи́де господи́нъ ра҄бъ тѣ́хъ и҆ стѧза́сѧ съ ни́ми ѡ҆ словесѝ.

І той, хто атрымаў пяць талантаў, падышоўшы, прынёс другія пяць талантаў і кажа: «Гаспадар! пяць тала́нтаў ты даў мне; вось, другія пяць тала́нтаў я набыў на іх».

И҆ пристѹ́пль пѧ́ть тала҄нтъ прїе́мый, принесѐ дрѹгї҄ѧ пѧ́ть тала҄нтъ, глаго́лѧ: го́споди, пѧ́ть тала҄нтъ мѝ є҆сѝ пре́далъ: сѐ, дрѹгї҄ѧ пѧ́ть тала҄нтъ приѡбрѣто́хъ и҆́ми.

Сказаў жа яму гаспадар яго: «добра, раб добры і верны! у малы́м ты быў верны, над многім цябе пастаўлю; увайдзі ў радасць гаспадара́ твайго».

Рече́ же є҆мѹ̀ госпо́дь є҆гѡ̀: до́брѣ, ра́бе благі́й и҆ вѣ́рный: ѡ҆ ма́лѣ бы́лъ є҆сѝ вѣ́ренъ, над̾ мно́гими тѧ̀ поста́влю: вни́ди въ ра́дость го́спода твоегѡ̀.

Падышоў таксама і той, што атрымаў два тала́нты, і сказаў: «гаспадар! два тала́нты ты даў мне; вось, другія два тала́нты я набыў на іх».

Пристѹ́пль же и҆ и҆́же два̀ тала҄нта прїе́мый, речѐ: го́споди, два̀ тала҄нта мѝ є҆сѝ пре́далъ: сѐ, дрѹга҄ѧ два̀ тала҄нта приѡбрѣто́хъ и҆́ма.

Рече́ (же) є҆мѹ̀ госпо́дь є҆гѡ̀: до́брѣ, ра́бе благі́й и҆ вѣ́рный: ѡ҆ ма́лѣ (мѝ) бы́лъ є҆сѝ вѣ́ренъ, над̾ мно́гими тѧ̀ поста́влю: вни́ди въ ра́дость го́спода твоегѡ̀.

Падышоў і той, што атрымаў адзін тала́нт, і сказаў: «гаспадар! я ведаў цябе, што ты чалавек жорсткі: жнеш, дзе не сеяў, і збіраеш, дзе не рассыпа́ў;

Пристѹ́пль же и҆ прїе́мый є҆ди́нъ тала́нтъ, речѐ: го́споди, вѣ́дѧхъ тѧ̀, ѩ҆́кѡ же́стокъ є҆сѝ человѣ́къ, жне́ши, и҆дѣ́же не сѣ́ѧлъ є҆сѝ, и҆ собира́еши и҆дѣ́же не расточи́лъ є҆сѝ:

і, пабая́ўшыся, я пайшоў і схаваў тала́нт твой у зямлí; вось табе тваё».

и҆ ѹ҆боѧ́всѧ, ше́дъ скры́хъ тала́нтъ тво́й въ землѝ: (и҆) сѐ, и҆́маши твоѐ.

Гаспадар жа ягоны сказаў яму ў адказ: «ліхí раб і лянівы! ты ведаў, што я жну, дзе не сеяў, і збіраю, дзе не рассыпа́ў;

Ѿвѣща́въ же госпо́дь є҆гѡ̀ речѐ є҆мѹ̀: лѹка́вый ра́бе и҆ лѣни́вый, вѣ́дѣлъ є҆сѝ, ѩ҆́кѡ жнѹ̀ и҆дѣ́же не сѣ́ѧхъ, и҆ собира́ю и҆дѣ́же не расточи́хъ:

таму трэба было табе аддаць серабро маё мяня́лам, і я, прыйшоўшы, атрымаў бы маё з прыбыткам.

подоба́ше ѹ҆̀бо тебѣ̀ вда́ти сребро̀ моѐ торжникѡ́мъ, и҆ прише́дъ а҆́зъ взѧ́лъ бы́хъ своѐ съ ли́хвою:

Дык вось, вазьміце ў яго тала́нт і дайце таму, хто ма́е дзесяць тала́нтаў,

возми́те ѹ҆̀бо ѿ негѡ̀ тала́нтъ и҆ дади́те и҆мѹ́щемѹ де́сѧть тала҄нтъ:

бо кожнаму, хто ма́е, будзе да́дзена і памно́жыцца, а ў таго, хто не ма́е, ады́мецца і тое, што ма́е.

и҆мѹ́щемѹ бо вездѣ̀ дано̀ бѹ́детъ и҆ преизбѹ́детъ: ѿ неимѹ́щагѡ же, и҆ є҆́же мни́тсѧ и҆мѣ́ѧ, взѧ́то бѹ́детъ ѿ негѡ̀:

А нягоднага раба вы́кіньце ў це́мру знешнюю; там будзе плач і скры́гат зубоў». (Сказаўшы гэта, усклікнуў: хто ма́е вушы, каб чуць, няхай чуе!)

и҆ неключи́маго раба̀ вве́рзите во тмѹ̀ кромѣ́шнюю: тѹ̀ бѹ́детъ пла́чь и҆ скре́жетъ зѹбѡ́мъ. Сїѧ҄ гл҃ѧ возгласѝ: и҆мѣ́ѧй ѹ҆́шы слы́шати да слы́шитъ.

Калі ж пры́йдзе Сын Чалавечы ў славе Сваёй і ўсе святыя Ангелы з Ім, тады сядзе на прастоле славы Сваёй,

(За҄ 106.) Є҆гда́ же прїи́детъ сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй въ сла́вѣ свое́й и҆ всѝ ст҃і́и а҆́гг҃ли съ ни́мъ, тогда̀ сѧ́детъ на пр҇то́лѣ сла́вы своеѧ̀,

і збяруцца перад Ім усе народы; і Ён аддзе́ліць адных ад другіх, як пастух аддзяля́е авечак ад казлоў;

и҆ соберѹ́тсѧ пред̾ ни́мъ всѝ ѩ҆зы́цы: и҆ разлѹчи́тъ и҆̀хъ дрѹ́гъ ѿ дрѹ́га, ѩ҆́коже па́стырь разлѹча́етъ ѻ҆́вцы ѿ ко́злищъ:

і паставіць авечак па правы бок ад Сябе, а казлоў — па левы.

и҆ поста́витъ ѻ҆́вцы ѡ҆деснѹ́ю себє̀, а҆ кѡ́злища ѡ҆шѹ́юю.

Тады скажа Цар тым, якія па правы бок ад Яго: «Прыйдзíце, благаславёныя Айца Майго, прымíце ў спа́дчыну Царства, угатава́нае вам ад стварэ́ння свету:

Тогда̀ рече́тъ цр҃ь сѹ́щымъ ѡ҆деснѹ́ю є҆гѡ̀: прїиди́те, блг҇ве́ннїи ѻ҆ц҃а̀ моегѡ̀, наслѣ́дѹйте ѹ҆гото́ванное ва́мъ цр҇твїе ѿ сложе́нїѧ мі́ра:

бо быў галодны Я, і вы далí Мне есці; быў сасмя́глы, і вы напаілі Мяне; быў падарожны, і вы прынялí Мяне;

взалка́хсѧ бо, и҆ да́сте мѝ ѩ҆́сти: возжада́хсѧ, и҆ напои́сте мѧ̀: стра́ненъ бѣ́хъ, и҆ введо́сте менѐ:

быў голы, і вы адзелі Мяне; быў хворы, і вы адве́далі Мяне; у цямніцы быў, і вы прыйшлі да Мяне.

на́гъ, и҆ ѡ҆дѣ́ѧсте мѧ̀: бо́ленъ, и҆ посѣти́сте менѐ: въ темни́цѣ бѣ́хъ, и҆ прїидо́сте ко мнѣ̀.

Тады праведнікі скажуць Яму ў адказ: «Госпадзі! калі мы бачылі Цябе галоднага і накармілí альбо сасмя́глага і напаілі?

Тогда̀ ѿвѣща́ютъ є҆мѹ̀ првдницы, глаго́люще: гд҇и, когда̀ тѧ̀ ви́дѣхомъ а҆́лчѹща, и҆ напита́хомъ; и҆лѝ жа́ждѹща, и҆ напои́хомъ;

Калі ж мы бачылі Цябе пры́шлага і прынялí? альбо голага і адзелі?

когда́ же тѧ̀ ви́дѣхомъ стра́нна, и҆ введо́хомъ; и҆лѝ на́га, и҆ ѡ҆дѣ́ѧхомъ;

Калі ж мы бачылі Цябе хворага, альбо ў цямніцы, і прыйшлі да Цябе?»

когда́ же тѧ̀ ви́дѣхомъ болѧ́ща, и҆лѝ въ темни́цѣ, и҆ прїидо́хомъ къ тебѣ̀;

І Цар скажа ім у адказ: «праўду кажу вам: тое, што зрабілі вы аднаму з братоў Маіх ме́ншых, Мне зрабілі».

И҆ ѿвѣща́въ цр҃ь рече́тъ и҆̀мъ: а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, поне́же сотвори́сте є҆ди́номѹ си́хъ бра́тїй мои́хъ ме́ншихъ, мнѣ̀ сотвори́сте.

Тады скажа і тым, якія па левы бок: «ідзіце ад Мяне, пракля́тыя, у агонь вечны, угатава́ны дыявалу і ангелам яго:

Тогда̀ рече́тъ и҆ сѹ́щымъ ѡ҆шѹ́юю (є҆гѡ̀): и҆ди́те ѿ менє̀, проклѧ́тїи, во ѻ҆́гнь вѣ́чный, ѹ҆гото́ванный дїа́волѹ и҆ а҆́ггелѡмъ є҆гѡ̀:

бо быў галодны Я, і вы не далí Мне есці; быў сасмя́глы, і вы не напаілі Мяне;

взалка́хсѧ бо, и҆ не да́сте мѝ ѩ҆́сти: возжада́хсѧ, и҆ не напои́сте менѐ:

быў прышлы, і не прынялí Мяне; быў голы, і не адзелі Мяне; быў хворы і быў у цямніцы, і вы не адве́далі Мяне».

стра́ненъ бѣ́хъ, и҆ не введо́сте менѐ: на́гъ, и҆ не ѡ҆дѣ́ѧсте менѐ: бо́ленъ и҆ въ темни́цѣ, и҆ не посѣти́сте менѐ.

Тады і яны скажуць Яму ў адказ: «Госпадзі, калі мы бачылі Цябе галоднага, альбо сасмя́глага, альбо пры́шлага, альбо голага, альбо хворага, альбо ў цямніцы, і не паслужылі Табе?»

Тогда̀ ѿвѣща́ютъ є҆мѹ̀ и҆ ті́и, глаго́люще: гд҇и, когда̀ тѧ̀ ви́дѣхомъ а҆́лчѹща, и҆лѝ жа́ждѹща, и҆лѝ стра́нна, и҆лѝ на́га, и҆лѝ бо́льна, и҆лѝ въ темни́цѣ, и҆ не послѹжи́хомъ тебѣ̀;

Тады скажа ім у адказ: «праўду кажу вам: таго, што вы не зрабілі аднаму з гэтых ме́ншых, Мне не зрабілі».

Тогда̀ ѿвѣща́етъ и҆̀мъ, гл҃ѧ: а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, поне́же не сотвори́сте є҆ди́номѹ си́хъ ме́ншихъ, ни мнѣ̀ сотвори́сте.

І пойдуць гэтыя на му́ку вечную, а праведнікі ў жыццё вечнае.

И҆ и҆́дѹтъ сі́и въ мѹ́кѹ вѣ́чнѹю, првдницы же въ живо́тъ вѣ́чный.

« 24 глава 26 глава »