Матфея 16 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І прыступíлі фарысеі і садукеі, і, спакуша́ючы, прасілі Яго паказаць ім знаме́нне з неба.

И҆ пристѹпи́ша (къ немѹ̀) фарїсе́є и҆ саддѹке́є, и҆скѹша́юще проси́ша є҆го̀ зна́менїе съ нб҃сѐ показа́ти и҆̀мъ.

А Ён сказаў ім у адказ: вечарам вы кажаце: будзе паго́да, бо неба агнíстае;

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ и҆̀мъ: ве́черѹ бы́вшѹ, глаго́лете: ве́дро, чермнѹ́етбосѧ не́бо:

і раніцай: сёння няго́да, бо неба агнíста-хмарнае. Крываду́шнікі! аблíчча неба вы ўме́еце адро́зніваць, а знаме́нняў часу не можаце распазнава́ць?

и҆ ѹ҆́трѹ: дне́сь зима̀, чермнѹ́етбосѧ дрѧселѹ́ѧ не́бо. Лицемѣ́ри, лицѐ ѹ҆́бѡ небесѐ ѹ҆мѣ́ете разсѹжда́ти, зна́менїй же временѡ́мъ не мо́жете (и҆скѹси́ти).

Род ліхí і пралюбадзе́йны знаме́ння шукае, ды знаме́нне не будзе да́дзена яму, акрамя знаме́ння Іоны прарока. І, пакінуўшы іх, Ён адышоў.

Ро́дъ лѹка́въ и҆ прелюбодѣ́йный зна́менїѧ и҆́щетъ: и҆ зна́менїе не да́стсѧ є҆мѹ̀, то́кмѡ зна́менїе ї҆ѡ́ны про҇ро́ка. И҆ ѡ҆ста́вль и҆̀хъ, ѿи́де.

І, перапра́віўшыся на другі бок, вучні Яго забы́ліся ўзяць хлябо́ў.

И҆ преше́дше ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀ на ѡ҆́нъ по́лъ, забы́ша хлѣ́бы взѧ́ти.

Іісус сказаў ім: глядзіце і сцеражы́цеся заква́скі фарысейскай і садукейскай.

(За҄ 66.) Ї҆и҃съ же речѐ и҆̀мъ: внемли́те и҆ блюди́тесѧ ѿ ква́са фарїсе́йска и҆ саддѹке́йска.

Яны ж разважа́лі самі сабе, ка́жучы: гэта значыць, што хлябо́ў мы не ўзялí.

Ѻ҆ни́ же помышлѧ́хѹ въ себѣ̀, глаго́люще: ѩ҆́кѡ хлѣ́бы не взѧ́хомъ.

Ведаючы гэта, Іісус сказаў ім: чаму разважа́еце самі сабе, малаве́рныя, што вы хлябо́ў не ўзялí?

Разѹмѣ́въ же ї҆и҃съ речѐ и҆̀мъ: что̀ мы́слите въ себѣ̀, маловѣ́ри, ѩ҆́кѡ хлѣ́бы не взѧ́сте;

Няўжо яшчэ не разуме́еце і не па́мятаеце пра пяць хлябо́ў для пяці тысяч, і колькі кашоў вы набра́лі?

не ѹ҆̀ ли разѹмѣ́ете, нижѐ по́мните пѧ́ть хлѣ́бы пѧти́мъ ты́сѧщамъ, и҆ коли́кѡ кѡ́шъ взѧ́сте;

Ні пра сем хлябо́ў для чатырох тысяч, і колькі кошыкаў вы набра́лі?

ни ли се́дмь хлѣ́бы четы́ремъ ты́сѧщамъ, и҆ коли́кѡ ко́шницъ взѧ́сте;

Як вы не разумееце, што не пра хлябы́ Я казаў вам: «сцеражы́цеся заква́скі фарысейскай і садукейскай»?

ка́кѡ не разѹмѣ́ете, ѩ҆́кѡ не ѡ҆ хлѣ́бѣхъ рѣ́хъ ва́мъ внима́ти, (но) ѿ ква́са фарїсе́йска и҆ саддѹке́йска;

Тады яны зразумелі, што Ён сказаў асцерага́цца не заква́скі хлебнай, а вучэння фарысейскага і садукейскага.

Тогда̀ разѹмѣ́ша, ѩ҆́кѡ не речѐ храни́тисѧ ѿ ква́са хлѣ́бнагѡ, но ѿ ѹ҆че́нїѧ фарїсе́йска и҆ саддѹке́йска.

Прыйшоўшы ў межы Кесары́і Філіпавай, Іісус пытаўся ў вучняў Сваіх, ка́жучы: за каго людзі прыма́юць Мяне, Сына Чалавечага?

(За҄ 67.) Прише́дъ же ї҆и҃съ во страны҄ кесарі́и фїлі́пповы, вопроша́ше ѹ҆чн҃кѝ своѧ҄, гл҃ѧ: кого́ мѧ глаго́лютъ человѣ́цы бы́ти, сн҃а чл҃вѣ́ческаго;

Яны сказалі: адны за Іаана Хрысцíцеля, а другія за Ілію́, а іншыя за Іерамíю або за аднаго з прарокаў.

Ѻ҆ни́ же рѣ́ша: ѻ҆́ви ѹ҆́бѡ ї҆ѡа́нна кр҇ти́телѧ, и҆ні́и же и҆лїю̀, дрѹзі́и же ї҆еремі́ю и҆лѝ є҆ди́наго ѿ про҇рѡ́къ.

Ён кажа ім: а вы за каго прыма́еце Мяне?

Гл҃а и҆̀мъ (ї҆и҃съ): вы́ же кого́ мѧ глаго́лете бы́ти;

І Сíман Пётр сказаў у адказ: Ты — Хрыстос, Сын Бога Жывога.

Ѿвѣща́въ же сі́мѡнъ пе́тръ речѐ: ты̀ є҆сѝ хр҇то́съ, сн҃ъ бг҃а жива́гѡ.

І ў адказ Іісус сказаў яму: блажэ́нны ты, Сíмане, сы́не Іонаў, бо не плоць і кроў адкрылі табе гэта, а Айцец Мой, Які на нябёсах.

И҆ ѿвѣща́въ ї҆и҃съ речѐ є҆мѹ̀: бл҃же́нъ є҆сѝ, сі́мѡне, ва́ръ ї҆ѡ́на, ѩ҆́кѡ пло́ть и҆ кро́вь не ѩ҆вѝ тебѣ̀, но ѻ҆ц҃ъ мо́й, и҆́же на нб҃сѣ́хъ:

І Я кажу табе: ты Пётр, і на гэтай скале́ Я збуду́ю Царкву Маю, і вароты пяке́льныя не адо́леюць яе.

и҆ а҆́зъ же тебѣ̀ гл҃ю, ѩ҆́кѡ ты̀ є҆сѝ пе́тръ, и҆ на се́мъ ка́мени сози́ждѹ цр҃ковь мою̀, и҆ врата̀ а҆́дѡва не ѡ҆долѣ́ютъ є҆́й:

І дам табе ключы́ Царства Нябеснага: і што́ звя́жаш на зямлі, тое будзе звя́зана на нябёсах; і што́ развя́жаш на зямлі, тое будзе развя́зана на нябёсах.

и҆ да́мъ тѝ ключи҄ цр҇тва нб҇нагѡ: и҆ є҆́же а҆́ще свѧ́жеши на землѝ, бѹ́детъ свѧ́зано на нб҃сѣ́хъ: и҆ є҆́же а҆́ще разрѣши́ши на землѝ, бѹ́детъ разрѣше́но на нб҃сѣ́хъ.

Тады Іісус загадаў вучням Сваім, каб нікому не казалі, што Ён ёсць Іісус Хрыстос.

(За҄ 68.) Тогда̀ запретѝ ї҆и҃съ ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ, да ни комѹ́же рекѹ́тъ, ѩ҆́кѡ се́й є҆́сть ї҆и҃съ хр҇то́съ.

З таго часу Іісус пачаў адкрыва́ць ву́чням Сваім, што Яму нале́жыць ісці ў Іерусалім і шмат адпаку́таваць ад старэйшын і першасвятароў і кніжнікаў, і быць забíтым, і на трэці дзень уваскрэ́снуць.

Ѿто́лѣ нача́тъ ї҆и҃съ ска́зовати ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ, ѩ҆́кѡ подоба́етъ є҆мѹ̀ и҆тѝ во ї҆ер҇ли́мъ и҆ мно́гѡ пострада́ти ѿ ста́рєцъ и҆ а҆рхїерє́й и҆ кни҄жникъ, и҆ ѹ҆бїе́нѹ бы́ти, и҆ въ тре́тїй де́нь воста́ти.

І, адвёўшы Яго, Пётр пачаў пярэ́чыць Яму, ка́жучы: Бог міласцівы да Цябе, Госпадзі! няхай не будзе гэтага з Табою!

И҆ пое́мь є҆го̀ пе́тръ, нача́тъ прерѣца́ти є҆мѹ̀ глаго́лѧ: мл҇рдъ ты̀, гд҇и: не и҆́мать бы́ти тебѣ̀ сїѐ.

А Ён, абярнуўшыся, сказаў Пятру: адыдзí ад Мяне, сатана! ты Мне спаку́са, бо думаеш не пра тое, што Божае, а пра тое, што чалавечае.

Ѻ҆́нъ же ѡ҆бра́щьсѧ речѐ петро́ви: и҆дѝ за мно́ю, сатано̀, собла́знъ мѝ є҆сѝ: ѩ҆́кѡ не мы́слиши ѩ҆̀же (сѹ́ть) бж҃їѧ, но человѣ́чєскаѧ.

Тады Іісус сказаў вучням Сваім: калі хто хоча ісці за Мною, няхай адрачэ́цца ад сябе і возьме крыж свой і ідзе ўслед за Мною.

(За҄ 69.) Тогда̀ ї҆и҃съ речѐ ѹ҆чн҃кѡ́мъ свои҄мъ: а҆́ще кто̀ хо́щетъ по мнѣ̀ и҆тѝ, да ѿве́ржетсѧ себє̀ и҆ во́зметъ кре́стъ сво́й и҆ по мнѣ̀ грѧде́тъ:

Бо хто хоча душу́ сваю ўратаваць, той загу́біць яе; а хто загу́біць душу́ сваю дзе́ля Мяне, той знойдзе яе.

и҆́же бо а҆́ще хо́щетъ дѹ́шѹ свою̀ спастѝ, погѹби́тъ ю҆̀: и҆ и҆́же а҆́ще погѹби́тъ дѹ́шѹ свою̀ менє̀ ра́ди, ѡ҆брѧ́щетъ ю҆̀:

Бо якая карысць чалавеку, калі ён увесь свет здабу́дзе, а душы́ сваёй пашкодзіць? альбо які вы́куп дасць чалавек за душу́ сваю?

ка́ѧ бо по́льза человѣ́кѹ, а҆́ще мі́ръ ве́сь прїѡбрѧ́щетъ, дѹ́шѹ же свою̀ ѡ҆тщети́тъ; и҆лѝ что̀ да́стъ человѣ́къ и҆змѣ́нѹ за дѹ́шѹ свою̀;

Бо пры́йдзе Сын Чалавечы ў славе Айца Свайго з Ангеламі Сваімі, і тады адда́сць кожнаму паводле спраў яго.

прїити́ бо и҆́мать сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй во сла́вѣ ѻ҆ц҃а̀ своегѡ̀ со а҆́гг҃лы свои́ми, и҆ тогда̀ возда́стъ комѹ́ждо по дѣѧ́нїємъ є҆гѡ̀:

Праўду кажу вам: ёсць сярод тых, што стаяць тут, некаторыя, якія не зазна́юць смерці, пакуль не ўбачаць Сына Чалавечага, як Ён прыхо́дзіць ў Царстве Сваім.

а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, (ѩ҆́кѡ) сѹ́ть нѣ́цыи ѿ здѣ̀ стоѧ́щихъ, и҆̀же не и҆́мѹтъ вкѹси́ти сме́рти, до́ндеже ви́дѧтъ сн҃а чл҃вѣ́ческаго грѧдѹ́ща во цр҇твїи свое́мъ.

« 15 глава 17 глава »