Матфея 6 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

Глядзíце, не давайце мíласціны вашай перад людзьмí, каб яны бачылі вас: інакш не будзе вам узнагаро́ды ад Айца вашага, Які на нябёсах.

Внемли́те ми́лостыни ва́шеѧ не твори́ти пред̾ человѣ҄ки, да ви́дими бѹ́дете и҆́ми: а҆́ще ли же нѝ, мзды̀ не и҆́мате ѿ ѻ҆ц҃а̀ ва́шегѡ, и҆́же є҆́сть на нб҃сѣ́хъ.

Дык вось, калі дае́ш мíласціну, не трубі перад сабою, як робяць крываду́шнікі ў сінагогах і на вуліцах, каб услаўля́лі іх людзі. Праўду кажу вам: яны ўжо атры́мліваюць узнагароду сваю.

Є҆гда̀ ѹ҆̀бо твори́ши ми́лостыню, не вострѹбѝ пред̾ собо́ю, ѩ҆́коже лицемѣ́ри творѧ́тъ въ со́нмищихъ и҆ въ сто́гнахъ, ѩ҆́кѡ да просла́вѧтсѧ ѿ человѣ҄къ. А҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, воспрїе́млютъ мздѹ̀ свою̀.

У цябе ж, калі дае́ш мíласціну, няхай не ведае левая рука твая, што робіць правая,

Тебѣ́ же творѧ́щѹ ми́лостыню, да не ѹ҆вѣ́сть шѹ́йца твоѧ̀, что̀ твори́тъ десни́ца твоѧ̀,

каб мíласціна твая была́ тайная, і Айцец твой, Які бачыць тайнае, адда́сць табе я́ўна.

ѩ҆́кѡ да бѹ́детъ ми́лостынѧ твоѧ̀ въ та́йнѣ: и҆ ѻ҆ц҃ъ тво́й, ви́дѧй въ та́йнѣ, то́й возда́стъ тебѣ̀ ѩ҆́вѣ.

І калі молішся, не будзь, як крывадушнікі, што любяць у сінагогах і на скрыжава́ннях вуліц, сто́ячы, маліцца, каб вы́ставіцца перад людзьмí. Праўду кажу вам, што яны ўжо атры́мліваюць узнагароду сваю.

И҆ є҆гда̀ мо́лишисѧ, не бѹ́ди ѩ҆́коже лицемѣ́ри, ѩ҆́кѡ лю́бѧтъ въ со́нмищихъ и҆ въ сто́гнахъ пѹті́й стоѧ́ще моли́тисѧ, ѩ҆́кѡ да ѩ҆вѧ́тсѧ человѣ́кѡмъ. А҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ воспрїе́млютъ мздѹ̀ свою̀.

Ты ж, калі молішся, зайдзі ў пакой твой і, зачынíўшы дзверы твае, памалíся Айцу твайму, Які ў тайне; і Айцец твой, Які бачыць тайнае, адда́сць табе я́ўна.

Ты́ же, є҆гда̀ мо́лишисѧ, вни́ди въ клѣ́ть твою̀, и҆ затвори́въ двє́ри твоѧ҄, помоли́сѧ ѻ҆ц҃ѹ̀ твоемѹ̀, и҆́же въ та́йнѣ: и҆ ѻ҆ц҃ъ тво́й, ви́дѧй въ та́йнѣ, возда́стъ тебѣ̀ ѩ҆́вѣ.

А мо́лячыся, не гаварыце лішняга, як язычнікі; бо яны думаюць, што ў мнагаслоўі сваім пачу́тыя будуць.

Молѧ́щесѧ же не ли́шше глаго́лите, ѩ҆́коже ѩ҆зы҄чницы: мнѧ́тъ бо, ѩ҆́кѡ во многоглаго́ланїи свое́мъ ѹ҆слы́шани бѹ́дѹтъ:

Не будзьце ж падобнымі да іх; бо ведае Айцец ваш, у чым вы ма́еце патрэ́бу, ране́й, чым вы папро́сіце ў Яго.

не подо́битесѧ ѹ҆̀бо и҆̀мъ: вѣ́сть бо ѻ҆ц҃ъ ва́шъ, и҆́хже тре́бѹете, пре́жде проше́нїѧ ва́шегѡ.

Вы ж малíцеся так: Ойча наш, Які на нябёсах! няхай свяцíцца імя́ Тваё;

Си́це ѹ҆̀бо моли́тесѧ вы̀: ѻ҆́ч҃е на́шъ, и҆́же є҆сѝ на нб҃сѣ́хъ, да ст҃и́тсѧ и҆́мѧ твоѐ:

няхай пры́йдзе Царства Тваё; няхай будзе воля Твая як на небе, так і на зямлі.

да прїи́детъ цр҇твїе твоѐ: да бѹ́детъ во́лѧ твоѧ̀, ѩ҆́кѡ на нб҃сѝ, и҆ на землѝ:

Хлеб наш надзённы дай нам сёння;

хлѣ́бъ на́шъ насѹ́щный да́ждь на́мъ дне́сь:

і дару́й нам даўгі нашы, як і мы дару́ем даўжніка́м нашым;

и҆ ѡ҆ста́ви на́мъ до́лги на́шѧ, ѩ҆́кѡ и҆ мы̀ ѡ҆ставлѧ́емъ должникѡ́мъ на́шымъ:

і не ўвядзі нас у спаку́су, але збаў нас ад злога. Бо Тваё ёсць Царства, і сіла, і слава наве́кі. Амінь.

и҆ не введѝ на́съ въ напа́сть, но и҆зба́ви на́съ ѿ лѹка́вагѡ: ѩ҆́кѡ твоѐ є҆́сть цр҇твїе и҆ си́ла и҆ сла́ва во вѣ́ки. А҆ми́нь.

Бо калі вы будзеце дарава́ць лю́дзям правíннасці іх, то дару́е і вам Айцец ваш Нябесны.

(За҄ 17.) А҆́ще бо ѿпѹща́ете человѣ́кѡмъ согрѣшє́нїѧ и҆́хъ, ѿпѹ́ститъ и҆ ва́мъ ѻ҆ц҃ъ ва́шъ нб҇ный:

А калі не будзеце дарава́ць лю́дзям правíннасцей іх, то і Айцец ваш не дару́е вам правíннасцей вашых.

а҆́ще ли не ѿпѹща́ете человѣ́кѡмъ согрѣшє́нїѧ и҆́хъ, ни ѻ҆ц҃ъ ва́шъ ѿпѹ́ститъ ва́мъ согрѣше́нїй ва́шихъ.

І калі по́сціце, не будзьце пану́рымі, як крываду́шнікі; бо яны робяць змро́чным аблíчча сваё, каб паказаць лю́дзям, што по́сцяць. Праўду кажу вам, што яны ўжо атры́мліваюць узнагароду сваю.

Є҆гда́ же постите́сѧ, не бѹ́дите ѩ҆́коже лицемѣ́ри сѣ́тѹюще: помрача́ютъ бо ли́ца своѧ҄, ѩ҆́кѡ да ѩ҆вѧ́тсѧ человѣ́кѡмъ постѧ́щесѧ. А҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ воспрїе́млютъ мздѹ̀ свою̀.

А ты, калі по́сціш, нама́ж галаву́ сваю і ўмый твар свой,

Ты́ же постѧ́сѧ пома́жи главѹ̀ твою̀, и҆ лицѐ твоѐ ѹ҆мы́й,

каб не лю́дзям паказаць, што ты по́сціш, а Айцу твайму, Які ў тайне; і Айцец твой, Які бачыць тайнае, адда́сць табе я́ўна.

ѩ҆́кѡ да не ѩ҆ви́шисѧ человѣ́кѡмъ постѧ́сѧ, но ѻ҆ц҃ѹ̀ твоемѹ̀, и҆́же въ та́йнѣ: и҆ ѻ҆ц҃ъ тво́й, ви́дѧй въ та́йнѣ, возда́стъ тебѣ̀ ѩ҆́вѣ.

Не збіра́йце сабе ска́рбаў на зямлі, дзе моль і ржа нíшчаць і дзе зладзе́і падко́пваюцца і кра́дуць;

Не скрыва́йте себѣ̀ сокро́вищъ на землѝ, и҆дѣ́же че́рвь и҆ тлѧ̀ тли́тъ, и҆ и҆дѣ́же та́тїе подко́пываютъ и҆ кра́дѹтъ:

а збірайце сабе ска́рбы на небе, дзе ні моль, ні ржа не знішча́юць і дзе зладзе́і не падко́пваюцца і не кра́дуць.

скрыва́йте же себѣ̀ сокро́вище на нб҃сѝ, и҆дѣ́же ни че́рвь, ни тлѧ̀ тли́тъ, и҆ и҆дѣ́же та́тїе не подко́пываютъ, ни кра́дѹтъ:

Бо дзе скарб ваш, там будзе і сэрца ваша.

и҆дѣ́же бо є҆́сть сокро́вище ва́ше, тѹ̀ бѹ́детъ и҆ се́рдце ва́ше.

Свяцíльнік целу ёсць вока. Дык вось, калі вока тваё будзе здаровае, то ўсё цела тваё светлае будзе;

(За҄ 18.) Свѣти́лникъ тѣ́лѹ є҆́сть ѻ҆́ко. А҆́ще ѹ҆̀бо бѹ́детъ ѻ҆́ко твоѐ про́сто, всѐ тѣ́ло твоѐ свѣ́тло бѹ́детъ:

калі ж вока тваё будзе нягоднае, то ўсё цела тваё цёмнае будзе. Дык вось, калі святло, якое ў табе, — цемра, тады якая ж сама цемра?

а҆́ще ли ѻ҆́ко твоѐ лѹка́во бѹ́детъ, всѐ тѣ́ло твоѐ те́мно бѹ́детъ. А҆́ще ѹ҆̀бо свѣ́тъ, и҆́же въ тебѣ̀, тма̀ є҆́сть, то̀ тма̀ кольмѝ;

Ніхто не можа служы́ць двум гаспадара́м: бо ці аднаго будзе ненавíдзець, а другога любíць; ці аднаго будзе трыма́цца, а другім пагарджа́ць. Не можаце Богу служы́ць і мамо́не.

Никто́же мо́жетъ двѣма̀ господи́нома рабо́тати: лю́бо є҆ди́наго возлю́битъ, а҆ дрѹга́го возненави́дитъ: и҆лѝ є҆ди́нагѡ держи́тсѧ, ѡ҆ дрѹзѣ́мъ же неради́ти на́чнетъ. Не мо́жете бг҃ѹ рабо́тати и҆ мамѡ́нѣ.

Таму кажу вам: не турбуйцеся для душы́ вашай, што́ вам есці і што́ піць, ні для це́ла вашага, у што апрану́цца. Ці ж душа не больш значыць за ежу, а це́ла за адзе́нне?

Сегѡ̀ ра́ди гл҃ю ва́мъ: не пецы́тесѧ дѹше́ю ва́шею, что̀ ѩ҆́сте, и҆лѝ что̀ пїе́те: ни тѣ́ломъ ва́шимъ, во что̀ ѡ҆блече́тесѧ. Не дѹша́ ли бо́лши є҆́сть пи́щи, и҆ тѣ́ло ѻ҆де́жди;

Зірнíце на птушак нябесных: яны не се́юць і не жнуць, і не збіра́юць у жы́тніцы; і Айцец ваш Нябесны ко́рміць іх. Хіба́ вы не намнога лепшыя за іх?

Воззри́те на пти҄цы небє́сныѧ, ѩ҆́кѡ не сѣ́ютъ, ни жнѹ́тъ, ни собира́ютъ въ жи҄тницы, и҆ ѻ҆ц҃ъ ва́шъ нб҇ный пита́етъ и҆̀хъ. Не вы́ ли па́че лѹ́чши и҆́хъ є҆стѐ;

Хто ж з вас, турбу́ючыся, можа дада́ць сабе росту хоць на адзін ло́каць?

Кто́ же ѿ ва́съ пекі́йсѧ мо́жетъ приложи́ти во́зрастѹ своемѹ̀ ла́коть є҆ди́нъ;

І пра вопратку чаго турбу́ецеся? Паглядзíце на ліле́і палявы́я, як яны расту́ць: не працуюць і не праду́ць.

И҆ ѡ҆ ѻ҆де́жди что̀ пече́тесѧ; Смотри́те крї҄нъ се́лныхъ, ка́кѡ растѹ́тъ: не трѹжда́ютсѧ, ни прѧдѹ́тъ:

Але кажу вам, што і Саламон ва ўсёй славе сваёй не апрана́ўся так, як кожная з іх.

гл҃ю же ва́мъ, ѩ҆́кѡ ни соломѡ́нъ во все́й сла́вѣ свое́й ѡ҆блече́сѧ, ѩ҆́кѡ є҆ди́нъ ѿ си́хъ:

Калі ж траву паляву́ю, якая сёння ёсць, а заўтра будзе кíнута ў печ, Бог так убірае, хіба́ не намнога лепш вас, малаверы?

а҆́ще же сѣ́но се́лное, дне́сь сѹ́ще и҆ ѹ҆́трѣ въ пе́щь вмета́емо, бг҃ъ та́кѡ ѡ҆дѣва́етъ, не мно́гѡ ли па́че ва́съ, маловѣ́ри;

Дык вось, не турбу́йцеся і не кажы́це: «што нам есцí» альбо: «што піць?» альбо: «у што апрану́цца?».

(За҄ 19.) Не пецы́тесѧ ѹ҆́бѡ, глаго́люще: что̀ ѩ҆́мы, и҆лѝ что̀ пїе́мъ, и҆лѝ чи́мъ ѡ҆де́ждемсѧ;

Бо ўсяго гэтага шукаюць язычнікі; ведае бо Айцец ваш Нябесны, што вы ма́еце патрэ́бу ва ўсім гэтым.

Всѣ́хъ бо си́хъ ѩ҆зы́цы и҆́щѹтъ: вѣ́сть бо ѻ҆ц҃ъ ва́шъ нб҇ный, ѩ҆́кѡ тре́бѹете си́хъ всѣ́хъ.

Шукайце ж найперш Царства Божага і праўды Яго, і гэта ўсё дада́сца вам.

И҆щи́те же пре́жде цр҇твїѧ бж҃їѧ и҆ пра́вды є҆гѡ̀, и҆ сїѧ҄ всѧ҄ приложа́тсѧ ва́мъ.

Дык вось, не турбуйцеся пра заўтрашні дзень, бо заўтрашні сам за сябе патурбуецца: досыць кожнаму дню свайго клопату.

Не пецы́тесѧ ѹ҆̀бо на ѹ҆́трей, ѹ҆́тренїй бо собо́ю пече́тсѧ: довлѣ́етъ дне́ви ѕло́ба {попече́нїе} є҆гѡ̀.

« 5 глава 7 глава »