Матфея 11 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І ста́лася, калі закончыў Іісус настаўле́нні двана́ццаці вучням Сваім, Ён перайшоў адтуль вучы́ць і прапаве́даваць у гарадах іх.

И҆ бы́сть, є҆гда̀ совершѝ ї҆и҃съ заповѣ́даѧ ѻ҆бѣмана́десѧте ѹ҆чн҃ко́ма свои́ма, пре́йде ѿтѹ́дѹ ѹ҆чи́ти и҆ проповѣ́дати во градѣ́хъ и҆́хъ.

А Іаан, пачуўшы ў цямнíцы пра дзе́і Хрыстовы, паслаў двух вучняў сваіх

(За҄ 40.) Ї҆ѡа́ннъ же слы́шавъ во ѹ҆зи́лищи дѣла̀ хр҇тѡ́ва, посла̀ два̀ ѿ ѹ҆чени́къ свои́хъ,

сказаць Яму: ці Той Ты, Які ма́е прыйсцí, ці чакаць нам другога?

речѐ є҆мѹ̀: ты́ ли є҆сѝ грѧды́й, и҆лѝ и҆но́гѡ ча́емъ;

І сказаў ім Іісус у адказ: ідзіце, скажы́це Іаану, што́ вы чу́еце і ба́чыце:

И҆ ѿвѣща́въ ї҆и҃съ речѐ и҆́ма: шє́дша возвѣсти́та ї҆ѡа́ннови, ѩ҆̀же слы́шита и҆ ви́дита:

сляпыя робяцца віду́шчымі і кульга́выя ходзяць, пракажо́ныя ачышча́юцца і глухія чуюць, мёртвыя ўваскраса́юць, і ўбогія дабраве́сцяць;

слѣпі́и прозира́ютъ и҆ хро́мїи хо́дѧтъ, прокаже́ннїи ѡ҆чища́ютсѧ и҆ глѹсі́и слы́шатъ, ме́ртвїи востаю́тъ и҆ ни́щїи благовѣствѹ́ютъ:

і блажэнны, хто не ўсумнíцца ўва Мне.

и҆ бл҃же́нъ є҆́сть, и҆́же а҆́ще не соблазни́тсѧ ѡ҆ мнѣ̀.

Калі ж пайшлі яны, Іісус пачаў гаварыць народу пра Іаана: што́ глядзець хадзілі вы ў пусты́ню? ці не трысцíну, ве́трам калыха́ную?

Тѣ́ма же и҆сходѧ́щема, нача́тъ ї҆и҃съ наро́дѡмъ гл҃ати ѡ҆ ї҆ѡа́ннѣ: чесѡ̀ и҆зыдо́сте въ пѹсты́ню ви́дѣти; тро́сть ли вѣ́тромъ коле́блемѹ;

Што́ ж глядзець хадзілі вы́ чалавека, убра́нага ў мяккае адзе́нне? Але тыя, што носяць мяккае адзе́нне, жывуць у харо́мах царскіх.

Но чесѡ̀ и҆зыдо́сте ви́дѣти; человѣ́ка ли въ мѧ҄гки ри҄зы ѡ҆блече́нна; Сѐ, и҆̀же мѧ҄гкаѧ носѧ́щїи, въ домѣ́хъ ца́рскихъ сѹ́ть.

Што́ ж глядзець хадзілі вы? прарока? Так, кажу вам, і больш, чым прарока.

Но чесѡ̀ и҆зыдо́сте ви́дѣти; про҇ро́ка ли; Є҆́й, гл҃ю ва́мъ, и҆ ли́шше про҇ро́ка.

Бо ён той, пра каго напíсана: «вось, Я пасылаю Ангела Майго перад аблíччам Тваім, які падрыхту́е шлях Твой перад Табою».

Се́й бо є҆́сть, ѡ҆ не́мже є҆́сть пи́сано: сѐ, а҆́зъ посыла́ю а҆́гг҃ла моего̀ пред̾ лице́мъ твои́мъ, и҆́же ѹ҆гото́витъ пѹ́ть тво́й пред̾ тобо́ю.

Праўду кажу вам: сярод наро́джаных жанчынамі не паўстава́ў бо́льшы за Іаана Хрысцíцеля; але меншы ў Царстве Нябесным бо́льшы за яго.

А҆ми́нь гл҃ю ва́мъ, не воста̀ въ рожде́нныхъ жена́ми бо́лїй ї҆ѡа́нна кр҇ти́телѧ: мні́й же во цр҇твїи нб҇нѣмъ бо́лїй є҆гѡ̀ є҆́сть.

Ад дзён жа Іаана Хрысцíцеля да сёння Царства Нябеснае дасяга́ецца сілаю, і тыя, што сілу ўжыва́юць, здабыва́юць яго.

Ѿ дні́й же ї҆ѡа́нна кр҇ти́телѧ досе́лѣ цр҇твїе нб҇ное нѹ́дитсѧ {съ нѹ́ждею воспрїе́млетсѧ}, и҆ нѹ́ждницы восхища́ютъ є҆̀:

Бо ўсе прарокі і закон да Іаана прарочылі.

вси́ бо про҇ро́цы и҆ зако́нъ до ї҆ѡа́нна прореко́ша.

І калі хочаце прыня́ць, ён ёсць Ілія́, які ма́е прыйсцí.

И҆ а҆́ще хо́щете прїѧ́ти, то́й є҆́сть и҆лїа̀ хотѧ́й прїитѝ:

Хто ма́е вушы, каб чуць, няхай чуе.

и҆мѣ́ѧй ѹ҆́шы слы́шати да слы́шитъ.

З кім жа параўна́ю род гэты? Падобны ён да дзяцей, якія сядзяць на рынку і, звярта́ючыся да тава́рышаў сваіх,

(За҄ 41.) Комѹ́ же ѹ҆подо́блю ро́дъ се́й; Подо́бенъ є҆́сть дѣ́темъ сѣдѧ́щымъ на то́ржищихъ, и҆ возглаша́ющымъ дрѹгѡ́мъ свои҄мъ

кажуць: «мы ігралі вам на ду́дцы, а вы не танцава́лі; мы спявалі вам жало́бнае, а вы не рыда́лі».

и҆ глаго́лющымъ: писка́хомъ ва́мъ, и҆ не плѧса́сте: пла́кахомъ ва́мъ, и҆ не рыда́сте.

Бо прыйшоў Іаан, не есць, не п’е; і кажуць: «у ім дэман».

Прїи́де бо ї҆ѡа́ннъ ни ѩ҆ды́й, ни пїѧ́й: и҆ глаго́лютъ: бѣ́са и҆́мать.

Прыйшоў Сын Чалавечы, есць і п’е; і кажуць: «вось, чалавек, які лю́біць есці і віно піць, пры́яцель мы́тнікам і грэшнікам». І апра́ўдана мудрасць дзе́цьмі яе.

Прїи́де сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй ѩ҆ды́й и҆ пїѧ́й: и҆ глаго́лютъ: сѐ, человѣ́къ ѩ҆́дца и҆ вїнопі́йца, мытарє́мъ дрѹ́гъ и҆ грѣ́шникѡмъ. И҆ ѡ҆правди́сѧ премѹ́дрость ѿ ча҄дъ свои́хъ.

Тады пачаў Іісус дакара́ць гарады, у якіх найбольш праявíліся сілы Яго, за тое, што яны не пака́яліся.

(За҄ 42.) Тогда̀ нача́тъ ї҆и҃съ поноша́ти градовѡ́мъ, въ ни́хже бы́ша мно́жайшыѧ си҄лы є҆гѡ̀, занѐ не пока́ѧшасѧ:

Гора табе, Харазíне! гора табе, Віфсаíда! бо калі б у Ты́ры і Сідо́не явíліся сілы, я́ўленыя ў вас, то даўно б яны ў валасянíцы і ў по́пеле пака́яліся.

го́ре тебѣ̀, хоразі́не, го́ре тебѣ̀, виѳсаі́до: ѩ҆́кѡ а҆́ще въ тѵ́рѣ и҆ сїдѡ́нѣ бы́ша си҄лы бы́ли бы́вшыѧ въ ва́съ, дре́вле ѹ҆́бѡ во вре́тищи и҆ пе́пелѣ пока́ѧлисѧ бы́ша:

Але кажу вам: Ты́ру і Сідону лягчэй будзе ў дзень су́дны, чым вам.

ѻ҆ба́че гл҃ю ва́мъ тѵ́рѹ и҆ сїдѡ́нѹ ѿра́днѣе бѹ́детъ въ де́нь сѹ́дный, не́же ва́мъ.

І ты, Капернау́ме, што да неба ўзвы́сіўся, да пе́кла будзеш нізры́нуты; бо калі б у Садоме явíліся сілы, я́ўленыя ў табе, то ён бы застаўся па сённяшні дзень.

И҆ ты̀, капернаѹ́ме, и҆́же до нб҃съ вознесы́йсѧ, до а҆́да сни́деши: занѐ а҆́ще въ содо́мѣхъ бы́ша си҄лы бы́ли бы́вшыѧ въ тебѣ̀, пребы́ли ѹ҆́бѡ бы́ша до дне́шнѧгѡ днѐ:

Але кажу вам, што зямлі Садо́мскай лягчэ́й будзе ў дзень су́дны, чым табе.

ѻ҆ба́че гл҃ю ва́мъ, ѩ҆́кѡ землѝ содо́мстѣй ѿра́днѣе бѹ́детъ въ де́нь сѹ́дный, не́же тебѣ̀.

Тым часам, далей прамаўля́ючы, Іісус сказаў: сла́ўлю Цябе, Ойча, Госпадзі неба і зямлі, што Ты ўтаíў гэта ад мудрых і разумных і адкры́ў гэта дзе́цям.

Въ то̀ вре́мѧ ѿвѣща́въ ї҆и҃съ речѐ: и҆сповѣ́даютисѧ, ѻ҆́ч҃е, гд҇и нб҃сѐ и҆ землѝ, ѩ҆́кѡ ѹ҆таи́лъ є҆сѝ сїѧ҄ ѿ премѹ́дрыхъ и҆ разѹ́мныхъ и҆ ѿкры́лъ є҆сѝ та҄ младе́нцємъ:

Так, Ойча! бо такою было́ Твая добрая воля.

є҆́й, ѻ҆́ч҃е, ѩ҆́кѡ та́кѡ бы́сть бл҃говоле́нїе пред̾ тобо́ю.

Усё Мне перада́дзена Айцом Маім, і ніхто не знае Сына, акрамя Айца; і Айца не знае ніхто, акрамя Сына, і каму Сын хоча адкрыць.

(За҄ 43.) Всѧ҄ мнѣ̀ прєдана̀ сѹ́ть ѻ҆ц҃е́мъ мои́мъ: и҆ никто́же зна́етъ сн҃а, то́кмѡ ѻ҆ц҃ъ: ни ѻ҆ц҃а̀ кто̀ зна́етъ, то́кмѡ сн҃ъ, и҆ є҆мѹ́же а҆́ще во́литъ сн҃ъ ѿкры́ти.

Прыйдзíце да Мяне, усе стру́джаныя і абцяжа́раныя, і Я супакою вас.

Прїиди́те ко мнѣ̀ всѝ трѹжда́ющїисѧ и҆ ѡ҆бремене́ннїи, и҆ а҆́зъ ѹ҆поко́ю вы̀:

Вазьмíце ярмо́ Маё на сябе і навучы́цеся ад Мяне, бо Я лагодны і пако́рлівы сэ́рцам; і зно́йдзеце спакой ду́шам вашым.

возми́те и҆́го моѐ на себѐ и҆ наѹчи́тесѧ ѿ менє̀, ѩ҆́кѡ кро́токъ є҆́смь и҆ смире́нъ срдцемъ: и҆ ѡ҆брѧ́щете поко́й дѹша́мъ ва́шымъ:

Бо ярмо́ Маё прые́мнае, і цяжа́р Мой лёгкі.

и҆́го бо моѐ бл҃го, и҆ бре́мѧ моѐ легко̀ є҆́сть.

« 10 глава 12 глава »