Матфея 12 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

У той час праходзіў Іісус у суботу праз пасе́вы, а вучні Яго згалада́ліся і пачалí зрываць каласы́ і есці.

Въ то̀ вре́мѧ и҆́де ї҆и҃съ въ сѹббѡ҄ты сквозѣ̀ сѣ҄ѧнїѧ: ѹ҆чн҃цы́ же є҆гѡ̀ взалка́ша и҆ нача́ша востерза́ти кла́сы и҆ ѩ҆́сти.

Фарысеі, убачыўшы гэта, сказалі Яму: вось, вучні Твае робяць тое, што не дазволена рабіць у суботу.

Фарїсе́є же ви́дѣвше рѣ́ша є҆мѹ̀: сѐ, ѹ҆чн҃цы̀ твоѝ творѧ́тъ, є҆гѡ́же не досто́итъ твори́ти въ сѹббѡ́тѹ.

А Ён сказаў ім: хіба́ вы не чыталі, што́ зрабіў Давід, калі згалада́ўся сам і тыя, што былí з ім?

Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: нѣ́сте ли члѝ, что̀ сотворѝ дв҃дъ, є҆гда̀ взалка̀ са́мъ и҆ сѹ́щїи съ ни́мъ;

Як ён увайшоў у дом Божы і еў хлябы́ выстаўле́ння, якіх нельга было́ есці ні яму, ні тым, што былí з ім, а толькі адным святара́м?

ка́кѡ вни́де въ хра́мъ бж҃їй и҆ хлѣ́бы предложе́нїѧ снѣдѐ, и҆́хже не досто́йно бѣ̀ є҆мѹ̀ ѩ҆́сти, ни сѹ́щымъ съ ни́мъ, то́кмѡ ї҆ере́ємъ є҆ди҄нымъ;

І хіба́ не чыталі вы ў законе, што па суботах святары́ ў храме паруша́юць суботу, аднак невінава́тыя?

и҆лѝ нѣ́сте члѝ въ зако́нѣ, ѩ҆́кѡ въ сѹббѡ҄ты свѧще́нницы въ це́ркви сѹббѡ҄ты сквернѧ́тъ и҆ непови́нни сѹ́ть;

Але кажу вам, што тут Той, Хто бо́льшы за храм.

гл҃ю же ва́мъ, ѩ҆́кѡ це́ркве бо́лѣ є҆́сть здѣ̀:

Калі б ведалі вы, што́ азначае: «мíласці хачу, а не ахвяры», то не асудзíлі б невінава́тых.

а҆́ще ли бы́сте вѣ́дали, что̀ є҆́сть: ми́лости хощѹ̀, а҆ не же́ртвы, николи́же ѹ҆́бѡ бы́сте ѡ҆сѹжда́ли непови́нныхъ:

Бо Сын Чалавечы ёсць Гаспадар і суботы.

госпо́дь бо є҆́сть и҆ сѹббѡ́ты сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй.

І, адышоўшы адтуль, увайшоў Ён у сінагогу іхнюю.

(За҄ 45.) И҆ преше́дъ ѿтѹ́дѹ, прїи́де на со́нмище и҆́хъ.

І вось, там быў чалавек, які меў сухую руку́. І спыталіся ў Яго: ці можна ацаля́ць у суботы? — каб абвінава́ціць Яго.

И҆ сѐ, человѣ́къ бѣ̀ тѹ̀, рѹ́кѹ и҆мы́й сѹ́хѹ. И҆ вопроси́ша є҆го̀, глаго́люще: а҆́ще досто́итъ въ сѹббѡ҄ты цѣли́ти; да на него̀ возглаго́лютъ.

А Ён сказаў ім: ці ёсць сярод вас чалавек, які, ма́ючы адну авечку, калі яна ў суботу ўпадзе́ ў яму, не во́зьме і не вы́цягне яе?

Ѻ҆́нъ же речѐ и҆̀мъ: кто̀ є҆́сть ѿ ва́съ человѣ́къ, и҆́же и҆́мать ѻ҆вча̀ є҆ди́но, и҆ а҆́ще впаде́тъ сїѐ въ сѹббѡ҄ты въ ѩ҆́мѹ, не и҆́метъ ли є҆̀ и҆ и҆́зметъ;

Наколькі ж чалавек больш ва́рты за авечку! Так што можна ў суботы дабро рабіць.

кольмѝ ѹ҆̀бо лѹ́чши є҆́сть человѣ́къ ѻ҆вча́те; тѣ́мже досто́итъ въ сѹббѡ҄ты добро̀ твори́ти.

Тады кажа чалавеку таму: працягні руку́ тваю. І той працягнуў; і стала яна здаровай, як другая.

Тогда̀ гл҃а человѣ́кѹ: прострѝ рѹ́кѹ твою̀. И҆ прострѐ: и҆ ѹ҆тверди́сѧ цѣла̀ ѩ҆́кѡ дрѹга́ѧ.

А фарысеі, выйшаўшы, учынíлі змову су́праць Яго, як Яго загубíць. Але Іісус, даведаўшыся, пайшоў адтуль.

(За҄ 46.) Фарїсе́є же ше́дше совѣ́тъ сотвори́ша на него̀, ка́кѡ є҆го̀ погѹбѧ́тъ. Ї҆и҃съ же разѹмѣ́въ ѿи́де ѿтѹ́дѹ.

І пайшло ўслед за Ім мноства народу, і Ён ацалíў іх усіх,

(За҄.) И҆ по не́мъ и҆до́ша наро́ди мно́зи, и҆ и҆сцѣлѝ и҆̀хъ всѣ́хъ:

і забараніў ім абвяшча́ць пра Яго;

и҆ запретѝ и҆̀мъ, да не ѩ҆́вѣ є҆го̀ творѧ́тъ:

каб збыло́ся ска́занае праз прарока Ісаію, які кажа:

ѩ҆́кѡ да сбѹ́детсѧ рече́нное и҆са́їемъ про҇ро́комъ, глаго́лющимъ:

«Вось, Слуга Мой, Якога Я вы́браў; Узлю́блены Мой, Якога ўпадаба́ла душа́ Мая. Ускладу́ Дух Мой на Яго, і Ён суд народам абве́сціць;

сѐ, ѻ҆́трокъ мо́й, є҆го́же и҆зво́лихъ, возлю́бленный мо́й, на́ньже бл҃говолѝ дш҃а̀ моѧ̀: положѹ̀ дх҃ъ мо́й на не́мъ, и҆ сѹ́дъ ѩ҆зы́кѡмъ возвѣсти́тъ:

не будзе пярэ́чыць, і не будзе крычаць, і ніхто не пачуе на вуліцах голасу Яго;

не пререче́тъ, ни возопїе́тъ, нижѐ ѹ҆слы́шитъ кто̀ на распѹ́тїихъ гла́са є҆гѡ̀:

трысцíны надлама́най не перало́міць, і кно́та, які тле́е, не пату́шыць, пакуль не давядзе правасу́ддзе да перамогі;

тро́сти сокрѹше́нны не прело́митъ и҆ ле́на вне́мшасѧ не ѹ҆гаси́тъ, до́ндеже и҆зведе́тъ въ побѣ́дѹ сѹ́дъ:

і на імя́ Яго будуць спадзява́цца народы».

и҆ на и҆́мѧ є҆гѡ̀ ѩ҆зы́цы ѹ҆пова́ти и҆́мѹтъ.

Тады прывялі да Яго апанава́нага дэманам сляпога і нямога; і Ён ацаліў яго, так што сляпы і нямы́ пачаў гаварыць і ба́чыць.

Тогда̀ приведо́ша къ немѹ̀ бѣснѹ́ющасѧ слѣ́па и҆ нѣ́ма: и҆ и҆сцѣлѝ є҆го̀, ѩ҆́кѡ слѣпо́мѹ и҆ нѣмо́мѹ глаго́лати и҆ глѧ́дати.

І здзіўляўся ўвесь люд і казаў: ці не гэта Хрыстос, Сын Давідаў?

И҆ дивлѧ́хѹсѧ всѝ наро́ди глаго́люще: є҆да̀ се́й є҆́сть (хр҇то́съ) сн҃ъ дв҃довъ;

А фарысеі, пачуўшы гэта, сказалі: Ён выганя́е дэманаў не інакш, як сілаю веельзеву́ла, князя дэманскага.

Фарїсе́є же слы́шавше рѣ́ша: се́й не и҆зго́нитъ бѣ́сы, то́кмѡ ѡ҆ веельзевѹ́лѣ кнѧ́зи бѣсо́встѣмъ.

Але Іісус, ведаючы по́мыслы іх, сказаў ім: усякае царства, раздзе́ленае само́е су́праць сябе, запусце́е; і ўсякі горад або дом, раздзе́лены сам су́праць сябе, не ўстаíць.

Вѣ́дый же ї҆и҃съ мы҄сли и҆́хъ, речѐ и҆̀мъ: всѧ́кое ца́рство раздѣ́льшеесѧ на сѧ̀ запѹстѣ́етъ, и҆ всѧ́къ гра́дъ и҆лѝ до́мъ раздѣли́выйсѧ на сѧ̀ не ста́нетъ.

І калі сатана сатану выганя́е, то ён раздзялíўся сам у сабе, як жа ўстаíць царства яго?

И҆ а҆́ще сатана̀ сатанѹ̀ и҆зго́нитъ, на сѧ̀ раздѣли́лсѧ є҆́сть: ка́кѡ ѹ҆̀бо ста́нетъ ца́рство є҆гѡ̀;

І калі Я сілаю веельзеву́ла выганя́ю дэманаў, то сыны́ вашы чыёю сілаю выганя́юць? Таму яны вам будуць су́ддзямі.

И҆ а҆́ще а҆́зъ ѡ҆ веельзевѹ́лѣ и҆згоню̀ бѣ́сы, сы́нове ва́ши ѡ҆ ко́мъ и҆зго́нѧтъ; сегѡ̀ ра́ди ті́и ва́мъ бѹ́дѹтъ сѹдїи҄.

Калі ж Я Духам Божым выганя́ю дэманаў, значыць, прыйшло да вас Царства Божае.

А҆́ще ли же а҆́зъ ѡ҆ дс҃ѣ бж҃їи и҆згоню̀ бѣ́сы, ѹ҆̀бо пости́же на ва́съ цр҇твїе бж҃їе.

Альбо, як можа хто ўвайсці ў дом дужага і нарабава́ць дабра яго, калі перш не звя́жа дужага, і тады дом яго абрабу́е?

И҆лѝ ка́кѡ мо́жетъ кто̀ вни́ти въ до́мъ крѣ́пкагѡ и҆ сосѹ́ды є҆гѡ̀ расхи́тити, а҆́ще не пе́рвѣе свѧ́жетъ крѣ́пкаго, и҆ тогда̀ до́мъ є҆гѡ̀ расхи́титъ;

Хто не са Мною, той су́праць Мяне; і хто не збірае са Мною, той раскіда́е.

(За҄ 47.) И҆́же нѣ́сть со мно́ю, на мѧ̀ є҆́сть: и҆ и҆́же не собира́етъ со мно́ю, расточа́етъ.

Таму кажу вам: усякі грэх і блюзне́рства дару́юцца лю́дзям; а супраць Духа блюзне́рства не дару́ецца лю́дзям.

Сегѡ̀ ра́ди гл҃ю ва́мъ: всѧ́къ грѣ́хъ и҆ хѹла̀ ѿпѹ́ститсѧ человѣ́кѡмъ: а҆ ѩ҆́же на дх҃а хѹла̀ не ѿпѹ́ститсѧ человѣ́кѡмъ:

Калі хто скажа слова супраць Сына Чалавечага, дару́ецца яму; а калі хто скажа супраць Духа Святога, не дару́ецца яму ні ў гэтым веку, ні ў будучым.

и҆ и҆́же а҆́ще рече́тъ сло́во на сн҃а чл҃вѣ́ческаго, ѿпѹ́ститсѧ є҆мѹ̀: а҆ и҆́же рече́тъ на дх҃а ст҃а́го, не ѿпѹ́ститсѧ є҆мѹ̀ ни въ се́й вѣ́къ, ни въ бѹ́дѹщїй.

Альбо прызна́йце дрэва добрым і плод яго добрым; альбо прызна́йце дрэва кепскім і плод яго кепскім, бо дрэва па плодзе пазнае́цца.

И҆лѝ сотворитѐ дре́во добро̀ и҆ пло́дъ є҆гѡ̀ до́бръ: и҆лѝ сотворитѐ дре́во ѕло̀ и҆ пло́дъ є҆гѡ̀ ѕо́лъ: ѿ плода́ бо дре́во позна́но бѹ́детъ.

Адроддзе яхíдніна?! як вы можаце добрае казаць, бу́дучы ліхíмі? Бо ад перапоўненасці сэ́рца гавораць ву́сны.

Порождє́нїѧ є҆хі́днѡва, ка́кѡ мо́жете добро̀ глаго́лати, ѕлѝ сѹ́ще; Ѿ и҆збы́тка бо се́рдца ѹ҆ста̀ глаго́лютъ.

Добры чалавек з добрай ска́рбніцы выносіць добрае; а ліхí чалавек з ліхо́й ска́рбніцы выно́сіць ліхо́е.

Бл҃гі́й человѣ́къ ѿ бл҃га́гѡ сокро́вища и҆зно́ситъ бл҃га҄ѧ: и҆ лѹка́вый человѣ́къ ѿ лѹка́вагѡ сокро́вища и҆зно́ситъ лѹка҄ваѧ.

Кажу ж вам, што за кожнае ма́рнае слова, якое прамо́вяць людзі, дадуць яны адказ у дзень су́дны.

Гл҃ю же ва́мъ, ѩ҆́кѡ всѧ́ко сло́во пра́здное, є҆́же а҆́ще рекѹ́тъ человѣ́цы, воздадѧ́тъ ѡ҆ не́мъ сло́во въ де́нь сѹ́дный:

Бо з-за слоў сваіх будзеш апраўда́ны і з-за слоў сваіх будзеш асу́джаны.

ѿ слове́съ бо свои́хъ ѡ҆правди́шисѧ и҆ ѿ слове́съ свои́хъ ѡ҆сѹ́дишисѧ.

Тады ў адказ некаторыя кніжнікі і фарысеі сказалі: Настаўнік! мы хочам ад Цябе знаме́нне ўбачыць.

(За҄ 48.) Тогда̀ ѿвѣща́ша нѣ́цыи ѿ кни҄жникъ и҆ фарїсє́й, глаго́люще: ѹ҆чт҃лю, хо́щемъ ѿ тебє̀ зна́менїе ви́дѣти.

А Ён сказаў ім у адказ: род ліхí і пралюбадзе́йны знаме́ння шукае; ды знаме́нне не будзе да́дзена яму, акрамя́ знаме́ння Іоны прарока.

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ и҆̀мъ: ро́дъ лѹка́въ и҆ прелюбодѣ́й зна́менїѧ и҆́щетъ, и҆ зна́менїе не да́стсѧ є҆мѹ̀, то́кмѡ зна́менїе ї҆ѡ́ны про҇ро́ка:

Бо як Іона быў у чэ́раве ў кіта́ тры дні і тры ночы, так і Сын Чалавечы будзе ў сэ́рцы зямлі тры дні і тры ночы.

ѩ҆́коже бо бѣ̀ ї҆ѡ́на во чре́вѣ ки́товѣ трѝ дни҄ и҆ трѝ но́щы, та́кѡ бѹ́детъ и҆ сн҃ъ чл҃вѣ́ческїй въ се́рдцы землѝ трѝ дни҄ и҆ трѝ но́щы.

Людзі Ніневíйскія ўстануць на судзе́ з родам гэтым і асу́дзяць яго, бо яны пака́яліся праз пропаведзь Іонаву; і вось, тут бо́льшае за Іону.

Мѹ́жїе нїнеѵі́тстїи воста́нѹтъ на сѹ́дъ съ ро́домъ си́мъ и҆ ѡ҆сѹ́дѧтъ є҆го̀, ѩ҆́кѡ пока́ѧшасѧ про́повѣдїю ї҆ѡ́ниною: и҆ сѐ, бо́лѣ ї҆ѡ́ны здѣ̀.

Царыца по́ўдня ўстане на судзе́ з родам гэтым і асу́дзіць яго, бо яна прыхо́дзіла з кра́ю зямлі паслухаць мудрасці Саламонавай, і вось, тут большае за Саламона.

Цари́ца ю҆́жскаѧ воста́нетъ на сѹ́дъ съ ро́домъ си́мъ и҆ ѡ҆сѹ́дитъ и҆̀, ѩ҆́кѡ прїи́де ѿ конє́цъ землѝ слы́шати премѹ́дрость соломѡ́новѹ: и҆ сѐ, бо́лѣ соломѡ́на здѣ̀.

Калі нячысты дух вы́йдзе з чалавека, то блука́е па бязводных мясцінах, шукаючы спакою, і не знаходзіць.

Є҆гда́ же нечи́стый дѹ́хъ и҆зы́детъ ѿ человѣ́ка, прехо́дитъ сквозѣ̀ безвѡ́днаѧ мѣ҄ста, и҆щѧ̀ поко́ѧ, и҆ не ѡ҆брѣта́етъ:

Тады ён кажа: вярнуся ў дом мой, адкуль я выйшаў. І, прыйшоўшы, застае́ яго пустым, падме́ценым і прыбра́ным.

тогда̀ рече́тъ: возвращѹ́сѧ въ до́мъ мо́й, ѿню́дѹже и҆зыдо́хъ. И҆ прише́дъ ѡ҆брѧ́щетъ пра́зденъ, помете́нъ и҆ ѹ҆кра́шенъ:

Тады ідзе і бярэ з сабою сем іншых духаў, люце́йшых за сябе, і, ўвайшоўшы, яны жывуць там; і бывае апошняе для чалавека таго горшым за першае. Так будзе і роду гэтаму ліхо́му.

тогда̀ и҆́детъ и҆ по́йметъ съ собо́ю се́дмь и҆́ныхъ дѹхѡ́въ лютѣ́йшихъ себє̀, и҆ вше́дше живѹ́тъ тѹ̀: и҆ бѹ́дѹтъ послѣ҄днѧѧ человѣ́кѹ томѹ̀ гѡ́рша пе́рвыхъ. Та́кѡ бѹ́детъ и҆ ро́дѹ семѹ̀ лѹка́вомѹ.

Калі ж Ён яшчэ прамаўляў да людзей, вось, Маці і браты Яго стаялі звонку, хочучы пагаварыць з Ім.

(За҄ 49.) Є҆ще́ же є҆мѹ̀ гл҃ющѹ къ наро́дѡмъ, сѐ, мт҃и (є҆гѡ̀) и҆ бра́тїѧ є҆гѡ̀ стоѧ́хѹ внѣ̀, и҆́щѹще глаго́лати є҆мѹ̀.

І нехта сказаў Яму: вось Маці Твая і браты Твае на дварэ́ стаяць, хочучы пагаварыць з Табою.

Рече́ же нѣ́кїй є҆мѹ̀: сѐ, мт҃и твоѧ̀ и҆ бра́тїѧ твоѧ҄ внѣ̀ стоѧ́тъ, хотѧ́ще глаго́лати тебѣ̀.

Ён жа ў адказ таму, хто гаварыў Яму, сказаў: хто маці Мая́? і хто браты Мае́?

Ѻ҆́нъ же ѿвѣща́въ речѐ ко глаго́лющемѹ є҆мѹ̀: кто̀ є҆́сть мт҃и моѧ̀, и҆ кто̀ сѹ́ть бра́тїѧ моѧ҄;

І, паказаўшы рукою Сваёю на вучняў Сваіх, сказаў: вось маці Мая́ і браты Мае́.

И҆ просте́ръ рѹ́кѹ свою̀ на ѹ҆чн҃кѝ своѧ҄, речѐ: сѐ, мт҃и моѧ̀ и҆ бра́тїѧ моѧ҄:

Бо хто будзе выко́нваць волю Айца Майго, Які на нябёсах, той Мне брат, і сястра, і маці.

и҆́же бо а҆́ще сотвори́тъ во́лю ѻ҆ц҃а̀ моегѡ̀, и҆́же є҆́сть на нб҃сѣ́хъ, то́й бра́тъ мо́й, и҆ сестра̀, и҆ мт҃и (мѝ) є҆́сть.

« 11 глава 13 глава »