Матфея 22 глава

Святое Евангелле паводле Матфея
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская Библия

І ў адказ Іісус зноў гаварыў да іх прытчамі, ка́жучы:

И҆ ѿвѣща́въ ї҆и҃съ, па́ки речѐ и҆̀мъ въ при́тчахъ, гл҃ѧ:

Царства Нябеснае падобна да чалавека-цара, які рабіў вяселле сыну свайму;

ѹ҆подо́бисѧ цр҇твїе нб҇ное человѣ́кѹ царю̀, и҆́же сотворѝ бра́ки сы́нѹ своемѹ̀

і паслаў ён рабоў сваіх клíкаць запро́шаных на вяселле; а тыя не хацелі прыйсці.

и҆ посла̀ рабы҄ своѧ҄ призва́ти зва҄нныѧ на бра́ки: и҆ не хотѧ́хѹ прїитѝ.

Яшчэ паслаў ён іншых рабоў, ка́жучы: скажыце запро́шаным: «вось я прыгатава́ў абед мой, быкі мае́ і іншае ўко́рмленае зарэзана, і ўсё гатова; прыходзьце на вяселле».

Па́ки посла̀ и҆́ны рабы҄, глаго́лѧ: рцы́те зва҄ннымъ: сѐ, ѡ҆бѣ́дъ мо́й ѹ҆гото́вахъ, ю҆нцы̀ моѝ и҆ ѹ҆пита҄ннаѧ и҆сколє́на, и҆ всѧ҄ готѡ́ва: прїиди́те на бра́ки.

Але яны, не нада́ўшы ўва́гі, пайшлі, хто на поле сваё, а хто да га́ндлю свайго.

Ѻ҆ни́ же небре́гше ѿидо́ша, ѻ҆́въ ѹ҆́бѡ на село̀ своѐ, ѻ҆́въ же на кѹ҄пли своѧ҄:

Астатнія ж, схапіўшы рабоў яго, знява́жылі і забілі іх.

про́чїи же є҆́мше рабѡ́въ є҆гѡ̀, досади́ша и҆̀мъ и҆ ѹ҆би́ша и҆̀хъ.

І, пачуўшы пра гэта, цар разгневаўся, і, паслаўшы войскі свае, знíшчыў забойцаў тых і горад іхні спаліў.

И҆ слы́шавъ ца́рь то́й разгнѣ́васѧ, и҆ посла́въ вѡ́ѧ своѧ҄, погѹбѝ ѹ҆бї҄йцы ѡ҆́ны и҆ гра́дъ и҆́хъ зажжѐ.

Тады кажа ён рабам сваім: вяселле гатова, а запро́шаныя не былí дастойнымі.

Тогда̀ глаго́ла рабѡ́мъ свои҄мъ: бра́къ ѹ҆́бѡ гото́въ є҆́сть, зва́ннїи же не бы́ша досто́йни:

Дык ідзіце на скрыжава́нні дарог і ўсіх, каго зно́йдзеце, клічце на вяселле.

и҆ди́те ѹ҆̀бо на и҆схѡ́дища пѹті́й, и҆ є҆ли́цѣхъ а҆́ще ѡ҆брѧ́щете, призови́те на бра́ки.

І рабы тыя, выйшаўшы на дарогі, сабра́лі ўсіх, каго толькі знайшлі: і ліхіх, і добрых; і напоўнілася вяселле гасцямі.

И҆ и҆зше́дше рабѝ ѻ҆́ни на распѹ҄тїѧ, собра́ша всѣ́хъ, є҆ли́цѣхъ ѡ҆брѣто́ша, ѕлы́хъ же и҆ до́брыхъ: и҆ и҆спо́лнисѧ бра́къ возлежа́щихъ.

Цар, увайшоўшы паглядзе́ць на гасцей, убачыў там чалавека, не ўбра́нага ў вясельнае адзе́нне,

Вше́дъ же ца́рь ви́дѣти возлежа́щихъ, ви́дѣ тѹ̀ человѣ́ка не ѡ҆болче́на во ѡ҆дѣѧ́нїе бра́чное,

і кажа яму: дру́жа! як ты ўвайшоў сюды не ў вясельным адзе́нні? Той жа маўчаў.

и҆ глаго́ла є҆мѹ̀: дрѹ́же, ка́кѡ вше́лъ є҆сѝ сѣ́мѡ не и҆мы́й ѡ҆дѣѧ́нїѧ бра́чна; Ѻ҆́нъ же ѹ҆молча̀.

Тады сказаў цар слу́гам: звяза́ўшы яму ру́кі і ногі, вазьмíце яго і вы́кіньце ў це́мру зне́шнюю; там будзе плач і скры́гат зубоў.

Тогда̀ речѐ ца́рь слѹга́мъ: свѧза́вше є҆мѹ̀ рѹ́цѣ и҆ но́зѣ, возми́те є҆го̀ и҆ вве́рзите во тмѹ̀ кромѣ́шнюю: тѹ̀ бѹ́детъ пла́чь и҆ скре́жетъ зѹбѡ́мъ:

Бо многа паклíканых, але ма́ла вы́браных.

мно́зи бо сѹ́ть зва́ни, ма́лѡ же и҆збра́нныхъ.

Тады фарысеі пайшлі і ўчынíлі змову, каб падлавíць Яго на слове.

(За҄ 90.) Тогда̀ ше́дше фарїсе́є, совѣ́тъ воспрїѧ́ша, ѩ҆́кѡ да ѡ҆больстѧ́тъ є҆го̀ сло́вомъ.

І пасыла́юць да Яго вучняў сваіх з ірадыянамі, ка́жучы: Настаўнік! мы ведаем, што Ты праўдзíвы, і шля́ху Божаму па праўдзе ву́чыш, і не стараешся дагадзíць каму-небудзь, бо не глядзіш на аблíчча людзе́й.

И҆ посыла́ютъ къ немѹ̀ ѹ҆ченикѝ своѧ҄ со и҆рѡдїа҄ны, глаго́люще: ѹ҆чт҃лю, вѣ́мы, ѩ҆́кѡ и҆́стиненъ є҆сѝ, и҆ пѹтѝ бж҃їю вои́стиннѹ ѹ҆чи́ши, и҆ неради́ши ни ѡ҆ ко́мже: не зри́ши бо на лицѐ человѣ́кѡмъ:

Дык вось скажы нам: як Табе здае́цца? дазволена даваць пада́так ке́сару ці не?

рцы̀ ѹ҆̀бо на́мъ, что̀ ти́ сѧ мни́тъ; досто́йно ли є҆́сть да́ти кинсо́нъ ке́сареви, и҆лѝ нѝ;

Іісус жа, зразумеўшы зламы́снасць іх, сказаў: што́ спакуша́еце Мяне, крываду́шнікі?

Разѹмѣ́въ же ї҆и҃съ лѹка́вство и҆́хъ, речѐ: что́ мѧ и҆скѹша́ете, лицемѣ́ри;

Пакажы́це Мне манету, якою пла́ціцца пада́так. Яны прыне́слі Яму дына́рый.

покажи́те мѝ злати́цѹ кинсо́ннѹю. Ѻ҆ни́ же принесо́ша є҆мѹ̀ пѣ́нѧзь.

І Ён кажа ім: чыя гэта выя́ва і на́дпіс?

И҆ гл҃а и҆̀мъ: чі́й ѡ҆́бразъ се́й и҆ написа́нїе;

Кажуць Яму: ке́сара. Тады кажа ім: дык вось, аддавайце ке́сарава ке́сару, а Божае Богу.

(И҆) глаго́лаша є҆мѹ̀: ке́саревъ. Тогда̀ гл҃а и҆̀мъ: воздади́те ѹ҆́бѡ ке́сарєва ке́сареви, и҆ бж҃їѧ бг҃ови.

Пачуўшы гэта, яны здзівíліся і, пакінуўшы Яго, адышлí.

И҆ слы́шавше диви́шасѧ: и҆ ѡ҆ста́вльше є҆го̀ ѿидо́ша.

У той дзень падышлí да Яго садукеі, якія кажуць, што няма ўваскрасе́ння, і спыталі Яго:

(За҄ 91.) Въ то́й де́нь пристѹпи́ша къ немѹ̀ саддѹке́є, и҆̀же глаго́лютъ не бы́ти воскр҇нїю, и҆ вопроси́ша є҆го̀,

Настаўнік! Маісей сказаў: «калі хто памрэ, не ма́ючы дзяцей, то няхай возьме брат яго жонку яго і адро́дзіць се́мя брату свайму».

глаго́люще: ѹ҆чт҃лю, мѡѷсе́й речѐ: а҆́ще кто̀ ѹ҆́мретъ не и҆мы́й ча҄дъ, (да) по́йметъ бра́тъ є҆гѡ̀ женѹ̀ є҆гѡ̀ и҆ воскреси́тъ сѣ́мѧ бра́та своегѡ̀:

Было ў нас сем братоў; і першы, ажаніўшыся, памёр і, не ма́ючы се́мені, пакінуў жонку сваю брату свайму.

бѣ́ша же въ на́съ се́дмь бра́тїѧ: и҆ пе́рвый ѡ҆же́ньсѧ ѹ҆́мре, и҆ не и҆мы́й сѣ́мене, ѡ҆ста́ви женѹ̀ свою̀ бра́тѹ своемѹ̀:

Гэтакса́ма і другі, і трэці, аж да сёмага.

та́кожде же и҆ вторы́й, и҆ тре́тїй, да́же до седма́гѡ:

А пасля ўсіх паме́рла і жонка.

послѣди́ же всѣ́хъ ѹ҆́мре и҆ жена̀:

Дык вось, ва ўваскрасе́нні, катораму з сямі будзе яна жонкаю? бо ўсе ме́лі яе.

въ воскр҇нїе ѹ҆̀бо, кото́рагѡ ѿ седми́хъ бѹ́детъ жена̀; вси́ бо и҆мѣ́ша ю҆̀.

Іісус сказаў ім у адказ: памыля́ецеся, не ве́даючы ні Пісанняў, ні сілы Божае.

Ѿвѣща́въ же ї҆и҃съ речѐ и҆̀мъ: прельща́етесѧ, не вѣ́дѹще писа́нїѧ, ни си́лы бж҃їѧ:

Бо ва ўваскрасе́нні не жэняцца і не выходзяць замуж, а жывуць, як Ангелы Божыя на нябёсах.

въ воскр҇нїе бо ни же́нѧтсѧ, ни посѧга́ютъ, но ѩ҆́кѡ а҆́гг҃ли бж҃їи на нб҃сѝ сѹ́ть:

А пра ўваскрасе́нне мёртвых хіба́ не чыталі вы ска́занага вам Богам:

ѡ҆ воскр҇нїи же ме́ртвыхъ нѣ́сте ли члѝ рече́ннагѡ ва́мъ бг҃омъ, гл҃ющимъ:

«Я Бог Аўраа́ма, і Бог Ісаа́ка, і Бог Іа́кава»? Бог не ёсць Бог мёртвых, а жывых.

а҆́зъ є҆́смь бг҃ъ а҆враа́мовъ, и҆ бг҃ъ ї҆саа́ковъ, и҆ бг҃ъ ї҆а́кѡвль; нѣ́сть бг҃ъ бг҃ъ ме́ртвыхъ, но (бг҃ъ) живы́хъ.

І, пачуўшы, народ здзіўляўся вучэнню Яго.

И҆ слы́шавше наро́ди дивлѧ́хѹсѧ ѡ҆ ѹ҆ч҃нїи є҆гѡ̀.

А фарысеі, пачуўшы, што Ён зму́сіў садукеяў замаўча́ць, сабра́ліся разам.

(За҄ 92.) Фарїсе́є же слы́шавше, ѩ҆́кѡ посрамѝ саддѹкє́и, собра́шасѧ вкѹ́пѣ.

І спытаўся адзін з іх, законнік, спакуша́ючы Яго і ка́жучы:

И҆ вопросѝ є҆ди́нъ ѿ ни́хъ законоѹчи́тель, и҆скѹша́ѧ є҆го̀ и҆ глаго́лѧ:

Настаўнік! якая за́паведзь найбо́льшая ў законе?

ѹ҆чт҃лю, ка́ѧ за́повѣдь бо́лши (є҆́сть) въ зако́нѣ;

Іісус жа сказаў яму: «узлюбí Госпада Бога твайго ўсім сэ́рцам тваім, і ўсёю душою тваёю, і ўсім разуме́ннем тваім».

Ї҆и҃съ же речѐ є҆мѹ̀: возлю́биши гд҇а бг҃а твоего̀ всѣ́мъ се́рдцемъ твои́мъ, и҆ все́ю дѹше́ю твое́ю, и҆ все́ю мы́слїю твое́ю:

Гэта першая і найбо́льшая за́паведзь.

сїѧ̀ є҆́сть пе́рваѧ и҆ бо́лшаѧ за́повѣдь:

А другая падо́бная да яе: «узлюбí бліжняга твайго, як само́га сябе».

втора́ѧ же подо́бна є҆́й: возлю́биши и҆́скреннѧго твоего̀ ѩ҆́кѡ са́мъ себѐ:

На гэтых дзвюх за́паведзях грунту́ецца ўвесь закон і прарокі.

въ сїю҄ ѻ҆бою̀ за́пѡвѣдїю ве́сь зако́нъ и҆ про҇ро́цы ви́сѧтъ.

Калі ж сабра́ліся фарысеі, запыта́ў у іх Іісус:

Собра́вшымсѧ же фарїсе́ѡмъ, вопросѝ и҆̀хъ ї҆и҃съ,

што вы ду́маеце пра Хрыста? чый Ён сын? Кажуць Яму: Давідаў.

гл҃ѧ: что̀ ва́мъ мни́тсѧ ѡ҆ хр҇тѣ̀; чі́й є҆́сть сн҃ъ; Глаго́лаша є҆мѹ̀: дв҃довъ.

Кажа ім: як жа Давід па натхне́нню Духа Госпадам Яго называе, калі кажа:

Гл҃а и҆̀мъ: ка́кѡ ѹ҆̀бо дв҃дъ дх҃омъ гд҇а є҆го̀ нарица́етъ, глаго́лѧ:

«сказаў Гасподзь Госпаду майму: сядзí правару́ч Мяне, пакуль пакладу́ ворагаў Тваіх у падно́жжа ног Тваіх»?

речѐ гд҇ь гд҇еви моемѹ̀: сѣдѝ ѡ҆деснѹ́ю менє̀, до́ндеже положѹ̀ врагѝ твоѧ҄ подно́жїе нога́ма твои́ма;

Дык вось, калі Давід называе Яго Госпадам, я́к гэта Ён сын яму?

а҆́ще ѹ҆̀бо дв҃дъ нарица́етъ є҆го̀ гд҇а, ка́кѡ сн҃ъ є҆мѹ̀ є҆́сть;

І ніхто не мог адказа́ць Яму ні слова; і не смеў ужо ніхто з таго дня задаваць Яму пытанні.

И҆ никто́же можа́ше ѿвѣща́ти є҆мѹ̀ словесѐ: нижѐ смѣ́ѧше кто̀ ѿ тогѡ̀ днѐ вопроси́ти є҆го̀ ктомѹ̀.

« 21 глава 23 глава »