1 да Карынцян 8 глава

Першы ліст сьв. Паўлы апостала да Карынцян
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

А што да абраканага балваном, мы ведаем, бо мы ўсі маем веданьне; веданьне надымае, але любосьць будуе.

Ѡ҆ ї҆дѡложе́ртвенныхъ же вѣ́мы: ѩ҆́кѡ всѝ ра́зѹмъ и҆́мамы. Ра́зѹмъ (ѹ҆́бѡ) кичи́тъ, а҆ любы̀ созида́етъ.

Калі хто думае, што ён знае што-колечы, тый нічога яшчэ ня знае так, як мае знаць.

А҆́ще ли кто̀ мни́тсѧ вѣ́дѣти что̀, не ѹ҆̀ что̀ разѹмѣ̀, ѩ҆́коже подоба́етъ разѹмѣ́ти:

Але хто любе Бога, таму дана знацьцё ад Яго.

а҆́ще же кто̀ лю́битъ бг҃а, се́й позна́нъ бы́сть ѿ негѡ̀.

Дык, што да ядзеньня абраканага балваном, мы ведаем, што балван на сьвеце нішто, і што няма іншага Бога, апрача Аднаго.

Ѡ҆ ѩ҆де́нїи же ї҆дѡложе́ртвенныхъ вѣ́мы, ѩ҆́кѡ їдѡлъ ничто́же є҆́сть въ мі́рѣ, и҆ ѩ҆́кѡ никто́же бг҃ъ и҆́нъ, то́кмѡ є҆ди́нъ.

Бо хоць і ё так званыя багі, або на небе, або на зямлі, бо ё шмат багоў і паноў шмат;

А҆́ще бо и҆ сѹ́ть глаго́лемїи бо́зи, и҆лѝ на небесѝ, и҆лѝ на землѝ: ѩ҆́коже сѹ́ть бо́зи мно́зи и҆ госпо́дїе мно́зи:

Але ў нас адзін Бог Айцец, з Каторага ўсе, і мы дзеля Яго, і адзін Спадар Ісус Хрыстос, Каторым усе, і мы Ім.

но на́мъ є҆ди́нъ бг҃ъ ѻ҆ц҃ъ, и҆з̾ негѡ́же всѧ҄, и҆ мы̀ ѹ҆ негѡ̀, и҆ є҆ди́нъ гд҇ь ї҆и҃съ хр҇то́съ, и҆́мже всѧ҄, и҆ мы̀ тѣ́мъ.

Але ня ў вусіх такое веданьне: некатрыя із сумленьням што да балваноў, дагэтуль ядуць, як абраканае балваном, і сумленьне іхнае, будучы млявым, брудзяніцца.

Но не во всѣ́хъ ра́зѹмъ: нѣ́цыи же со́вѣстїю їдѡлскою да́же досе́лѣ ѩ҆́коже ї҆дѡложе́ртвенное ѩ҆дѧ́тъ, и҆ со́вѣсть и҆́хъ, немощна̀ сѹ́щи, скверни́тсѧ.

Ежа не паручае нас Богу: калі мы ямо, ня маем перавагі; калі не ямо, нічога ня трацім.

(За҄ 140.) Бра́шно же на́съ не поставлѧ́етъ пред̾ бг҃омъ: ниже́ бо а҆́ще ѩ҆́мы, и҆збы́точествѹемъ: нижѐ а҆́ще не ѩ҆́мы, лиша́емсѧ.

Глядзіце, адылі, каб гэтае права ня было спатыкненьням кволым.

Блюди́те же, да не ка́кѡ вла́сть ва́ша сїѧ̀ преткнове́нїе бѹ́детъ немощны́мъ.

Бо калі хто-колечы абача, што ты, маючы веданьне, сядзіш за сталом у доме балваноў, дык сумленьне ягонае, як кволага, ці не захоце яго есьці абраканае балвану?

А҆́ще бо кто̀ ви́дитъ тѧ̀, и҆мѹ́ща ра́зѹмъ, въ тре́бищи возлежа́ща, не со́вѣсть ли є҆гѡ̀ немощна̀ сѹ́щи сози́ждетсѧ ї҆дѡложе́ртвєннаѧ ѩ҆́сти;

І ад веданьня твайго загіне кволы брат твой, за каторага памер Хрыстос.

И҆ поги́бнетъ немощны́й бра́тъ въ твое́мъ ра́зѹмѣ, є҆гѡ́же ра́ди хр҇то́съ ѹ҆́мре.

Вось жа, гэтак грэшачы супроці братоў і ранячы млявае сумленьне іхнае, вы грэшыце супроці Хрыста.

Та́кожде согрѣша́юще въ бра́тїю и҆ бїю́ще и҆́хъ со́вѣсть не́мощнѹ сѹ́щѹ, во хр҇та̀ согрѣша́ете.

Затым, калі ежа спадманяе брата майго, ня буду есьці мяса на векі, каб не спадмануць брата свайго.

Тѣ́мже а҆́ще бра́шно соблазнѧ́етъ бра́та моего̀, не и҆́мамъ ѩ҆́сти мѧ́са во вѣ́ки, да не соблазню̀ бра́та моего̀.

« 7 глава 9 глава »