1 да Карынцян 7 глава

Першы ліст сьв. Паўлы апостала да Карынцян
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Што ж да тога, праз што вы пісалі, дык добра чалавеку не датыкацца жонкі.

А҆ ѡ҆ ни́хже писа́сте мѝ, добро̀ человѣ́кѹ женѣ̀ не прикаса́тисѧ.

Але, каб усьцерагчыся бязулства, кажны май собскую жонку сваю, і кажная май собскага мужа свайго.

Но блѹдодѣѧ́нїѧ ра́ди кі́йждо свою̀ женѹ̀ да и҆́мать, и҆ ка́ѧждо (жена̀) своего̀ мѹ́жа да и҆́мать.

Муж няхай аддаець належнае жонцы, падобна жонка мужу.

Женѣ̀ мѹ́жъ до́лжнѹю любо́вь да воздае́тъ: та́кожде и҆ жена̀ мѹ́жѹ.

Жонка ня мае ўлады над целам сваім, але муж; падобна й муж ня мае ўлады над целам сваім, але жонка.

Жена̀ свои́мъ тѣ́ломъ не владѣ́етъ, но мѹ́жъ: та́кожде и҆ мѹ́жъ свои́мъ тѣ́ломъ не владѣ́етъ, но жена̀.

Не спабывайце адно аднаго, хіба із згоды, на якісь час, каб пасьвяціцца да посту а малітвы, і ўзноў будзьце разам, каб шайтан не спакушаў вас зь нястачы самавалоданьня вашага.

Не лиша́йте себє̀ дрѹ́гъ дрѹ́га, то́чїю по согла́сїю до вре́мене, да пребыва́ете въ постѣ̀ и҆ моли́твѣ, и҆ па́ки вкѹ́пѣ собира́йтесѧ, да не и҆скѹша́етъ ва́съ сатана̀ невоздержа́нїемъ ва́шимъ.

Кажу гэта, адылі, як дазвол, не як расказаньне.

Сїе́ же глаго́лю по совѣ́тѹ, (а҆) не по повелѣ́нїю.

Бо зычу, каб усі людзі былі, нават як я; але кажны мае свой дар ад Бога, адзін гэтак, другі гэнак.

Хощѹ́ бо, да всѝ человѣ́цы бѹ́дѹтъ, ѩ҆́коже и҆ а҆́зъ: но кі́йждо своѐ дарова́нїе и҆́мать ѿ бг҃а, ѻ҆́въ ѹ҆́бѡ си́це, ѻ҆́въ же си́це.

Нежанатым жа і ўдовам кажу: добра ім, калі б засталіся, як я.

Глаго́лю же безбра҄чнымъ и҆ вдови́цамъ: добро̀ и҆̀мъ є҆́сть, а҆́ще пребѹ́дѹтъ ѩ҆́коже и҆ а҆́зъ:

Але калі ня могуць валодаваць самы сабою, няхай жэняцца; бо валей жаніцца, чымся распаляцца.

а҆́ще ли не ѹ҆держа́тсѧ, да посѧга́ютъ: лѹ́чше бо є҆́сть жени́тисѧ, не́жели разжиза́тисѧ.

А тым, што пабяруцца, ня я расказую, але Спадар: жонцы не разлучацца з мужам;

А҆ ѡ҆жени́вшымсѧ завѣщава́ю не а҆́зъ, но гд҇ь: женѣ̀ ѿ мѹ́жа не разлѹча́тисѧ:

А калі разлучыцца, дык мае заставацца незамужняй або пагадзіцца з мужам сваім, і мужу не пакідаць жонкі.

а҆́ще ли же и҆ разлѹчи́тсѧ, да пребыва́етъ безбра́чна, и҆лѝ да смири́тсѧ съ мѹ́жемъ (свои́мъ): и҆ мѹ́жѹ жены̀ не ѿпѹща́ти.

Іншым жа я кажу, а не Спадар: калі які брат мае жонку няверніцу, і яна згодная жыць ізь ім, няхай не пакідае яе;

Про́чымъ же а҆́зъ глаго́лю, (а҆) не гд҇ь: (За҄ 137) а҆́ще кото́рый бра́тъ женѹ̀ и҆́мать невѣ́рнѹ, и҆ та̀ благоволи́тъ жи́ти съ ни́мъ, да не ѡ҆ставлѧ́етъ є҆ѧ̀:

І жонка, што мае мужа няверніка, і ён згодны жыць ізь ёю, няхай не пакідае яго;

и҆ жена̀ а҆́ще и҆́мать мѹ́жа невѣ́рна, и҆ то́й благоволи́тъ жи́ти съ не́ю, да не ѡ҆ставлѧ́етъ є҆гѡ̀:

Бо нявернік муж усьвячаецца жонкаю верніцаю, і жонка няверніца ўсьвячаецца мужам вернікам. Накш дзеці вашыя былі б нячыстыя, а цяпер сьвятыя.

свѧти́тсѧ бо мѹ́жъ невѣ́ренъ ѡ҆ женѣ̀ вѣ́рнѣ, и҆ свѧти́тсѧ жена̀ невѣ́рна ѡ҆ мѹ́жи вѣ́рнѣ: и҆на́че бо ча҄да ва҄ша нечи҄ста бы́ли бы, нн҃ѣ же ст҃а сѹ́ть.

Калі ж нявернік хоча разлучыцца, хай разлучаецца; брат або сястра ў такіх прылучаёх не прыняволены, бо Бог пагукаў нас да супакою.

А҆́ще ли невѣ́рный ѿлѹча́етсѧ, да разлѹчи́тсѧ: не порабо́тисѧ (бо) бра́тъ и҆лѝ сестра̀ въ таковы́хъ: въ ми́ръ бо призва̀ на́съ (гд҇ь) бг҃ъ.

Скуль ведаеш ты, жонка, ці не спасеш мужа? Або скуль ведаеш ты, мужу, ці не спасеш жонкі?

Что́ бо вѣ́си, же́но, а҆́ще мѹ́жа спасе́ши; И҆лѝ что̀ вѣ́си, мѹ́жѹ, а҆́ще женѹ̀ спасе́ши;

Толькі кажны рабі так, як Бог яму прызначыў, і кажны, як Спадар пагукаў. Гэтак я загадую па ўсіх цэрквах.

То́чїю коемѹ́ждо ѩ҆́коже раздѣли́лъ є҆́сть бг҃ъ, кі́йждо ѩ҆́коже при́званъ бы́сть гд҇емъ, та́кѡ да хо́дитъ: и҆ та́кѡ во всѣ́хъ цр҃квахъ повелѣва́ю.

Калі хто пагуканы абрэзаным, не хавайся; калі хто пагуканы неабрэзаным, не абразайся.

Во ѡ҆брѣ́занїи ли кто̀ при́званъ бы́сть; да не ѿто́ргнетсѧ {да не твори́тъ себѣ̀ неѡбрѣ́занїѧ}: въ неѡбрѣ́занїи ли кто̀ при́званъ бы́сть; да не ѡ҆брѣ́зѹетсѧ.

Абразаньне нішто і неабразаньне нішто, але дзяржаньне расказаньняў Божых.

Ѡ҆брѣ́занїе ничто́же є҆́сть, и҆ неѡбрѣ́занїе ничто́же є҆́сть, но соблюде́нїе за́повѣдїй бж҃їихъ.

Хай кажны застаецца ў тым пагуканьню, у каторым пагуканы.

Кі́йждо въ зва́нїи, въ не́мже при́званъ бы́сть, въ то́мъ да пребыва́етъ.

Калі нявольнікам ты пагуканы, не парушайся гэтым; але калі можаш стаць вольным, дык валей карыстай з гэтага.

Ра́бъ ли при́званъ бы́лъ є҆сѝ; да не неради́ши {да не печа́лишисѧ}: но а҆́ще и҆ мо́жеши свобо́денъ бы́ти, бо́лше порабо́ти себѐ.

Бо нявольнік, пагуканы ў Спадару, завецца вольнік Спадароў; аднолькава й пагуканы вольным завецца нявольнік Хрыстоў.

При́званный бо ѡ҆ гд҇ѣ ра́бъ, свобо́дникъ гд҇ень є҆́сть: та́кожде и҆ при́званный свобо́дникъ, ра́бъ є҆́сть хр҇то́въ.

Вы куплены цаною; ня будзьце нявольнікамі людзкімі.

Цѣно́ю кѹ́плени є҆стѐ: не бѹ́дите рабѝ человѣ́кѡмъ.

Браты, няхай кажны, якім пагуканы, такім заставайся перад Богам.

(За҄ 138.) Кі́йждо, въ не́мже при́званъ бы́сть, бра́тїе, въ то́мъ да пребыва́етъ пред̾ бг҃омъ.

Узглядам дзявоцтва я ня маю расказаньня Спадаровага, але даю раду, як тый, катораму зь міласэрдзя Свайго даў Спадар быць верным.

Ѡ҆ дѣ́вахъ же повелѣ́нїѧ гд҇нѧ не и҆́мамъ, совѣ́тъ же даю̀, ѩ҆́кѡ поми́лованъ ѿ гд҇а вѣ́ренъ бы́ти.

Я дапушчаю, што добра дзеля цяперашняе патрэбы, значыцца, добра чалавеку застацца так, як ён ёсьць.

Мню̀ ѹ҆̀бо сїѐ добро̀ бы́ти за настоѧ́щѹю нѹ́ждѹ, ѩ҆́кѡ добро̀ человѣ́кѹ та́кѡ бы́ти.

Злучаны ты із жонкаю? ня шукай вывальненьня. Вывальнены ад жонкі, ня шукай жонкі.

Привѧза́лсѧ ли є҆сѝ женѣ̀; не и҆щѝ разрѣше́нїѧ. Ѿрѣши́лсѧ ли є҆сѝ жены̀; не и҆щѝ жены̀.

Калі, адылі, ажэнішся, ня ізгрэшыш; і калі дзеўка выйдзе замуж, ня ізгрэша. Але таковыя будуць мець атугу ў целе; а я вас жалею.

А҆́ще ли же и҆ ѡ҆же́нишисѧ, не согрѣши́лъ є҆сѝ: и҆ а҆́ще посѧ́гнетъ дѣ́ва, не согрѣши́ла є҆́сть. Ско́рбь же пло́ти и҆мѣ́ти бѹ́дѹтъ такові́и: а҆́зъ же вы̀ щаждѹ̀.

Але гэта я вам кажу, браты: час засталы скарочаны, каб маючыя жонкі былі як ня маючыя;

Сїе́ же глаго́лю, бра́тїе, ѩ҆́кѡ вре́мѧ прекраще́но є҆́сть про́чее, да и҆ и҆мѹ́щїи жєны̀, ѩ҆́коже не и҆мѹ́щїи бѹ́дѹтъ:

І тыя, што плачуць, як ня плачучыя; і тыя, што цешацца, як тыя, што пя цешацца; і купляючыя, як не дзяржачыя;

и҆ пла́чѹщїисѧ, ѩ҆́коже не пла́чѹщїи: и҆ ра́дѹющїисѧ, ѩ҆́коже не ра́дѹющесѧ: и҆ кѹпѹ́ющїи, ѩ҆́кѡ не содержа́ще:

І тыя, што ўжываюць сьвету гэтага, як ненадужываючыя; бо мінае абраз сьвету гэтага.

и҆ тре́бѹющїи мі́ра сегѡ̀, ѩ҆́кѡ не тре́бѹюще: прехо́дитъ бо ѡ҆́бразъ мі́ра сегѡ̀.

А я зычу, каб вы былі бяз клопату. Нежанаты рупіцца праз справы Спадаровы, як падабацца Спадару;

Хощѹ́ же ва́съ безпеча́льныхъ бы́ти. Не ѡ҆жени́выйсѧ пече́тсѧ ѡ҆ гд҇нихъ, ка́кѡ ѹ҆годи́ти гд҇еви:

А жанаты рупіцца праз справы сьвету, як падабацца жонцы.

а҆ ѡ҆жени́выйсѧ пече́тсѧ ѡ҆ мїрски́хъ, ка́кѡ ѹ҆годи́ти женѣ̀. Раздѣли́сѧ жена̀ и҆ дѣ́ва:

Ё розьніца памеж замужкі й дзеўкі; незамужняя рупіцца праз справы Спадаровы, каб быць сьвятой целам і духам; а замужняя рупіцца праз справы сьвету, як падабацца мужу свайму.

непосѧ́гшаѧ пече́тсѧ ѡ҆ гд҇нихъ, ка́кѡ ѹ҆годи́ти гд҇еви, да бѹ́детъ ст҃а̀ и҆ тѣ́ломъ и҆ дѹ́хомъ: а҆ посѧ́гшаѧ пече́тсѧ ѡ҆ мїрски́хъ, ка́кѡ ѹ҆годи́ти мѹ́жѹ.

Кажу гэта дзеля вашае ж карысьці, не каб зрабіць абмежаньне вам, але дзеля таго, што гэта належа і каб служылі Спадару без адхінаньня.

(За҄ 139.) Сїе́ же на по́льзѹ ва́мъ самѣ҄мъ глаго́лю: не да сило̀ ва́мъ наложѹ̀, но къ благоѡбра́зїю и҆ благопристѹпа́нїю гд҇еви безмо́лвнѹ.

Але калі хто ўважае, што ня лець дзеўцы ягонай, каб яна, будучы ў цьвеце, заставалася так, дык няхай робе, што хоця, — ня ізгэша; хай выходзяць замуж.

А҆́ще ли же кто̀ без̾ѡбрази́ти ѡ҆ дѣ́вѣ свое́й непщѹ́етъ, а҆́ще є҆́сть превозра́стна, и҆ та́кѡ должна̀ є҆́сть бы́ти: є҆́же хо́щетъ, да твори́тъ: не согрѣша́етъ, а҆́ще посѧ́гнетъ.

Але хто стаіць цьверда ў сэрцу сваім, ня прысілены патрэбаю, але, маючы ўладу над воляю сваёй, пастанавіў у сэрцу сваім дзяржаць яе дзеўкаю, тый добра робе.

А҆ и҆́же стои́тъ тве́рдѡ се́рдцемъ, не и҆мы́й нѹ́жды, вла́сть же и҆́мать ѡ҆ свое́й во́ли, и҆ сѐ разсѹди́лъ є҆́сть въ се́рдцы свое́мъ блюстѝ дѣ́вѹ свою̀, до́брѣ твори́тъ.

Затым, хто выдаець замуж дзеўку сваю, добра робе; а хто не выдаець, робе ляпей.

Тѣ́мже и҆ вдаѧ́й бра́кѹ свою̀ дѣ́вѹ до́брѣ твори́тъ: и҆ не вдаѧ́й лѹ́чше твори́тъ.

Жонка зьвязана, пакуль жывы муж; калі ж муж ейны памрэць, вольная выйсьці за каго хоча, адно ў Спадару.

Жена̀ привѧ́зана є҆́сть зако́номъ, въ є҆ли́ко вре́мѧ живе́тъ мѹ́жъ є҆ѧ̀: а҆́ще же ѹ҆́мретъ мѹ́жъ є҆ѧ̀, свобо́дна є҆́сть, за него́же хо́щетъ, посѧ́гнѹти, то́чїю ѡ҆ гд҇ѣ.

Але яна шчасьліўшая, калі застанецца так, подле пагляду майго; а, думаю, і я маю Духа Божага.

Бл҃же́ннѣйша же є҆́сть, а҆́ще та́кѡ пребѹ́детъ, по моемѹ̀ совѣ́тѹ: мню́сѧ бо и҆ а҆́зъ дх҃а бж҃їѧ и҆мѣ́ти.

« 6 глава 8 глава »