1 да Карынцян 4 глава

Першы ліст сьв. Паўлы апостала да Карынцян
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Дык кажны мае ўважаць нас за слугачых Хрыстовых а вернікаў тайнаў Божых.

Та́кѡ на́съ да непщѹ́етъ человѣ́къ, ѩ҆́кѡ слѹ́гъ хр҇то́выхъ и҆ строи́телей та҄инъ бж҃їихъ:

Ад вернікаў жа вымагаюць, каб кажны быў верны.

а҆ є҆́же про́чее и҆́щетсѧ въ строи́телехъ, да вѣ́ренъ кто̀ ѡ҆брѧ́щетсѧ.

Імне вельма мала знача, што судзіце празь мяне вы або людзкі суд; я й сам ня суджу празь сябе.

Мнѣ́ же не вели́ко є҆́сть, да ѿ ва́съ и҆стѧжѹ́сѧ, и҆лѝ ѿ человѣ́ческагѡ днѐ {сѹда̀}: но ни са́мъ себѐ востѧзѹ́ю.

Бо я нічога ня знаю за сабою, але гэтым не апраўлены; судзьдзя ж імне Бог.

Ничесѡ́же бо въ себѣ̀ свѣ́мъ, но ни ѡ҆ се́мъ ѡ҆правда́юсѧ: востѧзѹ́ѧй же мѧ̀ гд҇ь є҆́сть.

Затым ня судзіце без пары, пакуль ня прыйдзе Спадар, Каторы й асьвеце схаванае ў цемрадзі і выяве рады сэрца, і тады кажны будзе мець пахвалу ад Бога.

(За҄.) Тѣ́мже пре́жде вре́мене ничто́же сѹди́те, до́ндеже прїи́детъ гд҇ь, и҆́же во свѣ́тѣ приведе́тъ та҄йнаѧ тмы̀ и҆ ѡ҆б̾ѧви́тъ совѣ́ты сердє́чныѧ, и҆ тогда̀ похвала̀ бѹ́детъ комѹ́ждо ѿ бг҃а.

Гэта, браты, прытарнаваў я да сябе а Аполоса дзеля вас, каб вы навучыліся ад нас не мудрагеліць звыш тога, што напісана, і не падыймаліся адзін перад адным.

Сїѧ҄ же, бра́тїе (моѧ҄), преѡбрази́хъ на себѐ и҆ а҆поллѡ́са ва́съ ра́ди, да ѿ на́ю наѹчите́сѧ не па́че напи́санныхъ мѹ́дрствовати, да не є҆ди́нъ по є҆ди́номѹ гордите́сѧ на дрѹга́го.

Бо хто адрозьнюе цябе? Што ты маеш, чаго б не адзяржаў? А калі адзяржаў, чаму хвалішся, быццам не адзяржаў?

Кто́ бо тѧ̀ разсѹжда́етъ; Что́ же и҆́маши, є҆гѡ́же нѣ́си прїѧ́лъ; А҆́ще же и҆ прїѧ́лъ є҆сѝ, что̀ хва́лишисѧ ѩ҆́кѡ не прїе́мъ;

Ужо вы перасыціліся, ужо вы забагацелі, вы радзілі бяз нас. Я хацеў бы, каб вы радзілі, каб мы таксама радзілі з вамі!

Сѐ, сы́ти є҆стѐ, сѐ, ѡ҆богати́стесѧ, без̾ на́съ воцари́стесѧ: и҆ ѽ, дабы̀ воцари́лисѧ є҆стѐ, да и҆ мы̀ бы́хомъ съ ва́ми ца́рствовали.

Бо я думаю, што Бог нас, апосталаў, пастанавіў за апошніх, бы на сьмерць прызначаных; бо мы сталі дзівосамі сьвету, ангілам і людзём.

(За҄ 131.) Мню́ бо, ѩ҆́кѡ бг҃ъ ны̀ посла́нники послѣ́днїѧ ѩ҆вѝ, ѩ҆́кѡ насме́ртники: занѐ позо́ръ бы́хомъ мі́рѹ и҆ а҆́гг҃лѡмъ и҆ человѣ́кѡмъ.

Мы дурныя дзеля Хрыста, але вы разважныя ў Хрысту; мы млявыя, але вы моцныя, вы пачэсьлівыя, але мы ў ганьбе.

Мы̀ (ѹ҆́бѡ) бѹ́и хр҇та̀ ра́ди, вы́ же мѹ́дри ѡ҆ хр҇тѣ̀: мы̀ не́мощни, вы́ же крѣ́пцы: вы̀ сла́вни, мы́ же безче́стни.

Аж дагэтуль прагнем і сьмягнем, і голыя, і бітыя, і бяздомныя,

До нн҃ѣшнѧгѡ часа̀ и҆ а҆́лчемъ, и҆ жа́ждемъ, и҆ наготѹ́емъ, и҆ стра́ждемъ, и҆ скита́емсѧ,

І працуем, робячы сваімі собскімі рукамі. Абмаўляюць нас, мы дабраславім; перасьлядуюць нас, мы церпім;

и҆ трѹжда́емсѧ, дѣ́лающе свои́ми рѹка́ми. Ѹ҆корѧ́еми, благословлѧ́емъ: гони́ми, терпи́мъ:

Уражаюць нас, мы молім; мы сталі сьвету, як шумецьце, адкіданыя ўсімі аж дагэтуль.

хѹ́лими, ѹ҆тѣша́емсѧ {мо́лимъ}: ѩ҆́коже ѡ҆тре́би мі́рѹ бы́хомъ, всѣ҄мъ попра́нїе досе́лѣ.

Ня пішу гэта, каб засароміць вас, але каб перасьцерагчы вас, як любовыя дзеці свае.

Не срамлѧ́ѧ ва́съ сїѧ҄ пишѹ̀, но ѩ҆́коже ча҄да моѧ҄ возлю́блєннаѧ наказѹ́ю.

Бо хоць бы вы мелі дзесяць тысячаў наўчыцеляў у Хрысту, ня шмат, адылі, айцоў; я радзіў вас у Хрысту Ісусу дабравесьцяй.

А҆́ще бо (и҆) мнѡ́ги пѣ́стѹны и҆́мате ѡ҆ хр҇тѣ̀, но не мнѡ́ги ѻ҆тцы̀: ѡ҆ хр҇тѣ́ бо ї҆и҃сѣ бл҃говѣствова́нїемъ а҆́зъ вы̀ роди́хъ.

Затым малю вас: будзьце маімі перайманьнікамі.

Молю́ же ва́съ: подо́бни мнѣ̀ быва́йте, ѩ҆́коже а҆́зъ хр҇тѹ̀.

Дзеля таго я паслаў да вас Цімоха, свайго любовага а вернага ў Спадару сына, каторы дамене вам дарогі мае ў Хрысту, як я вучу ўсюдых у кажнай царкве.

(За҄ 132.) Сегѡ̀ ра́ди посла́хъ къ ва́мъ тїмоѳе́а, и҆́же мѝ є҆́сть ча́до возлю́блено и҆ вѣ́рно ѡ҆ гд҇ѣ, и҆́же ва́мъ воспомѧ́нетъ пѹти҄ моѧ҄, ѩ҆̀же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, ѩ҆́коже вездѣ̀ и҆ во всѧ́цѣй цр҃кви ѹ҆чѹ̀.

Некатрыя запыхацелі, як быццам я не маніўся прыйсьці да вас;

ѩ҆́кѡ не грѧдѹ́щѹ мѝ къ ва́мъ, разгордѣ́шасѧ нѣ́цыи:

Але я ўборзьдзе прыйду да вас, калі Бог дазволе, і пазнаю ня словы запыхацелых, але моц,

прїидѹ́ же ско́рѡ къ ва́мъ, а҆́ще гд҇ь восхо́щетъ, и҆ ѹ҆разѹмѣ́ю не сло́во разгордѣ́вшихсѧ, но си́лѹ:

Бо гаспадарства Божае ня ўслове, але ў моцы.

не въ словеси́ бо цр҇тво бж҃їе, но въ си́лѣ.

Чаго вы хочаце? з дубцом прыйсьці да вас, ці зь міласьцяй і з духам лагоднасьці?

Что̀ хо́щете; съ па́лицею ли прїидѹ̀ къ ва́мъ, и҆лѝ съ любо́вїю и҆ дѹ́хомъ кро́тости;

« 3 глава 5 глава »