1 да Карынцян 11 глава

Першы ліст сьв. Паўлы апостала да Карынцян
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Будзьце перайманьнікамі ў мяне, як я ў Хрыста.

Подража́телє мнѣ̀ быва́йте, ѩ҆́коже и҆ а҆́зъ хр҇тѹ̀.

Але хвалю вас, браты, што вы ўсе мае памятуеце, і дзяржыце паданьні, як я падаў вам.

Хвалю́ же вы̀, бра́тїе, ѩ҆́кѡ всѧ҄ моѧ҄ по́мните, и҆ ѩ҆́коже преда́хъ ва́мъ, преда҄нїѧ держитѐ.

Хачу таксама, каб вы ведалі, што кажнага мужа галава Хрыстос; галава жончына — муж; а галава Хрыста — Бог.

Хощѹ́ же ва́съ вѣ́дѣти, ѩ҆́кѡ всѧ́комѹ мѹ́жѹ глава̀ хр҇то́съ є҆́сть, глава́ же женѣ̀ мѹ́жъ, глава́ же хр҇тѹ̀ бг҃ъ.

Каторы муж моліцца альбо праракае з накрытай галавою, сароме галаву сваю.

Всѧ́къ мѹ́жъ, моли́твѹ дѣ́ѧ и҆лѝ про҇ро́чествѹѧй покры́тою главо́ю, срамлѧ́етъ главѹ̀ свою̀:

А кажная жонка, што моліцца альбо праракае праставалосая, сароме галаву сваю; бо гэта тое самое, як калі б яна была пагаліўшыся.

и҆ всѧ́ка жена̀, моли́твѹ дѣ́ющаѧ и҆лѝ про҇ро́чествѹющаѧ ѿкрове́нною главо́ю, срамлѧ́етъ главѹ̀ свою̀: є҆ди́но бо є҆́сть и҆ то́жде {є҆́же бы́ти} ѡ҆стри́женнѣй:

Бо калі жонка ня хоча накрывацца, няхай таксама стрыжэцца; а калі жонцы сорамна быць пастрыжанай альбо паголенай, няхай накрываецца.

а҆́ще бо не покрыва́етсѧ жена̀, да стриже́тсѧ: а҆́ще ли же сра́мъ женѣ̀ стри́щисѧ и҆лѝ бри́тисѧ, да покрыва́етсѧ.

Бо муж ня мае накрываць галавы, бо ён абраз а слава Божая; а жонка — слава мужава.

Мѹ́жъ ѹ҆́бѡ не до́лженъ є҆́сть покрыва́ти главѹ̀, ѡ҆́бразъ и҆ сла́ва бж҃їѧ сы́й: жена́ же сла́ва мѹ́жѹ є҆́сть.

Бо ня муж із жонкі, але жонка з мужа;

(За҄ 148.) Нѣ́сть бо мѹ́жъ ѿ жены̀, но жена̀ ѿ мѹ́жа:

Бо таксама ня муж створаны дзеля жонкі, але жонка дзеля мужа.

и҆́бо не со́зданъ бы́сть мѹ́жъ жены̀ ра́ди, но жена̀ мѹ́жа ра́ди.

Затым і мае мець жонка на галаве сваёй знак улады дзеля ангілаў.

Сегѡ̀ ра́ди должна̀ є҆́сть жена̀ вла́сть и҆мѣ́ти на главѣ̀ а҆́гг҃лъ ра́ди.

Адылі, ані жонка бяз мужа, ані муж бяз жонкі ў Спадару.

Ѻ҆ба́че ни мѹ́жъ без̾ жены̀, ни жена̀ без̾ мѹ́жа, ѡ҆ гд҇ѣ.

Бо як жонка з мужа, так і муж пераз жонку; усе ж — з Бога.

ѩ҆́коже бо жена̀ ѿ мѹ́жа, си́це и҆ мѹ́жъ жено́ю: всѧ҄ же ѿ бг҃а.

Разважча самы, ці гожа жонцы праставалосай маліцца Богу?

Въ ва́съ самѣ́хъ сѹди́те, лѣ́по ли є҆́сть женѣ̀ ѿкрове́ннѣй бг҃ѹ моли́тисѧ;

Ціж сама прырода ня вуча вае, што калі муж мае даўгія валасы, няслава яму гэта;

И҆лѝ и҆ не са́мое є҆стество̀ ѹ҆чи́тъ вы̀, ѩ҆́кѡ мѹ́жъ ѹ҆́бѡ а҆́ще власы̀ расти́тъ, безче́стїе є҆мѹ̀ є҆́сть,

Але калі жонка мае даўгія валасы, ёй слава, бо даўгія валасы даны ёй замест прыкрыцьця.

жена́ же а҆́ще власы̀ расти́тъ, сла́ва є҆́й є҆́сть; занѐ растѣ́нїе власѡ́въ вмѣ́стѡ ѡ҆дѣѧ́нїѧ дано̀ бы́сть є҆́й.

Але калі б хто думаў быць звадлівым, мы ня маем такога звычаю ані цэрквы Божыя.

А҆́ще ли кто̀ мни́тсѧ спо́рливъ бы́ти, мы̀ такова́гѡ ѡ҆бы́чаѧ не и҆́мамы, нижѐ цр҃кви бж҃їѧ.

Але, сулячы гэта, не хвалю, што вы зьбіраецеся ня дзеля лепшага, але дзеля горшага.

Сїе́ же завѣщава́ѧ не хвалю̀, ѩ҆́кѡ не на лѹ́чшее, но на хѹ́ждшее сбира́етесѧ.

Бо, першае, запраўды чую, што, як вы зыходзіцеся на збор, памеж вас бываюць падзелы, чаму часткава й веру.

Пе́рвое ѹ҆́бѡ, сходѧ́щымсѧ ва́мъ въ цр҃ковь, слы́шѹ въ ва́съ ра҄спри сѹ́щыѧ, и҆ ча́сть нѣ́кѹю (си́хъ) вѣ́рѹю.

Бо мусяць быць таксама гэрасі памеж вас, каб выявіліся памеж вас узумелыя.

Подоба́етъ бо и҆ є҆ресе́мъ въ ва́съ бы́ти, да и҆скѹ́снїи ѩ҆вле́ни быва́ютъ въ ва́съ.

Адлі, як зьбіраецеся, дык ня дзеля вячэры Спадаровае;

Сходѧ́щымсѧ ѹ҆̀бо ва́мъ вкѹ́пѣ, нѣ́сть гд҇скѹю ве́черю ѩ҆́сти:

Бо кажны барзьдзіць уперад есьці сваю ежу, і адзін галадуе, а другі п’яны.

кі́йждо бо свою̀ ве́черю предварѧ́етъ въ снѣде́нїе, и҆ ѻ҆́въ ѹ҆́бѡ а҆́лчетъ, ѻ҆́въ же ѹ҆пива́етсѧ.

Ціж у вас няма дамоў, каб есьці й піць? Або грэбуеце царквою Божай і сароміце тых, што ня маюць? Што сказаць вам? ці пахваліць вас за гэта? за гэта не пахвалю.

Є҆да́ бо домѡ́въ не и҆́мате, во є҆́же ѩ҆́сти и҆ пи́ти; И҆лѝ ѡ҆ цр҃кви бж҃їей нерадитѐ и҆ срамлѧ́ете не и҆мѹ́щыѧ; Что̀ ва́мъ рекѹ̀; похвалю́ ли вы̀ ѡ҆ се́мъ; Не похвалю̀.

Бо я прыняў ад Спадара тое, што й перадаў вам, што Спадар Ісус тае ночы, каторае быў выданы, узяў хлеб

(За҄ 149.) А҆́зъ бо прїѧ́хъ ѿ гд҇а, є҆́же и҆ преда́хъ ва́мъ, ѩ҆́кѡ гд҇ь ї҆и҃съ въ но́щь, въ ню́же пре́данъ быва́ше, прїе́мь хлѣ́бъ,

І, даўшы падзяку, паламіў і сказаў: «Гэта цела Мае, каторае за вас ломіцца; гэта рабіце на Маю намятку».

и҆ бл҃годари́въ преломѝ, и҆ речѐ: прїими́те, ѩ҆ди́те, сїѐ є҆́сть тѣ́ло моѐ, є҆́же за вы̀ ломи́мое: сїѐ твори́те въ моѐ воспомина́нїе.

Таксама й чару па вячэры, кажучы: «Гэта чара ё новая ўмова ў крыві Маёй, гэта рабіце так часта, як п’іце, на Маю памятку»,

Та́кожде и҆ ча́шѹ по ве́чери, гл҃ѧ: сїѧ̀ ча́ша но́вый завѣ́тъ є҆́сть въ мое́й кро́ви: сїѐ твори́те, є҆ли́жды а҆́ще пїе́те, въ моѐ воспомина́нїе.

Так часта, як вы ясьце хлеб гэты і п’іце чару гэтую, сьмерць Спадарову абяшчаеце, пакуль Ён прыйдзе.

Є҆ли́жды бо а҆́ще ѩ҆́сте хлѣ́бъ се́й и҆ ча́шѹ сїю̀ пїе́те, см҃рть гд҇ню возвѣща́ете, до́ндеже прїи́детъ.

Затым, хто будзе есьці хлеб гэты або піць чару Спадарову ня годна, вінен будзе Цела й Крыві Спадаровае.

Тѣ́мже и҆́же а҆́ще ѩ҆́стъ хлѣ́бъ се́й и҆лѝ пїе́тъ ча́шѹ гд҇ню недосто́йнѣ, пови́ненъ бѹ́детъ тѣ́лѹ и҆ кро́ви гд҇ни.

Няхай жа спрабуе сябе людзіна, і гэтак еж із хлеба таго і з чары тае.

Да и҆скѹша́етъ же человѣ́къ себѐ, и҆ та́кѡ ѿ хлѣ́ба да ѩ҆́стъ и҆ ѿ ча́ши да пїе́тъ.

Бо хто есьць а п’ець ня годна, тый есьць а п’ець засуджэньне сабе, не разважаючы празь Цела.

ѩ҆ды́й бо и҆ пїѧ́й недосто́йнѣ, сѹ́дъ себѣ̀ ѩ҆́стъ и҆ пїе́тъ, не разсѹжда́ѧ тѣ́ла гд҇нѧ.

Ад гэтага шмат хто з вас кволы а хворы і ня мала засынае.

Сегѡ̀ ра́ди въ ва́съ мно́зи не́мощни и҆ недѹ́жливи, и҆ спѧ́тъ (ѹ҆сыпа́ютъ) дово́лни.

Бо, калі б мы судзілі самы сябе, дык ня былі б суджаныя;

(За҄ 150.) А҆́ще бо бы́хомъ себѐ разсѹжда́ли, не бы́хомъ ѡ҆сѹжде́ни бы́ли.

Будучы ж суджаныя, мы казьнераныя Спадаром, каб ня былі засуджаныя ізь сьветам.

Сѹди́ми же, ѿ гд҇а наказѹ́емсѧ, да не съ мі́ромъ ѡ҆сѹ́димсѧ.

Затым, браты мае, зьбіраючыся на вячэру, жджыце адзін аднаго.

Тѣ́мже, бра́тїе моѧ҄, сходѧ́щесѧ ѩ҆́сти, дрѹ́гъ дрѹ́га жди́те.

Калі хто хоча есьці, няхай есьць дома, каб зьбірацца вам не на засуджэньне. Засталае ўладжу, як прыйду.

А҆́ще ли кто̀ а҆́лчетъ, въ домѹ̀ да ѩ҆́стъ, да не въ грѣ́хъ схо́дитесѧ. Ѡ҆ про́чихъ же, є҆гда̀ прїидѹ̀, ѹ҆стро́ю.

« 10 глава 12 глава »