1 да Карынцян 3 глава

Першы ліст сьв. Паўлы апостала да Карынцян
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

І я, браты, ня мог гукаць із вамі, як із духоўнымі, але як ізь цялеснымі, як ізь бязьлеткамі ў Хрысту.

И҆ а҆́зъ, бра́тїе, не мого́хъ ва́мъ глаго́лати ѩ҆́кѡ дѹхѡ́внымъ, но ѩ҆́кѡ плѡ́тѧнымъ, ѩ҆́кѡ младе́нцємъ ѡ҆ хр҇тѣ̀.

Я даў вам малако піць, ня ежу, бо вы яшчэ не маглі есьці яе ані можаце яшчэ,

Млеко́мъ вы̀ напои́хъ, а҆ не бра́шномъ: и҆́бо не ѹ҆̀ можа́сте, но нижѐ є҆щѐ мо́жете нн҃ѣ,

Бо вы яшчэ цялесныя. Бо калі меж вас завідасьць а сьпярэчкі а падзел, дык ці не цялесныя вы? і ці ня ходзіце подле сьвецкае людзіны?

є҆ще́ бо пло́тстїи є҆стѐ. И҆дѣ́же бо въ ва́съ за҄висти и҆ рвє́нїѧ и҆ ра́спри, не пло́тстїи ли є҆стѐ и҆ по человѣ́кѹ хо́дите;

Бо калі хто кажа: «Я Паўлаў», а другі: «Я Алолосаў», дык ці не цялесныя вы людзі? Хто Паўла? хто Аполос?

Є҆гда́ бо глаго́летъ кто̀: а҆́зъ ѹ҆́бѡ є҆́смь па́ѵловъ, дрѹгі́й же: а҆́зъ а҆поллѡ́совъ: не пло́тстїи ли є҆стѐ;

Яны адно слугачыя, пераз каторых вы ўверылі, ды колькі кажнаму даў Спадар.

Кто̀ ѹ҆̀бо є҆́сть па́ѵелъ; кто́ же ли а҆поллѡ́съ; Но то́чїю слѹжи́телїе, и҆́миже вѣ́ровасте, и҆ комѹ́ждо ѩ҆́коже гд҇ь дадѐ.

Я засадзіў, Аполос паліваў, але вырасьціў Бог;

А҆́зъ насади́хъ, а҆поллѡ́съ напоѝ, бг҃ъ же возрастѝ:

Затым ані тый, што садзе, ані тый, што палівае, ё штось, але Бог, што рост даець.

тѣ́мже ни насажда́ѧй є҆́сть что̀, ни напаѧ́ѧй, но возраща́ѧй бг҃ъ.

Тый, што садзе, і тый, што палівае, адно; але кажны адзяржыць сваю заплату подле свае працы.

Насажда́ѧй же и҆ напаѧ́ѧй є҆ди́но є҆ста̀: кі́йждо же свою̀ мздѹ̀ прїи́метъ по своемѹ̀ трѹдѹ̀.

Бо мы супрацаўні ў Бога, вы Божая ніва, Божая будоўля вы.

(За҄ 128.) Бг҃ѹ бо є҆смы̀ споспѣ҄шницы: бж҃їе тѧжа́нїе, бж҃їе зда́нїе є҆стѐ.

Подле данае імне ад Бога ласкі, я, як мудры будаўнічы, паклаў под, а другі будуе на ім; але кажны глядзі, як будуеш на ім.

По блгдти бж҃їей да́ннѣй мнѣ̀, ѩ҆́кѡ премѹ́дръ а҆рхїте́ктѡнъ ѡ҆снова́нїе положи́хъ, и҆́нъ же назида́етъ: кі́йждо же да блюде́тъ, ка́кѡ назида́етъ.

Бо ніхто ня можа пакласьці поду іншага, апрача пакладзенага, каторы ё Ісус Хрыстос.

Ѡ҆снова́нїѧ бо и҆на́гѡ никто́же мо́жетъ положи́ти па́че лежа́щагѡ, є҆́же є҆́сть ї҆и҃съ хр҇то́съ.

Ці станове хто на гэтым подзе із золата, срэбра, дарагіх камянёў, дзерва, травы, саломы, —

А҆́ще ли кто̀ назида́етъ на ѡ҆снова́нїи се́мъ зла́то, сребро̀, ка́менїе честно́е, дрова̀, сѣ́но, тро́стїе,

Кажнага работа выявіцца; бо дзень пакажа, бо ў вагню выкрываецца, і агонь выпрабуе работу кажнага, якая яна ёсьць.

когѡ́ждо дѣ́ло ѩ҆вле́но бѹ́детъ: де́нь бо ѩ҆ви́тъ, занѐ ѻ҆гне́мъ ѿкрыва́етсѧ: и҆ когѡ́ждо дѣ́ло, ѩ҆ково́же є҆́сть, ѻ҆́гнь и҆скѹ́ситъ.

Калі чыя работа застанецца, каторую ён на ім будаваў, тый адзяржыць заплату;

(И҆) є҆гѡ́же а҆́ще дѣ́ло пребѹ́детъ, є҆́же назда̀, мздѹ̀ прїи́метъ:

А ў каго работа згарыць, тый будзе мець шкоду, але сам спасецца, адылі бы з агню.

(а҆) є҆гѡ́же дѣ́ло сгори́тъ, ѡ҆тщети́тсѧ: са́мъ же спасе́тсѧ, та́кожде ѩ҆́коже ѻ҆гне́мъ.

Ціж вы ня ведаеце, што вы дом Божы, і Дух Божы жывець у вас?

Не вѣ́сте ли, ѩ҆́кѡ хра́мъ бж҃їй є҆стѐ, и҆ дх҃ъ бж҃їй живе́тъ въ ва́съ;

Калі хто папсуець дом Божы, таго Бог папсуець, бо дом Божы сьвяты; а гэта вы.

А҆́ще кто̀ бж҃їй хра́мъ растли́тъ, растли́тъ сего̀ бг҃ъ: хра́мъ бо бж҃їй ст҃ъ є҆́сть, и҆́же є҆стѐ вы̀.

Ніхто ня зводзь самога сябе. Калі хто з вас думае быць мудрым у гэтым веку, тый стань неразумным, каб быць мудрым.

(За҄ 129.) Никто́же себѐ да прельща́етъ: а҆́ще кто̀ мни́тсѧ мѹ́дръ бы́ти въ ва́съ въ вѣ́цѣ се́мъ, бѹ́й да быва́етъ, ѩ҆́кѡ да премѹ́дръ бѹ́детъ.

Бо мудрасьць сьвету гэтага ё дурнота перад Богам, як напісана: «Каторы лове мудрых у хітрыні іхнай».

Премѹ́дрость бо мі́ра сегѡ̀ бѹ́йство ѹ҆ бг҃а є҆́сть, пи́сано бо є҆́сть: запина́ѧй премѹ҄дрымъ въ кова́рствѣ и҆́хъ.

І ўзноў: «Спадар ведае думкі мудрыцоў, што яны марныя».

И҆ па́ки: гд҇ь вѣ́сть помышлє́нїѧ человѣ́чєска {мѹ́дрыхъ}, ѩ҆́кѡ сѹ́ть сѹ́єтна.

Дык няхай ніхто ня хваліцца людзьмі, бо ўсе вашае:

Тѣ́мже никто́же да хва́литсѧ въ человѣ́цѣхъ, всѧ҄ бо ва҄ша сѹ́ть:

Ці Паўла, ці Аполос, ці Кіфа, ці сьвет, ці жыцьцё, ці сьмерць, ці цяперашніня, ці будучыня, — усе вашае;

а҆́ще па́ѵелъ, и҆лѝ а҆поллѡ́съ, и҆лѝ ки́фа, и҆лѝ мі́ръ, и҆лѝ живо́тъ, и҆лѝ сме́рть, и҆лѝ настоѧ҄щаѧ, и҆лѝ бѹ҄дѹщаѧ, всѧ҄ ва҄ша сѹ́ть:

Вы ж — Хрыстовы, а Хрыстос — Божы.

вы́ же хр҇тѡ́вы, хр҇то́съ же бж҃їй.