Да Яўрэяў 10 глава

Ліст да Яўрэяў
Пераклад Анатоля Клышкi → Елизаветинская на русском

Бо закон, маючы цень будучага дабра, а не сам вобраз рэчаў, ніколі не можа аднымі і тымі ж ахвярамі штогод, якія заўсёды прыносяць, зрабіць дасканалымі тых, што прыходзяць;

Сень бо имый закон грядущих благ, (а) не самый образ вещей, на всякое лето темиже жертвами, ихже приносят выну, никогдаже может приступающих совершити.

а то хіба не перасталі б іх прыносіць, бо тыя, што прыносяць ахвяры, будучы адзін раз ачышчаныя, ужо не мелі б усведамлення грахоў?

Понеже престали бы быти приносимы, ни едину ктому имущым совесть о гресех служащым, единою очищенным.

Але ў гэтых ахвярах — напамінанне пра грахі штогод;

Но в них воспоминание грехов на коеждо лето бывает,

бо немагчыма, каб кроў быкоў і казлоў забірала грахі.

невозможно бо крови юнчей и козлей отпущати грехи.

Таму Ён, уваходзячы ў свет, кажа: «Ахвяры і прынашэння Ты не захацеў, а падрыхтаваў Мне цела;

Темже входя в мир, глаголет: жертвы и приношения не восхотел еси, тело же совершил ми еси:

усеспаленні і ахвяры за грэх не былі даспадобы Табе.

всесожжений и о гресе не благоволил еси.

Тады Я сказаў: «Вось, Я прыйшоў (як у скрутку кнігі напісана пра Мяне) каб выканаць, Божа, Тваю волю».

Тогда рех: се, иду: в главизне книжней написася о мне, еже сотворити волю твою, Боже.

Кажучы перад гэтым: «Ахвяраў, і прынашэнняў, і ўсеспаленняў, і ахвяраў за грэх Ты не захацеў і Табе яны не былі даспадобы (гэта тыя, што прыносяццца паводле закона),

Выше глаголя: яко жертвы и приношения и всесожжений и о гресех не восхотел еси, ниже благоволил еси: яже по закону приносятся:

Ён тады сказаў: «Вось, іду, каб выканаць, [Божа], Тваю волю». Ён адмяняе першае, каб паставіць другое.

тогда рече: се, иду сотворити волю твою, Боже. Отемлет первое, да второе поставит.

І гэтай воляю мы асвечаны прынясеннем цела Ісуса Хрыста раз і назаўсёды.

О нейже воли освящени есмы принесением тела Иисус Христова единою.

І кожны святар стаіць штодня, служачы і прыносячы шматразова адны і тыя ж ахвяры, якія ніколі не могуць зняць грахі,

И всяк убо священник стоит на всяк день служя и тыяжде множицею принося жертвы, яже никогдаже могут отяти грехов.

а Ён, прынёсшы адну ахвяру за грахі, назаўсёды сеў праваруч Бога,

Он же едину о гресех принес жертву, всегда седит о десную Бога,

чакаючы далей, пакуль Яго ворагі не будуць пакладзены ў падножжа Яго ног.

прочее ожидая, дондеже положатся врази его подножие ног его:

Бо Ён адным прынашэннем зрабіў назаўсёды дасканалымі тых, хто асвечваецца.

единем бо приношением совершил есть во веки освящаемых.

І Святы Дух таксама сведчыць нам, бо пасля таго, як Ён сказаў:

Свидетелствует же нам и дух святый, по реченному бо прежде:

«Вось запавет, які Я заключу з імі пасля тых дзён, — кажа Госпад, — Я ўкладу Мае законы ў іх сэрца, і ў іх розуме Я напішу іх»,

сей завет, егоже завещаю к ним по днех онех, глаголет Господь, дая законы моя на сердца их, и в помышлениих их напишу их:

Ён кажа: «І іх грахоў і іх беззаконняў не ўспомню болей».

(таже глаголет Господь:) и грехов их и беззаконий их не имам помянути ктому.

А дзе дараванне гэтага, там ужо непатрэбна прынашэння за грэх.

А идеже отпущение сих, ктому несть приношения о гресех.

Дык, браты, маючы ўпэўненасць для ўваходу ў святое святых праз Кроў Ісуса,

Имуще убо дерзновение, братие, входити во святая кровию Иисус Христовою, путем новым и живым,

які Ён адкрыў нам як новую і жывую дарогу праз заслону, гэта значыць праз Сваё цела,

егоже обновил есть нам завесою, сиречь Плотию своею,

і маючы вялікага Святара над домам Божым,

и иереа велика над домом Божиим,

прыступайма да святога святых са шчырым сэрцам, з поўнаю верай, акрапіўшы сэрцы ад заганнага сумлення і абмыўшы цела чыстаю вадою;

да приступаем со истинным сердцем во извещении веры, окроплени сердцы от совести лукавыя и измовени телесы водою чистою:

трымаймася непахісна вызнання надзеі, бо верны Той, Хто абяцаў;

да держим исповедание упования неуклонное, верен бо есть обещавый:

і будзьма ўважлівыя адзін да аднаго, заахвочваючы да любові і добрых учынкаў,

и да разумееваем друг друга в поощрении любве и добрых дел,

не пакідаючы свайго сходу, як сталася звычкаю ў некаторых, а падбадзёрваючы адзін аднаго; і тым больш, чым больш вы бачыце, што набліжаецца той дзень.

не оставляюще собрания своего, якоже есть неким обычай, но (друг друга) подвизающе, и толико паче, елико видите приближающийся день (судный).

Бо калі самохаць грашым пасля таго, як атрымалі пазнанне праўды, ужо не застаецца ахвяры за грахі,

Волею бо согрешающым нам по приятии разума истины, ктому о гресех не обретается жертва,

а застаецца нейкае страшнае чаканне суда і лютасць агню, які павінен пажэрці праціўнікаў.

страшно же некое чаяние суда и огня ревность, поясти хотящаго сопротивныя.

Калі хто-небудзь адкінуў закон Маісея, памірае без спачування на падаставе паказанняў двух або трох сведак;

Отверглся кто закона моисеова, без милосердия при двоих или триех свидетелех умирает:

наколькі горшай кары, падумайце вы, будзе варты той, хто патаптаў Сына Божага і палічыў за звычайную Кроў запавету, якою быў асвечаны, і Духа ласкі зняважыў?

колико мните горшия сподобится муки, иже Сына Божия поправый, и кровь заветную скверну возмнив, еюже освятися, и духа благодати укоривый?

Бо мы ведаем Таго, Хто сказаў:«Мне належыць помста, Я адплачу», [кажа Госпад]. І яшчэ: «Госпад будзе судзіць Свой народ».

Вемы бо рекшаго: мне отмщение, аз воздам, глаголет Господь. И паки: яко судит Господь людем своим.

Страшна трапіць у рукі жывога Бога.

Страшно (есть) еже впасти в руце Бога живаго.

Але ўспамінайце ранейшыя [вашы] дні, калі вы, ужо асвечаныя, выстаялі ў вялікай барацьбе ў пакутах,

Воспоминайте же первыя дни вашя, в нихже просветившеся, многия страсти претерпесте страданий,

то выстаўленыя напаказ на знявагі і здзекі, то знаходзячыся з тымі, з кім так абыходзіліся.

ово убо, поношеньми и скорбьми позор бывше, ово же, общницы бывше живущым тако:

Бо вы і зняволеным7 спачувалі, і рабаванне вашай маёмасці прынялі з радасцю, ведаючы, што ў саміх вас ёсць маёмасць лепшая і непераходная.

ибо узам моим спострадасте и разграбление имений ваших с радостию приясте, ведяще имети себе имение на небесех пребывающее и лучшее.

Дык не адкідайце вашай упэўненасці, у якой ёсць вялікая ўзнагарода.

Не отлагайте убо дерзновения вашего, еже имать мздовоздаяние велико.

Бо вам патрэбна вытрываласць, каб вы, выканаўшы волю Божую, атрымалі абяцанае.

Терпения бо имате потребу, да волю Божию сотворше, приимете обетование:

«Бо яшчэ няшмат, зусім няшмат — і прыйдзе Той, Хто павінен прыйсці, і не замарудзіць.

еще бо мало елико елико, грядый приидет и не укоснит.

А праведны Мой будзе жыць вераю; і калі ён адступіць, то яго не ўпадабае Мая душа».

А праведный от веры жив будет: и аще обинется, не благоволит душа моя о нем.

Але мы не з тых, хто адступае на пагібель, а з тых, хто стаіць у веры для выратавання душы.

Мы же (братие) несмы обиновения в погибель, но веры в снабдение души.

Примечания:

Пераклад Анатоля Клышкi

34 7: У некат. рукап.: маім кайданам.

« 9 глава 11 глава »