1 да Цімоха 4 глава

Першы ліст сьвятога Паўлы апостала да Цімоха
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Дух жа выразьліва кажа, што ў вапошнія дні адступяць некатрыя ад гэтае веры, зважаючы на ашукных духоў і навукі дзявальскія,

Дх҃ъ же ѩ҆́вственнѣ гл҃етъ, ѩ҆́кѡ въ послѣ҄днѧѧ времена̀ ѿстѹ́пѧтъ нѣ́цыи ѿ вѣ́ры, вне́млюще дѹховѡ́мъ ле́стчымъ и҆ ѹ҆че́нїємъ бѣсѡ́вскимъ,

У двудушнасьці ману гукаючых, із спаленым сумленьням сваім,

въ лицемѣ́рїи лжесловє́сникъ, сожже́нныхъ свое́ю со́вѣстїю,

Што бароняць жаніцца, расказуюць узьдзержавацца ад ежы, каторую Бог стварыў, каб верныя й пазналыя праўду прыймалі з падзякаю.

возбранѧ́ющихъ жени́тисѧ, ѹ҆далѧ́тисѧ ѿ бра́шенъ, ѩ҆̀же бг҃ъ сотворѝ въ снѣде́нїе со благодаре́нїемъ вѣ҄рнымъ и҆ позна́вшымъ и҆́стинѹ.

Бо кажнае стварэньне Божае добрае, і нішто ня мае быць адхінена, будучы прыймана з падзякаю,

(За҄ 285.) Занѐ всѧ́кое созда́нїе бж҃їе добро̀, и҆ ничто́же ѿме́тно, со благодаре́нїемъ прїе́млемо,

Бо пасьвячаецца словам Божым і маленьням.

ѡ҆сщ҃а́етсѧ бо сло́вомъ бж҃їимъ и҆ моли́твою.

Пакладаючы гэта перад братамі, будзеш добры слугачы Хрыста Ісуса, гадаваны словамі веры і добрай навукаю, за каторай ты пайшоў.

Сїѧ҄ всѧ҄ сказѹ́ѧ бра́тїи, до́бръ бѹ́деши слѹжи́тель ї҆и҃са хр҇та̀, пита́емь словесы̀ вѣ́ры и҆ до́брымъ ѹ҆че́нїемъ, є҆мѹ́же послѣ́довалъ є҆сѝ.

Сьвецкіх жа а старых бабаў байкаў чурайся, але ўкладайся ў набожнасьці.

Скве́рныхъ же и҆ ба́бїихъ ба́сней ѿрица́йсѧ, ѡ҆бѹча́й же себѐ ко бл҃гоч҇тїю:

Бо цялеснае ўкладаньне мала карыснае, але набожнае карыснае да ўсёга, маючы абятніцу жыцьця цяперашняга й прыйдучага.

тѣле́сное бо ѡ҆бѹче́нїе вма́лѣ є҆́сть поле́зно, а҆ бл҃гоч҇тїе на всѐ поле́зно є҆́сть, ѡ҆бѣтова́нїе и҆мѣ́ющее живота̀ нн҃ѣшнѧгѡ и҆ грѧдѹ́щагѡ.

Слова гэтае вернае й кажнага прыйма годнае.

(За҄.) Вѣ́рно сло́во и҆ всѧ́кагѡ прїѧ́тїѧ досто́йно.

Бо мы дзеля таго гарапашнічаем а труднімся, што спадзяемся на Бога жывога, Каторы ё Спас усіх людзёў, асабліва ж вернікаў.

На сїе́ бо и҆ трѹжда́емсѧ и҆ поноша́еми є҆смы̀, ѩ҆́кѡ ѹ҆пова́хомъ на бг҃а жи́ва, и҆́же є҆́сть сп҃си́тель всѣ҄мъ человѣ́кѡмъ, па́че же вѣ҄рнымъ.

Загадуй гэта й вучы.

Завѣщава́й сїѧ҄ и҆ ѹ҆чѝ.

Ніхто няхай ня мае ўлегцы маладосьці твае, але будзь зразаю вернікам у слове, у паступку, у міласьці, у веры, у чысьціні.

Никто́же ѡ҆ ю҆́ности твое́й да неради́тъ: но ѡ҆́бразъ бѹ́ди вѣ҄рнымъ сло́вомъ, житїе́мъ, любо́вїю, дѹ́хомъ, вѣ́рою, чт҇ото́ю.

Пакуль ня прыйду, зважай на чытаньне, навучаньне, вучэньне.

До́ндеже прїидѹ̀, внемлѝ чте́нїю, ѹ҆тѣше́нїю, ѹ҆че́нїю.

Не занедбавай дару ў сабе, данага табе подле прароцтва з ускладам рук старшых.

Не нерадѝ ѡ҆ свое́мъ дарова́нїи живѹ́щемъ въ тебѣ̀, є҆́же дано̀ тебѣ̀ бы́сть про҇ро́чествомъ съ возложе́нїемъ рѹ́къ свѧще́нничества.

Праз гэта рупся, будзь увесь у гэтым, каб дасьпех твой быў відавочны ўсім.

Въ си́хъ поѹча́йсѧ, въ си́хъ пребыва́й, (въ си́хъ разѹмѣва́й,) да преспѣѧ́нїе твоѐ ѩ҆вле́но бѹ́детъ во всѣ́хъ.

Глядзі самога сябе й навучаньня, трывай у гэтым, бо, так робячы, спасеш самога сябе і тых, што слухаюць цябе.

Внима́й себѣ̀ и҆ ѹ҆че́нїю и҆ пребыва́й въ ни́хъ: сїѧ҄ бо творѧ̀, и҆ са́мъ спасе́шисѧ и҆ послѹ́шающїи тебє̀.