Деяния 16 глава

Деяния апостолов
Русского Библейского Центра → Пераклад Анатоля Клышкi

Павел пришел в Дербу, из Дербы — в Листру. В Листре был ученик по имени Тимофей, сын верующей иудейки и эллина.

І ён прыйшоў [таксама] ў Дэрвію і Лістру. І вось, быў там адзін вучань імем Цімафей, сын верніцы іудзейкі, але бацькі эліна,

О нем были самые добрые отзывы от братьев в Листре и Иконии.

пра якога добра сведчылі браты ў Лістры і Іконіі.

Павел пожелал взять его с собой и в угоду тамошним иудеям обрезал: все знали, что его отец эллин.

Павел захацеў, каб ён пайшоў з ім; і, узяўшы, абрэзаў яго дзеля іудзеяў, што былі ў тых мясцінах, бо ўсе яны ведалі, што яго бацька быў элін.

Обходя города, они призывали церкви держаться требований, утвержденных апостолами и пресвитерами в Иерусалиме.

Калі яны праходзілі праз гарады, то перадавалі ім пастановы, якія вынеслі Апосталы і прасвітары ў Іерусаліме, каб яны выконвалі іх.

Церкви укреплялись верой, с каждым днем их становилось все больше.

Дык цэрквы ўмацоўваліся ў веры і штодня ўзрасталі колькасцю.

Они пересекли Фригию и Галатийский край, и не было им от Святого Духа позволения проповедовать Слово в Азии.

І яны прайшлі праз Фрыгію і Галатыйскую краіну, бо Святы Дух не дапусціў ім казаць слова ў Азіі.

Дойдя до Мисии, они направились было в Вифинию, но Дух Иисуса их не пустил.

І, дайшоўшы да Місіі, яны спрабавалі адправіцца ў Віфінію, але Дух Ісуса не дазволіў ім.

Тогда через Мисию они спустились к Троаде.

І, мінуўшы Місію, яны спусціліся ў Трааду.

Ночью Павлу было видение. Пришел македонец и просит: «Нам в Македонии нужна твоя помощь. Приходи».

І ўначы было з’явенне Паўлу: нейкі чалавек, македонец, стаяў, просячы яго і кажучы: Перайдзі ў Македонію і памажы нам.

После этого видения мы тут же отправились в Македонию. Не было никаких сомнений, что Сам Бог призывает нас возвестить там евангелие.

І калі ён убачыў з’явенне, мы адразу ж пастараліся выйсці ў Македонію, у перакананні, што Бог47 заклікаў нас дабравесціць ім.

Отплыв из Троады, мы прямиком прибыли в Самофракию, а на следующий день — в Неаполь.

І, адплыўшы з Траады, мы накіраваліся проста ў Самафракію, а на другі дзень у Неапаль

Оттуда — в Филиппы, колонию римлян и центр той части Македонии. Здесь мы пробыли несколько дней.

і адтуль у Філіпы, гэта галоўны горад той часткі Македоніі, рымская калонія. У гэтым жа горадзе мы правялі некалькі дзён.

В субботу мы отправились за город к реке, где, судя по всему, было место молитвы. Мы подсели в кружок женщин и заговорили с ними.

І ў суботні дзень мы выйшлі за браму [горада] да ракі, дзе, як мы думалі, было месца малітвы; і, сеўшы, мы размаўлялі з жанчынамі, што зышліся туды.

Нас с интересом слушала одна женщина из Фиатиры, по имени Лидия, торговка пурпурной тканью, почитавшая Бога. Господь помог ей близко к сердцу принять слова Павла.

А адна жанчына імем Лідзія, прадаўшчыца пурпуру, з горада Фіятыра, шанавальніца Бога, слухала: Госпад адкрыў яе сэрца, каб яна ўспрымала тое, што казаў Павел.

Она крестилась вместе со своими домочадцами и потом стала просить: «Если вы считаете меня верной Господу, располагайтесь у меня и живите». И уговорила нас.

І калі яна была ахрышчана і яе дом, яна папрасіла, кажучы: Калі вы прызналі, што я адданая Госпаду, увайдзіце ў мой дом і заставайцеся. — І яна дамаглася ад нас.

Как-то раз по дороге к месту молитвы к нам пристала одна челядинка, одержимая духом. Она умела предсказывать судьбу, что приносило ее хозяевам приличный доход.

І сталася: калі мы ішлі да месца малітвы, сустрэлася нам адна служанка, апантаная духам Піфана48, якая вяшчунствам прыносіла вялікі прыбытак сваім гаспадарам.

Женщина ходила за Павлом и кричала нам в спину: «Эти люди — рабы Бога Всевышнего. Они возвещают вам Путь спасения».

Яна, ідучы ўслед за Паўлам і за намі, крычала, кажучы: Гэтыя людзі — слугі Усявышняга Бога, якія абвяшчаюць вам49 дарогу выратавання.

Так продолжалось изо дня в день. Наконец, Павел не выдержал, повернулся к духу и сказал: «Именем Иисуса Христа повелеваю тебе: вон из нее!» — и тот сразу убрался.

І яна рабіла гэта шмат дзён. Але Павел абурыўся і, павярнуўшыся, сказаў духу: Загадваю табе імем Ісуса Хрыста выйсці з яе. — І ён у тую ж хвіліну выйшаў.

Хозяева челядинки поняли, что прежних видов на доход у них больше нет. Они схватили Павла и Силу и поволокли на площадь к судебным властям.

Гаспадары ж яе, убачыўшы, што адышла надзея на іх прыбытак, схапілі Паўла і Сілу і пацягнулі на рыначную плошчу да начальнікаў

Привели к преторам и говорят: «Эти иудеи будоражат наш город,

і, прывёўшы іх да магістратаў, сказалі: Гэтыя людзі, будучы іудзеямі, бунтуюць наш горад

Навязывают людям обычаи, которые нам, римлянам, нельзя ни перенимать, ни соблюдать».

і абвяшчаюць звычаі, якія нам, рымлянам, не дазваляецца ні пераймаць, ні выконваць.

Толпа тоже ополчилась на них. Преторы приказали раздеть их и бить батогами.

І паўстаў натоўп супроць іх, і магістраты, сарваўшы вопратку з іх, загадалі біць кіямі

И дали им батогов изрядно, а затем бросили в тюрьму и приказали тюремщику стеречь со всей строгостью.

і, задаўшы ім шмат удараў, кінулі ў турму, загадаўшы турэмнаму стражніку пільна сцерагчы іх.

Выполняя распоряжение, тот отвел апостолов во внутреннюю тюрьму и забил им ноги в колодки.

Ён, атрымаўшы такі загад, кінуў іх ва ўнутраную турму і забіў іх ногі ў калодкі.

Время шло к полуночи. Павел и Сила молились и пели Божьи псалмы. Узники слушали.

І каля поўначы Павел і Сіла, молячыся, спявалі гімны хвалы Богу, а вязні слухалі іх.

Вдруг началось сильное землетрясение. Сдвинулось основание тюрьмы, сразу распахнулись все двери и рассыпались цепи на узниках.

Але раптам зрабіўся вялікі землятрус, так што захісталіся падмуркі турмы; і тут жа расчыніліся ўсе дзверы і ва ўсіх паспадалі кайданы.

Тюремщик проснулся и увидел открытые двери. Он выхватил меч и хотел наложить на себя руки, подумал, что узники разбежались.

А турэмшчык, прачнуўшыся і ўбачыўшы, што дзверы турмы расчынены, выцягнуў меч і збіраўся забіць сябе, думаючы, што вязні ўцяклі.

Но когда Павел закричал во весь голос: «Погоди убивать себя. Мы все здесь!» —

Але Павел крыкнуў гучным голасам, кажучы: Не рабі сабе ніякага ліха, бо мы ўсе тут.

Он потребовал огня, прибежал к Павлу и Силе и, трясясь, пал им в ноги.

І, папрасіўшы агню, турэмшчык ускочыў і ў трымценні прыпаў да Паўла і Сілы

Выведя их наружу, он сказал: «Судари мои! Что мне сделать, чтобы спастись?».

і, вывеўшы іх адтуль, спытаўся: Спадары, што я павінен рабіць, каб уратавацца?

Они ответили: «Верь в Господа Иисуса — спасешь и себя, и весь свой дом» —

Яны ж адказалі: Уверуй у Госпада Ісуса [Хрыста] і будзеш уратаваны ты і твой дом.

И Слово Господне растолковали и ему самому, и всем его домочадцам.

І яны абвясцілі слова Гасподняе яму разам з усімі, хто быў у яго доме.

В тот ночной час он не отпускал их от себя, омыл им раны и вместе со всей семьей тогда же принял крещение.

І турэмшчык, узяўшы іх у тую ж гадзіну ночы, абмыў іх раны; і быў тут жа ахрышчаны сам і ўсе яго дамашнія;

Он привел их к себе домой и выставил угощение. Все в доме радовались, все поверили в Бога.

і, прывёўшы іх у [свой] дом, сабраў стол і цешыўся з усім домам, што ўвераваў у Бога.

С наступлением дня преторы послали судебных исполнителей сказать: «Отпусти их».

А калі настаў дзень, магістраты паслалі ліктараў сказаць: Адпусці тых людзей.

Тюремщик пришел с этой новостью к Павлу: «Преторы велели вас отпустить. Стало быть, выходите и ступайте с миром».

І турэмшчык перадаў [гэтыя] словы Паўлу: Магістраты прыслалі, каб адпусціць вас. Дык цяпер выходзьце і ідзіце з мірам.

Но Павел сказал: «Римских граждан без суда на площади бить и бросать в тюрьму, а теперь без огласки отпускать?! Не будет этого! Пусть придут и сами нас освободят».

Але Павел сказаў ім: Яны, прынародна збіўшы нас, неасуджаных людзей, што з’яўляюцца рымскімі грамадзянамі, кінулі ў турму, а цяпер яны патаемна выганяюць нас? Ды не! Хай самі прыйдуць і выведуць нас.

Преторы, которые узнали об этих словах Павла от судебных исполнителей, перепугались, что так вышло с римскими гражданами.

І ліктары перадалі гэтыя словы магістратам. І тыя спалохаліся, пачуўшы, што яны рымляне,

Они пришли с извинениями, освободили их, но просили уйти из города.

і, прыйшоўшы, яны перапрасілі іх і, вывеўшы, прасілі пайсці з горада.

Из тюрьмы Павел и Сила вернулись к Лидии. Они повидались с братьями, снабдили их наставлениями и ушли.

І, выйшаўшы з турмы, яны ўвайшлі ў дом да Лідзіі, і, убачыўшы братоў, яны суцешылі іх і пайшлі.

Примечания:

Пераклад Анатоля Клышкi

10 47: У некат. рукап.: Госпад.

16 48: Г. зн. прадказальніка.

17 49: У некат. рукап.: нам.

« 15 глава 17 глава »