2 да Цімахвея 2 глава

Другое Пасланьне Паўлы да Цімахвея
Пераклад Л. Дзекуць-Малея → Елизаветинская на русском

Дык ты, сын мой, узмацоўвайся ў ласцы, што ў Хрысьце́ Ісусе,

Ты убо, чадо мое, возмогай во благодати, яже о Христе Иисусе,

і, што чуў ад мяне́ пры многіх сьве́дках, тое перадай ве́рным людзям, якія будуць здольнымі і другіх навучыць.

и яже слышал еси от мене многими свидетели, сия предаждь верным человеком, иже доволни будут и иных научити.

Дык цярпі мукі, як добры жаўне́р Ісуса Хрыста.

Ты убо злопостражди яко добр воин Иисус Христов.

Ніводзін жаўне́р ня зьвязвае сябе́ справамі жыцьцёвымі, каб дагадзіць начальніку войска.

Никтоже (бо) воин бывая обязуется куплями житейскими, да воеводе угоден будет.

Калі-ж хто і змагаецца, не дастане вянка́, калі будзе баро́цца незаконна.

Аще же и постраждет кто, не венчается, аще не законно мучен будет.

Трэба, каб зямляроб, які працуе, пе́ршы спробаваў пладоў.

Труждающемуся делателю прежде подобает от плода вкусити.

Разуме́й, што́ кажу. Няхай жа дасьць табе́ Госпад разуме́ньне ў-ва ўсім.

Разумей, яже глаголю: да даст убо тебе Господь разум о всем.

Памятай пра Госпада Ісуса Хрыста, з насе́ньня Давідавага, што ўскрос із мёртвых водле Эвангельля майго,

Поминай (Господа) Иисуса Христа воставшаго от мертвых, от семене давидова, по благовествованию моему,

у якім цярплю мукі аж да путаў, як ліхадзе́й, але слова Божага не́льга закаваць.

в немже злостражду даже до уз, яко злодей: но слово Божие не вяжется.

Дзеля гэтага я ўсё цярплю для выбраных, каб і яны здабылі збаўле́ньне, што ў Хрысьце Ісусе з ве́чнаю славаю.

Сего ради вся терплю избранных ради, да и тии спасение улучат еже о Христе Иисусе, со славою вечною.

Ве́рнае слова: бо калі мы з Ім паме́рлі, дык з Ім і жыць будзем;

Верно слово: аще бо с ним умрохом, то с ним и оживем:

калі мучымся, дык з Ім і цары́ць будзем; калі адцураемся, і Ён адцураецца ад нас;

аще терпим, с ним и воцаримся: аще отвержемся, и той отвержется нас:

калі мы няве́рныя, ён ве́рным астае́цца, бо ад сябе́ адрачыся ня Можа.

аще не веруем, он верен пребывает: отрещися бо себе не может.

Гэтае напамінай, сьве́дчучы перад Госпадам не спрача́цца, што зусім не карысна, а на няшчасьце для слухаючых.

Сия воспоминай, засвидетелствуя пред Господем, не словопретися, ни на куюже потребу, на разорение слышащих.

Старайся паставіць сябе́ годным перад Богам, работнікам беззаганным, правільна пераказваючы слова праўды.

Потщися себе искусна поставити пред Богом, делателя непостыдна, право правяща слово истины.

Ад нягоднага марнаслоўя ўхіляйся; бо яны яшчэ бале́й будуць памнажаць бязбожнасьць.

Скверных же тщегласий отметайся: наипаче бо преспеют в нечестие,

І слова іх, як гангрэна, ме́ціме корм. Гэтакія Гімэнэй і Філе́т,

и слово их яко гаггрена жир обрящет: от нихже есть именей и филит,

якія адступіліся ад праўды, кажучы, што ўскрасе́ньне ўжо было, і пераварача́юць у некаторых ве́ру.

иже о истине погрешиста, глаголюща, яко воскресение уже бысть: и возмущают некоторых веру.

Але цьвёрдая аснова Божая стаіць, маючы гэтакую пячаць: пазнаў Госпад Сваіх; і: няхай адступіцца ад няпраўды кожны, хто імя Госпада называе.

Твердое убо основание Божие стоит, имущее печать сию: позна Господь сущыя своя, и: да отступит от неправды всяк именуяй имя Господне.

А ў вялікім доме ёсьць пасудзіны ня толькі залатыя і сярэбраныя, але і драўляныя і гліняныя; і адны ў чэсьці, другія — ня ў чэсьці.

В велицем же дому не точию сосуди злати и сребряни суть, но и древяни и глиняни: и ови убо в честь, ови же не в честь.

Дык, калі хто ачысьціцца ад гэтага, той будзе судзінаю ў чэсьці, асьвянчонаю і карыснаю Валадару, прыгатаванаю на кожнае добрае дзе́ла.

Аще убо кто очистит себе от сих, будет сосуд в честь, освящен и благопотребен Владыце, на всякое дело благое уготован.

Ад юнацкіх пажаданьняў уцякай, а дзяржыся праўды, ве́ры, любві, міру з прызываючымі Госпада ад чыстага сэрца.

Похотей юных бегай, держися же правды, веры, любве, мира со всеми призывающими Господа от чистаго сердца.

Ад дурнога і ненавуковага змаганьня ўхіляйся, ве́даючы, што яно родзіць сваркі;

Буих же и ненаказанных стязаний отрицайся, ведый, яко раждают свары:

рабу-ж Госпадаву ня сьле́д сварыцца, але быць ве́тлым да ўсіх, навучаючым, лагодным,

рабу же Господню не подобает сваритися, но тиху быти ко всем, учителну, незлобиву,

у ціхасьці навучаць супраціўнікаў, ці ня дасьць ім Бог пакаяньня дзеля пазнаньня праўды,

с кротостию наказующу противныя, еда како даст им Бог покаяние в разум истины,

каб яны вызваліліся з се́ці д’ябла, што жыўцом улавіў іх пад сваю волю.

и возникнут от диаволския сети, живи уловлени от него в свою его волю.

« 1 глава 3 глава »