2 да Цімафея 2 глава

Да Цімафея 2-е Пасланне святога Апостала Паўла
Пераклад праваслаўнай царквы → Елизаветинская на русском

Ты ж, сыне мой, умацоўвайся ў благадаці, якая ў Хрысце Іісусе,

Ты убо, чадо мое, возмогай во благодати, яже о Христе Иисусе,

і што́ чуў ад мяне пры многіх сведках, тое перадай верным людзям, якія здольныя будуць і іншых навучы́ць.

и яже слышал еси от мене многими свидетели, сия предаждь верным человеком, иже доволни будут и иных научити.

Ты ж перанось цяжкасці, як добры воін Іісуса Хрыста.

Ты убо злопостражди яко добр воин Иисус Христов.

Ніякі воін не звязвае сябе жыццёвымі справамі, каб дагадзíць военачальніку.

Никтоже (бо) воин бывая обязуется куплями житейскими, да воеводе угоден будет.

Калі ж хто і змагаецца, то не будзе увянча́ны, калі ён незаконна будзе змагацца.

Аще же и постраждет кто, не венчается, аще не законно мучен будет.

Земляроб, які працуе, першым павінен атрыма́ць сваю частку пладоў.

Труждающемуся делателю прежде подобает от плода вкусити.

Абдумай тое, што я кажу. Няхай дасць табе Гасподзь разуме́нне ва ўсім.

Разумей, яже глаголю: да даст убо тебе Господь разум о всем.

Па́мятай уваскрэслага з мёртвых Госпада Іісуса Хрыста, ад семені Давідавага, паводле дабравесця майго,

Поминай (Господа) Иисуса Христа воставшаго от мертвых, от семене давидова, по благовествованию моему,

за якое я пакутую аж да кайданоў, як злачынец; але на слова Божае няма кайданоў.

в немже злостражду даже до уз, яко злодей: но слово Божие не вяжется.

Таму я ўсё цярплю дзеля абраных, каб і яны атрымалі спасенне ў Хрысце Іісусе са славаю вечнаю.

Сего ради вся терплю избранных ради, да и тии спасение улучат еже о Христе Иисусе, со славою вечною.

Вартае веры слова: калі мы з Ім памерлі, то з Ім і ажывём;

Верно слово: аще бо с ним умрохом, то с ним и оживем:

калі церпім, то з Ім і царстваваць будзем; калі адрачомся, то і Ён адрачэцца ад нас;

аще терпим, с ним и воцаримся: аще отвержемся, и той отвержется нас:

калі мы няверныя, то Ён застаецца верным, бо ад Сябе адрачы́ся не можа.

аще не веруем, он верен пребывает: отрещися бо себе не может.

Гэта нагадвай, перад Госпадам заклінаючы не ўступаць у сваркі, ад якіх няма ніякай карысці, а толькі згу́ба слухача́м.

Сия воспоминай, засвидетелствуя пред Господем, не словопретися, ни на куюже потребу, на разорение слышащих.

Старайся праявíць сябе перад Богам годна, як працаўнік бездакорны, які правільна выклада́е сло́ва ісціны.

Потщися себе искусна поставити пред Богом, делателя непостыдна, право правяща слово истины.

А нягоднага пустаслоўя пазбягай; бо хто займаецца ім, тыя яшчэ больш будуць памнажаць бязбожнасць,

Скверных же тщегласий отметайся: наипаче бо преспеют в нечестие,

і слова іх, як гангрэна, будзе раз’яда́ць усё. Да іх нале́жаць Імяне́й і Філíт,

и слово их яко гаггрена жир обрящет: от нихже есть именей и филит,

якія ўхіліліся ад ісціны, кажучы, што ўваскрасенне ўжо было, і разбура́юць у некаторых веру.

иже о истине погрешиста, глаголюща, яко воскресение уже бысть: и возмущают некоторых веру.

Аднак трывалы падму́рак Божы стаіць, маючы пячаць гэтую: «спазнаў Гасподзь Сваіх» і «няхай адсту́піць ад няпраўды кожны, хто вызнае́ імя́ Гасподняе».

Твердое убо основание Божие стоит, имущее печать сию: позна Господь сущыя своя, и: да отступит от неправды всяк именуяй имя Господне.

А ў вялікім доме ёсць посуд не толькі залаты і сярэбраны, але і драўляны і гліняны; і адзін у пачэсным, а другі ў нізкім ужы́тку.

В велицем же дому не точию сосуди злати и сребряни суть, но и древяни и глиняни: и ови убо в честь, ови же не в честь.

Дык вось, хто ачы́сціць сябе ад гэтага, той будзе пасудзінай пачэснай, асвячонай і патрэбнай Гаспадару́, гатовай да ўсякай добрай справы.

Аще убо кто очистит себе от сих, будет сосуд в честь, освящен и благопотребен Владыце, на всякое дело благое уготован.

А юнацкіх пажа́днасцяў пазбяга́й, імкніся ж да праўды, веры, любові, міру з усімі, хто закліка́е Госпада ад чыстага сэрца.

Похотей юных бегай, держися же правды, веры, любве, мира со всеми призывающими Господа от чистаго сердца.

Ад неразумных і бязглуздых спрэчак ухіляйся, ведаючы, што яны спараджа́юць сваркі;

Буих же и ненаказанных стязаний отрицайся, ведый, яко раждают свары:

рабу ж Гасподняму нельга свары́цца, а трэба быць прыя́зным да ўсіх, здольным навуча́ць, цярплівым,

рабу же Господню не подобает сваритися, но тиху быти ко всем, учителну, незлобиву,

з лагоднасцю настаўляць праціўнікаў, — ці не дасць ім Бог пакаяння для спазна́ння ісціны,

с кротостию наказующу противныя, еда како даст им Бог покаяние в разум истины,

каб яны вы́зваліліся з пасткі дыявала, які паланíў іх для выкана́ння яго волі.

и возникнут от диаволския сети, живи уловлени от него в свою его волю.

« 1 глава 3 глава »